Als u diabetes heeft en ooit in het openbaar ernstige hypoglykemie (lage bloedsuikerspiegel) heeft gehad, kunt u zich zeker vinden in dit verhaal, verteld door Terry O'Rourke uit Portland, OR.
Mensen zonder diabetes vragen zich soms af: "Wat heb je gedaan om zo'n grote fout te maken?" Maar degenen onder ons die met diabetes type 1 leven, weten dat het ondanks onze inspanningen vrij gemakkelijk (en gebruikelijk!) Is om onverwachts in een diabetescrisissituatie terecht te komen.
Een uitweg vinden, door Terry O'Rourke
Ik rende uit de forenzentrein, fiets op sleeptouw, het slecht verlichte ondergrondse treinstation van Sydney, Australië in. Mijn glucose-uitgehongerde hersenen vernauwden mijn perifere visie en rationeel denken. De overlevingsmodus dreef me, aangedreven door een pure wil om te leven. De geestdodende hypoglykemie herschikt mijn realiteit in een droomachtige, drugachtige nachtmerrie. Mijn medepassagiers stapten uit en verdwenen snel, ik alleen achterlatend. Ik bleef achter met een unieke focus en levenslijn: vind suiker!
Mijn reis naar Australië 30 jaar geleden vond plaats in de nasleep van een bijzonder moeilijke en emotionele tijd in mijn leven. Mijn vrouw en ik waren enkele maanden eerder uit elkaar gegaan, het pijnlijke einde van een 15-jarige relatie.
Emotionele context
Ruwe emoties plaagden me op een oneindige en onoplosbare cirkelvormige manier: eenzaamheid, woede, verraad en zelfverwijt. Mijn reis naar Australië leek een mogelijke uitweg uit deze verraderlijke zelfvernietiging, maar ik wist diep van binnen dat er geen snelle oplossing was.
In sommige opzichten leek de afstand van 7.400 mijl die ik probeerde te plaatsen tussen mij en mijn onrust op de grond een grandioze poging om wat emotioneel uitstel te vinden. Mijn eenzaamheid, woede, gevoel van verraad en zelfhaat volgden mij natuurlijk over de Internationale Dateline naar het zuidelijk halfrond. In plaats van me een uitweg te bieden, versterkte het reizen naar een verre bestemming alleen maar mijn emotionele onrust.
Mijn plan op de dag die naar het metrostation van Sydney leidde, bracht mijn gevoel van avontuur en een afleiding van mijn persoonlijke ellende met zich mee. Ik was een fitte 36-jarige wielrenner die eindeloze kilometers reed op de heuvels rond de San Francisco Bay. Een tocht met de veerboot bracht me door de haven van Sydney naar een stad aan de oceaan en ik fietste noordwaarts.
De best gemaakte plannen
Ter voorbereiding op deze excursie heb ik een lunch en een overvloedige voorraad snacks en lekkernijen ingepakt in het geval van verwachte periodes van door inspanning veroorzaakte lage bloedsuikerspiegel. De zoute lentelucht, prachtige stranden en heuvelachtig terrein aan het strand kalmeerden mijn geest. Mijn lichaam voelde sterk aan en ik genoot van deze exotische excursie.
Na een paar uur fietsen langs de oceaan, kwam ik aan in een stad waar ik aan boord van een andere veerboot stapte om een riviermonding over te steken. Aan de andere kant vervolgde ik mijn geplande route en kwam ik meer bergopwaarts tegen dan ik had verwacht. Maar ik was in staat om erdoorheen te komen. Ik stopte verschillende keren om in mijn vinger te steken (dit was vele jaren vóór CGM's) en consumeerde sapdozen, glucosetabletten en gedroogd fruit om de vallende glucose op te vangen.
Laat in de middag arriveerde ik op het station waar ik van plan was de forenzenspoorlijn terug naar Sydney te nemen. Omdat ik wist dat mijn zware inspanning mijn glucosespiegel had uitgeput, ging ik naar een openluchtrestaurant en at ik een stevige maaltijd van rotisserie-kip met een royale kant van geroosterde groenten.
Terwijl ik merkte dat mijn agressieve fietstocht van een dag mijn hypovoorraden had uitgeput, redeneerde ik dat mijn forse diner zou voorzien in mijn glucosebehoeften terwijl ik met de spoorlijn in omgekeerde pendeltocht naar Sydney terugkeerde. Koolhydraatarm eten was toen geen groot onderwerp en de langzamere absorptiesnelheid van kip en groenten kwam op dat moment niet eens bij me op.
Mijn plan ontrafelt
Na het eten stapte ik met mijn fiets in de trein en was verrast dat ik de enige passagier in mijn treinwagon was. Ik wist dat de meeste passagiers op dat moment de stad uit gingen en deze omstandigheid gaf geen aanleiding tot speciale bezorgdheid.
Toen ik eenmaal ging zitten en begon te genieten van het voorbijtrekkende platteland, prikte ik in mijn vinger en ontdekte dat mijn glucosespiegel veel lager was dan ik had verwacht, vooral na mijn recente diner.
Ik prikte 15 minuten later met mijn vinger en zag dat mijn glucose snel naar mijn hypobereik zakte. Ik realiseerde me toen dat ik geen hypo-voorraad bij me had. Ik wist wel beter dan dit! Hoe kon ik dit laten gebeuren? De lege treinwagon belette zelfs een beroep te doen op medereizigers. Ik was alleen terwijl mijn zorgen toenamen.
Mijn treinreis terug naar de stad duurde slechts ongeveer 40 minuten en ik voelde dat de kansen in mijn voordeel waren om dit uit te rijden. Ik hoopte dat de grote portie kip en groenten zou beginnen en mijn glucose zou verhogen naar veiligere streken. Ik had het mis.
Ik deed nog drie of vier vingersticks terwijl ik met afgrijzen toekeek naar deze zich ontvouwende metabole ramp. Waarom heb ik dit gedaan? Waarom heb ik niet beter gepland? Ik dacht dat ik dit had en dat deed ik niet!
Ik kwam terug op het metrostation van Sydney met een hersenbeschadiging door een ernstig dieptepunt. De primitieve uithoeken van mijn brein domineerden mijn denken. Krijg glucose, niets anders doet er toe.
Ik merkte dat ik naar een automaat staarde en door mijn zakken en fietstassen snuffelde in een poging de onbekende Australische munten te begrijpen. Ik bracht kostbare minuten gedachteloos door voor de machine voordat mijn verwarde brein concludeerde dat ik niet de juiste combinatie van geld had om de snoep- en mueslirepen zo verleidelijk net buiten mijn bereik te ontgrendelen. Gedwarsboomd.
De kracht van vriendelijkheid
Welke uitweg? Ik hunkerde naar de eenvoud van de 'Way Out'-borden die in de Londense metro te vinden zijn, terwijl ik bordnamen las zonder voor mijn hypo-verslaafde brein een betekenis te begrijpen. Wat moet ik doen? Verlaat dit verdomde graf en zoek wat suiker!
Een reeks draai-stijlen verscheen voor mij. Ik voelde een sterk en ongerechtvaardigd verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van mijn huurfiets. Een meer rationele houding zou zijn geweest om de last van de fiets achter zich te laten, maar de glucose-uitgehongerde hersenen zijn allesbehalve rationeel.
De individuele horizontale draai-stijlen blokkeerden mijn uitgang met mijn fiets, net als de verticale draai-stijl van vloer tot plafond. Ik voelde dat de tijd drong. Krijg snel suiker of sta met mijn fiets in elkaar in een ondergronds treinstation, in een vreemd land, zo alleen, zo kwetsbaar. Waarom is dit zo moeilijk?
Een stationsagent verscheen en duwde zonder commentaar of vraag op magische wijze een onzichtbaar hek open waardoor ik zonder vragen met mijn fiets kon passeren. Ik was dankbaar voor zijn optreden, aangezien mijn vermogen om coherent te communiceren was verdwenen. Zoek suiker!
Ik rook de lente-nachtlucht die van een trap naar beneden stroomde die voor altijd naar het maaiveld leek te klimmen. Had ik genoeg glucose in mijn systeem om die hoge trap op te kunnen zonder flauw te vallen? Ik wist het niet, maar ik had geen keus. Ik pakte mijn fiets en rende naar boven.
Op de top, te midden van het verlaten openluchttransportplein, klampte ik me vast aan mijn fiets en zocht ik verwoed naar een aanwijzing om me naar mijn suikeroase te leiden. Een magere, lichtgebouwde, zwartharige jongeman kwam in zicht.Ik heb suiker nodig - diabetes, ”Was alles wat ik kon opbrengen.
Mijn barmhartige Samaritaan gebaarde me te volgen. Ik deed het, en het volgende dat ik zie, is een snackbar voor forenzen, waar mensen klaar staan om verandering aan te brengen. Eindelijk! Ik weet niet meer wat ik had besteld, maar ik consumeerde het gretig toen mijn geestelijke gezondheid en competentie langzaam terugkeerden.
Uit het accent en het uiterlijk van mijn barmhartige Samaritaan concludeerde ik later dat hij waarschijnlijk een Vietnamese immigrant was. Zijn vriendelijkheid raakte mijn ziel en ik zal het nooit vergeten. Ik wou dat hij wist hoeveel zijn simpele vrijgevigheid voor mij betekende.
{Terry O'Rourke leeft sinds 1986 met diabetes type 1 en woont in Portland, OR, samen met zijn hypowaarschuwingshond, Norm. Hij was een van onze winnaars van de DiabetesMine Patient Voices-wedstrijd in 2018.}
.jpg)
