Pediofobie: angst voor poppen

Als je de horrorfilm ooit hebt gezien met een pop genaamd Chucky, heb je waarschijnlijk nooit meer op dezelfde manier naar een pop gekeken. Hoewel poppen griezelig kunnen aanvoelen voor degenen die naar dergelijke horrorfilms kijken, maken de meeste mensen zich geen zorgen dat een pop hen echt kwaad zal doen.

Een paar mensen hebben echter een intense en irrationele angst voor poppen. Deze angst, pediofobie genaamd, kan worden veroorzaakt door populaire cultuur, horrorfilms of een andere traumatische gebeurtenis die zelfs losjes verband houdt met poppen.

Pediophobia is een soort fobie die bekend staat als een specifieke fobie, een irrationele angst voor iets dat geen daadwerkelijke bedreiging vormt. Specifieke fobieën treffen meer dan 9 procent van de volwassenen in de Verenigde Staten. Het denken aan of het zien van een pop kan ernstige angstsymptomen veroorzaken bij iemand met pediofobie, zelfs als ze weten dat de angst irrationeel is.

Fobieën zijn een soort angststoornis. Voor mensen met pediofobie kan het zien van of denken aan poppen angst veroorzaken die zo intens is dat ze bevroren kunnen worden van angst.

Specifieke fobieën zoals pediofobie kunnen onverbiddelijk en beangstigend zijn, maar ze zijn ook goed te behandelen. Professionals in de geestelijke gezondheidszorg nemen fobieën serieus en kunnen advies geven en medicijnen voorschrijven om de fobie te behandelen.

Wat zijn de symptomen van pediofobie?

Bij mensen met pediofobie kan het zien van of denken aan poppen de volgende symptomen veroorzaken:

• gevoelens van intense angst
• ademhalingsmoeilijkheden
• pijn op de borst of beklemming
• snelle hartslag
• zweten
• beven of beven
• paniekaanvallen
• nood
• schreeuwen
• proberen te vluchten
• misselijkheid
• duizeligheid

Kinderen kunnen huilen, zich aan hun ouders vastklampen of driftbuien krijgen.

De ervaren angst staat niet in verhouding tot het werkelijke gevaar van het object (poppen). Als de fobie ernstig wordt, kan een persoon met pediofobie zelfs zijn hele leven reorganiseren om poppen te vermijden.

Hoe wordt pediofobie behandeld?

Er zijn verschillende behandelmethoden beschikbaar voor pediofobie, zoals verschillende soorten therapie en, in sommige gevallen, voorgeschreven medicijnen.

Exposure-therapie

De meest gebruikelijke behandelingsmethode voor fobieën wordt blootstellingstherapie of systematische desensibilisatie genoemd. Deze therapie bestaat uit het zeer geleidelijk blootstellen van een persoon met pediofobie aan poppen. Je leert ook verschillende technieken om met angst om te gaan, zoals ademhalings- en ontspanningsoefeningen.

Blootstellingstherapie begint meestal klein. Terwijl uw therapeut aanwezig is, kunt u een foto van een pop bekijken en ontspanningstechnieken oefenen. Later, met uw therapeut aanwezig, kunt u een korte video bekijken over poppen, die opnieuw werken aan ademhaling en ontspanning. Uiteindelijk kun je met je therapeut in dezelfde kamer zijn met een echte pop terwijl je je ontspanningsoefeningen doet.

Geestelijke gezondheidswerkers kunnen deze andere soorten therapie ook gebruiken om u te helpen uw irrationele angst om te zetten in een meer logische kijk op poppen:

• cognitieve gedragstherapie
• hypnose
• gezinstherapie
• virtuele therapie, waarbij een patiënt met behulp van een computer met poppen kan communiceren

Medicatie

Hoewel er geen medicijnen zijn die zijn goedgekeurd door de Food and Drug Administration voor de specifieke behandeling van fobieën, kunnen sommige artsen anti-angst- of antidepressiva voorschrijven om de symptomen te verlichten. Enkele voorbeelden van medicijnen die kunnen worden voorgeschreven, zijn onder meer:

• benzodiazepines zoals alprazolam (Xanax), clonazepam (Klonopin) en diazepam (Valium)
• buspiron
• bètablokkers
• selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's) zoals escitalopram (Lexapro) en fluoxetine (Prozac)
• monoamineoxidaseremmers (MAO-remmers) zoals isocarboxazid (Marplan) en fenelzine (Nardil)

Aangezien benzodiazepinen verslavend kunnen zijn, mogen ze slechts gedurende een korte periode worden gebruikt. Zorg ervoor dat u de instructies van uw arts nauwkeurig opvolgt wanneer u angstmedicatie gebruikt.

Wat veroorzaakt pediofobie?

De exacte onderliggende oorzaak van pediofobie is nog niet duidelijk. Pediofobie kan worden veroorzaakt door een traumatische gebeurtenis, zoals het kijken naar een horrorfilm met poppen of een incident dat op afstand is verbonden met poppen.

Misschien vertelde een oudere broer of zus je over poppen die midden in de nacht tot leven kwamen.

Specifieke fobieën kunnen in families voorkomen, wat betekent dat het mogelijk is dat er een genetische component in zit. Het kan echter ook betekenen dat die angsten kunnen worden geleerd door te kijken naar ouders of andere familieleden die bang zijn of door dingen als poppen te vermijden.

Dit soort fobieën komen vaker voor bij vrouwen. Er is ook een hogere frequentie van mensen die fobieën ontwikkelen na een traumatisch hersenletsel (TBI).

Hoe wordt pediofobie gediagnosticeerd?

Om pedofobie te diagnosticeren, moet een arts of een beroepsbeoefenaar in de geestelijke gezondheidszorg een klinisch interview afnemen. Ze zullen waarschijnlijk de diagnostische richtlijnen volgen die zijn gepubliceerd door de American Psychiatric Association, bekend als de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5).

De arts stelt verschillende vragen over uw symptomen en medische geschiedenis of laat u vragenlijsten invullen.

Uw arts wil misschien ook andere onderliggende medische aandoeningen uitsluiten die mogelijk verband houden met de ontwikkeling van een fobie, zoals schizofrenie, paniekstoornissen, obsessief-compulsieve stoornis of persoonlijkheidsstoornissen.

Wat zijn de vooruitzichten voor mensen met pediofobie?

De vooruitzichten zijn erg goed voor mensen met pediofobie die hulp zoeken voor hun fobie. Om de vooruitzichten te verbeteren, moet een persoon met pediofobie volledig toegewijd zijn aan zijn behandelplan.

Als uw angst voor poppen uw dagelijkse functioneren negatief beïnvloedt, maak dan een afspraak met uw arts of geestelijke gezondheidswerker. De meeste mensen kunnen worden geholpen met behandelingen zoals therapie of medicatie.