"Kom je in een rolstoel terecht?"
Als ik een dollar had voor elke keer dat ik iemand hoorde zeggen dat ik sinds mijn diagnose van multiple sclerose (MS) 13 jaar geleden genoeg geld zou hebben om een Alinker te kopen. Daarover later meer.
Ondanks 13 jaar anekdotisch bewijs van het kennen van veel mensen met MS die geen rolstoelen gebruiken, lijkt het grote publiek altijd te denken dat dit is waar deze hele MS-reis naartoe leidt.
En de term 'belanden' in een rolstoel is toch niet zo gunstig? Zoals dezelfde manier waarop je op een zondagmiddag klusjes “eindigt”, of hoe je “eindigt” met een lekke band nadat je in een kuil bent geraakt.
Yikes, man. Het is geen wonder dat mensen met MS, zoals ikzelf, ons leven leiden met deze angst gehuld in minachting en oordeelsvorming als het gaat om het idee een mobiliteitshulpmiddel nodig te hebben.
Maar ik zeg: schroef dat.
Ik heb momenteel geen mobiliteitshulpmiddel nodig. Mijn benen werken prima en zijn nog steeds behoorlijk sterk, maar ik heb ontdekt dat als ik er een gebruik, dit een enorme impact heeft op hoe ver ik kan gaan of hoe lang ik kan doen wat ik ook doe.
Het heeft me aan het denken gezet over mobiliteitshulpmiddelen, ook al voelt het icky aan - wat de wetenschappelijke term is voor iets waarvan de samenleving je heeft geleerd bang te zijn en je voor te schamen.
De "ick" is wat ik voel als ik eraan denk hoe mijn eigenwaarde kan worden beïnvloed als ik een mobiliteitshulpmiddel ga gebruiken. Dan wordt het versterkt door de schuld die ik heb omdat ik zelfs maar aan zo'n bekwame gedachte dacht.
Het is een schande dat ik, zelfs als activist voor de rechten van gehandicapten, niet altijd kan ontsnappen aan deze diepgewortelde vijandigheid jegens mensen met een lichamelijke handicap.
Dus ik geef mezelf toestemming om mobiliteitshulpmiddelen uit te testen zonder mijn eigen oordeel - waardoor ik eigenlijk ook niet om die van iemand anders kan geven.
Het is een soort van verbazingwekkende ervaring waarbij je je verdiept in wat je in de toekomst misschien nodig hebt, gewoon om te zien hoe het voelt terwijl je nog de keuze hebt.
Dat brengt me bij de Alinker. Als je het MS-nieuws hebt bijgehouden, weet je inmiddels dat Selma Blair MS heeft en dat ze door de stad rondrijdt op een Alinker, een mobiliteitsfiets die kan worden gebruikt in plaats van een rolstoel of rollator voor degenen die dat nog hebben. volledig gebruik van hun benen.
Het is volledig revolutionair als het gaat om mobiliteitshulpmiddelen. Het plaatst je ooghoogte en biedt ondersteuning om je eigen gewicht van je voeten en benen te houden. Ik wilde er echt een proberen, maar deze baby's worden niet in winkels verkocht. Dus nam ik contact op met Alinker en vroeg hoe ik er een kon testen.
En zou je het niet weten, er was een dame die 10 minuten bij mij vandaan woont en die aanbood me de hare twee weken te laten lenen. Bedankt Universe voor het maken precies wat ik wilde laten gebeuren, gebeurt.
Ik stapte op de Alinker, die te groot voor me was, dus ik zette wat wiggen op en ging op pad - en toen werd ik verliefd op een loopfiets van $ 2.000.
Mijn man en ik maken graag 's nachts wandelingen, maar afhankelijk van de dag die ik heb gehad, zijn onze wandelingen soms veel korter dan ik zou willen. Toen ik de Alinker had, waren mijn vermoeide benen geen aartsvijand meer en kon ik hem bijhouden zolang we wilden lopen.
Mijn Alinker-experiment zette me aan het denken: waar anders in mijn leven kan ik een mobiliteitshulpmiddel gebruiken waarmee ik dingen beter kan doen, ook al kan ik mijn benen technisch nog regelmatig gebruiken?
Als iemand die momenteel op de grens tussen valide en gehandicapte zit, besteed ik veel tijd aan het nadenken over wanneer ik misschien fysieke ondersteuning nodig heb - en de discriminerende schaamtestorm volgt niet ver daarachter. Het is een verhaal waarvan ik weet dat ik het moet uitdagen, maar het is niet gemakkelijk in een samenleving die al zo vijandig kan zijn tegenover mensen met een handicap.
Dus besloot ik eraan te werken om het te accepteren voordat dit wordt een permanent onderdeel van mijn leven.En dat betekent dat ik bereid moet zijn om me ongemakkelijk te voelen terwijl ik mobiliteitshulpmiddelen test, terwijl ik ook begrijp welk voorrecht ik heb in dit scenario.
De volgende plek die ik probeerde, was op het vliegveld. Ik gaf mezelf toestemming om een rolstoeltransport te gebruiken naar mijn gate, die zich aan het einde van de aarde bevond, oftewel de verste poort van de beveiliging. Ik heb onlangs een vriend dit zien doen, en het is iets dat eerlijk gezegd nooit bij me opkwam.
Bij zo'n lange wandeling ben ik echter meestal leeg tegen de tijd dat ik bij mijn gate aankom, en dan moet ik reizen en binnen een paar dagen alles opnieuw doen om thuis te komen. Reizen is al vermoeiend, dus als het gebruik van een rolstoel kan helpen, waarom probeert u het dan niet?
Dus ik deed. En het hielp. Maar ik praatte mezelf er bijna uit op weg naar het vliegveld en terwijl ik wachtte tot ze me zouden ophalen.
In een rolstoel had ik het gevoel dat ik op het punt stond mijn "handicap" voor de wereld te versterken, zodat iedereen het kon zien en beoordelen.
Zoiets als wanneer je parkeert op een gehandicapte plek en zodra je uit je auto stapt, heb je het gevoel dat je moet gaan hinken of zoiets om je echt te bewijzen Doen heb die plek nodig.
In plaats van mezelf een gebroken been toe te wensen, herinnerde ik me dat ik dit aan het testen was. Dit was mijn keuze. En onmiddellijk voelde ik dat het oordeel dat ik in mijn eigen hoofd had gemanifesteerd, begon op te heffen.
Het gebruik van een mobiliteitshulpmiddel is gemakkelijk te zien als toegeven of zelfs opgeven. Dat is alleen omdat ons is geleerd dat iets anders dan uw eigen twee voeten 'minder dan' is, niet zo goed. En dat op het moment dat je steun zoekt, je ook zwakte toont.
Dus laten we dat terugnemen. Laten we eens kijken naar mobiliteitshulpmiddelen, zelfs als we ze niet elke dag nodig hebben.
Ik heb nog een flink aantal jaren voor de boeg voordat ik echt moet overwegen om regelmatig een mobiliteitshulpmiddel te gaan gebruiken. Maar na er een paar te hebben getest, realiseerde ik me dat je de volledige controle over je benen niet hoeft te verliezen om ze nuttig te vinden. En dat was krachtig voor mij.
Jackie Zimmerman is een digitale marketingconsultant die zich richt op non-profitorganisaties en zorggerelateerde organisaties. Door aan haar website te werken, hoopt ze in contact te komen met geweldige organisaties en patiënten te inspireren. Kort na haar diagnose begon ze te schrijven over leven met multiple sclerose en prikkelbare darmaandoeningen als een manier om contact te maken met anderen. Jackie werkt al 12 jaar in belangenbehartiging en heeft de eer gehad om de MS- en IBD-gemeenschappen te vertegenwoordigen op verschillende conferenties, keynote speeches en paneldiscussies.
