Als geregistreerde diëtist is een van mijn grootste passies het helpen van mensen om hun lichaam van brandstof te voorzien en hun gezondheid te verbeteren met voedsel.
Maar hoewel ik nu van mening ben dat ik een positieve relatie heb met eten, is dat niet altijd zo geweest.
Toen ik 14 jaar oud was, werd ik zelfs opgenomen in een intramuraal programma voor een eetstoornis.
Dit kwam na maanden van zorgvuldig opschrijven van alles wat ik at, elke calorie tellen en meerdere keren per dag op de weegschaal stappen, om vervolgens in tranen uit te barsten als het nog niet laag genoeg was.
Hier is mijn verhaal.
Illusie van controle
Vaak zoeken mensen met een eetstoornis naar controle door hun voedselinname aan te passen.
Dit was ook bij mij het geval. Tegen de tijd dat ik de middelbare school bereikte, was ik al zeven keer verhuisd en moest ik me constant aanpassen aan nieuwe steden, scholen en klasgenoten.
Mijn meest recente verhuizing was naar een klein stadje in het middenwesten, waar iedereen elkaar kende sinds de kleuterschool. Het betreden van een nieuwe school als een verlegen zevende-klasser die er niet bij paste, hielp mijn zaak niet.
Ik had op dat moment nog nooit problemen gehad met mijn gewicht of voedselinname.
Toch, na maandenlang me een buitenstaander te hebben gevoeld, begon ik te geloven dat ik alles aan mezelf moest veranderen en hoe ik eruitzag om erbij te horen en vrienden te maken.
Door mijn eten te beperken, kreeg ik het gevoel van controle dat ik miste in andere aspecten van mijn leven. Of het gaf me tenminste de illusie van controle.
Wat ik me echter niet realiseerde, was dat mijn eetstoornis eigenlijk degene was die mij onder controle had.
In de daaropvolgende maanden raakte ik geobsedeerd door het aantal op de schaal. Ik zei tegen mezelf dat als ik net een bepaald gewicht bereikte of een bepaald aantal calorieën at, ik me eindelijk gelukkig, zelfverzekerd en geaccepteerd zou voelen.
Maar hoe lager mijn gewicht werd, hoe slechter ik me voelde - en hoe strakker de grip van mijn eetstoornis op mij werd.
Herstel kan moeilijk zijn
Een paar maanden nadat ik begon te beperken, begonnen mijn klasgenoten, leraren en ouders te merken dat er iets aan de hand was.
Ik verdor niet alleen vlak voor hun ogen, maar er begonnen ook andere symptomen op te treden - ik had geen energie, ik had het altijd koud en ik begon bijna elke keer dat ik opstond duizelig te worden.
Ik begon me zelfs af te zonderen om situaties te vermijden waarin voedsel betrokken was, en ik was constant op zoek naar nieuwe manieren om mijn ongezonde gedrag voor mijn familie te verbergen.
Dus aan het einde van mijn leerjaar achtste werd ik opgenomen in een intramuraal programma gericht op de behandeling van anorexia nervosa en andere eetstoornissen.
Herstellen van een eetstoornis is moeilijk. Het is een reis die je van maaltijd tot maaltijd moet nemen, en vaak van minuut tot minuut.
Het vereist dat je je manier van denken volledig opnieuw vormgeeft en de diepste, donkerste delen van jezelf confronteert die je hebt geleerd te verbergen voor de rest van de wereld.
Het dwingt je om alles af te leren wat de maatschappij in je hoofd heeft geboord over dieetcultuur en het idee uit te dagen dat je op een bepaalde manier moet kijken om liefde en acceptatie waardig te zijn.
En misschien wel het moeilijkste van allemaal, het herstellen van een eetstoornis vereist dat je de controle opgeeft, om hulp vraagt en jezelf volledig kwetsbaar maakt.
Mijn perspectief veranderen
Tijdens mijn behandeling heb ik veel mensen ontmoet in verschillende stadia van hun herstel.
Ik was pas 14 en had mijn hele leven voor me. Maar vele anderen in het programma hadden het al jaren of zelfs decennia moeilijk, en sommigen waren het grootste deel van hun leven in en uit behandeling.
Ik besloot dat ik me niet langer door mijn eetstoornis wilde laten beheersen. Ik wilde naar de universiteit gaan, de wereld rondreizen en ooit mijn eigen gezin stichten, maar ik wist dat ik die dingen niet zou kunnen doen als ik vastzat in deze cyclus.
Ik leerde dat het bij het herstellen van een eetstoornis niet ging om aankomen, maar om gezond worden - zowel mentaal als fysiek.
Ik realiseerde me ook dat de mensen om me heen helemaal niets om het getal op mijn schaal gaven. In feite hielden mijn vrienden en familie van me vanwege alle dingen die me maakten tot wie ik was, niet hoe ik eruitzag of hoeveel ik woog.
Langzaam begon ik mijn focus te verleggen naar dingen in mijn leven die ik echt kon beheersen: mijn cijfers, mijn relaties en mijn mentaliteit. Ik vond nieuwe hobby's en konaliseerde mijn stress naar andere verkooppunten, zoals kunst, schrijven en yoga.
Ik concentreerde me ook volledig op mijn herstelproces, met wekelijkse activiteiten, groepsuitjes en individuele en groepstherapiesessies gericht op onderwerpen als lichaamsbeeld, copingvaardigheden en mindfulness.
Bovendien werkte ik een heel jaar met een geregistreerde diëtist en begon ik meer te leren over de ingewikkelde relatie tussen voeding en gezondheid.
Uiteindelijk begon ik voedsel te zien als een bron van voedsel en plezier in plaats van als een controlemechanisme.
In plaats van mezelf voedsel te onthouden om een vals gevoel van zelfbeheersing te krijgen, leerde ik dat door voor mijn lichaam te zorgen, ik me gezonder, sterker en krachtiger voelde dan mijn eetstoornis ooit deed.
Ik begon ook op te merken hoeveel mijn eetstoornis me echt had afgenomen toen ik de sociale aspecten van eten weer kon waarderen.
Simpele dingen zoals uit eten gaan met mijn vrienden, genieten van een heerlijk dessert of experimenteren in de keuken - die ooit allemaal bronnen van schuld, stress en schaamte waren geweest - werden na mijn herstel ineens weer plezierig.
Mijn gevoel van eigenwaarde herwinnen en weer van eten leren houden is ook wat mij inspireerde om diëtist te worden. Ik besloot dat ik anderen wilde helpen om hun relatie met voedsel te veranderen toen ik me realiseerde hoeveel impact het op mijn leven had.
Een paar jaar later begon ik te werken aan mijn diploma in diëtetiek en uiteindelijk ging ik een aantal jaren werken in een veteranenziekenhuis voordat ik fulltime over voeding en gezondheid begon te schrijven.
Dat wil niet zeggen dat mijn reis volledig lineair was.Er waren onderweg veel terugvallen en hobbels in de weg, en het was een proces waar ik elke dag actief aan moest werken en zelfs een aantal jaren later.
Maar met de steun van mijn familie, vrienden en zorgteam was ik in staat om uiteindelijk de controle terug te nemen en mijn relatie met mijn voedsel, mijn lichaam en mezelf weer op te bouwen.
Hulp krijgen is de eerste stap
Eetstoornissen kunnen vaak gevoelens van schuld, schaamte, hopeloosheid en isolement veroorzaken.
Als u worstelt met een eetstoornis, is het belangrijk om te weten dat u niet de enige bent. En hoewel herstel een uitdaging kan zijn, is het mogelijk.
In feite hadden de meeste mensen die ik tijdens de behandeling ontmoette een succesvolle carrière en een bevredigend leven.
Net als ik zijn er verschillende zelfs diëtist, therapeut, verpleegkundige en arts geworden, en velen gebruiken nu zelfs hun ervaringen uit de eerste hand om mensen met een eetstoornis te helpen.
Dit is echter alleen omdat ze in staat waren om zich los te maken van hun eetstoornis en de controle over hun leven terug te nemen.
Hulp krijgen is de eerste stap. Neem contact op met een geliefde, praat met een zorgverlener of bel de vertrouwelijke hulplijn van de National Eating Disorders Association.
Hoewel het begin van de reis naar herstel eng en onzeker kan aanvoelen, hoeft uw eetstoornis u, uw leven of uw toekomst niet te bepalen.
Rachael Link is een geregistreerde diëtist gevestigd in New York City. Rachael voltooide haar bachelordiploma in Missouri en behaalde haar masterdiploma aan de New York University.
Als ze niet aan het schrijven is, geniet Rachael van tuinieren, yoga en spelen met haar twee Boston Terrier-pups. Ze deelt ook graag gezonde recepten en voedingstips op haar blog en Instagram.
