Hoe kan ik artsen ervan overtuigen dat ik een geïnformeerde patiënt ben?

Soms is de beste behandeling een arts die luistert.

Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.

Als iemand met een chronische ziekte zou ik niet voor mezelf moeten opkomen als ik het meest ziek ben. Is het te veel om van doktoren te verwachten dat ze de woorden geloven die ik moet forceren, temidden van pieken van pijn, nadat ik mezelf naar de eerste hulp heb gesleept? Toch heb ik zo vaak gemerkt dat artsen alleen naar mijn patiëntgeschiedenis kijken en actief het meeste negeren van wat ik heb gezegd.

Ik heb fibromyalgie, een aandoening die chronische pijn en vermoeidheid veroorzaakt, samen met een waslijst met bijbehorende aandoeningen. Ik ging eens naar een reumatoloog - een specialist in auto-immuunziekten en systemische aandoeningen van het bewegingsapparaat - om te proberen mijn toestand beter te beheersen.

Hij stelde voor dat ik wateroefeningen zou proberen, omdat is aangetoond dat oefeningen met een lage impact de fibromyalgiesymptomen verbeteren. Ik heb geprobeerd de vele redenen uit te leggen waarom ik niet naar het zwembad kan: het is te duur, het kost te veel energie om alleen in en uit een badpak te stappen, ik reageer slecht op het chloor.

Hij veegde elk bezwaar terzijde en luisterde niet toen ik probeerde de toegangsbarrières voor wateroefeningen te beschrijven. Mijn geleefde ervaring in mijn lichaam werd als minder waardevol beschouwd dan zijn medische opleiding. Huilend van frustratie verliet ik het kantoor. Bovendien bood hij eigenlijk geen bruikbaar advies om mijn situatie te verbeteren.

Soms als artsen niet luisteren, kan dit levensbedreigend zijn

Ik heb een therapieresistente bipolaire stoornis.Ik tolereer geen selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI's), de eerstelijnsbehandeling voor depressie. Zoals bij velen met een bipolaire stoornis, maken SSRI's me manisch en doen ze zelfmoordgedachten toenemen. Toch hebben artsen mijn waarschuwingen herhaaldelijk genegeerd en ze toch voorgeschreven, omdat ik misschien gewoon nog niet de 'juiste' SSRI heb gevonden.

Als ik weiger, bestempelen ze me als niet-conform.

Dus ik kom uiteindelijk in conflict met mijn leverancier of neem een ​​medicijn dat mijn toestand onvermijdelijk verergert. Bovendien heeft de toename van suïcidale gedachten me vaak in het ziekenhuis beland. Soms moet ik ook de doktoren in het ziekenhuis overtuigen dat nee, ik kan geen SSRI's gebruiken. Het heeft me soms in een rare ruimte gebracht - vechtend voor mijn rechten terwijl het me ook niet per se kan schelen of ik leef of niet.

"Ongeacht de hoeveelheid werk die ik doe aan mijn intrinsieke waarde en dat ik de expert ben in wat ik voel, ongehoord, genegeerd en betwijfeld worden door een professional die de samenleving beschouwt als de ultieme scheidsrechter van gezondheidskennis heeft een manier om mijn zelf te destabiliseren -waarde en vertrouwen in mijn eigen ervaring. "

- Liz Droge-Young

Tegenwoordig geef ik er de voorkeur aan om als niet-conform te worden bestempeld in plaats van mijn leven te riskeren door een medicijn te nemen waarvan ik weet dat het slecht voor me is. Toch is het niet eenvoudig om dokters ervan te overtuigen dat ik weet waar ik het over heb. Aangenomen wordt dat ik Google te veel gebruik, of dat ik me aan het "malingeren" ben en mijn symptomen verzin.

Hoe kan ik doktoren ervan overtuigen dat ik een goed geïnformeerde patiënt ben die weet wat er met mijn lichaam gebeurt, en gewoon een behandelpartner wil in plaats van een dictator?

“Ik heb ontelbare ervaringen gehad met doktoren die niet naar me luisterden. Als ik eraan denk om een ​​zwarte vrouw van joodse afkomst te zijn, is het meest voorkomende probleem dat ik heb dat doktoren de kans op een ziekte die statistisch gezien minder vaak voorkomt bij Afro-Amerikanen, buiten beschouwing laten. "

- Melanie

Jarenlang dacht ik dat ik het probleem was. Ik dacht dat als ik maar de juiste combinatie van woorden kon vinden, de dokters het zouden begrijpen en me de behandeling zouden geven die ik nodig had. Door verhalen uit te wisselen met andere chronisch zieke mensen, realiseerde ik me echter dat er ook een systemisch probleem is in de geneeskunde: artsen luisteren vaak niet naar hun patiënten.

Erger nog, soms geloven ze onze geleefde ervaringen gewoon niet.

Briar Thorn, een gehandicapte activist, beschrijft hoe hun ervaringen met artsen hun vermogen om medische zorg te krijgen beïnvloedden. “Ik was doodsbang om naar de dokter te gaan nadat ik 15 jaar de schuld had gekregen van mijn symptomen door dik te zijn of te horen kreeg dat ik het me verbeeldde. Ik ging alleen naar de eerste hulp voor noodsituaties en zag geen andere artsen meer totdat ik een paar maanden voordat ik 26 werd te ziek werd om te functioneren. Dit bleek myalgische encefalomyelitis te zijn. "

Wanneer artsen routinematig twijfelen aan uw geleefde ervaringen, kan dit van invloed zijn op uw kijk op uzelf. Liz Droge-Young, een schrijver met een handicap, legt uit: "Ongeacht de hoeveelheid werk die ik doe aan mijn intrinsieke waarde en dat ik de expert ben in wat ik voel, ongehoord, genegeerd en betwijfeld worden door een professional die door de samenleving als het ultieme wordt beschouwd. arbiter van gezondheidskennis heeft een manier om mijn eigenwaarde en vertrouwen in mijn eigen ervaring te destabiliseren. "

Melanie, een gehandicapte activist en maker van het muziekfestival voor chronische ziekten #Chrillfest, spreekt over de praktische implicaties van vooringenomenheid in de geneeskunde. “Ik heb ontelbare ervaringen gehad met doktoren die niet naar me luisterden. Als ik eraan denk om een ​​zwarte vrouw van joodse afkomst te zijn, is het meest voorkomende probleem dat ik heb dat doktoren de kans op een ziekte die statistisch gezien minder vaak voorkomt bij Afro-Amerikanen, buiten beschouwing laten. "

De systemische problemen die Melanie ervaart, zijn ook beschreven door andere gemarginaliseerde mensen. Mensen van grootte en vrouwen hebben gesproken over hun moeilijkheid om medische zorg te krijgen. Er is huidige wetgeving voorgesteld om artsen toe te staan ​​te weigeren transgenderpatiënten te behandelen.

Onderzoekers hebben ook kennis genomen van vooringenomenheid in de geneeskunde

Recente onderzoeken hebben aangetoond dat artsen minder pijnstillers voorschrijven aan negroïde patiënten dan aan blanke patiënten met dezelfde aandoening. Studies hebben aangetoond dat artsen vaak verouderde en racistische opvattingen hebben over zwarte patiënten. Dit kan leiden tot levensbedreigende ervaringen wanneer artsen eerder geneigd zijn een racistische constructie te geloven dan hun zwarte patiënten.

De recente schrijnende ervaring van Serena Williams met de bevalling toont verder de al te vaak voorkomende vooringenomenheid aan waarmee zwarte vrouwen in medische situaties worden geconfronteerd: vrouwenhater, of de gecombineerde effecten van racisme en seksisme jegens zwarte vrouwen. Na de bevalling moest ze herhaaldelijk om een ​​echo vragen. Aanvankelijk veegden artsen de zorgen van Williams weg, maar uiteindelijk toonde een echografie levensbedreigende bloedstolsels. Als Williams de doktoren niet had kunnen overtuigen om naar haar te luisteren, was ze misschien overleden.

Hoewel het me meer dan een decennium heeft gekost om eindelijk een meelevend zorgteam te ontwikkelen, zijn er nog steeds specialismen waarbij ik geen dokter heb bij wie ik terecht kan.

Toch heb ik het geluk dat ik eindelijk dokters heb gevonden die partner in de zorg willen zijn. De doktoren in mijn team worden niet bedreigd als ik mijn behoeften en meningen ken. Ze erkennen dat hoewel zij de experts in de geneeskunde zijn, ik de expert ben op het gebied van mijn eigen lichaam.

Zo bracht ik onlangs onderzoek naar een off-label niet-opioïde pijnstiller bij mijn huisarts. In tegenstelling tot andere artsen die weigeren naar suggesties van patiënten te luisteren, overwoog mijn huisarts mijn idee in plaats van zich aangevallen te voelen. Ze las het onderzoek en was het ermee eens dat het een veelbelovende behandeling was. De medicatie heeft mijn kwaliteit van leven aanzienlijk verbeterd.

Dit zou de basis moeten zijn van alle medische zorg, maar het is zo ongelooflijk zeldzaam.

Er is iets verrot in de medische staat en de oplossing ligt voor ons: artsen moeten meer naar patiënten luisteren - en ons geloven. Laten we een actieve bijdrage leveren aan onze medische zorg, en we zullen allemaal een beter resultaat hebben.

Liz Moore is een chronisch zieke en neurodivergente activiste en schrijver voor gehandicaptenrechten. Ze wonen op hun bank op gestolen land van Piscataway-Conoy in het metrogebied D.C. Je kunt ze vinden op Twitter, of meer van hun werk lezen op liminalnest.wordpress.com.