Mijn eerste werkdag na mijn zwangerschapsverlof was moeilijker dan ik dacht

Die eerste stapjes terug naar kantoor zetten na een zwangerschapsverlof vol slapeloze nachten en babyknuffels kan raar zijn. Voeg pompen toe aan de mix en het wordt nog vreemder. Hier is een moeder die haar eerste dag terug doet.

Het was de avond voordat ik weer aan het werk ging. Mijn maag zat in een zenuwknoop. Het idee om mijn baby te verlaten en te handelen als een functionele volwassene (en echte kleren te dragen ?!), was ontmoedigend.

Bovendien moest ik erachter komen hoe ik in vredesnaam in mijn werkschema moest passen, mijn nieuwe rol als werkende moeder moest uitzoeken en genoeg moedermelk mee naar huis kon nemen om het bestaan ​​van mijn dochter in stand te houden. Het was beangstigend.

Ik lag in bed (denkend dat ik zou gaan slapen - ha, wat is slaap?) En angstige gedachten schoten door mijn hoofd:

• Zou mijn baby verwerpen de borst nadat ik weer aan het werk ben? Zou ze zich zelfs herinneren WIE IK BEN?
• Zou ze drie tot vier keer per dag een flesje drinken? WAT ALS ZIJ VERHONGERT ?!
• Moet ik drie keer per dag mensen uit de kamer van onze multifunctionele moeder schoppen?
• Zullen mensen op het werk mijn 30 minuten durende venster voldoende respecteren, zodat ik mijn dochter borstvoeding kan blijven geven?
• Zal ik genoeg melk afkolven?
• Zal het pompen me gezwollen maken?

Borstvoeding is moeilijk

Mijn zwangerschapsverlof was een emotionele achtbaan van vier maanden. Borstvoeding is verreweg het meest uitdagende onderdeel. Ik kreeg te horen dat borstvoeding een magische ervaring is (visioenen van mij zittend op een lelieblad die mijn baby verzorgt), dus ik was geschokt dat de eerste paar weken me deden geloven dat mijn baby zeven rijen tanden had onder die kleine gomachtige grijns.

Gelukkig was de planner in mij voorbereid. Ik maakte afspraken met een lactatiekundige om de dag na de geboorte van mijn dochter bij mij thuis te komen. (Trouwens, dat klinkt misschien als een luxe, maar sommige verzekeringen dekken lactatieondersteuning, en er zijn organisaties die moeders gratis helpen, zoals La Leche League, dus kijk wat uw verzekeringsmaatschappij te bieden heeft.)

Met de constante steun van mijn lactatiekundige en mijn koppige toewijding aan het goede doel (terwijl ik echt geloofde dat eten het beste is), boekten mijn baby en ik langzame vooruitgang. Uiteindelijk ben ik gaan genieten van borstvoeding. En ja, het werd behoorlijk magisch.

Pompen is een goede tweede

Als ik de uitdagingen op het gebied van borstvoeding zou kunnen overwinnen, zou ik alles kunnen doen! Ik was (soort van) klaar voor een nieuw hoofdstuk. Het was tijd voor mijn terugkeer naar mijn werk, op een missie om mijn identiteit te herontdekken en mijn hersens weer te gebruiken!

Ik wist niet dat ik de pagina gewoon omsloeg naar een hoofdstuk over pompen op het werk. En, net als borstvoeding, was dat ook niet magisch.

Maar ik was van plan. Ik voelde me er klaar voor. Ik blokkeerde mijn online agenda elke 3 uur met "Please Do Not Book" en hoopte dat het werkte. Hoe moeilijk kan dit echt zijn? (Achteraf: ha, ik had geen idee hoe uitdagend, hilarisch, pijnlijk en emotioneel vermoeiend pompen op het werk uiteindelijk zou worden.)

Mijn eerste dag

Huil niet, zeg ik tegen mezelf.

Ik huil niet. Ik houd mijn spelgezicht aan. Ik doorloop de bewegingen om alles klaar te maken voor de dag.

Mijn mentale checklist:

• Flessen voor baby - check
• Pompbeha - check
• Flenzen - controleren
• Eendenrekeningen - check
• Ziploc-zakken om pomponderdelen tussendoor in de koelkast te bewaren - controleer
• Koeler met ijspakken - check

Ik haal diep adem. Ik ben niet verdrietig. Ik ben niet bang. IK BEN. ZO. ANXIOUS. Ik maak een mentale notitie om met iemand te praten over mogelijke angst na de bevalling.

Ik vertel mijn dochter van 4 maanden dat ik ga werken. Ik zeg haar dat ik beloof dat ik om 17.00 uur thuis zal zijn. Ik vertel het haar omdat ik me er beter door voel. Ik vertel het haar omdat ik denk dat ze het begrijpt. Ik geef haar een enorme kus. Ik pak mijn tas. Ik ben op weg naar mijn eerste dag als werkende moeder. Ik heb dit.

Nee ik niet. Ik ben 5 minuten van mijn huis en realiseer me dat ik mijn pomp ben vergeten. Ik draai om. Loop terug naar mijn huis om mijn pompzak te pakken, probeer echt geen oogcontact te maken met mijn baby, want dat kan mijn tranen veroorzaken, en ik loop op mijn tenen het huis uit. Diepe adem. ik nu heb dit.

Waarom heeft niemand me verteld hoe raar dit is?

Ik zeg mijn collega's hallo tegen collega's, ik nestel me aan mijn bureau, ik controleer de Nest Cam voor de 100ste keer om er zeker van te zijn dat mijn oppas mijn dochtertje aan het doen was voor een dutje, net zoals ik had gevraagd - en besef dat het al tijd is voor mijn eerste pomp.

Waarom heeft niemand me verteld hoe raar dit is? Ik loop de lactatiekamer van mijn kantoor binnen die ook dienst doet als vergaderruimte en verdrievoudigt als meditatieruimte, ik schop twee van mijn mannelijke collega's eruit die onschuldig grapten: "Maar we moeten ook pompen!" Super grappig, jongens.

Ik doe de deur op slot en ga zitten. Voordat ik mijn kolfbeha uittrek en aantrek, ga ik terug naar de deur en kijk of hij op slot zit. Ik doe dit nog drie keer. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, niemand komt binnen om me te zien als de melkkoe die ik voel alsof ik ben geworden.

Ik begin te kolven. Ik voel me raar om op mijn werk in zo'n kwetsbare toestand te zijn. Ik sms mijn vriendin, ook een zogende moeder, en vraag haar waarom ze me niet vertelde hoe raar het is om in een kamer te zitten, praktisch topless, melk af te kolven terwijl mijn collega's buiten de deur galiveren. Ze zegt dat ze me niet bang wilde maken.

Na drie minuten in de pomp klopt er iemand op de deur. "Druk! Kamer is bezet! "

Een diepere ademhaling levert uiteindelijk slechts 3 ons op na 20 minuten. Is dit normaal? Ik herinner me dat iemand me vertelde dat stress de melktoevoer negatief kan beïnvloeden. Ik moet me ontspannen. Ik doe de pomp eraf, draai de flens eraf en mors melk over mijn spijkerbroek. Niet alle 3 ons melk, maar genoeg om een ​​enorme vlek op mijn broek te hebben. Zal iemand het merken? Kan het me zelfs schelen? Nee, nee dat doe ik niet.

Waar ik wel om geef, is de dag doorkomen in deze nieuwe rol. Ja, het is dezelfde baan die ik 4 maanden geleden had. Maar nu ik een ouder ben, voelt alles anders. Het is beter, het is zo veel moeilijker, het is mijn nieuwe leven. En ik denk dat ik het kan.

Tips voor pompen op het werk

Ik laat je een paar dingen achter waarvan ik wou dat iemand het me vertelde (hey, vriend die ik sms'te terwijl ik daar naakt in mijn meditatieruimte zat, ik kijk naar je!). Ik hoop dat mijn tips je eerste dag terug, en die pompen in de 'lactatiekamer', een beetje gemakkelijker zullen maken:

1. Neem een ​​herbruikbaar, wasbaar zakje mee om je onderdelen in te doen. Bewaar het tussen de pompen door in de koelkast, zodat je alles aan het einde van de dag maar één keer hoeft te wassen. (Dat gezegd hebbende, raadt de CDC aan om je onderdelen daarna te wassen elke pomp, dus doe wat goed voor je voelt.)
2. Gun uzelf een pauze en ontspan u in grote projecten of zware vergaderingen. Je zult waarschijnlijk de eerste week niet helder over werk kunnen nadenken. Mijn geest was zo gefocust op het wennen aan dit nieuwe schema, weg zijn van mijn baby en leren hoe niet om melk op spijkerbroeken te morsen, zodat het moeilijk was om je op de echte werktaken te concentreren.
3. Draag kleding die gemakkelijk in te pompen is. Jurken die alleen over je hoofd uitkomen, betekent dat je daar helemaal naakt moet zitten, wat de angst alleen maar vergroot (maar ook om lachen vraagt).
4. Als u niet tevreden bent met uw pompruimte op het werk, spreek er dan over! Het is mogelijk dat uw ruimte kan worden verbeterd als iemand er gewoon om vraagt ​​(en zo niet, weet dan wat uw rechten zijn). Na deze ervaring sprak ik met onze personeelsleden die zich bezighouden met bouwproblemen. Sindsdien hebben ze zogende moeders gekoppeld aan een geweldige moederkamer.
5. Breng water en snacks naar de kolfruimte. Ik herhaal, breng water en snacks. De dorst en honger tijdens het geven van borstvoeding is geen grap.
6. Geloof me, dit zal allemaal normaal aanvoelen. Net zoals moeder worden wat tijd kost, doet de overgang naar een werkende moeder dat ook.

Ouders aan het werk: eerstelijnswerkers

Renata Tanenbaum leidt productmarketing bij Healthline. Ze heeft een dochtertje genaamd Raiya dat haar wereld op zijn kop zette toen ze in 2018 werd geboren. Renata probeert, en vaak worstelt, om balans te vinden door acupunctuur, lichaamsbeweging, babyknuffels en tijd met volwassenen die in volledige zinnen spreken.