Hoe je een alleenstaande moeder bent geworden, doet er niet toe. Wat je met de ervaring doet, doet.
Alleenstaande moeder worden was het engste dat ik ooit heb meegemaakt. Het was overweldigend om erachter te komen dat ik zwanger was en mijn kinderen zou opvoeden zonder veel fysieke, financiële of emotionele steun.
Toch moet ik zeggen: ik ben ontzettend trots op het werk dat ik heb gedaan en op de manier waarop het goed gaat met mijn kinderen. Zeker, er zijn uitdagingen in elke fase van de opvoeding, maar er zijn ook vreugde.
Een paar van mijn mede-alleenstaande moedervrienden en ik hebben ons gecommitteerd om niet alleen elke fase te overleven, maar ook te bloeien. Hier is een beetje over onze ervaringen tijdens elke fase en wat we gaandeweg hebben geleerd.
De vroege jaren
Het hebben van een pasgeboren baby is levensveranderend voor elke ouder, maar een alleenstaande moeder zijn met een pasgeboren baby is zenuwslopend en vermoeiend. Het moeilijkste deel van deze fase van alleenstaand moederschap is om ALLES alleen te leren en de emoties gaandeweg te beheersen.
Ik las alle boeken, ging naar al mijn doktersafspraken, maakte de ziekenhuistas klaar en maakte grotendeels zelf een geboorteplan. Ik wilde de vader van mijn baby daar voor de hele geboorte, maar zo werkte het niet.
Tijdens de bevalling voelde ik opwinding en teleurstelling, verwachting en frustratie, samen met vreugde en pijn. Mijn baby was prachtig. De geboorte had een moment moeten zijn om gevierd te worden, maar het werd overschaduwd door vervlogen hoop.
Mijn relatie met de vader van mijn baby liep ten einde, maar een nieuw leven en een reis met mijn pasgeboren baby was net begonnen. Ondanks de relatieproblemen wist ik dat ik voor mezelf moest zorgen om voor mijn kind te zorgen.
Alle verantwoordelijkheden op zich nemen
Na terugkomst uit het ziekenhuis gingen de baby en ik ons in mijn oude kamer bij mijn ouders thuis. Ik besloot borstvoeding te geven en gehechtheidsopvoeding te oefenen, omdat ik wilde dat ze zich veilig en gesteund voelde, ook al voelde ik me op dat moment niet zo.
Na het trauma van een lange bevalling en een ongeplande keizersnede, moest ik me aanpassen aan mijn nieuwe lichaam. Bovendien moesten de baby en ik leren hoe we op de juiste manier borstvoeding konden geven, omgaan met postpartumdepressie en het besef doorzetten dat we er alleen voor stonden.
Uiteindelijk accepteerde ik mijn nieuwe lichaam, de baby lag lekker in de lucht en met gebed, steun en regelmatig het huis uit kwam ik uit de postpartumdepressie en voelde ik me veel beter.
Geleidelijk aan accepteerde ik mijn nieuwe leven en begon ik mijn kind op te voeden en een gelukkig leven voor ons op te bouwen. Hoewel ik ondersteunende ouders had bij wie ik woonde, kwam ik er al snel achter dat ik naar mijn eigen plek moest verhuizen als ik het leven wilde opbouwen dat ik voor mijn dochter en mij wilde.
Jongleren met de behoeften van uw kind en uw eigen doelen
Voormalige tienermoeder Manisha Holiday kent ook de strijd om een alleenstaande moeder te zijn. Manisha was pas 15 toen ze haar eerste baby kreeg.De grootste uitdagingen voor haar waren zorgen voor haar kind, jongleren met school en te vroeg opgroeien. "Ik wilde mijn moeder trots maken, dus ik deed wat ik moest doen", zegt Manisha.
Ondanks het feit dat ze op zo'n jonge leeftijd een gezin stichtte en een alleenstaande moeder was, maakte Manisha de school af en bouwde ze een leven op voor haar drie kinderen. Haar beide oudste dochters (een maatschappelijk werker en een visagist) zijn succesvolle vrouwen en ze voedt haar 14-jarige zoon op tot een geweldige jongeman. Bovendien runt Manisha haar eigen PR-bedrijf en is ze mede-eigenaar van een hennepkwekerij in Georgië.
De elementaire jaren
Tegen de tijd dat mijn dochter deze fase van onafhankelijkheid van mijn kinderjaren inging, voelde ik me een alleenstaande moederprofessional. Ik kreeg mijn tweede kind bijna 4 jaar nadat ze was geboren en zoveel mensen vroegen me hoe ik het allemaal kon doen en hoe het zo gemakkelijk leek.
Tijdens de kinderjaren tussen babytijd en adolescentie waren mijn kinderen gemakkelijker te beheren. We hadden een routine vastgesteld, ik leerde hun persoonlijkheden kennen en ik kon me concentreren op werk en school.
Alles in evenwicht brengen
In sommige opzichten is deze leeftijd de goede plek van alleenstaand moederschap en van ouderschap in het algemeen. Maar er waren nog steeds moeilijkheden. Het meest uitdagende deel van deze etappe? De evenwichtsoefening.
Als alleenstaande moeder op de universiteit jongleren met ouderschap en lessen was het meest uitdagende deel van deze fase. Mijn zoon was nog niet oud genoeg om naar school te gaan, dus ik moest betrouwbare kinderopvang zoeken. Een privé-oppas was de beste optie omdat ik hem niet in de kinderopvang wilde hebben. Gelukkig vond ik een geweldige oudere dame die van hem hield.
Erkennen dat er altijd oordeel van anderen zal zijn
Ondertussen zat mijn dochter op de basisschool, waar ik rustig drama doorliep van leraren die dachten dat ik gewoon weer een onbezorgde en niet-betrokken alleenstaande moeder was.
Ik kon niet deelnemen aan PTA en ik ben ook nooit een kamermoeder geweest; het paste niet in mijn toch al drukke agenda. Maar ik woonde ouder-leraar-conferenties bij en bleef zoveel mogelijk via e-mail in contact met leraren.
De preteenjaren
De preteen- en peuterjaren lijken veel op elkaar. Het is de fase van het leven waarin kleine mensen zichzelf proberen te vinden en hun onafhankelijkheid proberen te doen gelden.
Op deze leeftijd is het moeilijkste voor veel alleenstaande moeders om zonder hulp levensveranderende beslissingen te nemen over de gezondheid en het welzijn van uw kind.
Volledige verantwoordelijkheid nemen voor successen - en fouten
Ik vroeg een mede-alleenstaande moeder, TJ Ware, over haar ervaring als alleenstaande moeder van een preteen. TJ is de oprichter van The Single Mom Network en deelde haar uitdagingen bij het opvoeden van haar zoon.
Toen haar zoon op de lagere school zat, kreeg hij gedragsproblemen. Ze werd vaak midden op de dag van haar werk naar de school geroepen om hem mee naar huis te nemen.
In de overtuiging dat hij uithaalde omdat zijn vader niet veel in de buurt was, besloot TJ zijn dieet te veranderen, hem een strikter schema te geven en hem in te schrijven voor sport - wat op dat moment hielp. Een paar jaar later kwamen de gedragsproblemen weer naar boven.
Onder druk van zijn leraren liet ze hem testen op aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD). Hoewel hij werd gediagnosticeerd met een milde vorm, besloot TJ haar zoon op zo'n jonge leeftijd geen medicatie te geven, uit angst dat het nadelige gevolgen voor hem zou hebben.
Sommige onderzoeken hebben aangetoond dat blanke leraren vaak uitdagend gedrag van zwarte jongens toeschrijven aan ADHD, terwijl dat niet altijd het geval is. TJ wist niet zeker of hun beoordeling het volledige beeld liet zien van wat er met haar zoon gebeurde.
Leren om zelftwijfel opzij te zetten
TJ moest de beslissing nemen die het beste was voor haar zoon, alleen. Tijdens dit alles betwijfelde ze haar geschiktheid als ouder, zoals veel alleenstaande moeders doen. Vragen zoals, Ben ik goed genoeg? Doe ik genoeg als ouder? vulde haar hoofd, dag na dag.
De beslissing om haar zoon al dan niet medicatie te geven, doemt nog steeds op in TJ's gedachten. Nu haar zoon naar de middelbare school gaat, valt de optie erg op. Het zou hem kunnen helpen zich te concentreren en het beste te maken van de komende 4 jaar. Toch vraagt ze zich af of het echt nodig is.
Ondanks de uitdagingen is TJ trots op haar zoon en ziet ze zoveel van zichzelf in hem. Hij is een creatieve, briljante en bedachtzame jongeman met een ondernemersgeest net als zij.
De tienerjaren
Het opvoeden van tieners is een uitdaging, of je nu getrouwd of vrijgezel bent. Wanneer kinderen een beetje kennis opdoen - in combinatie met de veranderingen die in hun lichaam plaatsvinden - kan dit een recept voor een ramp zijn.
De controle loslaten
Een alleenstaande moeder zijn die tieners grootbrengt, was een uitdaging vanuit het oogpunt 'hoe kan ik ze beschermen als ik ze niet kan zien'. Toen mijn dochter uitging met vrienden, toen ze haar rijbewijs haalde en toen ze haar eerste liefdesverdriet had, voelde ik me machteloos. Ik heb veel gebeden. Leren erop te vertrouwen dat het zonder mijn hulp goed zou komen, was moeilijk.
Een perspectief koesteren dat wordt gevormd door macht in plaats van pijn
Bovendien moest ik mijn dochter helpen bij het navigeren door problemen met haar vader. Mijn grootste angst was dat ze het leven alleen door de lens van pijn zou zien. De grote uitdaging werd: hoe kan ik haar helpen haar perspectief te kaderen om het leven in een positief daglicht te zien?
Gelukkig bloeit ze met veel praten, begrip, gebed en authenticiteit.
Nu zit ze aan een Ivy League-universiteit, is ze medeoprichter van een tijdschrift, vice-president van een studentenclub en studieadviseur. Ze heeft haar ups en downs gehad en ik was gek als ze om 3 uur 's nachts thuiskwam, maar ik heb geleerd haar in Gods handen te leggen en vredig te slapen.
Een alleenstaande moeder zijn is geen tragedie - ondanks wat anderen je willen laten geloven. Voor mij is het de katalysator geweest om mezelf te vinden en anderen te helpen door mijn verhaal te delen. Mijn ervaring is een les voor andere alleenstaande moeders om te zien: het is mogelijk om aan de andere kant van deze ervaring een betere versie van jezelf te krijgen.
Samantha A. Gregory is een auteur, adviseur en spreker. Ze is een expert op het gebied van levensstijl, geld en ouderschap voor alleenstaande moeders die te zien is in The Washington Post, The New York Times, Essence, HuffPost, ABC News en Mint.com. Samantha richtte het bekroonde RichSingleMomma.com op, het eerste online tijdschrift met inhoud over persoonlijke financiën, ouderschap en persoonlijke ontwikkeling en cursussen voor alleenstaande moeders. Ze wil vrouwen inspireren die klaar zijn om te gedijen en niet alleen te overleven in hun alleenstaande moederschap. Maak contact met haar op Instagram @richsinglemomma.
