Self-Advocacy 101: hoe u (effectief) met uw arts over pijn kunt praten

Hier leest u hoe u artsen zover kunt krijgen dat ze pijn serieus nemen

Ik heb niet veel herinneringen aan de twee dagen die ik in het ziekenhuis heb doorgebracht na mijn dubbele borstamputatie vorig jaar. Maar wat wel opvalt, is dat ik de verpleegsters herhaaldelijk smeek om iets te doen aan mijn verslechterende, ondraaglijke pijn.

Elk half uur vroegen ze me mijn pijn te beoordelen op een schaal van 1 tot 10. Nadat ik ze '7' had verteld en om medicatie had gevraagd, wachtte ik meer dan een uur totdat iemand het zou brengen.

Toen er eindelijk een verpleegster binnenkwam, vroeg ik haar ernaar. Wat ze daarna zei, zou me maandenlang achtervolgen:

"Ik dacht dat je zei dat je pijn maar zeven was."

Slechts een zeven! "Nou, het is nu een negen," slaagde ik erin te zeggen.

De medicatie kwam uiteindelijk. Maar tegen de tijd dat het gebeurde, was mijn pijn uit de hand gelopen en was het niet genoeg.

Mijn ervaring was in veel opzichten ongebruikelijk, en het gebeurde na een grote operatie. Maar veel mensen, vooral degenen die met chronische pijn te maken hebben, hebben moeite om ervoor te zorgen dat hun medische zorgverleners het serieus nemen, onderzoeken en behandelen.

Ik heb deze gids geschreven om u te helpen voor uzelf te pleiten wanneer u met uw arts over pijn praat. Hier zijn enkele manieren om deze gesprekken gemakkelijker te maken:

1. Houd een pijndagboek bij

Nee, ik bedoel niet het angstige dagboek dat je als tiener bijhield. (Hoewel dat ook geen slecht idee is.) Een pijndagboek is in feite een symptoomlogboek, maar het belangrijkste symptoom dat u volgt, is pijn.

Het volgen van uw pijnniveaus kan uw arts een nuttige context bieden, hen helpen patronen te identificeren en te begrijpen hoe uw pijn uw leven beïnvloedt. En als uw afspraak op een dag met weinig of geen pijn is, kan uw dagboek uw arts laten zien dat de pijn nog steeds een probleem is, zelfs als u het op dat moment niet goed uitdrukt.

U kunt een pijndagboek op papier bijhouden in een aantal verschillende formaten. Dit is een geweldige spreadsheet die ook nuttige informatie bevat over het identificeren en registreren van pijn.

U kunt ook een app gebruiken. Apps kunnen meldingen sturen om u eraan te herinneren iets in te voeren. Ze kunnen ook patronen voor u volgen en uw gegevens exporteren in een handige spreadsheet om naar uw arts te brengen.

Probeer er een paar en kijk welke het beste bij u past!

2. Leer nauwkeurigere woorden om uw pijn te beschrijven

Het kan heel moeilijk zijn om de taal te vinden om fysieke sensaties te beschrijven, en u zult waarschijnlijk nooit een woord vinden dat perfect lijkt te passen. Maar als u meer leert over de verschillende woorden die uw taal tegen pijn heeft, kunt u effectiever communiceren. Het kan zelfs uw arts helpen de oorzaak van uw pijn vast te stellen.

Hier zijn enkele woorden die vaak worden gebruikt om pijn te beschrijven. Noteer welke bij u resoneren:

• pijn doen
• bijten
• brandend
• krampen
• saai
• knagen
• zwaar
• heet
• piercing
• knijpen
• scherp
• schieten
• misselijkmakend
• zeer
• splitsen
• steken
• inschrijving
• tintelingen
• kloppend

Raadpleeg enkele van de links onderaan dit artikel voor meer informatie over hoe u uw arts kunt vertellen hoe pijn aanvoelt.

3. Leg precies uit hoe uw pijn uw leven beperkt

Medische professionals nemen pijn soms serieuzer als ze zien dat het invloed heeft op uw vermogen om te werken, relaties te onderhouden, voor uzelf te zorgen of een aanvaardbare kwaliteit van leven te hebben.

Verlaagt uw pijn uw vermogen om u op dingen te concentreren? Speel met je kinderen? Rijd of gebruik het openbaar vervoer? Ben je te laat op je werk omdat het pijn doet om uit bed te komen? Vermijd je sporten of uitgaan om vrienden te zien?

Zoals je weet, als je ermee te maken hebt gehad, heeft onbehandelde ernstige pijn invloed op zowat elk deel van ons leven, ongeacht welk deel van het lichaam het beïnvloedt. We raken gemakkelijker vermoeid en worden sneller boos. We stoppen met dingen zoals sporten, koken en schoonmaken, die nodig zijn voor onze gezondheid en zelfzorg.

Als de metafoor van de lepels bij u resoneert, kunt u deze gebruiken om uw arts te laten zien dat u elke dag afwegingen moet maken bij het beslissen wat u met uw beperkte lepels moet doen - douchen of de was doen? Aan het werk gaan of een oplettende ouder of echtgenoot zijn? Een korte wandeling maken of een gezonde maaltijd koken?

Pijn is niet alleen een onaangename ervaring. Het leidt tot een hele cascade van gedwongen keuzes en compromissen die ons leven bekorten. Zorg ervoor dat uw arts dat weet.

4. Maak duidelijk wat de cijfers op de pijnschaal voor jou betekenen

U bent waarschijnlijk bekend met de schaal die medische professionals gebruiken om pijn te beoordelen. U beoordeelt uw pijn eenvoudig van 0 tot 10, waarbij 0 helemaal geen pijn is en 10 'de ergst mogelijke pijn' is.

Zoals veel artsen en verpleegkundigen zelf hebben opgemerkt, kan deze schaal misverstanden en vooringenomenheid veroorzaken. Als persoon met een baarmoeder heb ik altijd het gevoel gehad dat medische professionals mijn beweringen over pijn negeren, omdat ik nog nooit een bevalling heb meegemaakt. - dus wat zou ik weten over Real Pain ™?

Natuurlijk ervaart iedereen een bevalling en andere pijnlijke dingen anders, en je kunt niet echt vergelijken. Maar dat is een opmerking die ik tot nu toe heb gehoord van zowel medische professionals als leken gedurende mijn hele volwassenheid.

Als uw arts de pijnschaal gebruikt, geef hem dan wat context over wat u bedoel wanneer je het gebruikt om te beschrijven wat je voelt.

Vertel ze wat de ergste pijn is die je ooit hebt gevoeld, en hoe je dit daarmee vergelijkt. Leg hen uit dat u niet per se op zoek bent naar een "0" - vertel hen uw drempel om zelfstandig met pijn om te gaan, zonder medicatie, of met alleen Tylenol of ibuprofen.

Als ik bijvoorbeeld '5' zeg, bedoel ik meestal dat het er is en het leidt af, maar het is niet helemaal onhandelbaar. Als ik '6' zeg, heb ik beslist een soort medicatie nodig. Maar om min of meer normaal te kunnen functioneren, zou het "4" of minder moeten zijn.

5. Wees u bewust van mogelijke vooringenomenheid - en breng deze proactief ter sprake

Als u een vrouw, transgender of gekleurd persoon bent - of als u een handicap, psychische aandoening of lichaamstype heeft dat in onze samenleving als 'ongezond' wordt beschouwd - bent u zich misschien al bewust van het feit dat artsen dat allemaal ook zijn. mens.

En mensen hebben vaak een bevooroordeelde houding waarvan ze zich misschien niet eens bewust zijn.

Mensen met grotere lichamen merken vaak dat artsen hun symptomen, waaronder pijn, negeren door hen te zeggen 'gewoon af te vallen'. Sommige groepen mensen worden gestereotypeerd als 'overdreven dramatisch' of 'overgevoelig', en hun meldingen van pijn worden door doktoren soms afgedaan als 'hysterisch'.

Vooral zwarte vrouwen hebben moeite om hun pijn te laten herkennen en behandelen door artsen, wat vrijwel zeker te maken heeft met de lange, beschamende erfenis van ons land van medisch misbruik en geweld tegen zwarte mensen - vooral vrouwen.

In 2017 ging een afbeelding van een pagina uit een populair verpleegkundeboek online viraal. Je hebt het misschien gezien. De pagina was klaarblijkelijk bedoeld om verpleegkundestudenten te leren over "Culturele verschillen in respons op pijn" en bevatte edelstenen als "Joden kunnen luidruchtig zijn en om hulp vragen" en "Zwarten rapporteren vaak een hogere pijnintensiteit dan andere culturen."

Hoewel het leerboek werd herzien na publieke verontwaardiging, was het een sterke herinnering voor degenen onder ons met chronische gezondheidsproblemen dat dit het soort dingen is dat onze zorgverleners over ons leren.

En het jaar daarna, toen ik mijn eigen traumatische postoperatieve ervaring had, waren die zinnen over Joodse mensen nooit ver van mijn gedachten.

Aarzel niet om proactief met uw arts te praten over deze zorgen. Het kan u helpen ervoor te zorgen dat uw arts toegewijd is aan het bieden van kwaliteitszorg aan al hun patiënten.

Het kan artsen ook helpen hun eigen privileges en vooroordelen te controleren, en het is een belangrijke herinnering aan artsen die hun bevooroordeelde houding nog niet hebben verwerkt, dat we in de gaten houden en dat hun vooringenomenheid zal worden opgemerkt.

Voel je vrij om statistieken op te roepen over medische resultaten voor mensen zoals jij, en vraag je arts: "Wat ben je van plan te doen om ervoor te zorgen dat ik niet een van die statistieken word?" Overtuig ze niet alleen om u serieus te nemen - maak hen overtuig u ervan dat ze dat zijn.

6. Breng iemand om u bij te staan

Een vriend, partner of familielid naar uw afspraak laten komen en ‘instaan’ voor uw symptomen kan helpen als uw arts sceptisch is - of als u een hoge pijntolerantie heeft en niet zo ziek lijkt als u in werkelijkheid bent.

Aangezien een van de pijnschalen die artsen vaak gebruiken, letterlijk afhankelijk is van de gezichtsuitdrukkingen van patiënten om hun pijnniveau te beoordelen, is het geen verrassing dat mensen die hun pijn niet op hun gezicht dragen, het moeilijker hebben om de zorg te krijgen die ze nodig hebben.

Ik kom uit een lange rij mensen die hun pijn - fysiek en emotioneel - met geduld en stoïcisme hebben verdragen. Dat is wat je moest doen in de Sovjet-Unie, waar mijn familie vandaan komt.

Ik realiseerde me tijdens mijn kankerbehandeling dat artsen en verpleegsters soms niet echt begrepen hoeveel ik leed, omdat ze verwachtten dat iemand die mijn pijnniveaus meldde, huilde of schreeuwde. Ik ben gewoon niet die persoon.

Ik ben de persoon die als kind per ongeluk met zijn vinger in een zware deur sloeg, naar hun snel donker wordende spijker keek en zei: “Huh, dat doet veel pijn, ik zou hem onder koud water moeten steken. "

Uw reservemaatje moet iemand zijn die bekend is met wat u doormaakt en bereid is u te bellen als u uw symptomen minimaliseert - iets wat velen van ons doen, vaak onbedoeld.

Totdat ons medische systeem beter wordt in het herkennen van ieders pijn, ongeacht ras en geslacht, kan dit een heel nuttige strategie zijn.

Als je je ooit hopeloos hebt gevoeld om je pijn te laten behandelen, dan begrijp ik het. Ik heb me ook zo gevoeld.

Een groot deel van de reden waarom ik dit schrijf, is om ervoor te zorgen dat niemand ooit hoeft door te maken wat ik heb meegemaakt. En ook al kan het voelen soms hopeloos, is het niet.

Niemand zou met onbehandelde pijn moeten leven. Hoewel het in sommige opzichten beter wordt voor pijnpatiënten, hebben we nog een lange weg te gaan.

Tot die tijd is het effectief bespreken van pijn met uw arts een van de beste manieren om voor uzelf te pleiten en ervoor te zorgen dat u de zorg krijgt die u nodig heeft - niet alleen voor uw pijn, maar ook voor uw algehele gezondheid.

Miri's bronnen voor zelfverdediging:

• National Institutes of Health: hoe kan ik pijn omschrijven aan mijn zorgverlener?
• Macmillan Cancer Support: soorten pijn en hoe u erover kunt praten
• Ziekenhuis voor speciale chirurgie: over pijn gesproken
• Wexner Medical Center: hoe en waarom pijn aan uw arts beschrijven
• Gezondheid: hoe pijn aan artsen te beschrijven
• Verywell Health: dingen die u moet weten voordat u pijn aan uw arts beschrijft

Miri Mogilevsky is schrijver, docent en praktiserend therapeut in Columbus, Ohio. Ze hebben een BA in psychologie van Northwestern University en een master in sociaal werk van Columbia University. Ze kregen in oktober 2017 de diagnose borstkanker stadium 2a en voltooiden de behandeling in het voorjaar van 2018. Miri bezit ongeveer 25 verschillende pruiken uit hun chemodagen en zet ze graag strategisch in. Naast kanker schrijven ze ook over geestelijke gezondheid, queer identiteit, veiligere seks en toestemming, en tuinieren.