Toen bij mijn vrouw de diagnose bipolaire stoornis werd gesteld, dacht ik dat ons huwelijk zou kunnen overleven. Ik had het mis.
In 2010, na zeven jaar huwelijk, kreeg mijn ex-vrouw de diagnose bipolaire stoornis tijdens een ziekenhuisverblijf van twee weken na een ernstige manische episode waarin ze drie dagen zonder slaap zat.
Eerlijk gezegd kwam de diagnose als een soort opluchting. Bepaalde situaties waren veel logischer als we door die lens naar ons leven keken.
We begonnen samen aan de volgende fase van onze reis.
Precies in het midden van onze ervaring ontdekte een onderzoek dat in 19 landen werd uitgevoerd dat een psychische aandoening de kans op echtscheiding met wel 80 procent verhoogde. Na zes jaar proberen, versloeg mijn familie die verwachtingen niet.
De specifieke details van wat er mis is gegaan, zijn tussen haar en mij, maar hier zijn de vier belangrijkste lessen die ik heb geleerd. Ik hoop dat mensen ze kunnen gebruiken om mijn fouten te vermijden en erin slagen deze uitdagende, maar uiteindelijk lonende situatie het hoofd te bieden.
Ken de juiste vragen
Er is geen probleem dat een liefdevol stel dat zich inzet voor hun huwelijk, het niet kan oplossen ... maar de verkeerde vragen stellen betekent dat je je op de verkeerde problemen concentreert. U besteedt tijd, moeite en emotionele energie, maar boekt geen vooruitgang bij de echte problemen. In ons huwelijk hebben we allebei de verkeerde vragen gesteld.
Als echtgenoot stelde ik vragen als:
- Wat kan ik doen voor u?
- Zie je niet wat je onze kinderen aandoet?
- Hoe kan ik u helpen?
- Wanneer kun je _____?
In plaats daarvan had ik vragen moeten stellen als:
- Hoe lossen we dit samen op?
- Waar kunnen we ons vandaag op concentreren?
- Wat heb je op dit moment het meest nodig?
- Hoe voel je je?
Ondertussen stelde mijn vrouw vragen als:
- Wanneer zal het werk weer normaal zijn?
- Hoe kan ik "slagen" voor neurotypisch?
- Veroordelen mensen mij?
- Waarom kan ik niet gewoon 'normaal' zijn?
Maar vragen als deze zouden minder schadelijk zijn geweest:
- Wat heb ik nodig om mijn gezondheid te maximaliseren?
- Eet ik de beste dingen?
- Krijg ik de juiste hoeveelheid slaap?
- Hoe zijn mijn meest voorkomende symptomen vandaag?
Heb realistische verwachtingen
Dit is enorm belangrijk bij elke inspanning, maar het krijgt extra betekenis wanneer een partner te maken heeft met psychische problemen. Dat komt omdat je partner een zware last met zich meedraagt schuld meer dan niet neurotypisch zijn. Als jullie allebei doen alsof de psychische aandoening er niet is, of zou niet moeten wees erbij, elke keer dat je te kort komt, tast het zelfvertrouwen en de eigenwaarde van je partner aan.
Bekijk het vanaf deze kant. Alleen een eikel zou een echtgenoot met een gebroken been vragen om te gaan voetballen. Niemand vertelt iemand met kanker dat ze gewoon hun weg naar gezondheid kunnen vinden. Als uw partner griep heeft, laat u hem rusten totdat hij zich beter voelt.
Geestesziekte is een lichamelijke aandoening met symptomen die van invloed zijn op gedrag, persoonlijkheid en de hersenen. Die symptomen hebben reële en onvermijdelijke gevolgen voor wat mensen kunnen. Omdat de meeste psychische aandoeningen erfelijk zijn, ze zijn niet meer de schuld van een persoon dan het onvermogen van een klein persoon om een hoge plank te bereiken.
Het meest uitdagende hiervan is dat 'realistisch' een bewegend doelwit is. Voor mensen die met een psychische aandoening leven, gaan er zoveel dingen in op hoe bekwaam die persoon op een bepaalde dag is. Je moet flexibel zijn zonder te onderschatten.
Veel te laat voor mijn huwelijk, kwam ik een fantastische reeks vragen tegen om hierbij te helpen. Je kunt er hier over lezen.
Zorg voor zelfzorg
Dit is misschien waar ik het moeilijkst van allemaal heb gefaald. De symptomen van mijn ex-vrouw piekten onmiddellijk na de geboorte van onze zoon. Ik gaf haar de rust en ruimte die ze nodig had, wat betekent dat ik misschien vier uur per nacht zou slapen, mijn (gelukkig telewerk) baan zou werken,zorg voor ons oudste kind en houd het huishouden draaiende.
Ik ben een beest, al zeg ik het zelf. Maar dat is zelfs te veel voor Chuck Norris. Het duurde niet lang voordat de fysieke en emotionele uitputting begon om te slaan in wrok, waarvan ik me schaam om te zeggen dat die na een paar jaar uitgleed in woede en zelfs minachting. Tegen de tijd dat we serieus aan ons huwelijk begonnen te werken, realiseer ik me dat ik nu niet 100 procent aan boord was.
Onthoud de woorden van elke stewardess ooit: In het onwaarschijnlijke geval dat de cabinedruk wegvalt, moet u ervoor zorgen dat uw masker op is en werkt voordat u anderen helpt.
Een Navy SEAL die ik ken, zei het zo tegen mij: 'Je vrouw was gewond en je moest haar een tijdje dragen, maar je werkte ook tot je gewond raakte. Een gewonde kan geen andere gewonde persoon dragen. "
De mensen van de Family Caregiver Alliance geven goed advies over zelfzorg:
- Doe wat u nodig heeft om uw stress te beheersen.
- Stel realistische doelen om tijd en ruimte te maken voor uw behoeften.
- Blijf oplossingsgericht.
- Leer hoe u constructief kunt communiceren met uw partner en anderen.
- Accepteer hulp wanneer deze wordt aangeboden.
- Maak het uzelf gemakkelijk om om hulp te vragen.
- Praat met uw arts en het geestelijke gezondheidsteam.
- Maak dagelijks 20 minuten tijd vrij voor lichaamsbeweging.
- Krijg genoeg slaap.
- Eet juist.
Ken het verschil tussen helpen en mogelijk maken
Hoewel realistische verwachtingen belangrijk zijn, is het net zo belangrijk om uw partner alles te laten doen wat uw partner kan. Het is gemakkelijk om onbewust aan een partner met een psychische aandoening te denken als een ander kind in uw gezin en te onderschatten waartoe hij in staat is. Behalve dat het beledigend is, leidt dit tot twee soorten activering:
- de capaciteiten van uw partner diep onderschatten, zodat u hem nooit vraagt te doen waartoe hij in staat is
- ervan uitgaande dat alle weerstand van uw partner gezond en realistisch is, in plaats van hen te helpen door waargenomen grenzen te verleggen om hun gezondste zelf te worden
Beide zijn slecht voor je huwelijk en voor de persoon van wie je houdt. En ze zijn slecht voor je, omdat ze kunnen leiden tot de wrok waar ik het eerder over had.
Hoewel de term 'mogelijk maken' het vaakst wordt gebruikt in termen van verslaving, is deze ook van toepassing op mensen met een psychische aandoening. Het is moeilijk om het verschil te zien tussen helpen en inschakelen, maar hier zijn enkele van de meest voorkomende waarschuwingssignalen:
- uw echtgenoot beschermen tegen de logische gevolgen van opzettelijke beslissingen
- excuses maken voor ongezond gedrag
- de impact van hun keuzes ontkennen of verbergen
- beslissingen nemen voor, in plaats van met, uw partner
- verantwoordelijkheden op zich nemen waartoe uw echtgenoot gemakkelijk in staat is
Om het allemaal samen te vatten
Het is niet allemaal somberheid en onheil, zelfs niet in mijn mislukte huwelijk. We zijn allebei op gezondere, sterkere plaatsen, want echtscheiding leert jou ook dingen. Als je deze dingen in gedachten houdt en leert hoe je ze kunt toepassen op je relatie en mentale gezondheidstoestand, heb je een goede kans. Ik kan geen succes garanderen, maar ik kan wel een betere kans garanderen dan wanneer jij het zou doen niet pas deze lessen toe.
Jason Brick is een freelance schrijver en journalist die tot die carrière kwam na meer dan een decennium in de gezondheids- en welzijnsindustrie. Als hij niet schrijft, kookt hij, beoefent hij vechtsporten en verwent hij zijn vrouw en twee fijne zonen. Hij woont in Oregon.
.jpg)
