Borstvoeding was een van de vele dingen over ouderschap waarvan ik (ten onrechte) aannam dat ik zou kunnen 'slagen' met hard werken, maar ik had geen overaanbod verwacht.
Voordat ik zwanger werd, wist ik niet veel over borstvoeding. Natuurlijk, mijn vriendinnen waarschuwden me dat het een uitdaging zou kunnen zijn, maar de meesten van hen deden het jarenlang zonder klachten.
En hoe zit het met al die vrouwen die ik tegenkwam in restaurants en cafés? In hun chique borstvoedende kleding, kleefde babes naadloos op hun borst. Of familieleden die de boob als een magische kogel van kalmte gebruikten?
Trouwens, is het niet de bedoeling dat borstvoeding 'natuurlijk' is? Ik bedoel, ik ben redelijk goed in de meeste dingen waar ik mijn zinnen op zet. Hoe moeilijk kan dit zijn?
Weg met de gestreste, met tranen bevlekte, met melk bedekte, uitgeputte puinhoop die ik was.
Verwachtingen en realiteit
Voordat de baby werd geboren, was mijn grootste angst dat ik niet genoeg melk had. In mijn (over) voorbereiding op het moederschap, was het de kwestie waar ik het meest van hoorde.
Ik las verhaal na verhaal van mensen die wegpompen om maar een gram te krijgen.
Ik wist niet dat je kunt hebben te veel melk en dat het even stressvol kan zijn.
Net als bij sommige geboorten was de onze gecompliceerd, en mijn zoon bracht zijn eerste paar dagen door op de NICU. Dit betekende dat ik in plaats van meteen borstvoeding te geven, begon met kolven.
Het gaf me iets om onder controle te houden tijdens een zeer onbeheerste tijd. Ik kende de 'wet van vraag en aanbod' - dat je borsten zoveel maken als nodig is, op basis van hoeveel ze worden gebruikt - maar ik was me er nog niet van bewust dat te veel pompen zou kunnen bijdragen aan een overaanbod.
In het ziekenhuis pompte ik zo vaak als ik dacht dat de baby zou eten, dat was elke 1 tot 2 uur. Hij gebruikte oorspronkelijk IV-vloeistoffen, dus het was moeilijk te meten.
Ik zou ook pompen totdat de stroom vertraagde, in plaats van tot een hoeveelheid of tijdslimiet.
Ik had gealarmeerd moeten zijn dat ik gemakkelijk fles na fles vulde. In plaats daarvan had ik het gevoel dat ik aan het 'winnen' was en schepte ik tegen mijn man en de verpleegsters op over ons overschot aan custardachtig colostrum in de koelkast.
Teveel van het goede
Toen we eindelijk uit het ziekenhuis werden vrijgelaten en mijn melk 'binnenkwam', werd het slaperige gedrag van mijn 4 dagen oude zoon tijdens het eten snel vervangen door slokken met grote ogen en slurpen. Hij trok zich elke 30 seconden hysterisch af, met zijn gezicht bedekt met melk, terwijl mijn borst hem in zijn gezicht bleef spuiten.
Mijn rechter stroom is als een krachtige waterval. Mijn linkerhand bootst de fonteinshow van een hotel in Vegas na.
Alles wat we bezitten is bedekt met melk. Onze meubels, onze vloer. Mijn iPhone-scherm is gespikkeld en besmeurd. Geen shirt of borstkussen kan mijn sterke bloedstroom evenaren, en helaas was mijn pasgeboren zoon dat ook niet.
Zijn kleine onderontwikkelde spijsverteringssysteem kon de overloop niet aan, en hij had vaak refluxachtige symptomen: zijn rug kromtrekken, spugen en ontroostbaar huilen.
Toen een familie hem die eerste weken kwam ontmoeten, schaamde ik me om voor hen te eten. Niet uit verlegenheid - maar omdat ik me een mislukkeling voelde, zou hij hysterisch huilen en met zijn hoofd gewelddadig tegen mijn borst bobbelen in plaats van vredig te eten.
Ik zou proberen me in de slaapkamer te verstoppen voor voedingen of vervuld van angst als iemand vroeg om bij ons te komen zitten.
We zochten eindelijk ondersteuning bij het geven van borstvoeding en ze stelden vast dat ik een "overaanbod" en een "krachtige teleurstelling" had.
Het blijkt dat er soms teveel melk is niet een goed ding.
We kregen een afdruk van Pagina's van manieren waarop ik elke voeding zou moeten beheren, en hoewel sommige tips nuttig waren, was het overweldigend.
Feeds werden een "heel ding" - inclusief veel huilen van zijn kant toen hij leerde mijn flow te beheersen, en veel huilen van mijn kant terwijl ik leerde om zijn frustratie naast die flow te houden.
Ik was bang dat mijn droom om gemakkelijk een boob eruit te halen en mijn zoon te kalmeren nooit zou worden gerealiseerd.
En terwijl ik mijn man, familie en therapeut hardop beloofde dat ik graag zou overschakelen op flesjes of flesvoeding als de dingen stressvol bleven, was er een ander, groter deel van mij dat voelde alsof ik dit hele borstvoedingsgedoe moest 'winnen' . Vastbesloten om het te laten werken. Alsof ik in een grote concurrentie zit tussen de natuur en mijzelf.
Maar als "gevoed het beste is", dan ik was al aan het winnen.
Onze jongen bloeide. Hij groeide goed en in goede gezondheid. En tot slot, ongeveer 6 weken oud, begon ik, dankzij het aanpassen van onze voedingsposities, glimmen te zien van die rustgevende voedingen waar ik ooit van droomde. Ook al moesten we ervoor gaan liggen.
Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat mijn zoon bijna 30 minuten lang rustig voedde. Eindig met een slaperige lange zogen. Ik keek naar zijn gezicht, en hoewel hij toen nog maar 6 weken was, zweer ik dat ik een glimlach zag.
Oh ja. Ik had al gewonnen.
Sarah Ezrin is een mama, schrijfster en yogaleraar. Sarah is gevestigd in San Francisco, waar ze samen met haar man, zoon en hun hond woont, en verandert de wereld door één persoon tegelijk zelfliefde bij te brengen. Bezoek voor meer informatie over Sarah haar website, www.sarahezrinyoga.com.
.jpg)
.jpg)
