Wat zijn M-eiwitten?
Eiwitten zijn een belangrijk onderdeel van alle levende organismen. Ze zijn te vinden in alle soorten lichaamsweefsels, inclusief het bloed. Antilichamen zijn een voorbeeld. Deze beschermende eiwitten vallen de binnenvallende ziekte (n) aan en doden ze af.
Als u gezond bent, helpen plasmacellen (een soort witte bloedcellen) in het beenmerg van uw lichaam uw lichaam om infecties te bestrijden door antilichamen te produceren die ziektekiemen opsporen en aanvallen. Uw beenmerg is een zacht weefsel dat in de meeste van uw botten wordt aangetroffen en dat bloedcellen aanmaakt.
Soms maken de plasmacellen abnormale eiwitten aan. Deze abnormale eiwitten worden M-eiwitten of monoklonale eiwitten genoemd. Andere veel voorkomende namen voor deze eiwitten zijn onder meer:
- monoklonaal immunoglobuline
- M-spike
- paraproteïne
Het vinden van M-eiwitten in het bloed of de urine is meestal een teken van ziekte. Hun aanwezigheid wordt meestal geassocieerd met een type kanker van de plasmacellen dat multipel myeloom wordt genoemd.
In andere gevallen kunnen M-eiwitten ook een teken zijn van de volgende plasmacelaandoeningen:
- monoklonale gammopathie van onzekere significantie (MGUS)
- smeulend multipel myeloom (SMM)
- amyloïdose van de lichte keten
Hoe M-eiwitten zich ontwikkelen
De plasmacellen in het beenmerg van een gezond persoon maken antilichamen aan die ziekten bestrijden wanneer deze het lichaam binnendringen. Wanneer multipel myeloom plasmacellen aantast, beginnen ze uit de hand te lopen en vullen ze het beenmerg en het bloed met grote hoeveelheden M-eiwitten. Deze kankercellen plasmacellen beginnen in aantal te overtreffen gezonde bloedvormende cellen in het beenmerg.
Wanneer M-eiwitten het aantal normale bloedcellen beginnen te overtreffen, kan dit resulteren in een laag aantal bloedcellen en gezondheidscomplicaties, zoals:
- frequente infecties
- botproblemen
- verminderde nierfunctie
- Bloedarmoede
Gezondheidsexperts weten niet precies wat multipel myeloom veroorzaakt. Maar het lijkt te beginnen met een abnormale plasmacel in het beenmerg. Zodra deze abnormale cel zich vormt, begint deze zich snel te vermenigvuldigen en sterft niet zoals een normale cel dat doet. Dit is hoe multipel myeloom zich verspreidt.
Voorwaarden gerelateerd aan M-eiwitten
De meeste gevallen van multipel myeloom beginnen als een gewoonlijk onschadelijke aandoening die monoklonale gammopathie van onbepaalde significantie (MGUS) wordt genoemd. Een teken van MGUS is de aanwezigheid van M-eiwitten in het bloed. Maar bij MGUS is het gehalte aan M-eiwitten in het lichaam laag en veroorzaakt het geen schade.
In de Verenigde Staten treft MGUS ongeveer 3 procent van de mensen ouder dan 50 jaar. Ongeveer 1 procent van deze mensen ontwikkelt multipel myeloom of een vergelijkbare bloedkanker. De overgrote meerderheid van de mensen met MGUS ontwikkelt dus geen enkele ziekte.
Of MGUS al dan niet in een ernstiger toestand zal evolueren, is moeilijk te bepalen. Sommige mensen lopen meer risico dan anderen.
Hoe meer M-eiwitten in uw bloed en hoe langer u MGUS heeft gehad, hoe groter uw risico op het ontwikkelen van een of meer gerelateerde aandoeningen. Naast multipel myeloom kan de aanwezigheid van M-eiwitten in uw bloed resulteren in:
- Niet-IgM MGUS (IgA of IgD MGUS). Dit zijn de meest voorkomende vormen van MGUS die zich kunnen ontwikkelen tot multipel myeloom, evenals amyloïdose van de lichte keten (AL) van immunoglobuline of afzetting van de lichte keten.
- IgM MGUS. Van alle mensen bij wie MGUS is vastgesteld, heeft ongeveer 15 procent IgM MGUS. IgM MGUS kan leiden tot een zeldzame vorm van kanker die Waldenström-macroglobulinemie wordt genoemd en, minder vaak, tot lymfoom, AL-amyloïdose of multipel myeloom.
- Lichte ketting MGUS (LC-MGUS). LC-MGUS is een nieuw geclassificeerd type MGUS. Het kan leiden tot een aandoening die Bence Jones-proteïnurie wordt genoemd en die een opeenhoping van bepaalde M-eiwitten in de urine veroorzaakt. Het kan mogelijk ook leiden tot multipel myeloom van de lichte keten, AL-amyloïdose of afzettingsziekte van de lichte keten.
- MGUS-gerelateerde complicaties. Dit kunnen botbreuken, bloedstolsels en nierproblemen zijn
Hoe test je op M-eiwitten?
De meeste mensen krijgen de diagnose MGUS tijdens bloedonderzoeken voor andere aandoeningen die de eiwitniveaus van het bloed beïnvloeden, zoals een zenuwaandoening die perifere neuropathie wordt genoemd. Een arts kan tijdens een dergelijke test abnormale eiwitten en vreemde niveaus van normale eiwitten opmerken. Ze kunnen ook ongebruikelijke eiwitniveaus in uw urine opmerken.
Als een arts merkt dat de resultaten van uw bloed- of urinetest abnormale eiwitgehaltes laten zien, zal hij / zij verdere tests aanbevelen. Abnormale plasmacellen produceren M-eiwitten in het bloed die precies hetzelfde zijn.
Om deze identieke M-eiwitten te vinden, kan uw arts een bloedtest uitvoeren met de naam serumeiwitelektroforese (SPEP). Het omvat het plaatsen van een monster van het vloeibare deel van uw bloed (serum genaamd) in een gel die wordt blootgesteld aan elektrische stroom. De stroom zorgt ervoor dat de verschillende eiwitten in je serum gaan bewegen en groeperen.
De volgende stap is om immuno-elektroforese te gebruiken om het exacte type eiwitten in het bloed te bepalen. Tijdens dit proces meten laboratoriumtechnici de verschillende antilichamen in uw bloed. Als er M-eiwitten in uw bloed zitten, kunnen technici deze tijdens dit proces identificeren.
Als uw arts M-eiwitten in uw bloed aantreft, kan hij / zij verdere tests uitvoeren om eventuele aan MGUS gerelateerde aandoeningen uit te sluiten die problemen zouden kunnen veroorzaken. Deze tests kunnen zijn:
- Een compleet bloedbeeld (CBC). Deze bloedtest meet de niveaus van verschillende cellen in uw bloed en kan bepaalde MGUS-gerelateerde problemen, zoals bloedarmoede, aan het licht brengen.
- Beta-2-microglobulinetest. Abnormale plasmacellen kunnen ook een soort eiwit aanmaken dat bèta-2-microglobuline wordt genoemd. Hoge niveaus van dit eiwit duiden op een meer gevorderde staat van MGUS-gerelateerde ziekte zoals multipel myeloom.
- Biopsieën. Bij deze tests wordt een kleine hoeveelheid weefsel uit uw beenmerg, een tumor of lymfeklieren verwijderd en vervolgens geanalyseerd.
- Bloedchemie-tests Deze tests meten creatinine, albumine, calcium en melkzuurdehydrogenase (LDH). Abnormale niveaus van deze stoffen kunnen duiden op complicaties door MGUS en een slechtere vooruitzichten.
- Echocardiogram (ECHO). Deze test wordt gebruikt om te controleren op hartproblemen, aangezien dit een mogelijke complicatie is van amyloïdose. Amyloïdose kan worden veroorzaakt door MGUS.
- Beeldvormingstests. MRI's, CT-scans, PET-scans en röntgenfoto's worden gebruikt om te bepalen in hoeverre kanker zich heeft verspreid of om botten te controleren op schade door multipel myeloom.
- Urine-eiwittesten. Urine-eiwitelektroforese (UPEP) en urine-immunofixatietests meten de niveaus van M-eiwitten die door uw lichaam worden geproduceerd gedurende een periode van 24 uur.
De afhaalmaaltijd
Artsen vinden vaak M-eiwitten in het bloed tijdens het testen op andere aandoeningen die de eiwitniveaus van het bloed beïnvloeden, zoals aandoeningen van het zenuwstelsel. Bij routinematige urinetests kunnen ook ongebruikelijke niveaus van eiwitten worden gevonden.
De aanwezigheid van M-eiwitten in het lichaam en de diagnose MGUS hoeven niet per se reden tot bezorgdheid te zijn. De meeste mensen die M-eiwitten in hun bloed hebben, ontwikkelen geen verdere gezondheidsproblemen. Een klein aantal mensen met MGUS zal echter ernstige vormen van kanker of bloedaandoeningen krijgen, zoals multipel myeloom.
Als u de diagnose MGUS heeft, overleg dan met uw arts over verdere tests die u kunnen helpen uw toestand en de waarschijnlijke uitkomst beter te begrijpen.
U kunt niets doen om uw risico op het ontwikkelen van een MGUS-gerelateerde aandoening te minimaliseren, maar er zijn veel dingen die u kunt doen om het te helpen beheersen. Regelmatige bloedtesten en controles bij uw arts kunnen u helpen om deze ziekte onder controle te houden.
-should-you-floss.jpg)
