Een eetstoornis hebben is veel gecompliceerder dan gevoelens hebben over eten.
Eetstoornissen kunnen moeilijk te begrijpen zijn. Ik zeg dit als iemand die geen idee had wat ze werkelijk waren, totdat ik de diagnose kreeg.
Toen ik op televisie verhalen zag van mensen met anorexia, met meetlinten om hun middel en tranen die over hun wangen stroomden, zag ik mezelf niet teruggekaatst.
De media hadden me doen geloven dat eetstoornissen alleen overkwamen bij ‘tengere’, mooie blonde vrouwen die elke ochtend dertien kilometer renden op een loopband en elke middag het aantal amandelen telden dat ze aten.
En dat was ik helemaal niet.
Ik geef toe: jaren geleden dacht ik aan eetstoornissen als een verkeerd dieet. En ik was de persoon die, verbaasd over wat ik op tv zag, een of twee keer bij mezelf dacht: "Ze moet gewoon meer eten."
Mijn oh mijn, wat zijn de rollen omgedraaid.
Nu ben ik degene in tranen, onderuitgezakt in een restaurantcabine in een oversized sweatshirt, kijkend terwijl een vriend het eten voor me snijdt - denkend dat als ze het kleiner zouden laten lijken, dat me misschien zou verleiden om te eten.
De waarheid is dat eetstoornissen geen keuzes zijn. Als ze dat wel waren, hadden we ze om te beginnen niet gekozen.
Maar om te begrijpen waarom ik - of iemand met een eetstoornis - niet 'gewoon kan eten', zijn er enkele dingen die u eerst moet weten.
1. Door mijn eetstoornis heb ik geleerd te overleven
Ooit was mijn eetstoornis een belangrijk hulpmiddel om ermee om te gaan.
Het gaf me een gevoel van meesterschap toen mijn leven niet meer onder controle was. Het verdoofde me emotioneel omdat ik mishandeld werd. Het gaf me iets om geobsedeerd door te zijn, zoals een mentale fidget-spinner, zodat ik geen verontrustende realiteit onder ogen hoefde te zien.
Het hielp me om me kleiner te voelen toen ik me schaamde voor de ruimte die ik innam in de wereld. Het gaf me zelfs een gevoel van voldoening toen mijn gevoel van eigenwaarde het laagst was.
Om 'gewoon te eten', vraag je me om een coping-tool op te geven die me heeft geholpen om het grootste deel van mijn leven te overleven.
Dat is iets enorms om van iemand te vragen. Eetstoornissen zijn niet alleen diëten die je op elk moment kunt volgen en stoppen - het zijn diepgewortelde coping-mechanismen die zich tegen ons hebben gekeerd.
2. Mijn hongersignalen werken momenteel niet zoals die van jou
Na perioden van langdurige beperking zijn de hersenen van mensen met een eetstoornis neurologisch veranderd, blijkt uit meerdere recente onderzoeken (2016, 2017 en 2018).
De hersencircuits die verantwoordelijk zijn voor honger en volheid, worden steeds minder geactiveerd, wat ons vermogen om normale hongersignalen te interpreteren, begrijpen en zelfs te ervaren, aantast.
"Gewoon eten" is een vrij eenvoudige instructie voor iemand met normale hongeraanwijzingen - als je honger hebt, eet je! Als je vol bent, doe je dat niet.
Maar hoe besluit je te eten als je geen honger hebt (of honger hebt met grillige of onvoorspelbare tussenpozen), als je je niet vol voelt (of zelfs maar je herinnert hoe het voelt om vol te zijn), en bovendien ben je doodsbang voor eten?
Zonder die regelmatige en consistente signalen, en alle angst die ze kan hinderen, word je volledig in het duister gelaten. 'Gewoon eten' is geen nuttig advies als u een neurologische beperking heeft.
3. Ik kan niet beginnen met eten als ik niet weet hoe
Eten kan voor sommige mensen natuurlijk aanvoelen, maar omdat ik het grootste deel van mijn leven een eetstoornis heb gehad, is het niet vanzelfsprekend voor mij.
Hoe definiëren we "veel" voedsel? Hoeveel is "te weinig"? Wanneer begin ik met eten en wanneer stop ik als mijn hongersignalen niet werken? Hoe voelt het om "vol" te zijn?
Nog steeds in de vroege stadia van herstel, merk ik dat ik mijn diëtist elke dag een sms stuur, in een poging te begrijpen wat het betekent om te eten "zoals normale mensen dat doen." Als u gedurende lange tijd ongeordend eet, is uw barometer voor wat een aanvaardbare maaltijd is, volledig kapot.
"Gewoon eten" is eenvoudig als u weet hoe het moet, maar voor velen van ons die herstellen, beginnen we bij af.
4. Herintroductie van voedsel kan de zaken erger maken (in het begin)
Veel mensen met restrictieve eetstoornissen beperken hun voedselinname als een manier om te ‘verdoven’. Het is vaak een onbewuste poging om gevoelens van depressie, angst, angst of zelfs eenzaamheid te verminderen.
Dus wanneer 'refeeding' - het proces van het verhogen van de voedselinname tijdens het herstel van de eetstoornis - begint, kan het schokkend en overweldigend zijn om onze emoties op volle kracht te ervaren, vooral als we dat al een tijdje niet hebben gedaan.
En voor degenen onder ons met een traumageschiedenis kan het veel naar de oppervlakte brengen waar we niet per se op voorbereid waren.
Veel mensen met een eetstoornis zijn niet zo goed in het voelen van hun gevoelens, dus als je het coping-mechanisme wegneemt dat onze emoties afvlakte, kan 'gewoon eten' een ongelooflijk uitlokkende (en ronduit onaangename) ervaring zijn.
Dat maakt herstel zo'n moedig maar angstaanjagend proces. We zijn opnieuw aan het leren (of soms, net voor de eerste keer) hoe we weer kwetsbaar kunnen zijn.
5. Ik heb mijn hersenen beschadigd - en het heeft tijd nodig om zichzelf te herstellen
Naast hongeraanwijzingen kunnen eetstoornissen op een aantal manieren schade aan onze hersenen toebrengen. Onze neurotransmitters, hersenstructuren, beloningscircuits, grijze en witte stof, emotionele centra en nog veel meer worden allemaal beïnvloed door verstoord eten.
In de diepten van mijn beperking kon ik niet in volledige zinnen spreken, mijn lichaam niet bewegen zonder me flauw te voelen, of eenvoudige beslissingen nemen omdat mijn lichaam simpelweg niet de brandstof had die het daarvoor nodig had.
En al die emoties die terugkwamen toen ik met de behandeling begon? Mijn brein was niet zo uitgerust om ermee om te gaan, omdat mijn vermogen om met dat soort stress om te gaan extreem beperkt was.
"Gewoon eten" klinkt simpel als je het zegt, maar je gaat ervan uit dat onze hersenen in hetzelfde tempo functioneren. We schieten nergens in de buurt van capaciteit, en met een beperkt functioneren is zelfs elementaire zelfzorg fysiek, cognitief en emotioneel een enorme uitdaging.
6. De maatschappij wil ook niet echt dat jij herstelt
We leven in een cultuur die diëten en lichaamsbeweging toejuicht, onbeschaamd een hekel heeft aan dikke lichamen, en die voedsel alleen op een zeer binaire manier lijkt te zien: goed of slecht, gezond of junkfood, laag of hoog, licht of compact.
Toen ik voor het eerst een dokter voor mijn eetstoornis zag, keek de verpleegster die me woog (niet wetend waarvoor ik op bezoek was) naar mijn kaart en, onder de indruk van het gewicht dat ik had verloren, merkte hij op: "Wauw!" ze zei. "Je bent XX pond afgevallen! Hoe heb je het gedaan "
Ik was zo geschokt door de opmerking van deze verpleegster. Ik wist geen leukere manier om te zeggen: "Ik heb mezelf uitgehongerd."
In onze cultuur wordt ongeordend eten - althans aan de oppervlakte - geprezen als een prestatie. Het is een daad van indrukwekkende terughoudendheid en wordt verkeerd geïnterpreteerd als gezondheidsbewust zijn. Dat maakt deel uit van wat eetstoornissen zo aantrekkelijk maakt.
Dat betekent dat als je eetstoornis excuses zoekt om een maaltijd over te slaan, je er gegarandeerd een vindt in elk tijdschrift dat je leest, op het billboard dat je tegenkomt of op het Instagram-account van je favoriete beroemdheid.
Als je doodsbang bent voor eten en je leeft in een cultuur die je elke dag duizend redenen geeft waarom je dat zou moeten zijn, laten we dan eerlijk zijn: herstel zal niet zo simpel zijn als 'gewoon iets eten'.
7. Soms voelt mijn eetstoornis veiliger aan dan herstel
Wij mensen hebben de neiging om vast te houden aan wat veilig voelt. Het is een overlevingsinstinct dat ons normaal gesproken redelijk goed van pas komt, totdat het dat niet doet.
We kunnen logischerwijs weten dat onze eetstoornissen bij ons niet werken. Maar om een ingebakken coping-mechanisme uit te dagen, is er veel onbewuste conditionering die we moeten bestrijden om weer te kunnen eten.
Onze eetstoornis was een coping-mechanisme dat op een gegeven moment werkte. Daarom klampen onze hersenen zich eraan vast, met de misleide (en vaak onbewuste) overtuiging dat wij nodig hebben ze in orde zijn.
Dus als we aan ons herstel beginnen, worstelen we met een brein dat ons heeft voorbereid om voedsel als, letterlijk, gevaarlijk te ervaren.
Daarom wordt het vermijden van voedsel als veiliger ervaren. Het is fysiologisch. En dat maakt herstel zo'n uitdaging - je vraagt ons om in te gaan tegen wat onze (onaangepaste) hersenen ons vertellen te doen.
Je vraagt ons om het psychologische equivalent te doen van onze handen op een open vuur leggen. Het zal tijd kosten om op een plek te komen waar we dat echt kunnen doen.
‘Gewoon eten’ houdt in dat eten eenvoudig en ongecompliceerd is. Maar voor iemand met een eetstoornis is het dat niet
Er is een reden waarom acceptatie de eerste stap is en niet de laatste van een hersteltraject.
Gewoon accepteren dat iets een probleem is, lost niet op magische wijze al het trauma op dat je tot dat punt heeft geleid, en het pakt ook niet de schade aan die werd aangericht - zowel psychologisch als fysiologisch - door een eetstoornis.
Ik hoop dat eten op een dag net zo eenvoudig is als 'gewoon eten', maar ik weet ook dat het veel tijd, ondersteuning en werk zal kosten om daar te komen. Het is moeilijk en moedig werk dat ik bereid ben te doen; Ik hoop alleen dat andere mensen het zo kunnen gaan zien.
Dus de volgende keer dat je iemand ziet worstelen met eten? Onthoud dat de oplossing niet zo voor de hand ligt. Probeer in plaats van advies te geven onze (zeer reële) gevoelens te valideren, een bemoedigend woord te geven of simpelweg te vragen: "Hoe kan ik je steunen?"
Omdat de kans groot is dat wat we op die momenten het meest nodig hebben, dat niet is alleen maar eten - we moeten weten dat iemand om ons geeft, vooral als we moeite hebben om voor onszelf te zorgen.
Sam Dylan Finch is een vooraanstaand pleitbezorger op het gebied van LGBTQ + geestelijke gezondheid en heeft internationale erkenning gekregen voor zijn blog, Let's Queer Things Up!, Die voor het eerst viraal ging in 2014. Als journalist en mediastrateeg heeft Sam veel gepubliceerd over onderwerpen als geestelijke gezondheid, transgender identiteit, handicap, politiek en recht, en nog veel meer. Sam brengt zijn gecombineerde expertise in volksgezondheid en digitale media mee en werkt momenteel als social editor bij Healthline.
