We hebben altijd vagina's gehad, maar het heeft lang geduurd om ze echt te leren kennen, vooral in de geneeskunde.
Het aantal woorden voor de vagina is eerlijk gezegd verbazingwekkend.
Van de schattige "lady bits" tot de vriendelijke "vajayjay" tot hoohas, lady business en veel te veel beledigende termen om op te noemen - de Engelse taal is een waar smorgasbord van vagirisch jargon. We kunnen blijkbaar behoorlijk creatief zijn als we niet naar buiten willen komen en 'vagina' willen zeggen.
En dat zegt het.
Gedurende een groot deel van de menselijke geschiedenis is de vagina tot op zekere hoogte een taboe-onderwerp geweest - zo niet geheel onuitsprekelijk, dan zeker niet iets om openlijk over te discussiëren.
In feite was er tot rond de jaren 1680 niet eens een medische term voor de vrouwelijke seksuele passage. Voordien verwees het Latijnse woord 'vagina' naar een schede of schede voor een zwaard. Het zou dus niet moeten verbazen dat in de medische wereld de vagina en andere vrouwelijke voortplantingsonderdelen lang werden beschouwd als mysterieuze - en zelfs verraderlijke - stukjes anatomie.
De oude Griekse arts Aretaeus geloofde dat de baarmoeder als een "dier in een dier" door het vrouwelijk lichaam zwierf en ziekte veroorzaakte toen het in de milt of lever stootte. Hij geloofde ook dat het werd aangetrokken door geurige geuren, zodat een arts het terug op zijn plaats kon lokken door de vagina te voorzien van aangename geuren.
Zoals historicus Thomas Laqueur heeft geschreven, was het in die tijd algemeen aangenomen dat mannen en vrouwen letterlijk dezelfde geslachtsorganen deelden.
En zo is het voor de vagina gegaan - zijn geschiedenis is vol met mythe, misverstanden en mishandeling.
Hoe zorg je tenslotte voor de gezondheid van iets dat je nauwelijks kunt noemen?
"De geslachtsdelen van vrouwen zijn zo heilig of zo taboe dat we er helemaal niet over kunnen praten, of als we erover praten, is het een vuile grap", zegt Christine Labuski, een voormalig verpleegster gynaecologie en nu een cultureel antropoloog bij Virginia Tech en auteur van "It Hurts Down There", een boek over vulvaire pijn.
Zelfs vandaag de dag hebben we de neiging om vaag te zijn over vagina's
Oprah wordt algemeen gecrediteerd voor het populariseren van de 'vajayjay', maar het is niet duidelijk dat we het allemaal over hetzelfde lichaamsdeel hebben. Is Oprah's vajayjay haar vagina - het kanaal van haar baarmoederhals naar de buitenkant van haar lichaam - of is het haar vulva, die alle uitwendige delen omvat die ik me voorstel als iemand 'ladybits' zegt - de schaamlippen, clitoris en schaamheuvel?
Tegenwoordig gebruiken we vaak het woord vagina als een allesomvattend - misschien omdat als er een woord is dat we minder gemakkelijk zeggen dan vagina, het is vulva.
En als moderne vrouwen vaak onduidelijk zijn over hun eigen anatomie, kun je je voorstellen wat oude mannen ervan maakten.
Het duurde tot 1994 voordat de NIH het mandaat gaf dat de meeste klinische onderzoeken vrouwen omvatten.
Galen, die werd beschouwd als de eerste medische onderzoeker van het Romeinse rijk, verwierp de zwervende baarmoeder, maar zag de vagina als letterlijk een penis van binnenuit. In de tweede eeuw na Christus schreef hij dit om lezers te helpen visualiseren:
"Denk alsjeblieft eerst aan de [geslachtsdelen] van de man die naar binnen zijn gekeerd en zich naar binnen uitstrekken tussen het rectum en de blaas. Als dit zou gebeuren, zou het scrotum noodzakelijkerwijs de plaats innemen van de baarmoeder, met de testikels erbuiten, ernaast aan weerszijden. "
Dus daar heb je het - Galen's zegt dat als je je voorstelt alle stukjes van de man in het lichaam van een man te duwen, het scrotum de baarmoeder zou zijn, de penis de vagina en de testikels de eierstokken.
Voor de duidelijkheid: dit was niet zomaar een analogie. Zoals historicus Thomas Laqueur heeft geschreven, was het in die tijd algemeen aangenomen dat mannen en vrouwen letterlijk dezelfde geslachtsorganen deelden.
Waarom een scrotum geen kinderen kan krijgen - om nog maar te zwijgen van waar de clitoris precies in dit schema past - was niet zo duidelijk, maar Galen was niet bezorgd over die vragen. Hij had een punt te maken: dat een vrouw slechts een onvolmaakte vorm van een man was.
Het klinkt misschien raar vandaag, maar de aanname van een man als de norm voor het menselijk lichaam was hardnekkig.
Pas in 1994 verplichtte de Amerikaanse National Institutes of Health (NIH) dat de meeste klinische onderzoeken vrouwen omvatten (de laatste werd voor het eerst aangenomen in 1993, maar trad in werking nadat de NIH de richtlijnen had herzien).
Voor die tijd werden veel medicijnen helemaal nooit op vrouwen getest, in de veronderstelling dat ze bij beide geslachten hetzelfde zouden werken. Die aanname bleek onjuist. Van 1997 tot 2001 vormden 8 van de 10 voorgeschreven medicijnen die van de markt werden gehaald grotere risico's voor vrouwen, vaak omdat vrouwen ze op een andere manier metaboliseren.
Bovendien hadden vroege anatomen veel ongelijk over de vrouwelijke vorm
Galen's ideeën over vrouwen berustten op zijn wankele begrip van de vrouwelijke anatomie, wat misschien begrijpelijk was omdat het hem niet was toegestaan menselijke lijken te ontleden.
Pas in de 16e eeuw, tijdens de Renaissance, konden anatomen in het lichaam kijken en begonnen ze tekeningen van geslachtsdelen te publiceren, samen met andere organen. Hun afbeeldingen van het voortplantingssysteem werden echter door de kerk als schandalig beschouwd, dus veel boeken uit die tijd verborgen de geslachtsdelen onder flappen van papier of lieten ze helemaal weg.
Zelfs Andreas Vesalius, een Vlaamse arts die werd beschouwd als de vader van de anatomie, wist niet altijd zeker waar hij naar keek. Hij beschouwde de clitoris als een abnormaal onderdeel dat niet bij gezonde vrouwen voorkwam, en hield in plaats daarvan vast aan de opvatting dat de vagina het vrouwelijke equivalent van de penis was.
Maar tijdens de verlichtingsperiode van 1685 tot 1815 bloeiden de wetenschappen, inclusief anatomie, op. En dankzij de drukpers leerden meer mensen over seks en het vrouwelijk lichaam.
"Dankzij de nieuwe printcultuur", schrijven Raymond Stephanson en Darren Wagner in een overzicht van het tijdperk, "literatuur over seksueel advies, handleidingen voor verloskundigen, populaire seksuologieën, erotica ... medische verhandelingen in de volkstaal, zelfs de roman ... werd publiekelijk beschikbaar voor een ongekend aantal lezers. "
"Dat boek (" Our Bodies, Ourselves "1970) was transformerend", zegt Rodriguez, "omdat het vrouwen kennis gaf over hun lichaam."
Bovendien begonnen met de opkomst van de moderne geneeskunde in de 19e eeuw veel meer mensen dokters te zien.
De bevalling, die werd gezien als een normale levensgebeurtenis die thuis moest worden uitgevoerd, begon naar ziekenhuizen te verhuizen, zegt Sarah Rodriguez, PhD, een medisch historicus aan de Northwestern University.
En dokters kregen voor het eerst een goede blik in een levende vagina
James Marion Sims was een jonge arts in Alabama in de jaren 1840 toen hij belangstelling kreeg voor het uitvoeren van operaties bij vrouwen - toen een vrij nieuwe onderneming. Om dit te doen, vond hij in feite het vakgebied van de gynaecologie uit zoals we dat vandaag de dag kennen.
Eerst vond hij het vaginale speculum uit, dat gynaecologen nog steeds gebruiken om te openen en in de vagina te kijken, en vervolgens pionierde hij met de eerste operatie om vesicovaginale fistels te repareren, een complicatie bij de bevalling waarbij een gat opent tussen de vagina en de blaas.
De operatie was een doorbraak, maar de opmars bracht hoge kosten met zich mee. Zelfs in die tijd, zegt Rodriguez, werden de methoden van Sims als ethisch twijfelachtig beschouwd.
Dat komt omdat Sims de operatie heeft ontwikkeld door te experimenteren met tot slaaf gemaakte Afro-Amerikaanse vrouwen. In zijn eigen verslagen bespreekt hij in het bijzonder drie vrouwen, genaamd Betsey, Anarcha en Lucy. Hij voerde 30 operaties uit - allemaal zonder verdoving - op Anarcha alleen, te beginnen toen ze 17 jaar oud was.
"Ik denk niet dat je moet praten over zijn creatie van deze operaties zonder die vrouwen te noemen", zegt Rodriguez. "Fistulaherstel heeft sindsdien veel vrouwen geprofiteerd, maar dit kwam tot stand met drie vrouwen die geen nee konden zeggen."
In april 2018 werd een standbeeld van Sims in Central Park in New York City afgebroken en vervangen door een plaquette met de namen van de drie vrouwen waarmee Sims experimenteerde.
En hoewel vrouwen tegenwoordig meer informatie over hun lichaam kunnen vinden dan ooit tevoren, betekent dat ook dat ze worden gebombardeerd met meer negatieve en onnauwkeurige berichten.
Voor veel vrouwen was de verwijdering van het standbeeld een belangrijke erkenning van de schade en verwaarlozing die vrouwen jarenlang hebben geleden door toedoen van het medische establishment. Pas in de jaren zeventig, zegt Rodriguez, kwam de gezondheidszorg voor vrouwen tot zijn recht.
Het boek "Our Bodies, Ourselves" was een belangrijke kracht in die verandering.
In 1970 publiceerden Judy Norsigian en andere vrouwen in het Boston Women’s Health Book Collective de eerste editie van het boek, waarin vrouwen rechtstreeks en openhartig over alles spraken, van anatomie tot seksuele gezondheid en menopauze.
"Dat boek was transformerend", zegt Rodriguez, "omdat het vrouwen kennis gaf over hun lichaam."
En die kennis stelde vrouwen in staat om hun eigen gezondheidsexperts te worden - het boek is sindsdien meer dan vier miljoen exemplaren verkocht, en vrouwen vertellen nog steeds verhalen over het rondscharrelen van kopieën met hondenoren totdat ze letterlijk uit elkaar vielen.
Het was duidelijk dat er een honger naar kennis was, zegt Judy Norsigian terwijl ze terugblikt op die tijd. "In de late jaren 60 en 70 wisten we heel weinig over ons lichaam, maar we wisten hoe weinig we wisten", zegt ze vandaag. "Dat is wat vrouwen ertoe bracht samen te komen en onderzoek te doen."
Volgens Norsigian is de behoefte aan het boek in de loop der jaren niet verdwenen, maar wel getransformeerd.
"Er is zoveel verkeerde informatie op internet", zegt ze. Ze beschrijft hoe vrouwen haar benaderen op evenementen en vragen stelden die een gebrek aan basiskennis over het vrouwelijk lichaam aantonen.
"Ze begrijpen niets van menstruele gezondheid en urineweginfecties", zegt ze, "of ze weten niet eens dat ze twee verschillende openingen hebben!"
En hoewel vrouwen tegenwoordig meer informatie over hun lichaam kunnen vinden dan ooit tevoren, betekent dat ook dat ze worden gebombardeerd met meer negatieve en onnauwkeurige berichten.
"Vrouwen krijgen tegenwoordig het idee dat je eruit moet zien zoals in porno, dus scheren ze en veranderen ze het vaginale gebied", zegt Norsigian. "Vaginale verjonging is nu een hete operatie."
Daarom bevat de laatste editie van het boek - er is geen geld meer om het bij te werken - een gedeelte over hoe je nauwkeurige informatie op internet kunt vinden en hoe je verkooppraatjes kunt vermijden die zijn vermomd als educatie.
En na die lange geschiedenis zal er veel vagina-gepraat nodig zijn om de verloren tijd in te halen.
Maar zelfs met al zijn hernieuwde blootstelling, is de vagina enigszins taboe gebleven
Hier is slechts één voorbeeld: het bedrijf Kotex plande een tv-commercial voor zijn maandverband en tampons waarin het woord 'vagina' werd genoemd. Daar worden tenslotte hun producten gebruikt.
Nadat drie uitzendnetwerken het bedrijf hadden verteld dat het dat woord niet kon gebruiken, filmde Kotex de advertentie met de actrice met de uitdrukking 'daar beneden'.
Nee. Twee van de drie netwerken wezen zelfs dat af.
Dit was niet in de jaren zestig - deze advertentie werd in 2010 weergegeven.
Het was uiteindelijk toch een belangrijke stap vooruit. Het bedrijf stak de draak met zijn eigen advertenties uit het verleden, met blauwe vloeistof en vrouwen die vrolijk dansen, paardrijden en rondspringen in een witte broek - vermoedelijk allemaal tijdens de menstruatie. Maar zelfs in 2010 kon Kotex geen melding maken, zelfs niet eufemistisch, van een echte vagina.
Dus ja, we hebben een lange weg afgelegd, schat. Het is eeuwen geleden dat iemand een ronddolende baarmoeder probeerde te verleiden met een vaginale potpourri. Maar de geschiedenis blijft ons vormen.
We spreken nog steeds op onnauwkeurige, misleidende manieren over de vagina
Als gevolg hiervan weten veel mensen nog steeds niet het verschil tussen de vagina en de vulva, laat staan hoe ze voor beide moeten zorgen.
Vrouwenbladen en veel gezondheidsgeoriënteerde websites helpen niet, omdat ze onzinnige ideeën promoten zoals 'hoe je je beste zomervagina ooit kunt krijgen' en cosmetische ingrepen en operaties promoten die vrouwen schamen om te denken dat hun volkomen normale vulva's niet aantrekkelijk genoeg zijn.
In 2013 ontdekte een onderzoek aan een Amerikaanse universiteit dat slechts 38 procent van de universiteitsvrouwen de vagina correct kon labelen op een anatomisch diagram (waarbij ze de 20 procent van de universiteitsmannen die het konden vinden, konden verslaan). En minder dan de helft van alle vrouwen in een internationaal onderzoek zei dat ze het prettig vinden om vagina-gerelateerde problemen te bespreken met hun zorgverlener.
"Ook al leven velen van ons in deze‘ vag ’wereld, en mensen sturen selfies van hun geslachtsdelen en het voelt als dit zeer open moment, ik denk dat [deze attitudes] nog steeds echt nieuw zijn in vergelijking met de lange geschiedenis," zegt Labuski.
En na die ‘lange’ geschiedenis zal er veel vagina-gepraat nodig zijn om de verloren tijd in te halen.
Erika Engelhaupt is wetenschapsjournalist en redacteur. Ze schrijft de column Gory Details bij National Geographic en haar werk is verschenen in kranten, tijdschriften en radio, waaronder Science News, The Philadelphia Inquirer en NPR.
