Voor veel mensen met diabetes kan het voor het eerst klikken op een nieuw apparaat - een insulinepomp of continue glucosemonitor (CGM) - aanvoelen als een keerpunt. Adrenalinestoot als je denkt: "Ik ben eindelijk vrij!"
En dan beginnen de piepjes. En de huwelijksreis is voorbij.
Degenen die veel van de diabetestechnologie gebruiken die in het afgelopen decennium is ontwikkeld en op de markt is gebracht, zijn redelijk bekend met apparaat- en alarmmoeheid.
Neem de pleitbezorger Anna Norton. Ze leefde al bijna 20 jaar met diabetes type 1 (T1D) toen ze 10 jaar geleden haar eerste CGM begon te gebruiken.
"Het eerste alarm ging af en de reactie van mijn man was alsof ik hem duizend dollar had gegeven", vertelde ze aan DiabetesMine. "Hij zei:‘ Het maakt niet uit hoeveel dit kost en of de verzekering het dekt. We snappen het '', herinnert ze zich. "Aanvankelijk vonden we het geweldig."
Maar hun enthousiasme over de veiligheidsalarmen sloeg snel weg.
"Ik werd er bijna gek van", zegt ze. "Alarmmoeheid is echt."
Alarmmoeheid en vertrouwenskwesties
Norton is niet de enige. Veel gebruikers van de geavanceerde diabetesapparaten van tegenwoordig wijzen op twee dingen die hen tot vermoeidheid drijven: te frequente alarmsignalen en onnodige pieptonen als het echt goed gaat.
"Toen ik mijn [nieuwe] pomp voor het eerst kreeg, wilde ik er met mijn auto over rijden om die alarmen voor altijd te laten stoppen", zegt Jessica Kroner, een eerstejaars student geneeskunde aan het Touro College of Osteopathic Medicine in New York. . Omdat ze op een insulinepomp zat sinds ze 7 jaar oud was, was Kroner verbaasd over zowel de waarheidsgetrouwheid van de alarmen van het nieuwe pompsysteem als over haar eigen reactie daarop.
Vroege insulinepompen van Minimed (nu Medtronic), Disetronic en Animas werkten zonder alarm.
Een van de verkoopargumenten van geavanceerde technologie zoals de Minimed 670G die Kroner nu gebruikt, zijn waarschuwingen en alarmen die bedoeld zijn om gebruikers te beschermen tegen hoge en lage bloedsuikers en mogelijke problemen met het apparaat. Toch merkt Kroner dat ze een hekel heeft aan 'het gezeur'.
"Het was alsof je high bent! Je bent laag! Je bent nog steeds high! Je bent nog steeds laag! Eerlijk gezegd wil je het gewoon af en toe aan stukken slaan ”, zegt ze.
“Ik weet dat ik na het ontbijt een beetje high ga worden, dat heb ik altijd gedaan. Maar ik weet ook uit ervaring dat ik naar beneden ga. Ik heb geen alarm nodig om me dat te vertellen, meestal keer op keer, ”voegt ze eraan toe.
Een ander probleem is het verbreken van vertrouwen. Constante alarmen kunnen werken zoals "The Boy Who Cried Wolf", waarbij mensen de waarschuwing beginnen te negeren na te veel valse alarmen, volgens een studie van Brown University.
"Hoe meer alarmen je krijgt, hoe meer je ze negeert en hoe meer je ze negeert, hoe meer gefrustreerd je raakt en hoe groter de kans dat er iets mis kan gaan", zegt Kroner.
Maar alarmmoeheid is niet uniek voor diabetesapparaten. Studies en artikelen die teruggaan tot het begin van de jaren zeventig wijzen op algemene alarmmoeheid in ziekenhuisomgevingen.
Opwarmen tot apparaten
Karen McChesney in Massachusetts, gediagnosticeerd op 5-jarige leeftijd en nu begin 30, voelde de vermoeidheid van haar apparaat nog voordat een alarm afgaat.
"Ik haatte kolven", zegt ze tegen DiabetesMine. 'Ik haatte de slangen. Het zou op de meest ongelegen momenten verdwijnen. Mijn zus, die ook T1D heeft, zat op een Omnipod, maar ik voelde me ook niet zo in mijn leven passen. "
Ze heeft de technologie in 2014 nog een keer geprobeerd toen ze op een Dexcom en een pomp ging, maar dat was van korte duur. "Mijn lichaamsbeeld was daar gewoon verschrikkelijk mee", zegt ze. Dus vermeed ze technologie en koos ze tot voor kort voor meerdere dagelijkse injecties, of MDI.
"Uiteindelijk ben ik gewoon een beetje opgegroeid", zegt ze. McChesney gebruikt nu een Omnipod gekoppeld aan een Dexcom. En hoewel het beter gaat en ze het meer wil accepteren, zijn de alarmen haar nieuwe aartsvijand.
"Als ik het druk heb met werk of iets belangrijks presenteer, raak ik erg geïrriteerd als een alarm afgaat", zegt ze. "En ik ken mijn lichaam, dus ik begreep het nut niet echt."
Betere begeleiding nodig
Een duidelijk probleem dat veel gebruikers delen, is een gebrek aan kennis over zinvolle apparaatinstellingen.
D-moeder Maria (niet haar echte naam) in Florida weet goed hoe dit kan verlopen. Toen haar dochter drie jaar geleden op 11-jarige leeftijd de diagnose T1D kreeg, greep ze de kans om de nieuwe technologie te gebruiken aan. Ze besloot ook zelf een CGM te gebruiken, omdat ze hypoglykemie heeft. De alarmen tussen hen beiden waren bijna constant. En haar reactie daarop was niet ideaal.
"Mijn hartslag zou elke keer dat de wekker van mijn dochter afging, toenemen. Ik had veel angst, zelfs als haar aantal binnen bereik was, ”vertelt ze DiabetesMine.
"Niemand heeft ons verteld waar we de wekkers moesten zetten", legt ze uit, dus wendde ze zich tot internet, waar ze las dat terwijl ze de wekkers van haar kind had ingesteld op een minimum van 70 en een maximum van 250 mg / dL, mensen voelden ze zou strakker moeten gaan. Dus stelde ze het alarmbereik terug op 70 tot 150, "geduwd door wat ik las en online werd verteld".
Meteen vermenigvuldigden de alarmen zich.
Ze probeerde eraan vast te houden en zei tegen zichzelf dat ze de angst en alarmmoeheid moest doorstaan in het belang van de gezondheid van haar kind. Het kostte hen beiden bijna duur.
Twee jaar later was Maria met haar kind in de bibliotheek toen er weer een wekker ging. Er brak iets in haar, gedreven door uitputting en de dagelijkse stress van constante alarmen. "Alarmsignalen hielden me op dat moment al jaren de hele nacht wakker", voegt ze eraan toe.
In een moment van angst viel ze uit elkaar in de bibliotheek.
Iemand daar die haar kende belde 9-1-1 en haar man. Maria werd naar het ziekenhuis vervoerd waar ze een week rust kreeg. "Ik had eigenlijk een mini-pech, dankzij die alarmen", zegt ze.
De behoefte aan betere hulp bij het instellen van redelijke alarmparameters is nijpend, zegt diabetespsycholoog William Polonsky, president en oprichter van het Behavioral Diabetes Institute in San Diego.
"Ik kan je niet vertellen hoeveel slimme en deskundige mensen ik heb ontmoet die hiermee worstelen en ik heb gezegd:‘ Wist je dat je die alarmen kunt uitschakelen? ’En dan laat ik ze zien hoe,” zegt Polonsky.
"We willen bruikbare alarmen, alarmen waar mensen om geven en waar mensen op reageren", in tegenstelling tot alleen maar een hoop lawaai dat beangstigend en angstig kan zijn, voegt hij eraan toe.
"Er is een fundamentele overtuiging onder ouders dat als mijn kind een enkele hoge bloedsuikerspiegel heeft, ze het risico lopen schade aan te richten", zegt hij. "Ik heb het al duizend keer gezegd: er is geen bewijs dat als een kind af en toe naar 300 mg / DL gaat, dit complicaties veroorzaakt. Nu, als ze daar een week of langer zitten? Zeker. Maar voor een tijdje? Geen probleem."
Leren om alarminstellingen aan te passen
Dus wat kan een persoon die technologie wil omarmen maar alarmmoeheid wil vermijden, doen? Het gaat in wezen om experimenteren met alarminstellingen die voor jou of een geliefde werken.
Voor Kroner betekende dat dat ze haar CGM-alarm voor hoog alarm op sommige stressvolle momenten, zoals tijdens examens, moest uitschakelen en haar lage alarm op het laagst mogelijke niveau moest instellen. Ze verhoogde ook haar hoge alarm naar 270, maar bracht het uiteindelijk terug naar 250.
"Tijdens de training lieten ze me mijn alarm instellen op 80 tot 230, maar dat werkte gewoon niet voor mij", zegt ze. "Niet dat ik niet binnen bereik wil zijn. Natuurlijk doe ik dat. Maar ik voel me prima bij 80. Dus 70 is een beter dieptepunt voor mij. "
"Het kan geweldig zijn om waarschuwingen voor een periode van uren uit te schakelen", zegt ze. "Vooral als ik bij een vriend thuis slaap. Het is fijn om niet iedereen de hele nacht wakker te maken. " Dat zonder angst of stress kunnen doen, zegt ze, komt ook voort uit het ervaren van diabetes zonder technologie eerst.
"Ik heb het gevoel dat je je lichaam moet kennen", zegt ze. "Om die reden vind ik niet dat mensen meteen op een CGM moeten gaan. Ongeveer een jaar of zo kan je echt helpen. "
Voor Maria was het veranderen van die instellingen ook een grote hulp. Ze heeft de wekkers van haar dochter nu ingesteld op 70 tot 250 en is niet van plan ze aan te scherpen, wat ze ook hoort in online chatter. "We doen het nu heel goed", zegt ze.
Het is belangrijk om jezelf toestemming te geven om deze wijzigingen aan te brengen, zegt dr.Molly Tanenbaum, een instructeur op de afdeling kindergeneeskunde aan de Stanford University School of Medicine in Californië, die momenteel werkt aan een onderzoek naar alarmen en wat ze voor sommigen moeilijker maakt. gemakkelijker voor anderen.
Wat ze ziet bij mensen met diabetes en hun families, is dat ze vaker moeten horen dat het niet allemaal in steen gebeiteld is.
“Voor sommigen is er een aarzeling, omdat ze niet volledig kennis hebben gemaakt met alle toepassingen van een CGM, of het gevoel hebben geen toestemming te hebben gekregen om bijvoorbeeld drempels te wijzigen. Deze beslissingen over apparaten zijn persoonlijk en heel individueel ”, zegt ze.
Dus als het niet goed voelt, raadt ze aan om met uw endoteam over veranderingen te praten. En dan die aanpassingen maken, vooral in de eerste maanden.
Plan een apparaatvakantie
Polonsky staat er ook om bekend dat het "vakantie nemen vanaf uw apparaat" aanbeveelt als u het begin van vermoeidheid of burn-out voelt. "Het is volkomen redelijk om te doen. Doe het veilig en doe het niet voor altijd. Maar doe het. "
Hij beschrijft een veilige vakantie als een pauze die niet te lang duurt en waarbij u vooruit moet plannen, zodat uw diabetesbeheersing niet in het gedrang komt - bijvoorbeeld elke week een 'avondje vrij' nemen van uw diabetesvriendelijke maaltijdplan, of ervoor kiezen om doe uw pomp een paar uur of dagen uit en gebruik in plaats daarvan injecties.
McChesney is ook een groot voorstander van technologische breuken en weeft ze in haar leven.
"De volgende keer dat je een site verandert, laat het dan een paar dagen staan", adviseert ze. "Er is die diabetesterm,‘ naakt douchen ’, en we lachen erom. Maar weet je: het voelt gewoon zo goed. "
Norton is het daarmee eens. "U kunt de [pauze] tijd benutten om dingen aan te passen, zoals:‘ Heb ik overdag echt een tussendoortje nodig? ’Tijdens injecties merkt u vaak hoe het beter gaat. Zonder technologie ben je gedwongen om te leren. En dat kan een goede zaak zijn. "
"Pauzes zijn prima", benadrukt ze. "Wij doorgewinterde mensen weten dat omdat we het hebben overleefd - en goed hebben overleefd - heel lang vóór de technologie."
Norton had echter nog iets om uit te zoeken: hoewel ze in orde was met pauzes en het uitstel van alarmen op prijs stelde, was haar man gespannen.
"Hij is degene die de sapdoos in mijn mond stopt. Hij is degene die mijn voorhoofd voelt voor zweet terwijl ik slaap. Ik weet niet hoe een aanval eruitziet, maar hij doet het. Hij deelt dit allemaal met mij, en hij deelt een aantal enge delen die ik me gewoon niet meer herinner. Dus ik moest naar hem luisteren ”, zegt ze.
Hun oplossing was om elkaar in het midden te ontmoeten. Ze stemde ermee in om hem toe te staan haar CGM-gegevensstroom te volgen, zelfs als de alarmen waren uitgeschakeld. Op die manier kon hij haar bellen als hij een zorgwekkende bloedsuikerspiegel zag terwijl ze niet thuis was.
"Het werkt voor ons", zegt ze.
Personalisatie komt te hulp?
De ultieme oplossing zou kunnen komen met verbeterde technologie. Immers, hoe beter het allemaal werkt, hoe minder alarmen. En zodra alarmen vaker kloppen, zal het vertrouwen groeien.
"Waar ik dit uiteindelijk naar toe zie, is personalisatie", zegt Marie Schiller, vice-president van connected care en het hoofd van de site van het Eli Lilly Cambridge Innovation Center in Massachusetts. Schiller heeft zelf bijna vier decennia bij T1D gewoond.
Ze zegt dat personalisatie van technologie mensen in staat zal stellen om samen met hun medische team hun beste manier van leven en de alarmen te kiezen die voor hen het beste werken.
“Evenals slimmere alarmen. Het zal geweldig zijn om er niet naar te kijken en te denken ‘oh, waarom piep je naar me?’, Want ik heb net insuline genomen en het komt wel goed ', zegt ze. “Overbehandelen is een reëel probleem. Het is de menselijke natuur. Je hoort een alarm; je gaat behandelen. En dat is misschien niet altijd het juiste moment. "
"En sommige mensen voelen zich meer op hun gemak bij 140, en willen hun leven niet op 90 doorbrengen, en dat is oké", voegt Schiller toe. "Systemen van de toekomst zullen meer personalisatie mogelijk maken."
Schiller hoopt ook dat ze ook gereedschapsflexibiliteit mogelijk maken, zodat een persoon van pomp naar pen en terug kan gaan, en dat allemaal met behoud van dezelfde gegevensstroom en controle. Controle is tenslotte waar het allemaal om draait.
"Hoe beter we het doen met de tijd binnen het bereik, hoe minder alarmen we zullen hebben", zegt Schiller.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
