In de luchtpijp of luchtpijp zijn er tracheale ringen, ook wel tracheale kraakbeenderen genoemd. Kraakbeen is sterk maar flexibel weefsel. Het tracheale kraakbeen helpt de luchtpijp te ondersteunen terwijl deze nog steeds kan bewegen en buigen tijdens het ademen.
Er zijn over het algemeen zestien tot twintig individuele kraakbeenderen in de luchtpijp, die van persoon tot persoon verschillen. Deze C-vormige kraakbeenderen zijn op elkaar gestapeld en zijn open op het gebied waar de luchtpijp zich het dichtst bij de slokdarm bevindt, die van de keel naar de maag leidt. Elk is ongeveer één tot twee millimeter dik, met een diepte van ongeveer vier tot vijf millimeter.
Het tracheale kraakbeen heeft een volgorde, te beginnen met het eigenaardige tracheale kraakbeen. Dit zijn de eerste en laatste ringen in de luchtpijp. Het eerste kraakbeen is breed en aan het uiteinde verdeeld. Het versmelt soms met het volgende kraakbeen, afhankelijk van de structuur van de luchtpijp. Het laatste kraakbeen is breed in het midden en dik, met een driehoekige vorm voor een onderrand. Dit stuk buigt naar beneden en strekt zich uit tot in de twee bronchiën - de belangrijkste doorgangen naar de longen - en vormt een onvolmaakte cirkel die elke bronchus omsluit.
Wanneer een persoon ouder wordt, hebben het tracheale kraakbeen de neiging om te verkalken of te verstijven. Hun normale toestand is er een van elasticiteit. Twee of meer kraakbeenderen smelten vaak samen in de luchtpijp, als onderdeel van het verouderingsproces.
