‘Positief blijven’ is geen goed advies voor chronisch zieke mensen. Dit is waarom

"Heb je overwogen om alle positieve dingen die in je leven gebeuren op te sommen?" vroeg mijn therapeut.

Ik huiverde een beetje bij de woorden van mijn therapeut. Niet omdat ik dacht dat dankbaarheid voor het goede in mijn leven een slechte zaak was, maar omdat het de complexiteit van alles wat ik voelde verdoezelde.

Ik sprak met haar over mijn chronische ziekten en de manier waarop het mijn depressie beïnvloedt - en haar reactie voelde op zijn zachtst gezegd ongeldig.

Ze was niet de eerste die me dit voorstelde - zelfs niet de eerste medische professional. Maar elke keer dat iemand positiviteit suggereert als een oplossing voor mijn pijn, voelt het als een voltreffer voor mijn geest.

Terwijl ik in haar kantoor zat, begon ik mezelf af te vragen: Misschien moet ik hier positiever over zijn? Misschien moet ik niet over deze dingen klagen? Misschien is het niet zo erg als ik denk?

Misschien maakt mijn houding dit allemaal erger?

Positiviteitscultuur: omdat het erger kan zijn, toch?

We leven in een cultuur die doordrenkt is van positiviteit.

Tussen memes door met berichten die bedoeld zijn om te verheffen (“Je leven wordt alleen maar beter wanneer u beter worden!" "Negativity: Uninstalling"), online lezingen waarin de deugden van optimisme worden geprezen en talloze zelfhulpboeken om uit te kiezen, worden we omringd door de drang om positief te zijn.

We zijn emotionele wezens, in staat om een ​​breed scala aan gevoelens te ervaren. De emoties die als wenselijk (of zelfs acceptabel) worden beschouwd, zijn echter veel beperkter.

Een blij gezicht opzetten en de wereld een opgewekt karakter geven - zelfs als je door heel moeilijke dingen gaat - wordt toegejuicht. Mensen die met een glimlach door moeilijke tijden gaan, worden geprezen om hun moed en moed.

Omgekeerd krijgen mensen die hun gevoelens van frustratie, verdriet, depressie, woede of verdriet uiten - allemaal heel normale aspecten van de menselijke ervaring - vaak opmerkingen als 'het kan erger' of 'misschien zou het helpen om je houding te veranderen over het."

Deze positiviteitscultuur wordt ook overgedragen op aannames over onze gezondheid.

Er is ons verteld dat als we een goede instelling hebben, we sneller zullen genezen. Of, als we ziek zijn, komt dat door een of andere negativiteit die we in de wereld verspreiden en moeten we ons meer bewust zijn van onze energie.

Het wordt onze taak, als zieke mensen, om onszelf beter te maken door onze positiviteit, of op zijn minst een altijd goede houding te hebben over de dingen die we doormaken - zelfs als dat betekent dat we moeten verbergen wat we werkelijk voelen.

Ik geef toe dat ik veel van deze ideeën heb overgenomen. Ik heb de boeken gelezen en leerde over het geheim om het goede in mijn leven te manifesteren, om niet te zweten voor de kleine dingen en hoe je een badass kunt zijn. Ik heb lezingen bijgewoond over het visualiseren van alles wat ik wil, en heb geluisterd naar podcasts over het kiezen van geluk.

Voor het grootste deel zie ik het goede in dingen en mensen, zoek naar de zilveren rand in onaangename situaties en zie het glas als halfvol. Maar ondanks dat ben ik nog steeds ziek.

Ik heb nog steeds dagen waarop ik bijna elke emotie in het boek voel, behalve de positieve. En ik heb dat nodig om in orde te zijn.

Chronische ziekte kan niet altijd met een glimlach worden beantwoord

Hoewel een positiviteitscultuur bedoeld is om opbeurend en nuttig te zijn, kan het schadelijk zijn voor degenen onder ons die met een handicap en chronische ziekte te maken hebben.

Wanneer ik op dag drie van een opflakkering ben - wanneer ik niets anders kan doen dan huilen en schommelen omdat de medicijnen de pijn niet kunnen aanraken, wanneer het geluid van de klok in de kamer ernaast ondraaglijk aanvoelt, en dat van de kat vacht tegen mijn huid doet pijn - ik merk dat ik verloren ben.

Ik worstel met beide symptomen van mijn chronische ziekten, net zoals schuldgevoelens en gevoelens van mislukking in verband met de manieren waarop ik de boodschappen van de positiviteitscultuur heb geïnternaliseerd.

En op die manier kunnen mensen met chronische ziekten zoals de mijne gewoon niet winnen. In een cultuur die eist dat we niet authentiek met chronische ziekten worden geconfronteerd, wordt ons gevraagd onze eigen menselijkheid te ontkennen door onze pijn te verbergen met een 'can-do'-houding en een glimlach.

Positiviteitscultuur kan vaak worden gebruikt als een manier om mensen met chronische ziekten de schuld te geven van hun worstelingen, die velen van ons blijven internaliseren.

Ik heb mezelf vaker afgevraagd dan ik kan tellen. Heb ik dit mezelf aangedaan? Heb ik gewoon een slechte kijk? Als ik meer had gemediteerd, vriendelijkere dingen tegen mezelf had gezegd of positievere gedachten had bedacht, zou ik dan nu nog in dit bed liggen?

Wanneer ik dan mijn Facebook check en een vriend een meme heeft gepost over de kracht van een positieve houding, of wanneer ik mijn therapeut zie en zij zegt dat ik de goede dingen in mijn leven moet opsommen, deze gevoelens van twijfel aan mezelf en zelfbeschuldiging zijn gewoon versterkt.

‘Niet geschikt voor menselijke consumptie’

Chronische ziekte is al een erg isolerend iets, en de meeste mensen begrijpen niet wat je doormaakt en de hele tijd die je in bed of aan huis doorbrengt. En de waarheid is dat een positiviteitscultuur bijdraagt ​​aan het isolement van chronische ziekten, het vergroot.

Ik maak me vaak zorgen dat als ik de realiteit vertel van wat ik doormaak - als ik praat over pijn hebben, of als ik zeg hoe gefrustreerd ik ben dat ik in bed moet blijven - dat ik zal worden beoordeeld.

Anderen zeiden al eerder tegen me: "Het is niet leuk om met je te praten als je altijd klaagt over je gezondheid", terwijl weer anderen opmerkten dat ik en mijn ziekten "te veel waren om mee om te gaan".

Op mijn slechtste dagen begon ik me terug te trekken van mensen. Ik zou zwijgen en niemand laten weten wat ik doormaakte, behalve degenen die het dichtst bij me stonden, zoals mijn partner en kind.

Maar zelfs tegen hen zou ik gekscherend zeggen dat ik niet 'geschikt was voor menselijke consumptie', in een poging om wat humor te behouden en hen ook te laten weten dat het misschien het beste is om me met rust te laten.

Eerlijk gezegd voelde ik me beschaamd over de negatieve emotionele toestand waarin ik verkeerde. Ik had de boodschappen van de positiviteitscultuur geïnternaliseerd. Op dagen waarop mijn symptomen bijzonder ernstig zijn, heb ik niet het vermogen om een ​​'blij gezicht' op te zetten of te verdoezelen wat er met me aan de hand is.

Ik leerde mijn woede, verdriet en hopeloosheid te verbergen. En ik hield vast aan het idee dat mijn "negativiteit" mij tot een last maakte, in plaats van een mens.

We mogen authentiek onszelf zijn

Vorige week lag ik in de vroege namiddag in bed - lichten uit, opgerold in een bal met tranen die stilletjes over mijn wangen liepen. Ik deed pijn, en ik was depressief over pijn, vooral toen ik eraan dacht om bedlegerig te zijn op een dag dat ik zo veel had gepland.

Maar er was een verschuiving die bij mij gebeurde, heel subtiel, toen mijn partner binnenkwam om me te controleren en me vroeg wat ik nodig had. Ze luisterden terwijl ik hun alles vertelde wat ik voelde en hielden me vast terwijl ik huilde.

Toen ze weggingen, voelde ik me niet zo alleen, en hoewel ik nog steeds pijn had en me neerslachtig voelde, voelde het op de een of andere manier beter beheersbaar.

Dat moment fungeerde als een belangrijke herinnering. De tijden dat ik de neiging heb om te isoleren, zijn ook de keren dat ik mijn dierbaren om me heen het meest nodig heb - wanneer ik vooral wil eerlijk kunnen zijn over hoe ik me echt voel.

Soms wil ik alleen maar goed huilen en bij iemand klagen over hoe moeilijk dit is - iemand die gewoon bij me blijft zitten en getuige is van wat ik doormaak.

Ik wil niet positief zijn, en ik wil ook niet dat iemand me aanmoedigt om mijn houding te veranderen.

Ik wil gewoon mijn volledige scala aan emoties kunnen uiten, open en rauw zijn, en dat is helemaal oké.

Ik ben nog steeds bezig met het langzaam ontrafelen van de boodschappen die de positiviteitscultuur in mij heeft geworteld. Ik moet mezelf er nog steeds bewust aan herinneren dat het normaal en prima is om niet altijd optimistisch te zijn.

Wat ik me echter realiseer, is dat ik mijn meest gezonde zelf ben - zowel fysiek als emotioneel - als ik mezelf toestemming geef om het volledige spectrum van emoties te voelen, en mezelf omring met mensen die me daarbij steunen.

Deze cultuur van meedogenloze positiviteit zal niet van de ene op de andere dag veranderen. Maar ik hoop dat de volgende keer dat een therapeut of een goedbedoelende vriend me vraagt ​​naar het positieve te kijken, ik de moed zal vinden om te benoemen wat ik nodig heb.

Omdat ieder van ons, vooral als we het moeilijk hebben, het verdient om getuige te zijn van het volledige spectrum van onze emoties en ervaringen - en dat maakt ons niet tot een last. Dat maakt ons menselijk.

Angie Ebba is een queer gehandicapte kunstenaar die schrijfworkshops geeft en landelijk optreedt. Angie gelooft in de kracht van kunst, schrijven en performance om ons te helpen een beter begrip van onszelf te krijgen, een gemeenschap op te bouwen en verandering door te voeren. Je kunt Angie vinden op haar website, haar blog of Facebook.