Ik had veel om dankbaar voor te zijn. Dus waarom voelde ik me zo geïsoleerd?
'Iemand anders heeft het erger. Dat ben jij tenminste niet. "
We hebben allemaal variaties op dat refrein gehoord. Het is een bekend gezegde dat bedoeld is om dankbaarheid te wekken voor wat we hebben. Dus ik luisterde.
Als het moeilijk werd, maakte ik er een gewoonte van om in gedachten drie dingen op te noemen waar ik dankbaar voor was.
Toen ik ouder werd, waren het niet langer alleen goedbedoelende volwassenen die me eraan herinnerden dat het erger kon zijn. Altruïstische Instagram-goeroes spoorden me aan om dankbaarheid te oefenen.
Er is ook robuust onderzoek dat de voordelen van dankbaarheid ondersteunt.
Het leek een no-brainer om een volledige dankbaarheidspraktijk te ontwikkelen. Elke avond voordat ik naar bed ging, schreef ik drie dingen op waar ik dankbaar voor was.
Heeft u het niet goed gedaan op een examen? Nou, ik had een huis en zat op school.
Is het uit elkaar gegaan? Ik had tenminste ondersteunende vrienden.
En toen ik begin twintig begon met het ontwikkelen van chronische pijn? Ik zou de meeste dagen nog kunnen functioneren.
Ik had veel om dankbaar voor te zijn. Dus waarom voelde ik me zo geïsoleerd door mijn dankbaarheidspraktijk?
Ik dacht dat actief dankbaar zijn hielp mijn zorgen in het juiste perspectief te zien. Dit waren tenslotte kleine zorgen in vergelijking met wat andere mensen doormaakten.
Destijds realiseerde ik me niet hoe problematisch dit denkproces was. Mijn versie van dankbaarheid was gewoon een manier om mijn emoties te ontkrachten.
Dankbaarheid is een ingewikkeld iets. Er is een dunne lijn tussen dankbaarheid en vergelijking, en pas nadat ik mijn dankbaarheidspraktijk had opgegeven, realiseerde ik me hoe ver ik aan de verkeerde kant van die lijn was gevallen.
Wat is dankbaarheid?
Dankbaarheid is moeilijk te omschrijven. Het kan worden opgevat als zowel een staat van zijn als een persoonlijk kenmerk.
Uiteindelijk is het een vorm van waardering, of dat nu dankbaar is voor een specifieke situatie of een breder levensperspectief.
Volgens ds. Connie L. Habash, die al meer dan 20 jaar een erkende huwelijks- en gezinstherapeut (LMFT) is in Redwood City, Californië: “Als we dankbaarheid oefenen, verleggen we onze aandacht van wat er mis is of ontbreekt naar wat hier is. . "
Deze "verschuiving" kan worden gedaan door middel van verschillende methoden, waaronder:
- journaling
- dankbaarheid brieven
- dankbaarheid pot of doos
- de oefening "Drie goede dingen"
De voordelen van dankbaarheid
Er is een reden waarom dankbaarheid zo populair is: het werkt. Voor sommige mensen tenminste.
Uit een recent onderzoek is gebleken dat dankbaarheid voordelen heeft, maar geen invloed heeft op depressie of angst.
Met andere woorden, het is geen algemene remedie voor psychische problemen, maar het leidt nog steeds grotendeels tot een positievere kijk op het leven.
Studies tonen aan dat dankbaarheid:
- slaapkwaliteit verbeteren
- emotionele regulering verbeteren
- verhoog gevoelens van geluk en positieve stemming
- hoop voor de toekomst koesteren
- verminderen stress, burn-out en symptomen van posttraumatische stressstoornis (PTSD)
- veerkracht vergroten
Dankbaarheid of gaslighting?
Het kostte me veel tijd om aan mezelf toe te geven dat mijn dankbaarheidspraktijk gewoon niet werkte, ondanks alle bewezen voordelen. Ik voelde me er zelfs slechter door.
Mijn overgang van een toegewijde in het schrijven van dankbaarheid naar het verbreken van mijn dankbaarheidspraktijk vond plaats toen ik begin twintig was. Dat was toen ik chronische pijn begon te ervaren.
Het probleem met chronische pijn is dat het je besluipt. Je bent je er pas helemaal van bewust als het goed op weg is, zoals de analogie van de kikker in heet water.
Er was geen dag dat ik wakker werd en besefte: "Ik heb nu chronische pijn." In plaats daarvan veranderde mijn realiteit geleidelijk over een paar jaar.
Dit maakte het gemakkelijk om mijn pijn elke avond in mijn dankbaarheidsdagboek af te schrijven. Ik overtuigde mezelf ervan dat mijn gezondheid relatief goed was, althans in vergelijking met anderen.
Ik dacht niet dat mijn pijn normaal was, maar ik dacht ook niet dat ik in gevaar was. Ik kon relatief goed lopen, eten, werken en functioneren.
Ik kon niet langer rennen, yoga doen of zo sociaal zijn als vroeger, maar ik zou dankbaar moeten zijn voor waartoe mijn lichaam in staat was, in plaats van me te concentreren op wat het niet kon ... toch?
Ik ging een paar keer naar de dokter, maar ik verzachtte mijn pijn. Ik deed mentaal elke avond hetzelfde in mijn dankbaarheidsdagboek.
De dokters adviseerden levensstijlveranderingen, maar ik wist diep van binnen dat er iets groters was dat moest worden onderzocht. Jarenlang heb ik er niet op aangedrongen. Wie was ik om medische hulp te krijgen voor mijn kleine problemen, terwijl andere mensen het zoveel erger hadden?
Terugkijkend is het hartverscheurend om dat denkproces te zien. Ik had op de een of andere manier mijn dankbaarheidspraktijk gebruikt om mezelf ervan te overtuigen dat ik medische hulp niet waard was.
In plaats van positieve emoties en hoop aan te moedigen, gebruikte ik mijn dankbaarheidspraktijk om mijn eigen gevoelens en ervaringen te ontkrachten.
Wie was ik om medische hulp te krijgen voor mijn kleine problemen, terwijl andere mensen het zoveel erger hadden?
Dankbaarheid is misgegaan
Het was duidelijk dat er iets heel erg mis was gegaan in mijn dankbaarheidspraktijk. Door constant mijn ervaring te ontkrachten, gaf ik mezelf niet de ruimte om te erkennen wat er gebeurde en mijn gevoelens te verwerken.
"Dankbaarheid mag niet worden beoefend op een manier die onszelf vergelijkt met anderen", zegt Habash. "Het gaat er niet om wie het slechter of beter heeft. Het gaat erom te ontdekken wat er hier en nu voor ons beschikbaar is en dat we kunnen waarderen. "
Dankbaar zijn voor wat ik had in vergelijking met anderen, bracht me ertoe mijn eigen pijn van de hand te doen.In werkelijkheid betekent het feit dat andere mensen ergere pijn hebben niet dat mijn pijn niet evenveel hulp waard was.
Er is ruimte om het slechte en het goede te erkennen.
"Het is belangrijk om bij het oefenen van dankbaarheid je gevoelens van stress niet te ontkrachten", zegt dr. Nekeshia Hammond, een psycholoog en auteur in Brandon, Florida, en voormalig voorzitter van de Florida Psychological Association.
"Je kunt beide hebben: een sterk gevoel van dankbaarheid en gevoelens van verdriet, verwarring of angst", zegt Hammond.
Er is ons verteld dat alleen maar omdat er iets vreselijks gebeurt in je leven, dat niet betekent dat je ook niet dankbaar kunt zijn. Maar deze regel is omgekeerd van toepassing. Alleen omdat je dankbaar bent, wil nog niet zeggen dat je negatieve emoties niet kloppen.
Ik stopte met mijn dankbaarheidspraktijk, vocht voor de medische zorg die ik verdiende en kreeg uiteindelijk de diagnose endometriose. Dit was de bron van mijn chronische pijn.
Mijn geestelijke gezondheid verbeterde enorm toen ik stopte met het gebruik van dankbaarheid als een manier om mijn stress en zorgen te ontkrachten. In plaats daarvan omhelsde ik ze.
Alleen omdat je dankbaar bent, wil nog niet zeggen dat je negatieve emoties niet kloppen.
Dankbaarheid schuld
Met het begin van de COVID-19 kwamen mijn oude gevoelens van 'dankbaarheid en schuld' terug.
Tijdens de pandemie zijn veel gesprekken verschoven naar het vergelijken van onze omstandigheden met die van andere mensen:
"Je bent tenminste nog niet ziek geworden. Je kent tenminste niet iemand die is overleden. Je hebt tenminste je baan. Je bent tenminste niet op de IC beland. " De lijst gaat verder.
Iedereen heeft hier een andere versie van. Het zijn allemaal riffs op dat eeuwenoude gezegde van "Wees dankbaar voor wat je hebt, want iemand anders heeft het erger."
Zowel Hammond als Habash hebben een toename opgemerkt van het aantal patiënten dat worstelt om dankbaarheid te betrachten sinds het begin van de pandemie.
"Het is allemaal relatief. Alleen omdat je [een baan hebt of niet ziek bent] wil niet zeggen dat je geen verdriet, eenzaamheid of angst voelt ', zegt Habash.
Het vergelijken van onze eigen situaties met die van anderen kan schadelijk zijn, vooral tijdens de pandemie. Alleen omdat iemand anders zich in een andere situatie bevindt, wil nog niet zeggen dat we ons niet ook terecht gestrest of bezorgd voelen.
Vernieuw je dankbaarheidspraktijk
Ik stopte met mijn dankbaarheidspraktijk, maar dat was niet omdat het beoefenen van dankbaarheid inherent verkeerd is. Ik moest gewoon de manier veranderen waarop ik over dankbaarheid dacht.
Hier zijn een paar manieren waarop u uw eigen dankbaarheidspraktijk kunt aanpassen voor uw mentale welzijn.
Authenticiteit
Dit is geen nep-het-totdat-je-het-maakt-situatie. Doen alsof je dankbaar bent terwijl je dat niet bent, zal alleen maar dienen om je gevoelens te begraven. Je hoeft jezelf niet te dwingen om over je leven na te denken op een manier die niet waar is voor jou.
Beetje te groot
Als je moeite hebt om dingen te vinden waarvoor je oprecht dankbaar bent, probeer dan niet te groot te denken.
Habash raadt aan om klein te beginnen, met voorbeelden als adem, vogelgezang of alleen de vlam van een kaars. Dit kan echter aanvoelen dan jezelf ervan te overtuigen dat je leven perfect is en dat je dankbaar moet zijn voor alles wat erin staat.
Valideer, valideer, valideer
Oefen validatie naast dankbaarheid.
"Denk niet dat je voor dankbaarheid moet kiezen of van streek zijn. Beschouw het als een gevoel van overstuur en je oefent ook dankbaarheid ”, zegt Hammond.
Onthoud dat uw gevoelens echt zijn en dat u het waard bent om van streek of ontevreden te zijn.
Blijf uit de buurt van vergelijkingen
Uw ervaring kan op hetzelfde moment bestaan als anderen die het 'erger hebben' en evenveel waard zijn om hulp te ontvangen. Dit betekent niet dat je ondankbaar bent.
Hulp krijgen wanneer u die nodig heeft, is een verantwoorde manier om voor uzelf te zorgen.
Het is oké om geen dankbaarheid te oefenen
Het is oké om je dankbaarheidspraktijk met niets te vervangen als het je mentale welzijn schaadt.
Nadat ik mijn dankbaarheidspraktijk had opgegeven, keerde ik nooit meer terug naar een formeel dagboeksysteem. Ik moest eerst opnieuw leren dankbaar te zijn op een manier die emotioneel authentiek en vrij van vergelijking was.
Ik vond echte dankbaarheid niet door een dagboek te schrijven of lijsten met drieën, maar door te vechten voor de medische antwoorden rond mijn pijn.
Ik ben dankbaar voor het leven dat ik heb gekregen, en ik laat het zien door op te komen voor de levensstandaard die ik verdien.
Sarah Bence is ergotherapeut (OTR / L) en freelanceschrijver, die zich voornamelijk richt op onderwerpen op het gebied van gezondheid, welzijn en reizen. Haar schrijven is te zien in Business Insider, Insider, Lonely Planet, Fodor’s Travel en anderen. Ze schrijft ook over glutenvrij, coeliakie-veilig reizen op www.endlessdistances.com.
