Met vijf kinderen kan ik mezelf niet altijd horen denken, maar het is de moeite waard geweest om naar mijn lichaam te leren luisteren.
“Trek je kern bij elkaar en laat het los ... 'Zei de instructeur, terwijl ze haar eigen krachtige uitademing demonstreerde met samengeknepen lippen.
Ze ging over me heen staan, pauzeerde even en legde een hand op mijn nog slappe buik. Ze voelde mijn frustratie, glimlachte en moedigde me zachtjes aan.
"Je komt er wel aan," zei ze. "Je buikspieren komen samen."
Ik legde mijn hoofd achterover op mijn mat en liet mijn lucht gaan in een onwaardig suf. Ging ik daar echt? Omdat het eerlijk gezegd de meeste dagen niet zo was.
Sinds ik bijna zes maanden geleden mijn vijfde baby kreeg, ben ik het vernederende en oogverblindende besef tegengekomen dat alles wat ik dacht te weten over lichaamsbeweging helemaal verkeerd was.
Voor deze zwangerschap geef ik toe dat ik een "all-in, all-time" sporter was. In mijn gedachten, hoe moeilijker de training, hoe beter ik af was. Hoe meer mijn spieren verbrandden, hoe effectiever de oefening. Hoe meer ik wakker werd, te pijnlijk om zelfs maar te bewegen, hoe meer bewijs ik had dat ik hard genoeg aan het trainen was.
Zwanger zijn van mijn vijfde kind op 33-jarige leeftijd (ja, ik ben vroeg begonnen, en ja, dat zijn veel kinderen) hield me niet eens tegen - toen ik 7 maanden zwanger was, kon ik nog steeds 200 pond hurken en ik was trots mezelf op mijn vermogen om zware gewichten te blijven heffen tot aan de bevalling.
Maar toen werd mijn baby geboren en net als mijn vermogen om de hele nacht door te slapen, verdween ook mijn verlangen om in elk type sportschool te stappen. Voor het eerst in mijn leven klonk sporten niet eens aantrekkelijk. Het enige wat ik wilde doen was thuis blijven in mijn comfortabele kleren en lekker knuffelen met mijn baby.
Dus weet je wat? Dat is precies wat ik deed.
In plaats van mezelf te dwingen 'weer in vorm te komen' of 'terug te stuiteren', besloot ik iets behoorlijk ingrijpend voor me te doen: ik nam mijn tijd. Ik deed het rustig aan. Ik heb niets gedaan dat ik niet wilde doen.
En voor misschien wel de eerste keer in mijn leven, leerde ik naar mijn lichaam te luisteren en realiseerde me daarbij dat het nodig was om een vijfde baby te krijgen om eindelijk een gezonde relatie met lichaamsbeweging te ontwikkelen.
Want ondanks dat het proces frustrerend langzaam is, heeft het opnieuw leren oefenen mijn ogen eindelijk geopend voor een harde waarheid: ik had het helemaal mis.
Oefening is niet wat ik dacht dat het was
Terwijl ik altijd aan lichaamsbeweging had gedacht als een prestatie en een viering van hoeveel ik kon Doen - hoeveel gewicht ik kon tillen, of hurken, of bankieren, ik realiseerde me eindelijk dat lichaamsbeweging in plaats daarvan meer gaat over de lessen die het ons leert over hoe we ons leven moeten leiden.
De 'oude ik' gebruikte oefening als een middel om te ontsnappen, of een manier om mezelf te bewijzen dat ik iets aan het bereiken was, dat ik meer waard was omdat ik mijn doelen kon bereiken.
Maar lichaamsbeweging mag nooit gaan over ons lichaam tot onderwerping te slaan, of harder en sneller te rijden in de sportschool, of zelfs meer en zwaardere gewichten te heffen. Het zou over genezing moeten gaan.
Het zou moeten gaan om te weten wanneer je dingen snel moet doen - en wanneer je ze tergend langzaam moet doen. Het zou moeten gaan om te weten wanneer je moet duwen en wanneer je moet rusten.
Het zou in de eerste plaats moeten gaan over het eren van en luisteren naar ons lichaam, niet om hen te dwingen iets te doen waarvan we denken dat ze het “zouden moeten” doen.
Nu ben ik de fysiek zwakste die ik ooit ben geweest. Ik kan geen enkele push-up doen. Ik spande mijn rug toen ik probeerde mijn "normale" gewicht te hurken. En ik moest mijn bar laden met een gewicht waar ik me zelfs voor schaamde om naar te kijken. Maar weet je wat? Ik heb eindelijk vrede met waar ik ben op mijn fitnessreis.
Want ook al ben ik niet meer zo fit als vroeger, ik heb een gezondere relatie dan ooit met sporten. Ik heb eindelijk geleerd wat het betekent om echt te rusten, naar mijn lichaam te luisteren en het in elke fase te eren - ongeacht hoeveel het voor mij kan "doen".
Chaunie Brusie is een bevallingsverpleegster die schrijver is geworden en een pas geslagen moeder van vijf. Ze schrijft over alles, van financiën tot gezondheid en hoe je die vroege dagen van het ouderschap kunt overleven, terwijl je alleen maar kunt denken aan alle slaap die je niet krijgt.Volg haar hier.
