We moesten onverwachte veranderingen aanbrengen, maar ons gezin is er sterker door.
Toen de pandemie voor het eerst het Verenigd Koninkrijk trof, raakte ik in paniek. Ik was twee maanden verwijderd van de bevalling van mijn eerste kind, en ik wist dat ik kwetsbaar was vanwege een chronische auto-immuunziekte.
Ik had het gevoel dat het leven nooit meer hetzelfde zou zijn.
Ik had me een ontspannen zwangerschapsverlof voorgesteld dat hecht aan mijn baby, met bezoeken van familieleden die graag wilden helpen, zodat ik wat kon rusten.
In plaats daarvan namen mijn partner en ik binnen enkele weken na de bevalling de moeilijke beslissing dat hij voor onze veiligheid zijn baan zou moeten verlaten. Hij werkte in een drukke supermarkt en bracht ons in gevaar. Hij koos ervoor om de gezondheid van mij en de baby voorop te stellen, ook al betekende dat een inkomensdaling.
We hadden niet de luxe om de klap in inkomen te incasseren, maar we hadden geen keus. En we zouden niet kunnen overleven van mijn zwangerschapsuitkering. In plaats daarvan ging ik zes weken na een traumatische keizersnede aan mijn bureau zitten en ging weer aan het werk.
Een nieuwe baby krijgen en een werkende moeder zijn, was moeilijk, vooral in het begin.
Ik weet dat veel mensen het erger hebben gehad. Velen hebben dierbaren verloren of hebben baby's gekregen zonder moederschapsuitkering. Ik negeer dat op geen enkele manier, en achteraf zie ik hoeveel geluk we hebben gehad. Maar mijn uitdagingen waren niettemin reëel.
Werkende moeder ellende
Omdat ik een werkende moeder was, vervulde ik me aanvankelijk met schuldgevoelens. Ik had vrienden die rond dezelfde tijd waren bevallen als ik, en ze namen allemaal maanden vrij van hun werk.
Ik keek jaloers naar hun Instagram-verhalen, omdat ik wist dat mijn nachten, dat mijn zoon sliep, gevuld zouden worden met deadlines. Ik was wanhopig op zoek naar werk in de hoop het huishouden te kunnen onderhouden, naast dat ik een nieuwe moeder zou zijn die normale 'mama'-dingen probeerde te doen.
Het was stressvol en elke dag had ik het gevoel dat ik faalde.
Ik was bang dat ik niet het juiste deed. Ik maakte me constant zorgen over financiën (en doe dat nog steeds) en zat vol met schuldgevoelens van mijn moeder.
Dit werd alleen maar versterkt toen ik achterbakse opmerkingen kreeg van familieleden en vrienden over het feit dat mijn partner en ik niet vasthielden aan traditionele opvoedingsnormen, waar de vader werkt en de moeder thuis blijft.
Maar in een wereldwijde pandemie houden we ons aan geen enkele norm. Het leven is gewoon niet normaal.
We zijn allebei thuis en doen allebei ons best om onze zoon zo goed mogelijk op te voeden.
We delen kinderopvang. We wisselen elkaar af. Het is belangrijk voor mij dat we allebei een geweldige relatie hebben met ons kind en dat is wat we hebben.
We nemen allebei om beurten voeding en luiers en speeltijd. 'S Avonds na het bad van mijn zoon brengen we allemaal samen tijd met het gezin door.
Het voordeel van niets dat volgens plan gaat
Maar omdat mijn partner thuis was en ik hem een vader zag zijn, ben ik weer helemaal verliefd op hem geworden.
Het heeft me laten zien dat het mogelijk is om een team te zijn en dat we ons niet aan traditionele gendernormen hoeven te houden om een gelukkig gezin te zijn. Het heeft me geleerd dat een kind een goede band met zijn ouders nodig heeft, ongeacht het geslacht, en thuis zijn betekent dat we de luxe hebben gehad om dat te kunnen doen.
In het begin was het leven erg druk. Na verloop van tijd zijn we in onze eigen routine gekomen waarin ik kan werken aan het moederschap. En ik realiseerde me dat ik een goede ben: om voor mijn zoon te zorgen en ook om hem de tijd en zorg te geven die hij nodig heeft.
Mijn partner 'helpt' niet met kinderopvang, zoals het vaak door familieleden wordt uitgedrukt. Hij is geen babysitter.
Als vaders hun aandeel in de kinderopvang doen, is het belangrijk om dit te erkennen. Toch is wat hij doet niets spectaculairs - hij is gewoon een ouder.
De wereld heeft nog een lange weg te gaan om dit te beseffen.
Toch ben ik dankbaar voor de relatie die hij heeft met mijn zoon, en zijn toewijding om 'gewoon ouder te zijn' heeft onze relatie sterker gemaakt. We hebben onze eigen familiedynamiek die voor ons werkt.
We voelen wat elk gezin verdient te voelen. We zijn gelukkig en veilig en geliefd omdat we samen hebben gewerkt om dat mogelijk te maken.
Meer intimiteit
We zijn intiemer met elkaar omdat we meer respect voor elkaar hebben. Dit heeft geleid tot een verbetering van ons seksleven.
Ouders worden heeft ons een nog sterkere band gegeven, en door als team te werken, is onze fysieke relatie spannender geworden. Het heeft ons gevoel van liefde, passie en waardering voor elkaar vergroot.
Sterkere vriendschap
Onze familiedynamiek heeft ons betere vrienden gemaakt. Het is leuk om samen te lachen terwijl mijn zoon grappige geluiden maakt en giechelt bij de shows van zijn kinderen. Het is geweldig om samen te zien hoe hij blijft groeien, wetende dat hij van ons is.
Hoewel iedereen kan zien hoe gelukkig en zeker onze zoon is, worden we nog steeds geconfronteerd met veroordelende opmerkingen en geschokte gezichten als mensen naar onze werkregeling vragen.
Ik vertel ze dat ik degene ben die deadlines probeert te halen, en hun mond valt open. Sommige mensen lijken niet in staat te geloven dat niet alle gezinnen op dezelfde manier functioneren.
Ik ben het zat om me ongemakkelijk te voelen tijdens deze gesprekken, en in plaats daarvan kijk ik naar mijn familie en glimlach. Als het voor ons werkt, is dat het enige dat telt.
Bovendien komt het onze relatie en onze relatie met ons kind ten goede.
Oude overtuigingen overwinnen
In het begin had ik mijn eigen twijfels over onze ongebruikelijke dynamiek vanwege traditionele overtuigingen, maar ik heb geleerd dat het oké is om dingen anders te doen. Ik heb geleerd dat het geluk van een kind het allerbelangrijkste is, en de stralende glimlach die we elke dag van onze zoon zien, bewijzen dat we het goed doen.
Ik heb ook geleerd dat de beste ouders degenen zijn die samenwerken om ervoor te zorgen dat hun kinderen zich veilig, geliefd en geborgen voelen. En is dat niet het belangrijkste?
Hattie Gladwell is journalist, auteur en pleitbezorger voor de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
.jpg)
