Ik dacht niet dat draagmoederschap iets voor mij was. En toen gebeurde het leven

Deze reis van verdriet en liefde had ik niet verwacht.

Als iemand me een jaar geleden had verteld dat ik zou proberen mijn gezin te laten groeien door middel van draagmoederschap, zou ik het idee ronduit hebben afgewezen. Ik hou er niet alleen van om de touwtjes in handen te hebben, maar ik ging er ook ten onrechte van uit dat draagmoederschap alleen beschikbaar was voor beroemdheden op de A-lijst en multimiljonairs.

Maar toen ik op 35-jarige leeftijd probeerde baby twee te krijgen, merkte ik onverwacht dat ik geen baarmoeder had en beperkte mogelijkheden om mijn gezin te laten groeien. Aanvankelijk omarmde ik draagmoederschap niet, maar toen ik mijn nieuwe realiteit onder ogen kreeg, begon ik draagmoederschap in een nieuw licht te zien.

Draagmoederschap kiezen

Op 24 december 2018 ontving ik verschrikkelijk nieuws. Mijn dokter vermoedde baarmoederkanker. Haar aanbeveling: mijn baarmoeder verwijderen. Dit was niet het kerstcadeau waarop ik had gehoopt.

Terwijl ik mijn gezin wilde laten groeien, wilde ik ook de zoon die ik al had om op te groeien met een moeder. Dus ik volgde de aanbeveling van de dokter en onderging de hysterectomie.

Terwijl ik worstelde met mijn sterfelijkheid en alles wat ik aan het verliezen was en mogelijk zou kunnen verliezen, stortte mijn man zich op onderzoek. Hij onderzocht behandelingsopties, mogelijke uitkomsten en elke oplossing om ons gezin te laten groeien zodra we aan de andere kant uitkwamen (zoals hij zeker wist dat we dat zouden doen).

Toen hij voor het eerst draagmoederschap voorstelde, verwierp ik het idee. Ik was in een staat van rouw en ik kon mentaal niet omgaan met de gedachte aan een andere vrouw die mijn kind droeg.

Ik maakte me ook zorgen. Kunnen we het ons veroorloven? Hoe zou het zijn? Zou ik dezelfde band hebben met de baby die ik had met mijn zoon? Zou de zwangerschapsdrager (GC) haar gezondheid op dezelfde manier beheren als ik?

Ik voelde me ook schuldig en egoïstisch omdat ik niet bij het idee van draagmoederschap stond te springen. Ik had opties die voor veel gezinnen niet beschikbaar waren. Mijn schuldgevoel groeide pas nadat het postoperatieve pathologierapport terugkwam waaruit bleek dat alles goedaardig was. Ik dacht niet dat ik het recht had om te rouwen om mijn verloren vermogen om een ​​kind te dragen, terwijl het alternatief zoveel erger had kunnen zijn.

Ondanks mijn bezorgdheid bracht ik de volgende weken door met het lezen van alles wat ik kon over draagmoederschap, van first-person accounts tot bureausites tot studies. Hoe zou het eigenlijk zijn? Hoe zou het werken? En hoe meer ik las, hoe opener ik voor het idee kwam te staan.

Acht weken na de operatie besloot ik een vruchtbaarheidsarts te ontmoeten en maakte ik plannen om mijn eieren voor draagmoederschap te extraheren.

Zult u mijn zwangerschapsdrager zijn?

De beslissing om verder te gaan met draagmoederschap was slechts een deel van onze beslissing. We moesten ook beslissen wie onze baby zou dragen. Een optie was mijn oudere zus, die onbaatzuchtig had aangeboden mijn WG te worden. Maar zou ik haar dat echt kunnen vragen?

Het gebruik van een bekend surrogaat heeft voordelen, zoals het schrappen van de vergoedingen voor het draagmoederschap, maar geen enkel bureau betekende ook dat we niet konden profiteren van de ervaring van het bureau. Wij zijn verantwoordelijk voor het beheer van alle planningen en tijdlijnen.

We moesten ook nadenken over de dingen waar we liever niet aan denken. Ga ik liever door een zwangerschapsverlies of de teleurstelling van een mislukte transferpoging met mijn zus of een reisbureau? En als er complicaties waren die mijn zus haar leven hebben gekost? Kan ik haar kinderen van hun moeder beroven? Zou ik me minder schuldig voelen als het mijn zus was die haar leven verloor versus iemand die ik pas onlangs had ontmoet?

Ik moest beslissen of ik me op mijn gemak voelde om mijn oudere zus dingen te vertellen die ik wel of niet wilde dat ze ook tijdens de zwangerschap deed. Dit was onbekend terrein voor onze relatie. Zouden we aan de andere kant dichterbij komen of zou het ons uit elkaar drijven?

Uiteindelijk was de band tussen broers en zussen die ik aan mijn zoon hoopte te geven, de doorslaggevende factor. Ik wilde dat mijn zoon dezelfde sterke liefdesband had met een broer of zus die ertoe had geleid dat mijn zus haar aanbod aan mij had gedaan. Door het geschenk van mijn zus te accepteren, zou de relatie van mijn kinderen beginnen vanuit een plaats van dezelfde soort liefde die ik hoopte dat ze hun hele leven zouden delen. De schoonheid van dit idee woog zwaarder dan al mijn andere zorgen. We hebben mijn zus officieel gevraagd om onze GC te worden, en ze was het daarmee eens.

Liefde is het beste medicijn tegen verdriet

In de aanloop naar de overdrachtsdag zijn er dagen dat ik overmand word door een diep, slopend verdriet. Hoewel ik het geweldig vind dat ik een speciaal geboorteverhaal heb om met mijn toekomstige kind te delen, vind ik het jammer dat ik geen traditioneel verhaal heb.

Ik vind het jammer dat mijn tweede kind niet in staat zal zijn om naar foto's van mijn zwangere buik te kijken en te praten over de tijd dat ze daar woonden, zoals mijn zoon dat doet. Ik vind het jammer dat ik die eerste 9 maanden niet heb kunnen besteden aan het leren kennen van dingen over hen terwijl ze zich in mijn baarmoeder vestigen. Ik vind het jammer dat mijn zoon zijn hoofd niet op mijn buik kan laten rusten en zijn broer of zus niet kan voelen bewegen.

Maar ik ben ook overweldigd door de liefde en vrijgevigheid van mijn zus en door andere vrouwen die onbaatzuchtig instemmen met het dragen van een kind van een ander gezin.

Ik weet niet hoe dit zal aflopen. Ik weet niet of ik na de eerste poging een tweede kind zal krijgen, of dat een van de drie embryo's die ik heb, zich zal ontwikkelen tot een gezonde baby. De reis van iedereen door onvruchtbaarheid is uniek, en hoewel ik wou dat ik een eenvoudige zwangerschap had gehad, ben ik dankbaar dat de wetenschap, de omstandigheden en de liefde van mijn zus deze reis mogelijk hebben gemaakt.

Megan Lentz woont samen met haar man, vroegrijpe zoon en twee ondeugende huisdieren. Ze besteedt haar vrije tijd (ha!) Aan het lezen van sciencefiction, schrijven en het bestuderen van de antwoorden op willekeurige vragen die alleen een vierjarige zou kunnen stellen.