Toen mijn oude therapeut zei dat ik mezelf op de eerste hulp moest bekennen, lachte ik haar uit.
Uw geestelijke gezondheid is van cruciaal belang - wat er ook gebeurt. Ongeacht de omstandigheden of de toestand van de wereld, moet de bescherming van uw geestelijke gezondheid prioriteit krijgen. Zeker tijdens een pandemie.
Toen mijn oude therapeut me zei dat ik mezelf op de eerste hulp moest toelaten, lachte ik haar uit. Het was negen uur 's ochtends, 24 uur geleden sinds ik een zelfmoordpoging had gedaan.
"De medicijnen zitten waarschijnlijk niet eens in mijn systeem," jammerde ik in de telefoon.
Zoals elke rationele persoon had ik er geen interesse in om een ziekenhuis te bezoeken - laat staan in een ziekenhuis te blijven midden in een pandemie, vooral niet in Ithaca, gezien hun beperkte medische middelen.
Het kon mijn therapeut natuurlijk niets schelen. Ze was volhardend en weigerde me niet langer lastig te vallen totdat ik daar in een Uber zat.
Ik wachtte zenuwachtig buiten de ingang van de eerste hulp. Ik was om psychiatrische redenen nog nooit in het ziekenhuis geweest, om nog maar te zwijgen van een wereldwijde crisis. Ik had een verminkte, herbruikbare boodschappentas vol met allerlei kleding en toiletartikelen.
"Ik ben hier," zei ik tussen de trekjes van een Marlboro Light door. "Is dit niet gevaarlijk? Toegeven tijdens een pandemie? "
"Niet gevaarlijker dan proberen een overdosis te nemen", antwoordde mijn therapeut.
Tijdens COVID-19 maakte ik de veelgemaakte fout om aan te nemen dat mijn geestelijke gezondheid geen prioriteit was.
Ondanks dat de pandemie ongelooflijk stressvol was - een falende economie, een zich uitbreidende ziekte en een aanzienlijke onderbreking van de routine - nam ik aan dat de fysieke aandoening van COVID-19 groter was dan het belang van mijn mentale gezondheid.
Ik dacht dat het veiliger was om met mijn pijn te zitten dan een infectie te riskeren door naar een ziekenhuis te gaan. Omgekeerd was naar een ziekenhuis gaan - zelfs midden in een pandemie - precies wat ik nodig had.
Toen ik het ziekenhuis binnenliep, werd ik begroet door een gemaskerde vrijwilliger die om een inventarisatie van mijn symptomen vroeg.
"Pijn op de borst, kortademigheid of koorts?" vroeg ze achter de bescherming van een chirurgisch masker. "Misselijkheid, diarree of pijn in het lichaam?"
Opname in het ziekenhuis met geestelijke gezondheidsproblemen was lastig. Iedereen om me heen gaf toe met COVID-symptomen of ervoer een soort fysieke pijn.
"Ik ben hier om psychiatrische redenen," zei ik verlegen.
Er is altijd iets vreemds aan het op deze manier kwetsbaar zijn voor een vreemde. Om hulp te krijgen voor mijn problemen, moest ik open en eerlijk zijn tegen iemand die mijn voornaam niet eens kende.
De geheimhouding waarin ik mezelf en mijn geestelijke gezondheid had gehuld, was dodelijk. Om hulp te krijgen, was een niveau van transparantie en openheid vereist dat ik niet gewend was. Ik had een gracht rond mijn depressie en angst gebouwd met een intens isolement. Bruggen bouwen met anderen was vreemd maar noodzakelijk.
De vrijwilliger stuurde me naar de receptie waar een gemaskerde verpleegster zat. Nadat ik mijn informatie had vergeleken met het toegegeven telefoontje dat mijn therapeut had gepleegd, werd ik doorverwezen naar de triage voor aanvullende diensten.
De hele zaak voelde vreemd en onwerkelijk aan. Fysiek voelde ik me prima. Een beetje uit de buurt van de medicatie, natuurlijk, maar uiteindelijk oké.
Ik had me altijd voorgesteld dat triage een plek was waar bloederige, gebroken mensen hechtingen of tourniquets gingen halen. Ik voelde me niet op mijn plaats ondanks dat mijn geest onherkenbaar verminkt was.
Ondanks dat ik fysiek veilig was (later bevestigd ondanks de medicatie die ik nam), was ik dat mentaal niet.
Triage was niet alleen een geschikte plek voor mij, maar precies waar ik moest zijn.
Na te zijn beoordeeld en een reeks vragen te hebben gesteld ("Weet u welke datum het is?", "Weet u waar u bent?"), Werd ik naar de afdeling spoedeisende hulp gebracht terwijl ik wachtte op een psychiatrische evaluatie.
Het wachten was het meest onwerkelijk. Tussen opname op de afdeling spoedeisende hulp en daadwerkelijk worden ontslagen of naar een ziekenhuisafdeling gebracht, heeft u enige tijd om na te denken. Ik dacht aan mijn leven. Ik dacht aan alle dingen die in het verleden zijn gebeurd om me op een eerstehulpafdeling te leggen.
Ik dacht aan mijn vrienden, mijn vijanden, mijn wederhelft met wie ik al had besloten het uit te maken. Ik dacht aan zwarte mensen, hoe de hele wereld ons als wegwerpbaar beschouwt. Ik dacht aan medisch racisme en de paranoia die ik voelde bij het ziekenhuispersoneel.
Ik dacht aan eten en hoe ik te gek was van germafobie om te eten uit het steriele dienblad dat ze voor me neerzetten. Het is alsof je alle tijd van de wereld hebt om na te denken.
Uiteindelijk kwam er later een vrouw langs om me te beoordelen en vast te stellen dat ik intramurale zorg nodig had.
Het idee om te worden "veroordeeld" tot intramurale patiënten was al stressvol genoeg, nog verergerd door alle COVID-paniek. Ik was buitengewoon bezorgd om ergens in een ziekenhuisomgeving te slapen, te eten en te wonen.
Wat als iemand met het virus binnenkomt en het naar de rest van ons verspreidt? Wat als we allemaal in het ziekenhuis in quarantaine moesten blijven? Gewoonlijk wordt een intramuraal verblijf verondersteld 1 tot 2 weken lang te zijn, maar wat als COVID betekende dat ik er langer zou zijn?
Mijn verblijf zou als volkomen normaal kunnen worden samengevat. Ik kon niet alleen een gepaste tijd blijven, maar ik was veiliger in een ziekenhuisomgeving.
Elk oppervlak werd meerdere keren per dag schoongemaakt nadat het was aangeraakt. Iedereen - bewoners en personeel - droeg maskers en volgde de aanbevelingen van nationale en federale gezondheidsinstanties. Alle voorzorgsmaatregelen zijn genomen om de verspreiding van het virus te stoppen en ons te beschermen.
Het eten werd geserveerd in voorverpakte bundels. Sociale afstand werd in de hele faciliteit afgedwongen, inclusief elke patiënt een eigen kamer geven en er ook voor zorgen dat we afstand hielden aan de tafels.
Niets over COVID onderbrak de behandeling voor geestelijke gezondheidszorg die ik kreeg.
Ik kon nog steeds hulp vinden toen ik die het meest nodig had, zelfs in de meest zenuwslopende omstandigheden. Ik had nog steeds een mix van telezorg en persoonlijke ontmoetingen met therapeuten, psychiaters en maatschappelijk werkers. We kregen allemaal nog de mogelijkheid van groepen en andere ontspannen activiteiten.
Onze zorg werd niet aangetast door COVID, ook al was onze geest dat wel geweest.
Sterker nog, wij als patiënten waren nog steeds in staat om samen een gemeenschap te creëren van gedeelde pijn en solidariteit, ondanks dat we bang waren voor wat we naar elkaar zouden kunnen verspreiden.
Ik kon erop vertrouwen dat zorgverleners het virus serieus namen - daarom kon ik me concentreren op de geestelijke gezondheidszorg in plaats van mijn angsten rond ziektekiemen en ziekten.
De collectieve tijd die ik in de klinische behandeling doorbracht, was moeilijk maar buitengewoon nuttig. Ik worstelde en leed aanvankelijk met het op de eerste plaats stellen van mij en mijn geestelijke gezondheid, vooral gezien de pandemie om me heen. Dit heeft echter mijn leven gered.
Als ik er niet was geweest voor mijn intramurale verblijf, zou mijn geestelijke gezondheid verder zijn verslechterd, met dodelijke gevolgen.
Behalve dat het volkomen veilig is om te doen, kan opname in het ziekenhuis uw leven redden zoals het het mijne heeft gered.
als jij‘als u gedachten over zelfmoord of zelfbeschadiging ervaart, bel dan de National Suicide Prevention Lifeline op 1-800-273-8255, sms de crisis tekstregel, of bekijk dit lijst met bronnen.
Gloria Oladipo is een zwarte en freelanceschrijfster en mijmerend over alles wat met ras, geestelijke gezondheid, geslacht, kunst en andere onderwerpen te maken heeft. Je kunt meer van haar grappige gedachten en serieuze meningen over lezen Twitter.
.jpg)
