Het eigenlijke chirurgische herstel was een makkie, maar er waren enkele super ongemakkelijke bijwerkingen waar ik me absoluut niet op had voorbereid.
Ik had een geplande keizersnede (ook bekend als C-sectie) na 38 weken vanwege een vervelende placenta-situatie. Ik was natuurlijk zenuwachtig voor de eerste keer in de operatiekamer - en bovendien voor een grote buikoperatie.
Ik wilde ook graag mijn baby ontmoeten en met eigen ogen zien - in het echte leven en niet op een echografiemonitor - dat hij alleen maar Rechtsaf.
Ondanks mijn angsten was de operatie een makkie. Mijn placenta previa vormde gelukkig geen probleem tijdens de bevalling, en vandaag is het bewijs van mijn incisie er nauwelijks.
En wat mijn zoontje betreft, zijn 10 kleine vingers en tenen zijn gewoon heerlijk.
Dus afgezien van de mesh-ondergoed en postoperatieve littekencrèmes die andere moeders altijd suggereren, dacht ik dat ik duidelijk was. Rechtsaf? Fout.
Ja, het eigenlijke chirurgische herstel was snel: ik liep rond zodra die vreselijke compressie-apparaten van mijn benen waren gestript, en ik sprong de trap op en af praktisch op het moment dat ik met mijn zoon thuiskwam - met alleen wat Tylenol en Motrin om af en toe pijn op afstand te houden. (Praten over koppige nieuwe moeder-adrenaline!)
Maar er was een nasleep van de keizersnede - super intense, hoewel zeker niet levensbedreigende bijwerkingen - die ik nooit volledig had verwacht. En ze komen in feite veel vaker voor dan ik dacht.
Opzwellen tot de grootte van de Stay Puft Marshmallow Man
Ik werd gewaarschuwd voor wat zwelling na de operatie, maar ik kwam uit het ziekenhuis groter - veel groter - thuis dan tijdens mijn hele zwangerschap.
Ik voelde me alsof ik er ongeveer 20 maanden zwanger uitzag terwijl ik mijn pasgeboren baby al in mijn armen hield. Ik stelde me voor dat ik de schattige pyjama's die ik naar het ziekenhuis had gebracht gemakkelijk zou kunnen knopen, maar in plaats daarvan kon ik nauwelijks zien waar mijn benen eindigden en mijn voeten begonnen.
Oh, en het vinden van schoenen om mijn voeten in te stampen voor de bris van mijn zoon 8 dagen na de bevalling veroorzaakte een behoorlijke meltdown. (Hallo, hormonen!)
Anita Saha, MD, FACOG, merkt op dat wat ik heb meegemaakt postpartumoedeem wordt genoemd - ook wel bekend als 'de onuitgesproken nasleep'. En ja, voor mij was het net zo schokkend als het klinkt, hoewel blijkbaar niet ongewoon.
“De oorzaak van postpartumoedeem houdt rechtstreeks verband met datgene waarvoor uw lichaam is geprogrammeerd normaal gesproken tijdens een zwangerschap ”, legt Saha uit, een verloskundige / gynaecoloog uit New Jersey. "Aan het begin van het derde trimester heeft uw bloed zijn plasmavolume verhoogd, zonder dat er meer rode bloedcellen zijn."
Dat, zegt ze, in combinatie met de verdunning van albumine (een eiwit dat water in onze aderen houdt) en de verwijding van onze aderen zelf om de bloedtoevoer naar de placenta te vergroten, veroorzaakt zwelling - vooral in de voeten, enkels en benen, die als gevolg van de zwaartekracht moeite hebben om bloed terug naar het hart te krijgen. Deze aderen, zegt ze, worden "lek".
Ik was het niet te opgezwollen toen ik aankwam in het ziekenhuis, maar toen ik eenmaal bevallen was, was het alsof het gewicht in mijn buik zich door mijn lichaam verspreidde. Dat komt omdat, zegt Saha, al dat extra bloed in mijn baarmoeder (dat ooit op de onderste vena cava en de aderen in het bekken drukte) zich daadwerkelijk in de bloedsomloop en in die 'lekkende' aderen heeft verspreid ... en dus nog meer zwelling.
Saha merkt op dat hoewel de nasleep alle soorten bevallingen kan beïnvloeden, mensen met keizersnedes soms een meer directe zwelling ervaren omdat ze tijdens het proces meer IV-vloeistoffen krijgen. Gelukkig ons!
Hoewel het een eeuwigheid leek, zegt Saha dat oedeem meestal binnen 7 tot 10 dagen verdwijnt. Toen het eindelijk zover was, was het alsof er een letterlijk gewicht werd opgetild.
Niet meteen kunnen plassen
Zodra ik toestemming kreeg, vroeg ik om de Foley-katheter die in mijn blaas was ingebracht voordat mijn keizersnede werd verwijderd, zodat ik me kon bewegen en mijn bloed kon laten stromen.
Dat deed ik, maar mijn blaas realiseerde zich blijkbaar niet dat hij op zichzelf moest werken.
Vele uren en talloze uitstapjes naar de badkamer later, kon ik nog steeds niet plassen. Pas na twee pogingen om de katheter opnieuw in te brengen (heilige rook was zo pijnlijk), trapte mijn lichaam in versnelling.
Hoewel ik aanvankelijk dacht dat mijn extreme zwelling de boosdoener was, zegt Saha dat dit meestal te wijten is aan de epidurale of spinale anesthesie - die een ontspanning in de blaasspier veroorzaakt en daardoor een toename van de blaascapaciteit.
Post-epidurale urineretentie is de officiële term voor deze veel voorkomende bijwerking na de bevalling.
Dit kan gebeuren ondanks het inbrengen van een Foley-katheter om te helpen bij constante drainage tijdens een keizersnede en na de operatie. Zoals Saha uitlegt, hebben ziekenhuizen protocollen over wanneer de katheter kan worden verwijderd, meestal na 12 tot 24 uur.
Maar zoals ze opmerkt: “Ondanks protocollen, metaboliseren en zuiveren individuen de anesthesie in hun lichaam in een ander tempo. Dat betekent dat sommige patiënten urineretentie zullen hebben omdat ze nog steeds de effecten van de opioïde medicatie in de ruggenprik en / of ruggengraat ervaren. "
Het is belangrijk op te merken, zegt Saha, dat het goed legen van de blaas niet betekent dat je moet dribbelen of dat je vaak moet plassen. Het bereiken van deze mijlpaal betekent een normale flow hebben - en er is meer communicatie met patiënten nodig om dit aan te pakken, zodat ze later geen problemen meer hebben.
(Poepen is een heel ander verhaal dat veel nieuwe moeders kunnen vertellen. Ben je bang dat je hechtingen zullen knappen? Ja, ja dat ben je.)
Uitbreken in een vreselijke uitslag over mijn buik
Misschien wist ik niet zeker of mijn buik zelfs pijn deed na de operatie, want de dag dat ik thuiskwam - dus iets meer dan 72 uur na de operatie - begon ik een vreselijk pijnlijke en jeukende uitslag te ontwikkelen over mijn buik.
Die plotseling op mijn onderrug verscheen. En mijn bovenbenen. Schijnbaar overal waar het chirurgische antisepticum (in mijn geval chloorhexidine) werd aangebracht.
En het duurde meer dan een week.
Ik liep letterlijk rond met ijspakken vastgemaakt door mijn ondergoedband om de jeuk te verlichten en extra zwelling.
Hoewel ik dacht dat mijn geval een anomalie was, merkt Saha op dat chloorhexidine-allergie niet zeldzaam is.
“Ik zie ook allergieën in de exacte verdeling van de plakband die op het operatielaken zit, dus het lijkt op een band ter hoogte van de navel die langs de zijkanten loopt. Sommige mensen hebben ook allergieën waarbij de kleefstof aan de binnenkant van de dij zit voor de Foley-katheter ”, legt ze uit.
"Helaas is het onmogelijk om te voorspellen wie een allergie zal krijgen als ze een stof voor het eerst gebruiken", voegt ze eraan toe.
Ik aarzelde om iets voor het ongemak te nemen, omdat ik een nerveuze nieuwe moeder was die borstvoeding gaf.
Saha adviseert topische hydrocortison of Benadryl-lotion voor de reactie, maar om orale antihistaminica en verkoudheidsmedicijnen te vermijden, omdat ze uw melkaanvoer kunnen verminderen - die mogelijk niet alleen van nature verschijnen als uw baby dat doet.
Borsten krijgen de boodschap over borstvoeding niet
Ja, dat zal ik nog een keer schrijven: je melkvoorraad verschijnt misschien niet zomaar als je baby dat doet.
Ik kon mijn baby fysiek borstvoeding geven zodra ik postoperatief groen licht kreeg. En hij was een natuurtalent. Hij had een goede grendel. We kwamen in een juiste positie. En hij kreeg al het goede dat colostrum biedt.
Maar dat was alle hij kreeg, en ik moest kolven, kolven, kolven (beginnend op dag 3 van mijn verblijf in het ziekenhuis) om mijn eigenlijke melk binnen te laten komen.
Het was vermoeiend en verontrustend - en ik voelde me schuldig, alsof ik faalde bij de eerste taak die ik als moeder wilde volbrengen.
Eindelijk, na een aantal dagen non-stop kolven en voeden (en een paar flesjes aanvullende flesvoeding later, dankzij de begeleiding van onze kinderarts), begon onze exclusieve borstvoedingsrelatie - en duurde ongeveer 10 maanden zo ongeveer zo.
Ik was duidelijk niet de enige.
"Dit is helaas het meest voorkomende probleem voor alle patiënten na de bevalling", merkt Saha op. "Het kan tot 5 dagen duren voordat de overgangsmelk - de wit lijkende melk - binnenkomt na een bevalling."
En het is het moeilijkste voor moeders die een geplande keizersnede hebben gehad. Waarom? "Bij vaginale bevalling komt natuurlijke oxytocine vrij tijdens het arbeidsproces dat de borsten ertoe aanzet om het melkproductieproces te starten - in combinatie met het hormoon prolactine", legt Saha uit.
"Het is waar dat de scheiding van de placenta van de baarmoeder hormonale verschuivingen veroorzaakt die je lichaam in de melkproductiemodus zetten, maar het is ook bekend dat deze overgang langzamer verloopt na een eerste keizersnede", zegt ze.
“Met een geplande keizersnede is er geen voorafgaande bevalling. Deze patiënten hebben de meeste tijd om hun moedermelk binnen te krijgen ”, legt Saha uit.
Natuurlijk kunnen er andere postoperatieve factoren aan het werk zijn, en lactatiekundigen moeten aanwezig zijn om patiënten te helpen - en niet alleen met de technische aspecten van borstvoeding. Ze moeten er ook voor zorgen dat nieuwe moeders weten dat ze niet de enige zijn gevoed is uiteindelijk het beste, en dat het aanvullen met flesvoeding totdat de melk binnenkomt (zelfs als het doel is om uitsluitend borstvoeding te geven als dat het geval is) is prima.
En nieuwe moeders zouden zich niet schuldig moeten voelen zoals ik.
Maar nogmaals, aanvallen van moederschuld - en leren om te rollen met de stoten vanaf dat wonderbaarlijke moment dat je je nieuwe baby vasthoudt - is een beetje als een inwijding in het moederschap.
Barbara Kimberly Seigel is een in New York City gevestigde redacteur en schrijver die alles heeft onderzocht - van welzijn en gezondheid tot ouderschap, politiek en popcultuur - door middel van haar woorden. Ze leidt momenteel het freelancersleven terwijl ze haar meest lonende rol tot nu toe aanpakt: moeder. Bezoek haar website.
.jpg)
