Hoewel depressie een verwoestende ziekte is, biedt het ook de mogelijkheid om te groeien.
Toen ik een kind was, noemde ik mijn depressie 'volwassen verdriet' en vertelde ik er maar weinig over. Door de jaren heen groeide mijn depressie ook. Afhankelijk van de arts of fase van mijn leven, heb ik de diagnose van een verscheidenheid aan dingen: aanhoudende depressieve stoornis, depressieve stoornis, bipolaire II en een overkoepelende diagnose van niet-gespecificeerde stemming of affectieve stoornis.
Alle vormen van depressie kunnen verwoestend en slopend zijn voor de meer dan 300 miljoen mensen wereldwijd die er last van hebben. Het is een hardnekkige en slimme ziekte, die degenen die het ervaren er vaak van overtuigt dat ze niet de hulp of ondersteuning verdienen die ze hard nodig hebben om te overleven en te herstellen.
Omdat ik van jongs af aan met depressies worstelde, heb ik het verraderlijke landschap goed leren kennen.
Ik ben veel verloren door depressie: vrienden, banen, cijfers en zelfvertrouwen.
Ik geloof ook dat, net als de meeste moeilijke dingen, mijn ervaring met depressie me echt heeft geholpen om een vreugdevoller leven te leiden.
Dit wil niet zeggen dat ik geloof dat depressie beter is dan gezondheid. Als pleitbezorger van de geestelijke gezondheid en werker in de geestelijke gezondheidszorg geloof ik in feite in therapie, medicatie, middelen en voorlichting over psychische problemen en zorgen.
Ik onderschrijf echter de filosofie dat "alles je meer maakt". Dat betekent dat wat je ook ervaart, vreselijk of glorieus, je er iets van kunt leren.
Ik zou niemand een depressie wensen. Maar als ik nadenk over mijn tien jaar durende ervaring met het omgaan met de ziekte - ik kan met zekerheid zeggen dat er manieren zijn waarop het overleven van een depressie mij tot een beter persoon heeft gemaakt.
1. Depressie versterkte mijn gevoel van mededogen
Als je een psychische aandoening ervaart, ervaar je nederigheid. Er is weinig waardoor je je kwetsbaarder voelt in het leven dan snikken in het openbaar of het feest van een vriend voortijdig moeten verlaten vanwege een paniekaanval.
We werken er hard aan om onze emoties te verbergen. Maar soms, zoals wanneer we midden in een depressieve periode zitten, hebben we die luxe niet.
Door stemmingswisselingen te ervaren die me kwetsbaar en openlijk emotioneel maakten in de buurt van anderen, heb ik veel geleerd over mededogen en nederigheid.
Als ik zie dat anderen worstelen, voel ik een golf van herkenning. Ik herinner me de hitte in mijn eigen gezicht, het schudden van mijn handen, de schaamte die ik voelde omdat ik zo blootgesteld werd.
Door mijn herinneringen aan mijn pijn kan ik een plaats van oprecht mededogen en empathie voor anderen bereiken. Dat medeleven helpt me ook om te weten hoe ik hen het beste kan ondersteunen.
2. Depressie eiste dat ik mijn eigen beste pleitbezorger was
Iedereen met een psychische aandoening weet hoe vaak je moet vechten om de hulp of diensten te krijgen die je nodig hebt. Hoewel ik nu een fantastisch zorgteam heb, waren er de afgelopen 10 jaar vaak momenten dat ik ondermaatse zorg kreeg.
Deze situaties hebben me ertoe aangezet mijn eigen beste advocaat te worden.
De vaardigheden die ik heb ontwikkeld terwijl ik met hand en tand vecht om de hulp te krijgen die ik nodig had in een grotendeels kapotte geestelijke gezondheidszorg, pas ik vaak toe in mijn dagelijks leven, of ik nu depressief ben of niet.
Ik weet hoe ik beleefd de hulp moet eisen die ik verdien, en ik heb de vaardigheden om ervoor te zorgen dat ik die krijg, ongeacht hoeveel hoepels ik moet doorlopen om daar te komen.
3. Depressie maakte me bewust van mijn veerkracht en kracht
Op een keer, nadat ik auditie had gedaan voor een dansvoorstelling op een universiteit, werd ik afgewezen met de uitleg dat ze "op zoek waren naar een cast van sterke en machtige vrouwen". Het was waar dat ik er niet uitzag als de vrouwen die werden gecast. Ik was klein en slordig en zat op dat moment diep in een depressieve episode. Mijn ogen hadden donkere kringen eronder en ik beefde lichtjes terwijl ik liep, niet van zwakte maar van angst.
Toen ik die auditie verliet, voelde ik een doordringend besef van de scheve perceptie van kracht in onze samenleving. De vrouwen die ze kozen, hadden stevige benen, dunne tailles, goed gestemde armen en een brede glimlach. Ze leken moeiteloos over de wereld te bewegen.
Het had me weken gekost om me mentaal voor te bereiden op de auditie. Ik was doodsbang om voor mensen te staan, doodsbang voor mijn eigen kwetsbaarheid en de rauwheid die voortkwam uit het dagelijks zo diep worstelen met depressies.
Het viel me toen op hoezeer we niet begrijpen wat kracht kan zijn, hoe vaak de persoon is die op het podium staat, nerveus en mager, maar die de choreografie toch volgt, dat is het sterkst.
Ik geloof dat degenen die een psychische aandoening hebben, een felle kracht en wilskracht bezitten waar ze vaak niet over kunnen opscheppen.
Er is iets ongelooflijk krachtigs aan het ervaren van diepe wanhoop en het blijven zoeken naar manieren om te leven en te herstellen.
4. Depressie stelde me in staat om authentieke vriendschappen te sluiten
Mijn vrienden zijn mensen aan wie ik de diepten van depressie heb laten zien en die sowieso blijven hangen.
Depressie heeft deze mensen in veel opzichten in mijn leven gebracht. Sommigen van hen hebben nog nooit een depressie meegemaakt. Sommigen van hen hebben. De rode draad is dat we allemaal ons authentieke zelf met elkaar hebben gedeeld. Voor mij is dit vaak per ongeluk gebeurd.
Soms ben ik zo kwetsbaar of eerlijk geweest vanwege mijn geestelijke gezondheid dat mijn vriendschappen zijn versterkt of verdwenen.
Er zijn veel vrienden uit het verleden die zijn weggelopen, bang voor mijn kwetsbaarheid of niet over de vaardigheden om zowel ondersteuning te bieden als grenzen te stellen aan hun eigen behoeften.
Maar de mensen die zijn gebleven zijn magnifiek. Ik word dagelijks geraakt door de soorten vriendschap en verbinding waar ik deel van uitmaak.
Ik ben er sterk van overtuigd dat een groot deel van het ervaren van psychische aandoeningen en het liefhebben van mensen met een depressie is leren hoe je zelfzorg kunt oefenen, duidelijke grenzen kunt stellen en grenzen kunt afdwingen rond wat jij en anderen nodig hebben.
Ik geloof ook dat er binnen de ruimtes waar we goed voor elkaar en onszelf zorgen, het potentieel is voor het vormen van diepe relaties.
5. Depressie leerde me dankbaar te zijn voor de kleine dingen
Door een groot deel van mijn leven met depressie te leven, ben ik me bewust geworden van de kleine, alledaagse dingen in het leven die ik vroeger negeerde.
Depressie is verwoestend, gevaarlijk en vaak levensbedreigend. Maar als ik een toverstaf kreeg en vertelde dat ik al mijn eerdere worstelingen kon uitwissen, zou ik die niet aannemen.
Tegenwoordig vind ik pure en uitgestrekte vreugde in de meest gewone dingen: een glimp van een felgele regenjas op een regenachtige dag, de wild klapperende oren van een hond die zijn hoofd uit een bewegend autoraam steekt, de eerste nacht slapen op schone, zachte lakens.
Als de depressie eenmaal verdwijnt, als het weer weggaat, komt alles weer in beeld. Maar deze keer is het zelfs scherper dan voorheen. Met die duidelijkheid is mijn dankbaarheid gegroeid.
Ik heb het gevoel dat grote, pijnlijke dingen, zoals depressie, vaak zo zijn - ondragelijk en vreselijk. Maar als ze eindelijk voorbij zijn, eindelijk klaar, laten ze je achter met iets belangrijks - iets blijvends, veerkrachtig en krachtig.
