Aanbieders mishandelen patiënten seksueel - en het is legaal

Onder alle andere omstandigheden zou het een misdaad zijn. Dus waarom is dit de uitzondering?

Inhoudsopgave: beschrijvingen van aanranding, medisch trauma

Toen Ashley Weitz in 2007 naar de eerste hulp ging in een plaatselijk ziekenhuis in Utah voor ernstige misselijkheid en braken, werd ze verdoofd met intraveneuze medicatie om het braken te helpen verminderen.

Hoewel de medicatie bedoeld was om haar symptomen te verlichten, had wat er gebeurde tijdens sedatie niets te maken met haar ziekte: Weitz werd later schreeuwend wakker toen ze een arts een vaginaal onderzoek zag doen.

Er was haar niet verteld dat dit examen zou worden gedaan, was niet zwanger en had geen toestemming gegeven voor een intern onderzoek. Wat er met Weitz gebeurde, was echter niet ongebruikelijk. In feite was het legaal.

In de meeste Amerikaanse staten is het legaal voor medische zorgverleners, meestal medische studenten, om een ​​operatiekamer binnen te gaan en zonder toestemming van de patiënt twee vingers in de vagina van een verdoofde patiënt te duwen en een bekkenonderzoek uit te voeren.

Vaak zijn het meerdere medische studenten die dit niet-consensuele onderzoek bij dezelfde patiënt uitvoeren.

Maar in tegenstelling tot Weitz weet de meerderheid van de patiënten niet dat dit hen is overkomen.

Deze niet-consensuele bekkenexamens zijn een gangbare praktijk die medische scholen en ziekenhuizen rechtvaardigen als onderdeel van het leren van studenten hoe ze ze moeten uitvoeren. Ze missen echter een kritisch perspectief: dat van de patiënt.

"Ik was hierdoor getraumatiseerd", legt Weitz uit.

In de Verenigde Staten wordt seksueel geweld gedefinieerd als 'elke seksuele handeling zonder wederzijds goedvinden die wordt verboden door federale, tribale of staatswet, inclusief wanneer het slachtoffer niet in staat is om toestemming te geven' - en medische zorgverleners die de geslachtsdelen van een patiënt binnendringen zonder hun toestemming, wanneer ze zijn arbeidsongeschikt onder narcose (met uitzondering van een levensbedreigend medisch noodgeval), vertonen gedrag dat gelijk staat aan aanranding.

Het feit dat dit vaak wordt gedaan als onderdeel van de opleiding van een geneeskundestudent, maakt het niet minder tot een overtreding.

Nee, ik suggereer niet dat medische studenten en dokters roofdieren zijn met sinistere bedoelingen - maar hun opzet is niet relevant zonder toestemming van de patiënt.

Alleen al het penetreren van iemands geslachtsdelen zonder hun toestemming of medeweten, zonder een medisch noodgeval, is crimineel. We mogen dit gedrag niet herdefiniëren, accepteren of minimaliseren alleen omdat het wordt gedaan door een medische professional.

Eigenlijk juist het tegenovergestelde: we mogen van medische zorgverleners verwachten dat ze zich aan een hogere norm houden.

In 2012 sprak dr.Shawn Barnes, toen een medische student, zich uit (en getuigde later dat hij de wetten in Hawaï zou wijzigen) over de verplichting om bekkenonderzoeken uit te voeren bij bewusteloze patiënten die geen expliciete toestemming hadden gegeven.

Barnes benadrukt hoe patiënten formulieren ondertekenden die in vage bewoordingen waren geschreven waarin stond dat een geneeskundestudent mogelijk 'betrokken' was bij hun zorg, maar vertelde de patiënten niet dat deze 'zorg' een intern onderzoek omvatte terwijl ze onder narcose waren.

Barnes 'ervaring op de medische school is niet ongebruikelijk, maar veel medische studenten zijn bang om uit angst voor vergelding te spreken over de verplichting om deze examens zonder toestemming af te leggen.

Het probleem is wijdverbreid.

Tweederde van de geneeskundestudenten in Oklahoma meldde dat ze werden gevraagd om bekkenonderzoeken uit te voeren bij patiënten die geen toestemming hadden gegeven. Negentig procent van de ondervraagde geneeskundestudenten in Philadelphia voerde hetzelfde onderzoek uit bij patiënten onder narcose, niet wetend hoeveel daadwerkelijk hadden ingestemd.

En onlangs meldden verschillende medische studenten in het hele land aan de Associated Press dat ook zij bekkenonderzoeken hadden uitgevoerd bij bewusteloze patiënten en niet wisten of een van hen daadwerkelijk toestemming had gegeven.

Velen in de medische gemeenschap spotten met het idee dat dit onethisch is of als aanranding kan worden beschouwd, aangezien dit al jaren de standaardpraktijk is.

Maar alleen omdat het routine is, maakt het nog niet ethisch.

Er is ook een algemene mening in ziekenhuizen dat als een patiënt al toestemming heeft gegeven voor een operatie en omdat een operatie op zichzelf invasief is, er geen aanvullende toestemming voor een bekkenonderzoek nodig is.

Instemmen met een medisch noodzakelijke operatie betekent echter niet dat een patiënt ook instemt met een vreemdeling die daarna de kamer binnenkomt en zijn vingers in zijn vagina steekt.

Interne bekkenonderzoeken verschillen van nature van andere soorten onderzoeken die op andere lichaamsdelen worden gedaan. Als we deze norm accepteren - dat de status quo gewoon moet blijven, vooral als het gaat om patiëntenzorg - dan zouden onethische praktijken nooit worden aangevochten.

Ziekenhuizen vertrouwen er vaak op dat, aangezien de meeste patiënten niet weten dat dit onderzoek is uitgevoerd, ze er daarna niets meer aan kunnen doen. Maar als deze praktijk zo goedaardig is als veel medische professionals beweren, waarom zou u dan geen toestemming krijgen?

Het is echt een kwestie van gemak. Ziekenhuizen lijken zich zorgen te maken dat als ze toestemming moeten krijgen, patiënten zullen weigeren, waardoor ze gedwongen worden hun praktijken te veranderen.

Paul Hsieh, een in Denver gevestigde arts die schrijft over het gezondheidsbeleid, meldt dat "Opzettelijk ervoor kiezen om niet te vragen uit angst voor een 'nee' antwoord en in plaats daarvan de procedure toch toch uitvoeren, in strijd is met de concepten van toestemming, autonomie van de patiënt en individuele rechten . "

Sommige medische zorgverleners beweren ook dat wanneer een patiënt naar een academisch ziekenhuis komt, ze impliciete toestemming geven - dat de patiënt op de een of andere manier moet weten dat medische studenten interne onderzoeken bij hen kunnen uitvoeren.

Dit handige excuus gaat voorbij aan de realiteit dat de meeste patiënten niet de luxe hebben om tussen meerdere ziekenhuizen te kiezen.

Ze kiezen noodgedwongen een ziekenhuis: waar hun arts privileges heeft, waar hun verzekering wordt aanvaard, welk ziekenhuis het dichtst in de buurt is in geval van nood. Ze weten misschien niet eens dat het ziekenhuis waar ze zich bevinden een academisch ziekenhuis is. Stamford Hospital in Connecticut is bijvoorbeeld een academisch ziekenhuis voor Columbia University in New York City. Hoeveel patiënten zouden dit definitief weten?

Excuses terzijde, het feit blijft: we moeten stoppen met te doen alsof medisch trauma een onbeduidende vorm van trauma is.

Patiënten die er achteraf wel achter komen dat een bekkenonderzoek is gedaan zonder hun toestemming, melden zich geschonden te voelen en ervaren daardoor een aanzienlijk trauma.

Sarah Gundle, een klinisch psycholoog en de klinisch directeur van Octav in New York City, zegt dat medisch trauma net zo belangrijk kan zijn als andere soorten trauma.

"Een niet-consensueel bekkenexamen is een overtreding, net als elk ander type overtreding", zegt ze. "In sommige opzichten is het zelfs nog verraderlijker, omdat het vaak wordt gedaan zonder dat de patiënt het weet, op een plek die de patiënt zou moeten beschermen."

Melanie Bell, een bestuurslid van de Maryland Nurses Association, meldde ook tijdens een hoorzitting van een wetgevende commissie dat er ook momenten zijn waarop patiënten tijdens het onderzoek wakker zijn geworden (zoals wat er met Weitz is gebeurd) en zich geschonden voelden.

Dit type overtreding wordt nog versterkt door het feit dat deze praktijk niet alleen onethisch is, maar als het wordt gedaan door medische studenten, is het bijna altijd medisch niet nodig.

Deze examens worden overwegend uitgevoerd in het belang van de student en leveren geen medisch voordeel op voor de patiënt.

Dr. Phoebe Friesen, een medisch ethicus die deze kwestie uitgebreid heeft bestudeerd en er een recent historisch document over heeft geschreven, zegt dat het perspectief van de patiënt ontbreekt. Medische scholen zien dit als een "kans" om de student les te geven, maar de lichamelijke autonomie en rechten van de patiënt kunnen niet worden afgewezen.

“Landen en staten die deze praktijk hebben verboden, zijn niet beperkt in hun vermogen om medische studenten effectief op te leiden.Er zijn andere manieren om les te geven waarvoor geen bekkenonderzoek nodig is bij een patiënt die geen toestemming heeft gegeven en die vaak niet eens weet wat er is gebeurd terwijl ze onder narcose waren, '' zegt Friesen.

Sommige ziekenhuizen, zoals NYU Langone in New York City, melden dat ze betaalde bekkenexamenvrijwilligers gebruiken voor medische studenten om het examen te oefenen, waardoor de kwestie van examens zonder toestemming wordt geëlimineerd.

Het uitvoeren van bekkenexamens zonder toestemming is illegaal in Hawaii, Virginia, Oregon, Californië, Iowa, Illinois, Utah en Maryland. Wetgeving die dit verbiedt, is onlangs door de wetgevende macht van New York aangenomen en is in behandeling in andere staten, waaronder Minnesota en Massachusetts.

Hoewel deze praktijk het meest voorkomt bij bekkenonderzoeken, verbieden veel van deze rekeningen ook niet-consensuele rectale en prostaatonderzoeken die ook bij een verdoofde patiënt worden uitgevoerd.

Een aantal wetgevers, waaronder senator van de staat New York Roxanne Persaud (D-Brooklyn), zijn uitgesproken critici van deze praktijk geworden.

"Er zijn bepaalde verwachtingen die u heeft als u uw arts bezoekt, en het is niet dat uw lichaam zal worden benut als ze u onder narcose moeten brengen," zei ze.

En het zijn niet alleen wetgevers die zich uitspreken. Het American College of Obstetrics and Gynecology's (ACOG) heeft deze praktijk aan de kaak gesteld en stelt dat bekkenonderzoeken bij een verdoofde patiënt die worden uitgevoerd voor onderwijsdoeleinden alleen mogen worden gedaan met op de hoogte toestemming.

Maar sommige medische scholen blijven hun invloed gebruiken om te proberen de wetgeving die toestemming vereist, terug te dringen. Yale Medical School waarschuwde naar verluidt wetgevers voor mogelijke wetgeving in Connecticut.

Als we het hebben over haar eigen traumatische ervaring, zegt Weitz: "Als de medische gemeenschap de lichamelijke autonomie van een patiënt niet waardeert, heeft dat een zeer negatieve invloed op de patiëntenzorg."

Toestemming zou fundamenteel moeten zijn in de geneeskunde, maar examens als deze ondermijnen het uitgangspunt om de patiënten die medische zorgverleners hebben gezworen geen schade te berokkenen. En als toestemming optioneel wordt geacht in de medische zorg, waar wordt dan de grens getrokken?

"Als medische zorgverleners wordt geleerd af te zien van het verkrijgen van toestemming", zegt Weitz, "dan gaat die manier van geneeskunde door."

Misha Valencia is een journalist wiens werk te zien is in The New York Times, Washington Post, Marie Claire, Yahoo Lifestyle, Ozy, Huffington Post, Ravishly en vele andere publicaties.