Medicijnen innemen voor mijn gezondheid kan aanvoelen alsof ik voor altijd in een verloren strijd zit, ook al is het de moeite waard.
Ik gebruik medicijnen voor mijn geestelijke gezondheid sinds ik 5 jaar geleden, op 20-jarige leeftijd, voor het eerst werd gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis.
Het was een gemakkelijke beslissing voor mij. Ik had het afgelopen jaar te kampen met symptomen van zowel manie als depressie, en in die tijd had ik het gevoel dat ik mezelf helemaal kwijt was.
Ik was niet dezelfde persoon als ik was voordat de symptomen begonnen.
Voordat de symptomen van een bipolaire stoornis aan de oppervlakte kwamen, was ik een heel kalm, gelukkig mens. Dit wilde niet zeggen dat ik nooit een debat of een argument zou ingaan, maar ik zou dingen loslaten, naar het standpunt van iemand anders luisteren en verder gaan zonder nadelige gevolgen.
Maar ik zou meer confronterend worden. Meer argumentatief. Ik had op dat moment een relatie en die werd gespannen. Ik was erg prikkelbaar en nam alles ter harte. Alles zou uit zijn verband worden gehaald en door mijn brein uit elkaar worden gehaald.
Het voelde alsof iedereen me wilde pakken. Soms sloot ik mezelf op in de badkamer, schreeuwend in een kussen en snikkend tot er fysiek geen tranen meer waren om te huilen.
Hypomanie was positiever, maar nog steeds ongemakkelijk.
Ik zou impulsief worden. Ik zou gevoelens van grootsheid hebben en het gevoel hebben dat ik onoverwinnelijk was. Ik schreef duizenden en duizenden woorden en dacht dat ik een bestsellerauteur zou worden. Alsof ik de wereld zou veranderen.
Ik rende bijna niet geslapen. En de slaap die ik kreeg was verbroken - wakker worden met haastige gedachten en ideeën die ik gewoon moest opschrijven in het notitieboekje dat ik op mijn nachtkastje bewaarde voordat ik ze vergat.
Het probleem met manie is dat er altijd een crash was. Dus het maakt niet uit hoe onoverwinnelijk, niet te stoppen of op de top van de wereld je je voelt, vroeg of laat valt alles om je heen naar beneden, en het is verschrikkelijk.
Nadat hij met een arts had gesproken over hoe ik me voelde en wat er in mijn leven gebeurde, stemde hij ermee in me door te verwijzen naar een psychiater. Het was een snelle verwijzing. Ik werd binnen 4 dagen na de afspraak gezien.
Na een paar weken met de psychiater gesproken te hebben en over elk detail van mijn ervaringen te hebben gesproken, wist hij zeker dat ik een bipolaire stoornis had.
Hij stelde voor om met medicatie te beginnen en legde uit dat stemmingsstabilisatoren en antipsychotica zeer gunstig kunnen zijn voor mensen met stemmingsstoornissen.
Ik vroeg hem om meer informatie over de verschillende medicijnen en ik kwam om degene te kiezen waarvan ik dacht dat die het beste voor mij zou werken.
Ik twijfelde er niet aan dat het proberen van de medicatie een absolute must was. Als het niet werkte, was het terug naar de tekentafel, maar als het wel lukte ... zou ik misschien mijn leven terug krijgen.
Helaas was de eerste medicatie niet voor mij. En ik ging heen en weer om verschillende medicijnen uit te proberen, waarvan sommige me onaangename bijwerkingen gaven. Maar uiteindelijk vond ik in de loop van ongeveer een jaar ‘die ene’.
Ik ben een ander persoon sinds ik met de juiste medicatie ben begonnen.
Ik ben terug bij mijn kalme zelf. Ik ben rationeel. Ik ben niet prikkelbaar. Ik ben niet zo impulsief. Ik snik niet meer in de badkamer. Het leven is nu veel beter.
Maar ... het is niet perfect.
Hoewel ik mijn medicatie bedank voor het helpen herontdekken van mijn oude zelf, geef ik toe dat ik er een haat-liefdeverhouding mee heb.
Als ik geen medicijnen meer heb of een dosis oversla, voel ik me absoluut vreselijk. Mijn lichaam is er zo afhankelijk van dat ik, zelfs een dag lang, last heb van vermoeidheid, hoofdpijn, prikkelbaarheid en me extreem emotioneel voel.
Gelukkig komt dit niet vaak voor, maar het gebeurt wel.
Sinds ik begon met het nemen van de medicijnen, begon ik overmatig te zweten als ik het te warm kreeg. Vroeger was een beetje zweet normaal voor mij, maar nu zijn de zomers mijn ergste vijand. Ik druppel altijd emmers en dep mijn gezicht met een tissue. Het is niet het einde van de wereld, maar het is ongemakkelijk en soms beschamend.
Ik ervaar ook minder vaak voorkomende bijwerkingen, zoals hoofdpijn, af en toe slapeloosheid, misselijkheid en slaperigheid in de ochtend als ik mijn medicatie de avond ervoor te laat heb ingenomen.
Maar de enige bijwerking die het moeilijkst was om mee om te gaan, is de gewichtstoename sinds de eerste keer dat ik de levensreddende pil gebruikte. Als iemand die in het verleden met een eetstoornis heeft geworsteld, was dit het meest uitdagende om mee om te gaan.
Soms geven al deze dingen me het gevoel dat ik in een verloren strijd zit. Maar vaker wel dan niet, wint de medicatie.
Omdat, nou ... ik ben blij.
Ik wil medicatie niet romantiseren. Omdat het voor de meesten van ons geen remedie is. Ik zie psychische aandoeningen als een chronische aandoening op de lange termijn, en het is er een waarin je constant herstelt.
Mijn symptomen zijn niet helemaal verdwenen. Ik ervaar nog steeds af en toe manie en depressie, maar niets zoals voorheen.
Voor mij is het de moeite waard om 's ochtends en' s avonds een paar kleine pillen in te nemen, ondanks de bijwerkingen.
Maar uiteindelijk gaat iedereen anders om met zijn geestelijke gezondheid en zijn ieders mening over medicatie geldig. Voor sommigen, zoals ik, werkt het, maar voor anderen niet.
Zolang u een niet-gevaarlijke manier vindt om hulp, ondersteuning en behandeling te krijgen die voor u werkt, is dat het enige dat belangrijk is.
Mijn advies? Als u de medicatieroute afloopt, of als u ze momenteel gebruikt, stel dan alle vragen.
Zorg ervoor dat u weet waar u aan begint voordat u begint. Het is erg handig om uw arts te vragen om een lijst met mogelijke bijwerkingen van medicijnen die u overweegt, zodat u op de hoogte bent en niet op de zaken ingaat met bepaalde verwachtingen.
Het belangrijkste is om geen medicatie te stoppen zonder eerst uw arts te raadplegen. Dit kan op zijn best onaangenaam zijn en in het slechtste geval gevaarlijk.
Onthoud ten slotte dat u hier de touwtjes in handen heeft - wat betekent dat als iets niet voor u werkt, spreek. Vertel ze hoe je je voelt, want er verandert niets zonder dat je dat doet.
Hattie Gladwell is journalist, auteur en pleitbezorger voor de geestelijke gezondheidszorg. Ze schrijft over psychische aandoeningen in de hoop het stigma te verminderen en anderen aan te moedigen zich uit te spreken.
