Ik gooide mijn hart en ziel in het werk. Ik zou meer kunnen doen, meer zijn. Ik was sterk, ik was sterk - totdat ik dat niet meer was.
Het is een leuk feestje met mijn vrienden van de sociale werkschool. Ik weet echter dat er een gevreesde vraag komt. Dus tussen het glas wijn en de aardappelchips, schrap ik mezelf ervoor.
Omdat ik niet weet of ik nog in hun wereld thuishoor. Zie je, ik ging weg.
Ik ben niet helemaal weggegaan omdat ik dat wilde. Ik voelde me diep geroepen tot maatschappelijk werk en doe dat nog steeds.
Ik ben gepassioneerd door mijn vroegere werk, vooral over het werken met mensen die worstelen met zelfmoordgedachten en zelfbeschadigende stoornissen.
Maar ik ging weg omdat het heel duidelijk was geworden dat, hoeveel toespraken voor zelfzorg ik ook kreeg of hoe vaak ik het vroeg, ik niet zou krijgen wat ik nodig had: voorzieningen voor gehandicapten.
Kijk, ik heb PTSD. Maar in mijn vroege jaren als therapeut in de geestelijke gezondheidszorg werd het steeds moeilijker om met mijn symptomen om te gaan.
Iedereen met wie ik werkte, was 'begripvol' en zei, aan de oppervlakte, de juiste dingen.
Maar het probleem was, telkens wanneer ik om iets vroeg dat mij volkomen redelijk leek - vermindering van de productiviteitsverwachtingen, vermindering van het aantal uren, maar toch een aantal van mijn cliënten behouden, niet werken met sommige cliënten die misschien beter worden bediend door een andere clinicus - daar was altijd deze terugslag.
"Nou, als je ze niet als klant beschouwt, dan moeten ze naar iemand anders buiten het gebied gaan en dat zal een groot gedoe voor ze zijn."
'Nou, dat kunnen we doen, maar alleen als een tijdelijk iets. Als het meer een probleem wordt, zullen we het moeten bespreken. "
Uitspraken als deze behandelden mijn behoeften als een vervelende, ongemakkelijke zaak die ik echt nodig had om meer grip te krijgen.
Maatschappelijk werkers zijn tenslotte helpers. Ze hebben toch geen hulp nodig?
We doen het werk dat niemand anders zich kan voorstellen en doen het met een glimlach en tegen een vreselijk laag loon. Omdat het van ons is roeping.
Ik had me hard ingespannen voor deze redenering - ook al wist ik dat het verkeerd was.
Ik gooide mijn hart en ziel in het werk en bleef proberen om minder nodig te hebben. Ik zou meer kunnen doen, meer zijn. Ik was sterk, ik was sterk.
Het probleem was dat ik erg goed was in mijn werk. Zo goed dat collega's me moeilijkere cases stuurden over wat mijn specialiteit aan het worden was, omdat ze dachten dat het een goede match voor mij zou zijn.
Maar die gevallen waren complex en kostten uren extra tijd in mijn dag. Tijd die vaak niet zo factureerbaar was als het bureau wilde.
Ik was constant tegen de klok aan het rennen, genaamd productiviteit, wat een vreemde manier is om te meten hoeveel factureerbare minuten je elke dag praat of namens de klant werkt.
Hoewel het misschien gemakkelijk lijkt om te doen, vermoed ik dat ieder van jullie die een dergelijke baan heeft gehad, weet hoeveel uur per dag wordt opgeslokt door dingen die absoluut noodzakelijk zijn.
E-mail, papierwerk, lunchen (het aantal keren dat ik met een klant heb geluncht omdat ik achterliep op factureerbare tijd kan niet worden geteld), het toilet gebruiken, iets drinken, een broodnodige hersenpauze nemen tussen intense sessies, uitzoeken wat te doen, telefonisch input krijgen van mijn supervisor of meer details onderzoeken of nieuwe behandelingen voor een bepaalde aandoening.
Dit alles werd niet meegeteld voor het percentage dat mijn "productiviteit" was.
Als gehandicapte maatschappelijk werker heb ik een diep gevoel van schaamte en mislukking geïnternaliseerd.
Collega's van mij leken geen problemen te hebben of leken minder bezorgd te zijn over hun productiviteit, maar ik miste constant het doel.
Er werden actieplannen gemaakt en serieuze vergaderingen gehouden, maar ik zweefde nog steeds ergens rond de 89 procent.
En toen begonnen mijn symptomen erger te worden.
Ik had hoge verwachtingen van de plek waar ik werkte, omdat ze veel spraken over zelfzorg en flexibele opties. Dus ging ik terug naar 32 uur per week, in de hoop alles weer onder controle te krijgen.
Maar toen ik vroeg naar het verminderen van klanten, kreeg ik te horen dat, omdat mijn productiviteit nog steeds niet klopte, ik hetzelfde aantal klanten zou behouden en gewoon minder uren zou hebben - wat uiteindelijk betekende dat ik evenveel werk te doen had ... gewoon minder tijd om te doen. doe het.
En keer op keer was de implicatie dat als ik gewoon beter zou plannen, als ik meer georganiseerd was, als ik het gewoon bij elkaar kon krijgen, het goed zou komen. Maar ik deed mijn uiterste best en schiet nog steeds tekort.
En voor alle vergaderingen van de commissie voor gehandicaptenrechten waar ik in zat, of het leren dat ik de klok rond deed om de rechten van mijn klanten beter te begrijpen, leek niemand zich al te veel zorgen te maken over mijn rechten als persoon met een handicap.
Het viel allemaal uit elkaar toen ik dat deed.
Tegen het einde van het jaar was ik zo ziek dat ik niet langer dan een uur of twee rechtop kon zitten zonder te hoeven gaan liggen, omdat mijn bloeddruk was gestegen.
Ik zag een cardioloog 3 maanden nadat ik stopte toen de zaken niet verbeterden en kreeg te horen dat ik een minder stressvolle en minder emotioneel uitputtende baan moest zoeken.
Maar hoe kon ik? Ik was maatschappelijk werker. Hier heb ik voor getraind. Dit is waar ik me voor had gecommitteerd. Waarom was er geen andere optie?
Ik heb nu met meer van mijn collega's gepraat sinds ik weg ben geweest. De meesten van hen hebben de hoop gehouden dat het misschien gewoon was waar ik werkte, of dat ik het ergens anders beter zou doen.
Maar ik denk dat het probleem eigenlijk te maken heeft met de manier waarop het kunnen is verankerd in sociaal werk, een intens gevoel van wat ik 'martelaarschap' zou noemen.
Kijk, er is een vreemde trots die ik heb opgemerkt bij oudere maatschappelijk werkers - dat ze in de loopgraven zijn geweest, dat ze grijs en taai zijn.
Als jonge maatschappelijk werkers luisteren we naar hun verhalen, horen we over de oorlogswonden en horen we over de dagen dat ze zich binnen sleepten omdat iemand nodig zijn hen.
Door oudere maatschappelijk werkers deze verhalen te horen delen, internaliseren we het idee dat de behoefte van iemand anders belangrijker is dan alle behoeften die we hebben.
Ons is geleerd om te aanbidden bij dit altaar van naar beneden gedrukt lijden.
We hebben natuurlijk een hele reeks lezingen over zelfzorg en burn-out en plaatsvervangend trauma, maar daar heeft niemand tijd voor. Het is als glazuur op de cake, niet de substantie.
Maar het probleem is dat wanneer je dat is geleerd om te zien als het ultieme ideaal, het nodig heeft om een soort van accommodatie voor gehandicapten of zelfs een pauze te hebben, voelt alsof je zwakte toegeeft - of dat het je op de een of andere manier niet genoeg kan schelen.
Ik heb in de loop der jaren verhalen verzameld van andere maatschappelijk werkers zoals ik, die zijn afgewezen of geroepen omdat ze om relatief onschadelijke accommodatie hadden gevraagd.
Alsof maatschappelijk werkers op de een of andere manier boven alles horen te zijn.
Alsof we niet dezelfde problemen hebben als onze klanten.
Alsof we de superhelden zijn die we heten.
De eisen van sociaal werk en de onwil om degenen die erin worstelen tegemoet te komen, leidt tot een werkplek die maatschappelijk werkers aanmoedigt om hun eigen behoeften te negeren.
En het laat zeker geen ruimte over voor maatschappelijk werkers met een handicap.
Het is een werkplek die een heel bepaald soort lichaam en geest bevoorrecht, en die alle anderen in de kou laat staan. Het maakt ons als beroep minder nuttig en divers - en het moet stoppen.
Omdat het niet alleen ons schaadt, schaadt het ook onze klanten.
Als we geen mens kunnen zijn, hoe kunnen onze klanten dat dan wel zijn? Als we geen behoeften hebben, hoe kunnen onze klanten dan bij ons kwetsbaar zijn voor die van hen?
Dit zijn ook de houdingen die we naar onze therapiekantoren brengen - of we ze daar nu willen of niet. Onze klanten weten wanneer we ze als minder of zwak zien, omdat we onszelf in hen zien.
Als we geen medeleven kunnen hebben met onze eigen worstelingen, hoe kunnen we dan het emotionele vermogen hebben om dat medeleven uit te breiden naar iemand anders?
En zelfs als onze klanten er niet onder leden, wij zou nog steeds zijn.
En dit is het fundamentele probleem dat ik zie bij maatschappelijk werk: we worden ontmoedigd om onszelf te vermenselijken.
Dus ik ging weg.
Het was niet eenvoudig en het was niet gemakkelijk en ik mis het nog steeds. Ik merk nog steeds dat ik papers lees en op de hoogte ben van nieuw onderzoek. Ik denk veel aan mijn oude klanten en ik maak me zorgen over hoe het met ze gaat.
Maar de ergste tijden zijn wanneer ik een andere maatschappelijk werker in de ogen moet kijken en moet uitleggen waarom ik het veld verliet.
Hoe vertel je iemand dat de cultuur waarin ze werken en leven giftig en schadelijk voor je is?
Als we om anderen geven, moeten we ook zonder schaamte voor onszelf zorgen. Dat is een deel van de reden waarom ik wegging: ik moest leren hoe ik voor mezelf kon zorgen zonder in een werkomgeving te zijn die alle redenen versterkte waarom ik dat niet kon.
Sommige van mijn collega's hoopten en dachten dat ik misschien kon blijven als ik gewoon van baan of leidinggevende veranderde. Ik weet dat ze het beste betekenden, maar voor mij legt dit de schuld bij mij en niet bij de cultuur van sociaal werk als geheel.
Het was geen plek waar ik kon genezen, want het was gedeeltelijk de plek waar ik ziek werd.
Anderen helpen hoeft geen oorlog te zijn, met maatschappelijk werkers als verwachte slachtoffers.
In werkelijkheid denk ik dat sociaal werk als geheel moet veranderen. Als we bijvoorbeeld niet kunnen praten over de hogere percentages burn-out in ons beroep - een van dezelfde problemen waarmee we onze klanten ondersteunen - wat zegt dat dan over het veld?
Het is nu 3 jaar geleden. Ik ben veel gezonder en gelukkiger.
Maar ik had überhaupt niet moeten vertrekken, en ik maak me zorgen over degenen die nog in het veld zijn, te horen krijgen dat hun lunchpauze niet 'productief' is en de tijd nemen om met een collega te lachen is 'stelen' van hun werkplek en hun klanten.
We zijn meer dan emotionele arbeidsmachines.
Wij zijn mensen en onze werkplekken moeten ons ook als zodanig gaan behandelen.
Shivani Seth is een vreemde, 2e generatie Punjabi-Amerikaanse freelanceschrijver uit het Midwesten. Ze heeft een achtergrond in theater en een master in sociaal werk. Ze schrijft regelmatig over de onderwerpen geestelijke gezondheid, burn-out, gemeenschapszorg en racisme in verschillende contexten. Je kunt meer van haar werk vinden op shivaniswriting.com of op Twitter.
