We nemen producten op waarvan we denken dat ze nuttig zijn voor onze lezers. Als u via links op deze pagina koopt, kunnen we een kleine commissie verdienen. Hier is ons proces.
Een borstverkleining krijgen was de juiste keuze voor mij, maar ik had nooit gedacht hoe die keuze jaren later in het spel zou komen.
Toen ik 19 jaar oud was, kreeg ik een borstverkleining.
De plastisch chirurg nam in totaal 3 1/2 pond van mijn borst af en creëerde meer beheersbare C + -borsten. Ik koos voor een reductie voornamelijk om ijdelheidredenen, maar ik hoopte de zich ontwikkelende "weduwe bult" en schouderbelasting te verminderen.
Tijdens de planningsfase vertelde de chirurg me dat ik 50 procent kans zou hebben om borstvoeding te kunnen geven. Het was een weggegooide opmerking zonder substantiële wetenschap erachter. Maar het maakte waarschijnlijk niet uit wat de statistieken waren; Ik was een tiener die een beetje walgde van het idee van borstvoeding.
Mijn egocentrische tienerzelf zou geschokt zijn geweest over hoe die beslissing me achtervolgde toen ik worstelde met het geven van borstvoeding aan mijn eerste kind.
Snel vooruit 11 jaar na mijn operatie en ik hield mijn huilende pasgeborene vast. Mijn melk was binnengekomen, maar er kwam niet veel van uit. Ik had elke arts, verpleegkundige en lactatiekundige verteld dat ik eerder een borstverkleining had gehad, maar niemand had specifieke ideeën om te helpen. Ze probeerden verschillende grepen, tepelhoedjes en mompelden iets over fenegriek.
Ik pompte minuscule hoeveelheden en gemengde formule in grote.
Borstvoeding was een mislukking. Ik had gekozen voor plastische chirurgie, en nu leefden mijn zoon en ik allebei met de gevolgen.
Borstverkleining is niet ongewoon. Elk jaar ondergaan bijna 500.000 vrouwen een borstverkleining. Borstvoeding na reductie heeft zelfs zijn eigen afkorting - BFAR. En er zijn genoeg vrouwen die het proberen om een BFAR-ondersteuningswebsite en Facebook-groep te creëren.
Maar er is ook veel verkeerde informatie en onwetendheid over de uitdagingen waarmee BFAR-vrouwen worden geconfronteerd. Er zijn maar weinig onderzoeken naar de invloed van borstchirurgie op borstvoeding.
Er zijn verschillende soorten reductiechirurgie. Vrouwen die borstvoeding willen geven, moeten hun chirurg vragen of de tepel volledig wordt verwijderd of juist verplaatst. Hoe meer tepel- en melkkanalen er aan vastzaten, hoe groter de kans dat borstvoeding zal werken. Verbazingwekkend genoeg kunnen doorgesneden melkkanalen weer worden vastgemaakt, maar het kan invloed hebben op de hoeveelheid melk die wordt geproduceerd.
Borstvoeding laten werken kost werk
Borstvoeding werkt op een feedbacklus tussen zenuwen, hormonen en kanalen. Elke schade aan deze lus kan van invloed zijn op de hoeveelheid melk die wordt geproduceerd en aan de baby wordt afgegeven.
Maar het goede nieuws is dat de zenuwen hun baan opnieuw kunnen leren, en kanalen kunnen gaan werken nadat een baby is geboren. Zodra uw baby is geboren, is het erg belangrijk om uw borsten te legen en opnieuw te laten vullen om de herkanalisatie van de zenuwen te stimuleren.
Toen ik zwanger was van mijn tweede kind, was ik veel proactiever. Ik interviewde lactatiekundigen tijdens de zwangerschap totdat ik iemand vond die ervaring had met borstvoeding na een reductie. Ze kwam de eerste week elke dag langs. Toen het duidelijk was dat mijn zoon op dag zeven niet genoeg aankwam, brak ze het blikje flesvoeding open en liet me zien hoe ik hem met de vinger moest voeden.
Borstvoeding hoeft niet alles of niets te zijn
Zoals de meeste BFAR's had ik een lage melkvoorraad. Het feedbacksysteem tussen de melkproductie en het melkafgiftesysteem was traag en onvoorspelbaar. Met mijn tweede kind pompte ik de eerste maand, nam gezegende distel en fenegriek en deed borstcompressies terwijl ik borstvoeding gaf.
Ik nam ook domperidon, een voorgeschreven medicijn dat de melktoevoer verhoogt. Domperidon is niet door de FDA goedgekeurd of verkrijgbaar in de Verenigde Staten, maar is al 20 jaar verkrijgbaar in Canada (waar ik woon). Maar ondanks dit alles maakte ik nog steeds niet genoeg melk om mijn baby uitsluitend moedermelk te geven.
Om er zeker van te zijn dat mijn baby genoeg melk kreeg, kreeg ik altijd sondevoeding aan de borst.
Sondevoeding is gemakkelijker dan het klinkt, vooral met een gemakkelijke baby, die gelukkig mijn tweede kind beschreef. Eerst leg je de baby op je borst, en dan schuif je een klein buisje dat in een of andere formule zit in hun mond (in een fles of in een lactatiesysteem). Terwijl de baby zuigt, krijgen ze zowel flesvoeding als moedermelk.
Het is onmogelijk om te weten hoeveel moedermelk mijn zoon heeft gekregen, maar we schatten dat zijn inname ongeveer 40 procent moedermelk was. Toen mijn zoon na 6 maanden met vaste stoffen begon, kon ik de buis laten vallen en hem op verzoek verzorgen.
Succesvolle borstvoeding kan verschillende dingen betekenen - voor sommigen is het borstvoeding op aanvraag, voor anderen kan het moedermelk aanvullen met flesvoeding. Vooral BFAR's moeten openstaan voor verschillende definities van succes. Ik heb me nog nooit zo succesvol gevoeld als toen ik mijn zoon borstvoeding gaf terwijl ik de formule aan de borst aanvulde.
Een van de verbazingwekkende dingen van het menselijk lichaam is dat de melktoevoer met elke zwangerschap toeneemt. Toen ik drie jaar later mijn dochter kreeg, hoefde ik haar helemaal niet met flesvoeding aan te vullen, hoewel ik wel dagelijks domperidon slikte.
Succes ziet er niet voor iedereen hetzelfde uit
Terugkijkend op de ervaring zie ik mijn succes met mijn tweede kind nog steeds als de echte overwinning. Ik had het niet kunnen doen zonder een ondersteunende partner, een deskundige lactatiekundige en een kinderarts die me vertrouwde en bereid was flexibel te zijn.
Als u overweegt borstvoeding te geven na een borstoperatie:
- Bewapen jezelf met zoveel mogelijk kennis. Vraag indien mogelijk een exemplaar aan van "Uw eigen succes definiëren: borstvoeding geven na een borstverkleiningsoperatie" door de bekende borstvoedingsdeskundige (en BFAR-moeder) Diane West. Het boek is buitengewoon gedetailleerd en hoopvol, met verhalen uit het echte leven (hoewel West erkent dat de informatie over een lage melkaanvoer achterhaald is).
- Word lid van de BFAR-ondersteuningsgroep op Facebook en stel veel vragen.
- Huur een internationaal gecertificeerde lactatiekundige (IBCLC) in die ervaring heeft met het werken met andere vrouwen die een borstoperatie hebben ondergaan. Neem geen genoegen met iemand die een vaag idee heeft van wat dat betekent.
- U kunt uw plan ook met uw kinderarts bespreken en regelmatig uw baby wegen.
- Als u zich op uw gemak voelt, overleg dan met uw arts over het verkrijgen van een recept voor een medicijn dat de melktoevoer kan verbeteren. Domperidon is niet verkrijgbaar in de Verenigde Staten, maar er zijn andere medicatie-opties. U moet met uw arts praten over de voordelen en bijwerkingen om te beslissen of dit voor u geschikt is.
- Laat niemand je vertellen dat borstvoeding het niet waard is of dat het zal gebeuren als de natuur het wil. Laat ze je niet schuldig laten voelen over je keuzes - uit het verleden en het heden.
- Laat je schuldgevoel los. Een borstverkleining hebben was toen logisch en hielp je te maken tot wie je nu bent.
Mogelijk moet u op een andere manier definiëren hoe succes eruitziet dan u wilt, en dat kan pijnlijk zijn. Erken wat uw grenzen zijn. Een nieuwe moeder zijn is al moeilijk genoeg zonder ook te proberen de fysieke beperkingen van de verpleging te overwinnen. Borstvoeding kan geweldig zijn, maar het is ook mogelijk om huid-op-huid contact en veel voedende voedingsinteracties te hebben tijdens flesvoeding.
Nu mijn kinderen ouder zijn, weet ik dat de dichotomieën tussen borstvoeding en flesvoeding en goede moeder versus slechte moeder onjuist zijn. Er zijn geen gezondheidsvariaties tussen mijn drie kinderen en hun verschillende voedingsmethoden. Niemand herinnert zich of geeft erom of uw kind flesvoeding heeft gekregen. Het succesvol geven van borstvoeding aan mijn kinderen heeft me voldoening gegeven, maar het is nog een ding in de prachtige mix van moeder zijn.
Emma Waverman is een freelance journaliste die in Toronto woont met haar drie kinderen, echtgenoot en luidruchtige hond. Haar schrijven over eten en levensstijl is te vinden in tijdschriften, kranten en overal op internet. Ze is de co-auteur van het bestverkochte familiekookboek "Whining and Dining: Mealtime Survival for Picky Eaters and Families Who Love Them." Volg haar avonturen en typefouten op Instagram en Twitter op @emmawaverman.
