In feite omarm ik de manieren waarop leven met mijn ziekte me heeft geholpen me voor te bereiden op wat komen gaat.
Ik heb colitis ulcerosa, een vorm van inflammatoire darmziekte die mijn darm perforeerde, wat betekende dat mijn dikke darm operatief verwijderd moest worden en dat ik een stomazakje kreeg.
Tien maanden later had ik een omkering die ileo-rectale anastomose wordt genoemd, wat betekent dat mijn dunne darm aan mijn rectum was vastgemaakt zodat ik weer 'normaal' naar het toilet kon.
Behalve, zo werkte het niet helemaal.
Mijn nieuwe normaal is 6 tot 8 keer per dag naar het toilet gaan en chronische diarree hebben omdat ik niet langer de dikke darm heb om de ontlasting te vormen. Het betekent omgaan met littekenweefsel en buikpijn en af en toe rectale bloeding uit ontstoken gebieden. Het betekent uitdroging doordat mijn lichaam de voedingsstoffen niet correct kan opnemen, en vermoeidheid door een auto-immuunziekte.
Het betekent ook het rustig aan doen als dat nodig is. Een dag vrij nemen als ik rust nodig heb, omdat ik heb geleerd dat ik proactiever en creatiever ben als ik mezelf niet uitgebrand.
Ik voel me niet langer schuldig omdat ik ziek ben, omdat ik weet dat dit is wat mijn lichaam nodig heeft om door te gaan.
Het betekent plannen annuleren als ik te vermoeid ben om een goede nachtrust te krijgen. Ja, het kan mensen teleurstellen, maar ik heb ook geleerd dat degenen die van je houden, zullen willen wat het beste voor je is en het niet erg zullen vinden als je geen koffie kunt drinken.
Als ik een chronische ziekte heb, moet ik extra voor mezelf zorgen - vooral nu ik zwanger ben, want ik zorg voor twee.
Voor mezelf zorgen heeft me voorbereid om voor mijn baby te zorgen
Sinds ik mijn zwangerschap na 12 weken aankondigde, heb ik een veelvoud aan verschillende reacties gehad. Natuurlijk hebben mensen gefeliciteerd, maar er is ook een toestroom van vragen, zoals "Hoe ga je hiermee om?"
Mensen gaan ervan uit dat omdat mijn lichaam zoveel medisch heeft meegemaakt, ik een zwangerschap en een pasgeboren baby niet aankan.
Maar deze mensen hebben het mis.
In feite heeft zoveel meemaken me gedwongen om sterker te worden. Het heeft me gedwongen om op nummer één te letten. En nu is die nummer één mijn baby.
Ik geloof niet dat mijn chronische ziekte mij als moeder zal beïnvloeden. Ja, ik heb misschien wat zware dagen, maar ik heb geluk dat ik een ondersteunend gezin heb. Ik zal ervoor zorgen dat ik om steun vraag en neem wanneer ik die nodig heb - en ik schaam me daar nooit voor.
Maar het hebben van meerdere operaties en het omgaan met een auto-immuunziekte heeft me veerkrachtig gemaakt. Ik twijfel er niet aan dat het soms moeilijk zal zijn, maar veel nieuwe moeders worstelen met pasgeboren baby's. Dat is niets nieuws.
Ik heb zo lang moeten nadenken over wat het beste voor mij is. En veel mensen doen dat niet.
Veel mensen zeggen ja tegen dingen die ze niet willen doen, eten dingen die ze niet willen eten, zien mensen die ze niet willen zien. Terwijl jaren van chronisch ziek zijn me in sommige vormen ‘egoïstisch’ heeft gemaakt, wat naar mijn mening een goede zaak is, omdat ik de kracht en vastberadenheid heb opgebouwd om hetzelfde te doen voor mijn baby.
Ik zal een sterke, moedige moeder zijn, en ik zal iets zeggen als ik ergens niet mee akkoord ga. Ik zal iets zeggen als ik iets nodig heb. Ik zal voor mezelf opkomen.
Ik voel me ook niet schuldig over mijn zwangerschap. Ik heb niet het gevoel dat mijn kind iets zal missen.
Vanwege mijn operaties kreeg ik te horen dat ik niet op natuurlijke wijze zwanger zou kunnen worden, dus het was een complete verrassing toen het ongepland gebeurde.
Daarom zie ik deze baby als mijn wonderbaby, en ze zullen niets anders ervaren dan eeuwige liefde en dankbaarheid dat ze van mij zijn.
Mijn baby zal het geluk hebben een moeder als ik te hebben, want ze zullen nooit een andere soort liefde ervaren dan de liefde die ik ze ga geven.
In sommige opzichten denk ik dat het hebben van een chronische ziekte een positieve invloed zal hebben op mijn kind. Ik zal ze kunnen leren over verborgen handicaps en een boek niet op zijn omslag beoordelen. Ik zal ze kunnen leren empathisch en medelevend te zijn, omdat je nooit weet wat iemand doormaakt. Ik zal ze leren om mensen met een handicap te ondersteunen en te accepteren.
Mijn kind zal worden opgevoed als een goed, fatsoenlijk mens. Ik hoop een rolmodel te zijn voor mijn kind, om ze te vertellen wat ik heb meegemaakt en wat ik doormaak. Om hen te laten zien dat ik ondanks dat nog steeds opsta en probeer de absoluut beste moeder te zijn die ik kan.
En ik hoop dat ze naar me kijken en kracht en vastberadenheid, liefde, moed en zelfacceptatie zien.
Omdat ik dat ooit in hen hoop te zien.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en pleitbezorger voor de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
