Niet alles wat het dikke lichaam doet, is om af te vallen.
Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.
Ik was 3 jaar oud toen ik begon met zwemmen. Ik was 14 toen ik stopte.
Ik herinner me niet de eerste keer dat ik in een zwembad stapte, maar ik herinner me wel het gevoel voor het eerst onder het wateroppervlak weg te glijden, armen door het water te snijden, sterke en rechte benen die me voortstuwden.
Ik voelde me tegelijkertijd krachtig, krachtig, kalm en meditatief. Alle zorgen die ik had waren de reikwijdte van lucht en land - ze konden me onder water niet bereiken.
Toen ik eenmaal begon te zwemmen, kon ik niet meer stoppen. Ik voegde me bij het jeugdzwemteam in mijn buurtzwembad en werd uiteindelijk coach. Ik zwom estafette in ontmoetingen en verankerde het team met een krachtige vlinder. Ik heb me nooit sterker of machtiger gevoeld dan toen ik zwom. Dus ik zwom elke kans die ik kreeg.
Er was maar één probleem. Ik was dik.
Ik heb niet te maken gehad met een klassiek pestscenario, klasgenoten die liedjes zongen of mijn lichaam openlijk belachelijk maakten. Niemand gaf commentaar op mijn maat bij het zwembad.
Maar toen ik niet door het scherpe, stille water sneed, was ik stuurloos in een zee van dieetpraat, fixaties voor gewichtsverlies en leeftijdsgenoten die zich plotseling afvroegen of ze te dik waren om die jurk uit te trekken of dat hun dijen dat wel zouden doen. ooit dunner worden.
Zelfs badpakken herinnerden me eraan dat mijn lichaam niet kon worden gezien.
Ik was een tienermeisje, en dieetpraat was alomtegenwoordig. Als ik deze volgende 5 pond niet verlies, ga ik nooit de deur uit. Hij zal me nooit vragen om thuis te komen - ik ben veel te dik. Ik kan dat badpak niet dragen. Niemand wil deze dijen zien.
Ik luisterde terwijl ze spraken, mijn gezicht werd rood. Iedereen, zo leek het, vond zijn eigen lichaam onmogelijk dik. En ik was dikker dan alle anderen.
***
Na verloop van tijd, toen ik naar de middelbare en middelbare school ging, werd ik me er terdege van bewust dat de aanblik van mijn lichaam onaanvaardbaar was voor degenen om me heen - vooral in een zwempak. En als mijn lichaam niet kon worden gezien, kon het ongetwijfeld niet worden bewogen.
Dus ik stopte regelmatig met zwemmen.
Ik merkte het verlies niet meteen op. Mijn spieren werden langzaam slap en gleden weg van hun vorige strakke paraatheid. Mijn rustende adem werd oppervlakkig en versneld. Een eerder gevoel van kalmte werd vervangen door een regelmatig kloppend hart en de langzame wurging van constante angst.
Zelfs toen ik volwassen was, bracht ik jaren weg van zwembaden en stranden, zorgvuldig onderzoek naar watermassa's voordat ik ze mijn verguisde lichaam toevertrouwde. Alsof iemand ergens zou kunnen garanderen dat mijn reis vrij zou zijn van gejoel of blikken. Alsof een dikke beschermengel mijn wanhoop naar zekerheid had voorzien. Ze zullen niet lachen, dat beloof ik. Ik was wanhopig op zoek naar een veiligheid die de wereld weigerde te bieden.
Met tegenzin keek ik naar de enige badpakken in mijn maat: matrone zwemjurken en wijde 'shortini's', ontwerpen druipend van verlegenheid, gedegradeerd tot de grootste maten. Zelfs badpakken herinnerden me eraan dat mijn lichaam niet kon worden gezien.
Mijn lichaam blijft dik, net als toen ik elke dag urenlang zwom. Mijn lichaam blijft dik, zoals het altijd is geweest. Mijn lichaam zal dik blijven, maar het zal niet stil blijven staan.
Toen ik stranden en zwembaden trotseerde, werd ik betrouwbaar met open blikken tegemoet gezien, soms vergezeld van gefluister, gegiechel of openhartig wijzen. In tegenstelling tot mijn klasgenoten op de middelbare school, toonden volwassenen veel minder terughoudendheid. Het weinige gevoel van veiligheid dat ik nog had met hun toegeeflijke, directe blikken.
Dus ik stopte helemaal met zwemmen.
***
Twee jaar geleden, na jaren weg te zijn van zwembaden en stranden, maakte de fatkini zijn debuut.
Plots begonnen retailers met een grotere maat modieuze badpakken te maken: bikini's en badpakken, zwemrokken en uitslagbeschermers. De markt werd snel overspoeld met nieuwe badpakken.
Instagram en Facebook stonden vol met foto's van andere vrouwen van mijn maat die racerback-pakken en tweedelige kleding droegen, liefkozend 'fatkinis' genoemd. Ze droegen wat ze maar wilden dragen.
Ik kocht mijn eerste fatkini met schroom. Ik bestelde het online, heimelijk, wetende dat het veroordelende gefluister en de open blikken me zouden volgen van het zwembad naar het winkelcentrum. Toen mijn pak arriveerde, wachtte ik dagen voordat ik het probeerde. Ik trok het eindelijk 's nachts aan, alleen in mijn huis, weg van de ramen, alsof nieuwsgierige blikken me zelfs in mijn slaperige woonstraat konden volgen.
Zodra ik hem aantrok, voelde ik mijn houding veranderen, botten steviger en spieren sterker. Ik voelde het leven terugkeren naar mijn aderen en slagaders, terwijl ik me het doel ervan herinnerde.
Het gevoel was abrupt en transcendent. Plots, onverklaarbaar, was ik weer krachtig.
Ik heb mijn badpak nooit uit willen doen. Ik lag in bed in mijn fatkini. Ik heb het huis schoongemaakt in mijn fatkini. Ik had me nog nooit zo krachtig gevoeld. Ik kon het niet uitdoen, en ik heb het ook nooit gewild.
Deze zomer ga ik weer zwemmen.
Niet lang daarna begon ik weer te zwemmen. Ik zwom op zakenreis en koos ervoor om 's avonds laat te gaan zwemmen, wanneer het zwembad van het hotel waarschijnlijk leeg zou zijn. Mijn ademhaling was snel en kort toen ik op het beton stapte en slechts een klein beetje langzamer toen ik me realiseerde dat het zwembad leeg was.
Duiken in het zwembad was alsof ik weer in mijn huid dook. Ik voelde oceanen van bloed door mijn hart pompen, het leven pulseerde in elke centimeter van mijn lichaam. Ik zwom rondjes en herinnerde mijn lichaam aan het ritme van de draaiingen die het vroeger zo goed kende.
Ik zwom vlinder en freestyle en schoolslag. Ik heb een tijdje rondjes gezwommen, en daarna gewoon zwom, mijn lichaam laten duwen tegen de zachte weerstand van het water in. Ik liet mijn lichaam me herinneren aan de vreugde van zijn eigen beweging. Ik liet mezelf de kracht herinneren van het lichaam dat ik zo lang verborgen had gehouden.
***
Deze zomer ga ik weer zwemmen. Nogmaals, ik zal mezelf emotioneel stelen voor het afsnijden van reacties op de vorm van mijn huid. Ik zal snelle comebacks oefenen om mijn recht te verdedigen om te blijven op de plek waar ik me altijd het meest thuis heb gevoeld.
Mijn lichaam blijft dik, net als toen ik elke dag urenlang zwom. Mijn lichaam blijft dik, zoals het altijd is geweest. Mijn lichaam zal dik blijven, maar het zal niet stil blijven staan.
Je dikke vriend schrijft anoniem over de sociale realiteit van het leven als een erg dik persoon. Haar werk is in 19 talen vertaald en over de hele wereld verspreid. Meest recent leverde Your Fat Friend een bijdrage aan Roxane Gay's Onhandelbare lichamen compilatie. Lees meer over haar werk Medium.
