Jenni Schaefer, 42, was een jong kind toen ze begon te worstelen met een negatief lichaamsbeeld.
"Ik herinner me eigenlijk dat ik 4 jaar oud was en in dansles zat, en ik herinner me duidelijk dat ik mezelf vergeleek met de andere kleine meisjes in de kamer en me slecht voelde over mijn lichaam", zegt Schaefer, nu gevestigd in Austin, Texas, en auteur van het boek "Bijna anorexia," vertelde Healthline.
Toen Schaefer ouder werd, begon ze de hoeveelheid voedsel die ze at te beperken.
Tegen de tijd dat ze naar de middelbare school ging, ontwikkelde ze wat nu bekend staat als atypische anorexia.
Op dat moment was atypische anorexia geen officieel erkende eetstoornis. Maar in 2013 voegde de American Psychiatric Association het toe aan de vijfde editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5).
De DSM-5-criteria voor atypische anorexia zijn vergelijkbaar met die voor anorexia nervosa.
In beide omstandigheden beperken mensen voortdurend de calorieën die ze eten. Ze tonen een intense angst om aan te komen of een weigering om aan te komen. Ze ervaren ook een vervormd lichaamsbeeld of plaatsen hun lichaamsvorm of -gewicht overmatig bij het evalueren van hun eigenwaarde.
Maar in tegenstelling tot mensen met anorexia nervosa, hebben mensen met atypische anorexia geen ondergewicht. Hun lichaamsgewicht heeft de neiging om binnen of boven het zogenaamde normale bereik te vallen.
Na verloop van tijd kunnen mensen met atypische anorexia ondergewicht worden en voldoen aan de criteria voor anorexia nervosa.
Maar zelfs als dat niet het geval is, kan atypische anorexia ernstige ondervoeding en schade aan hun gezondheid veroorzaken.
"Deze mensen kunnen zeer medisch gecompromitteerd zijn en behoorlijk ziek zijn, ook al hebben ze een normaal gewicht of zelfs overgewicht", vertelde Dr. Ovidio Bermudez, chief clinical officer van het Eating Recovery Center in Denver, Colorado, aan Healthline.
“Dit is geen mindere diagnose [dan anorexia nervosa]. Dit is gewoon een andere manifestatie, die nog steeds de gezondheid in gevaar brengt en mensen in gevaar brengt, inclusief het risico op overlijden, ”vervolgde hij.
Van buiten naar binnen kijkend, Schaefer "had het allemaal voor elkaar" op de middelbare school.
Ze was een echte A-student en studeerde af als tweede in haar klas van 500. Ze zong in een varsity-showkoor. Ze ging met een studiebeurs naar de universiteit.
Maar onder dit alles worstelde ze met 'niet aflatend pijnlijk' perfectionisme.
Toen ze niet kon voldoen aan de onrealistische normen die ze zichzelf op andere gebieden van haar leven stelde, gaf het beperken van voedsel haar een gevoel van opluchting.
"Beperking had de neiging me op een bepaalde manier te verdoven," zei ze. "Dus als ik me angstig voelde, kon ik het eten beperken en voelde ik me eigenlijk beter."
'Soms kreeg ik een eetbui,' voegde ze eraan toe. "En dat voelde ook beter."
Hulp zoeken zonder succes
Toen Schaefer van huis wegging om naar de universiteit te gaan, werd haar beperkende eetpatroon erger.
Ze had veel stress.Ze had niet langer de structuur van dagelijkse maaltijden met haar gezin om haar te helpen in haar voedingsbehoeften te voorzien.
Ze verloor heel snel veel gewicht en zakte onder het normale bereik voor haar lengte, leeftijd en geslacht. "Op dat moment had ik de diagnose anorexia nervosa kunnen krijgen," zei ze.
Schaefers middelbare schoolvrienden uitten hun bezorgdheid over haar gewichtsverlies, maar haar nieuwe vrienden op de universiteit complimenteerden haar uiterlijk.
"Ik kreeg elke dag complimenten voor de psychische aandoening met het hoogste sterftecijfer van alle andere", herinnert ze zich.
Toen ze haar dokter vertelde dat ze afgevallen was en al maanden niet ongesteld was, vroeg haar dokter haar gewoon of ze at.
"Er is een grote misvatting dat mensen met anorexia of atypische anorexia niet eten," zei Schaefer. "En dat is gewoon niet het geval."
"Dus toen ze zei:‘ Eet je? ’, Zei ik ja,’ vervolgde Schaefer. "En ze zei:" Nou, het gaat goed, je bent gestrest, het is een grote campus. ""
Het zou nog vijf jaar duren voordat Schaefer weer hulp zocht.
Lof krijgen voor gewichtsverlies
Schaefer is niet de enige persoon met atypische anorexia die obstakels heeft ondervonden om hulp te krijgen van zorgverleners.
Voordat Joanna Nolen, 35, een tiener was, schreef haar kinderarts haar dieetpillen voor. Op dat moment had hij haar al jaren onder druk gezet om af te vallen, en toen ze 11 of 12 was, had ze nu een recept om precies dat te doen.
Toen ze naar de middelbare school ging, begon ze haar voedselinname te beperken en meer te bewegen.
Gedeeltelijk gevoed door de positieve bekrachtiging die ze ontving, escaleerden die inspanningen snel tot atypische anorexia.
'Ik begon te merken dat het gewicht eraf kwam,' zei Nolen. “Ik begon daar erkenning voor te krijgen. Ik begon lof te krijgen voor hoe ik eruitzag, en er was nu een enorme focus op: ‘Wel, ze heeft haar leven voor elkaar’, en dat was iets positiefs. ''
"Kijken naar de dingen die ik at veranderde in massaal, obsessief calorieën tellen en caloriebeperking en obsessie met lichaamsbeweging," zei ze. "En toen veranderde dat in misbruik met laxeermiddelen en diuretica en vormen van dieetmedicijnen."
Nolen, gevestigd in Sacramento, Californië, leefde meer dan een decennium zo. Veel mensen prezen haar gewichtsverlies in die tijd.
'Ik heb heel lang onder de radar gevlogen', herinnert ze zich. “Het was nooit een rode vlag voor mijn familie. Het was nooit een rode vlag voor doktoren. "
"[Ze dachten] dat ik vastbesloten en gemotiveerd en toegewijd en gezond was," voegde ze eraan toe. "Maar ze wisten niet wat daar allemaal aan de hand was."
Geconfronteerd met belemmeringen voor behandeling
Volgens Bermudez komen deze verhalen veel te vaak voor.
Een vroege diagnose kan mensen met atypische anorexia en andere eetstoornissen helpen de behandeling te krijgen die ze nodig hebben om met het herstelproces te beginnen.
Maar in veel gevallen duurt het jaren voordat mensen met deze aandoeningen hulp krijgen.
Omdat hun toestand onbehandeld blijft, kunnen ze zelfs positieve bekrachtiging krijgen voor hun beperkende eten of gewichtsverlies.
In een samenleving waar diëten wijdverbreid is en dunheid wordt gevaloriseerd, herkennen mensen eetstoornissen vaak niet als tekenen van ziekte.
Voor mensen met atypische anorexia kan het krijgen van hulp betekenen dat u verzekeringsmaatschappijen probeert te overtuigen dat u een behandeling nodig heeft, zelfs als u niet te licht bent.
"We worstelen nog steeds met mensen die afvallen, menstruatie verliezen, bradycardisch worden [trage hartslag] en hypotensief [lage bloeddruk] worden, en ze krijgen een schouderklopje en zeiden: 'Het is goed dat je wat bent afgevallen. ', Zei Bermudez.
"Dat is waar bij mensen die eruitzien alsof ze te licht zijn en die vaak traditioneel ondervoed zijn van uiterlijk," vervolgde hij. "Dus stel je voor wat een barrière er is voor mensen met een relatief normale grootte."
Professionele ondersteuning krijgen
Schaefer kon niet langer ontkennen dat ze een eetstoornis had toen ze in haar laatste jaar op de universiteit begon te zuiveren.
"Ik bedoel, eten beperken is wat we moeten doen," zei ze. "Er is ons verteld dat we moeten afvallen, dus dat gedrag van eetstoornissen wordt vaak gemist omdat we denken dat we gewoon doen wat iedereen probeert te doen."
'Maar ik wist dat het verkeerd was om te proberen overgeven,' vervolgde ze. "En dat was niet goed en dat was gevaarlijk."
Eerst dacht ze dat ze de ziekte in haar eentje kon overwinnen.
Maar uiteindelijk besefte ze dat ze hulp nodig had.
Ze belde de hulplijn van de National Eating Disorders Association. Ze brachten haar in contact met Bermudez, of Dr. B, zoals ze hem liefkozend noemt. Met financiële steun van haar ouders nam ze deel aan een ambulant behandelprogramma.
Voor Nolen kwam het keerpunt toen ze het prikkelbare darm syndroom ontwikkelde.
"Ik dacht dat het te wijten was aan de jaren van misbruik met laxeermiddelen, en ik was doodsbang dat ik ernstige schade had toegebracht aan mijn interne organen", herinnert ze zich.
Ze vertelde haar arts over al haar inspanningen om af te vallen en haar aanhoudende gevoelens van verdriet.
Hij verwees haar door naar een cognitief therapeut, die haar snel doorverbond met een specialist in eetstoornissen.
Omdat ze niet te licht was, dekt haar verzekeringsmaatschappij geen intramuraal programma.
Dus schreef ze zich in voor een intensief poliklinisch programma in het Eating Recovery Center.
Jenni Schaefer
Herstel is mogelijk
Als onderdeel van hun behandelprogramma's woonden Schaefer en Nolen regelmatig bijeenkomsten van steungroepen bij en ontmoetten ze diëtisten en therapeuten die hen hielpen op weg naar herstel.
Het herstelproces was niet eenvoudig.
Maar met de hulp van experts op het gebied van eetstoornissen hebben ze de tools ontwikkeld die ze nodig hebben om atypische anorexia te overwinnen.
Voor andere mensen die vergelijkbare uitdagingen ervaren, stellen ze voor dat het belangrijkste is om hulp te zoeken - bij voorkeur een specialist in eetstoornissen.
"Je hoeft niet op een bepaalde manier te kijken", zei Schaefer, nu een ambassadeur voor NEDA. "U hoeft niet in dit vak met diagnostische criteria te passen, dat in veel opzichten willekeurig is. Als je leven pijnlijk is en je voelt je machteloos vanwege voedsel en lichaamsbeeld en de schaal, zoek dan hulp. "
"Volledig herstel is mogelijk," voegde ze eraan toe. "Stop niet. Je kunt echt beter worden. "
.jpg)
