Wat zit er in een naam?
Yuck My Yum is een column die onderzoekt hoe cultuur en gemeenschap identiteit vormen en onze gezondheid beïnvloeden. In deze eerste aflevering onderzoeken we hoe namen en labels verband houden met hoe we onszelf behandelen, en met al het goede - en slechte - dat daaruit kan voortkomen.
Ik gebruik veel verschillende namen.
Toen ik een kind was, als ik met mijn moeder naar de winkel ging en wegliep, wist ik dat ze me altijd zou kunnen vinden. Waarom? Omdat haar bijnaam voor mij heel specifiek was. Het was een bijnaam die niemand anders mij mag noemen.
Het is genoeg om mijn moeder deze naam te horen schreeuwen in een overvolle supermarkt is genoeg om iemands aandacht te trekken, maar het maakte me destijds ook bewust van de namen van de macht.
Namen zijn belangrijk omdat labels - een ander soort naam die we kunnen gebruiken - er toe doen
In mijn persoonlijke leven verkortten familieleden mijn naam en noemden ze me "Cami" of "Cammie" (tbh, de spelling zou veranderen afhankelijk van de persoon die me opbelde). Maar door de jaren heen heeft zoiets kleins als de creatieve spelfouten van mijn naam een diepgewortelde psychologische impact achtergelaten op mijn eigen zelfbeeld en zelfvertrouwen.
Voortdurend mijn naam, zijn uitspraken en spellingen, en zelfs mijn verlangen om te verdedigen willen om een bepaald label te worden genoemd, kan mijn interacties met anderen lang daarna blijven hangen. Wat vaak onuitgesproken blijft, ontdekte ik al snel, is deze uitdaging om de hiërarchie die bij deze interacties hoort in evenwicht te brengen. Het is nooit alleen maar een naam.
Toen ik ouder werd en mijn seksuele identiteit begon te bepalen, werd het belang van namen met mij meegedragen. Net zoals de bijnaam van mijn moeder voor mij situationeel is, zo zijn de namen waarmee ik me identificeer en waarmee anderen in bepaalde situaties naar mij kunnen verwijzen.
Binnen de grenzen van een seksuele scène of ervaring zou het niet ongepast zijn om een 'slet', 'hoer' of 'vies klein meisje' te worden genoemd (en zou het erg heet kunnen zijn!). Maar buiten de muren van de slaapkamer hangt er nog steeds een zwaar stigma op het claimen van die woorden voor onszelf.
In het afgelopen jaar zijn de vragen "Is dit juist?" "Is dit ethisch?" en "Waar valt dit in lijn met mijn persoonlijke politiek?" kwam weer boven water toen mijn chronische pijn me dwong om de relatie die ik heb met namen opnieuw te onderzoeken - en de gezondheidseffecten die deze namen en labels met zich meebrengen.
Wat we accepteren, of toestaan dat anderen ons noemen, kan van invloed zijn op ons zelfgevoel. Het kan ons gevoel van eigenwaarde aantasten en zo veel andere delen van ons leven bereiken. Kortom, ze kunnen een psychologisch effect hebben op hoe we onszelf zien en dicteren hoe we in staat zijn om met anderen om te gaan.
Studies hebben de negatieve gezondheidseffecten van racisme op individuen aangetoond, maar hetzelfde kan gezegd worden voor andere identiteiten die we hebben en de onderdrukking die we daardoor ondervinden.
Deze namen en labels hebben invloed op de toegang tot en de kwaliteit van de gezondheidszorg. Kijk maar eens naar de talloze verhalen over hoe vrouwen - vooral zwarte vrouwen - het slachtoffer worden van racisme, vrouwenhaters en stereotypen in de spreekkamer.
Aan de andere kant zijn keuzevrijheid en affirmatie cruciale onderdelen van de geestelijke gezondheid voor veel gemarginaliseerde groepen. We beginnen dit te zien in onderzoeken die het positieve effect onderzoeken dat correcte identificatie heeft op trans- en gender-niet-conforme individuen, die laten zien hoe belangrijk het is om niet aan te nemen hoe anderen (in het geval van deze onderzoeken geslacht en seksualiteit) identificeren.
Het omarmen van de labels waarmee we geassocieerd willen worden, in plaats van degenen die met geweld worden gegeven, kan ons ook doen herleven.
Het is dus niet allemaal kommer en kwel als het om namen gaat. Ik onderzoek niet alleen het belang van labels en namen vanuit het perspectief van wat past, maar ook hoe ik de gemeenschap kan vinden waarmee ik in contact kom.
Wilde ik een heel andere naam gebruiken om mezelf en mijn verlangens in specifieke ruimtes te verkennen? Maar het allerbelangrijkste: welke namen zou ik mijn partners me laten noemen als we intiem waren?
Persoonlijk gebruik ik 'gehandicapt' niet om mezelf te omschrijven - en ik vind dat dit een van de meest uitdagende dingen is geworden bij het zoeken naar waar ik bij mij past, zelfs met de wens om een gemeenschap te willen waarmee ik verbinding kan maken met dit deel van mijn identiteit. Ik heb niet het gevoel dat het een term is die ik voor mezelf en mijn ervaringen zou kunnen claimen.
Ook al beïnvloedt mijn chronische pijn de manier waarop ik door de wereld navigeer, het is niet op een manier die alledaagse taken volledig verbiedt of moeilijk maakt.
Toch voelt het soms als iemand met chronische pijn om in het ongewisse te bewegen; ergens tussen "gehandicapt" en volledig "lichamelijk", voelt chronische pijn als de enige juiste manier om mijn ervaring op dit punt te beschrijven. Dit op zichzelf kan een levend voorbeeld zijn van hoe labels ons kunnen helpen om gemeenschap te vinden.
Namen helpen ons onze gemeenschap te identificeren en wie onze mensen zijn
De bijnaam van mijn moeder voor mij; "chronische pijn"; huisdierennamen in bed: deze keren allemaal terug naar het belang van namen en labels. De opties van labels en namen kunnen ingewikkelde emoties oproepen, maar ik vind meer acceptatie om ze te navigeren en hoe ik in de wereld gezien wil worden.
Ik vind de kracht om me aan te passen aan hoe ik geroepen wil worden, zelfs door ervoor te zorgen dat mijn naam correct wordt uitgesproken als ik voor het eerst een nieuw iemand ontmoet.
Waar we langs gaan, wat we kiezen om genoemd te worden, en zelfs vrede vinden door de verkeerde namen te worden genoemd, komt met een unieke vorm van empowerment. Het gevoel van empowerment over het zelf claimen van deze namen en labels kan de gemeenschappen en genezing weerspiegelen waarnaar we op zoek zijn door (her) claimen.
Cameron Glover is een schrijver, seksuele voorlichter en digitale superheld.Ze heeft geschreven voor publicaties zoals Harper's Bazaar, Bitch Media, Catapult, Pacific Standard en Allure. Je kunt haar bereiken op Twitter.
.jpg)
