We nemen producten op waarvan we denken dat ze nuttig zijn voor onze lezers. Als u via links op deze pagina koopt, kunnen we een kleine commissie verdienen. Hier is ons proces.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Het was 20.00 uur. toen ik de baby aan mijn man gaf, zodat ik kon gaan liggen. Niet omdat ik moe was, wat ik was, maar omdat ik een paniekaanval had.
Mijn adrenaline nam toe en mijn hart bonkte, ik kon alleen maar denken Ik kan nu niet in paniek raken, want ik moet voor mijn baby zorgenDie gedachte overweldigde me bijna.
Mijn dochter was 1 maand oud op de avond dat ik met mijn voeten in de lucht op de grond lag en probeerde het bloed terug in mijn hoofd te krijgen om te voorkomen dat de wereld ronddraaide.
Mijn angst was snel erger geworden sinds de tweede ziekenhuisopname van mijn pasgeborene. Ze had ademhalingsproblemen bij de geboorte en liep toen een ernstig ademhalingsvirus op.
We hadden haar in haar eerste elf dagen twee keer met spoed naar de eerste hulp gebracht. Ik keek toe terwijl haar zuurstofmonitors tussen de ademhalingsbehandelingen om de paar uur gevaarlijk laag werden. Toen ik in het kinderziekenhuis was, hoorde ik verschillende Code Blue-oproepen, wat betekende dat ergens in de buurt een kind was gestopt met ademen. Ik voelde me bang en machteloos.
Veel nieuwe moeders hebben ondersteuning nodig voor angst na de bevalling
Margret Buxton, een gediplomeerde verpleegkundige verloskundige, is de regionale directeur van klinische operaties voor de geboortecentra van Baby + Company. Terwijl postpartum angst en geboortegerelateerde PTSD 10 tot 20 procent van de vrouwen in de Verenigde Staten treffen, vertelt Buxton aan Healthline dat "misschien 50 tot 75 procent van onze cliënten een hoger niveau van ondersteuning nodig heeft tijdens de postpartum reis."
Postpartumangst bestaat niet - althans niet officieel. De Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders 5, de diagnostische handleiding van de American Psychiatric Association, brengt postpartumangst samen in een categorie die het perinatale stemmingsstoornissen noemt.
Postpartumdepressie en postpartum psychose worden geclassificeerd als afzonderlijke diagnoses, maar angst wordt alleen als symptoom vermeld.
Ik was niet depressief. Ik was ook niet psychotisch.
Ik was blij en hechtte met mijn baby. Toch was ik volledig overweldigd en doodsbang.
Ik kon niet voorbij de herinneringen aan onze naaste telefoontjes komen. Ik had ook geen idee hoe ik hulp kon krijgen bij de zorg voor twee kleine kinderen.
Er zijn daarbuiten andere vrouwen zoals ik. Het American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) heeft onlangs een update gepubliceerd waarin artsen worden verteld dat het het beste is om vóór de typische afspraak van zes weken contact op te nemen met nieuwe moeders om te zien hoe het met ze gaat. Dit lijkt logisch, maar ACOG schrijft dat momenteel vrouwen de eerste zes weken zelf navigeren.
Postpartumdepressie en angst, hoewel meestal niet langdurig, kunnen de band tussen moeder en kind en de kwaliteit van leven aanzienlijk beïnvloeden. De eerste twee tot zes weken zijn de meest kritieke tijd om de geestelijke gezondheid na de bevalling aan te pakken, wat de toegang tot een behandeling buitengewoon moeilijk kan maken. Deze tijd is ook typisch de periode waarin nieuwe ouders de minste slaap en sociale steun krijgen.
Beslissen dat het tijd was om hulp te zoeken
Terwijl ik een goede band met mijn baby had, eiste mijn postpartumangst een enorme tol van mijn emotionele en fysieke gezondheid.
Elke dag stond ik op de rand van paniek en controleerde en controleerde ik herhaaldelijk de temperatuur van onze dochter. Elke nacht sliep ze in mijn armen, vastgemaakt aan een zuurstofmonitor voor thuis die ik nooit volledig vertrouwde.
Ik was er 24 uur lang van overtuigd dat haar zachte plek uitpuilde, wat zou duiden op een te hoge druk in haar schedel door een ernstige infectie. Ik heb tientallen foto's gemaakt om het in de gaten te houden, pijlen te tekenen en gebieden te markeren om naar onze kinderarts te sms'en.
Mijn man wist na mijn paniekaanval dat dit meer was dan we zelf konden oplossen. Hij vroeg me om professionele hulp, zodat ik van mijn baby kon genieten en eindelijk wat rust kon krijgen.
Hij was zo opgelucht en dankbaar dat hij een gezonde baby had, terwijl ik verlamd zat van de angst dat iets anders haar zou komen halen.
Eén belemmering voor het krijgen van hulp: ik was niet klaar om mijn pasgeboren baby mee te nemen naar een afspraak voor een traditionele therapie. Ze borstvoeding om de twee uur, het was griepseizoen, en wat als ze de hele tijd huilde?
Mijn angst speelde ook een rol om me thuis te houden. Ik stelde me voor dat mijn auto kapot ging in de kou en mijn dochter niet warm kon houden of dat iemand naast haar in de wachtkamer niesde.
Een lokale provider heeft huisbezoeken gepleegd. Maar met bijna $ 200 per sessie zou ik me niet veel afspraken kunnen veroorloven.
Ik wist ook dat een week of langer wachten op een afspraak om me om te draaien en dagen of weken te wachten op mijn volgende afspraak gewoon niet snel genoeg was.
Ik probeerde een therapie-app om hulp te krijgen zonder mijn huis te verlaten
Gelukkig vond ik een andere vorm van behandeling: teletherapie.
Talkspace, BetterHelp en 7Cups zijn bedrijven die ondersteuning bieden door erkende klinische therapeuten via uw telefoon of computer. Met verschillende formaten en plannen die beschikbaar zijn, bieden ze allemaal betaalbare en gemakkelijk toegankelijke geestelijke gezondheidszorg aan iedereen met internettoegang.
Na jaren van eerdere therapie, heb ik absoluut geen problemen met het delen van mijn problemen of mijn verleden. Maar er is iets een beetje hard en bot aan het allemaal in de vorm van een sms te zien.
Voor de kosten van een enkele traditionele sessie op kantoor kon ik via een app een maand dagelijkse therapie krijgen. Na het beantwoorden van een paar vragen, werd ik gekoppeld aan verschillende erkende therapeuten om uit te kiezen.
Het was in het begin lastig om een therapeutische relatie te hebben via mijn telefoon. Ik sms eigenlijk niet veel per dag, dus het was even wennen om mijn levensverhaal in enorme berichten op te schrijven.
De eerste interacties voelden geforceerd en vreemd formeel aan. Na jaren van eerdere therapie, heb ik absoluut geen problemen met het delen van mijn problemen of mijn verleden. Maar er is iets een beetje hard en bot aan het allemaal in de vorm van een sms te zien. Ik herinner me dat ik een gedeelte herlas om er zeker van te zijn dat ik niet klonk als een ongeschikte, psychotische moeder.
Na deze langzame start werd het uittypen van mijn zorgen midden in de verpleging of tijdens het dutje natuurlijk en echt therapeutisch. Door gewoon op te schrijven "Ik zag hoe gemakkelijk het zou zijn om mijn baby te verliezen en nu wacht ik gewoon tot ze dood is", voelde ik me een klein beetje lichter. Maar iemand die het begrijpt, terugschrijven was een ongelooflijke opluchting.
Vaak kreeg ik zowel 's ochtends als' s avonds sms'jes terug, met alles van algemene ondersteuning en voorgestelde actiestappen tot het beantwoorden van moeilijke en indringende vragen. Met de service die ik heb gebruikt, kunnen gebruikers onbeperkt berichten verzenden in een privé-sms-platform waarbij de toegewezen therapeut minstens één keer per dag, vijf dagen per week leest en reageert. Gebruikers kunnen video- en spraakberichten verzenden in plaats van tekst of zelfs deelnemen aan groepstherapiechats die worden gemodereerd door bevoegde therapeuten.
Ik heb deze wekenlang vermeden, uit angst dat mijn ongewassen, uitgeputte moeders exterieur ervoor zou zorgen dat mijn therapeut me wilde binden.
Maar ik ben van nature een prater en het meest genezende wat ik deed, was mezelf eindelijk gewoon vrij te laten praten via video of spraakbericht, zonder dat ik mijn gedachten opnieuw kon lezen en bewerken.
Het uittypen van mijn zorgen midden in de borstvoeding of tijdens een dutje werd natuurlijk en echt therapeutisch.
Die frequentie van communicatie was van onschatbare waarde bij het omgaan met mijn acute angst. Als ik iets te melden had, kon ik gewoon in de app springen om een bericht te sturen. Ik moest ergens heen met mijn zorgen en kon beginnen met het verwerken van de gebeurtenissen waardoor ik het gevoel had vast te zitten.
Ik had ook maandelijks live videogesprekken, die ik deed vanaf mijn bank terwijl mijn dochter borstvoeding gaf of sliep net buiten het beeld.
Een groot deel van mijn angst is verbonden met mijn onvermogen om dingen te beheersen, dus we concentreerden ons op wat ik kon beheersen en bestreden mijn angsten met feiten. Ik werkte aan ontspanningstechnieken en besteedde veel tijd aan dankbaarheid en hoop.
Toen mijn acute angst wegebde, hielp mijn therapeut me een plan te maken om lokaal meer sociale steun te vinden. Na een paar maanden namen we afscheid.
Ik nam contact op met moeders die ik kende en maakte speelafspraken. Ik sloot me aan bij een plaatselijke vrouwengroep. Ik bleef over alles schrijven. Ik ging zelfs met mijn beste vriend naar een woedekamer en maakte een uur lang dingen kapot.
Snel, betaalbaar en zonder meer stress voor mezelf of mijn familie te kunnen vinden, heeft mijn herstel versneld. Ik dring er bij andere nieuwe moeders op aan om teletherapie aan hun lijst met opties toe te voegen, als ze ondersteuning nodig hebben.
Megan Whitaker is een geregistreerde verpleegster die fulltime schrijver is geworden en een totale hippiemoeder. Ze woont in Nashville met haar man, twee drukke baby's en drie kippen in de achtertuin. Als ze niet zwanger is of peuters achterna rent, klimt ze of verstopt ze zich op haar veranda met thee en een boek.
-short-doctors-appointment.jpg)
