Er waren zelfmoordgedachten nodig om een eeuw aan vooroordelen over psychische aandoeningen te veranderen.
Ik heb jarenlang angstaanvallen meegemaakt voordat ik wist wat ze werkelijk waren. Tijdens een van mijn ernstigste aanvallen, herinner ik me dat ik met mijn gezicht naar beneden op de grond lag in een plas van mijn eigen speeksel, terwijl het bloed van mijn lip drupte die was gespleten door flauwvallen door hyperventilatie.
Ik herinner me dat ik hoorde: "STOP MET DRAMATISCH TE ZIJN!" vlak voordat ze de vloer op gaan en denken: "Ze zullen nooit begrijpen hoe dit voelt."
Mijn Caribische ouders vertellen dat ik mijn angstaanvallen niet kon beheersen, viel op gesloten oren. Ze dachten dat mijn aanvallen - die meestal werden veroorzaakt door ruzie met hen - woedeuitbarstingen waren die ik nabootste van wat ik op tv zag om hun aandacht te trekken.
Toen ik dat zei, dacht ik mijn ataque de nervios (Spaans voor "zenuwaanvallen" en wat Latino's zeggen om de symptomen die ik ervoer te beschrijven) betekende dat er iets mis was met mijn hersenen, ze waren het boos oneens.
In plaats daarvan voerden ze aan dat ik niet "loca, "En dat" dergelijke uitbarstingen zijn voor blanken. "
Pas toen ik op 24-jarige leeftijd meer dan een week verzwakt was met angst en suïcidale gedachten, dachten ze dat ik misschien wel hulp nodig had.
Toen ik opgroeide, was geestelijke gezondheid geen onderwerp van gesprek
Tijdens die week sprak ik over mijn zelfmoordgedachten omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. En mijn ouders ook niet.
Het stigma van de geestelijke gezondheid bestaat en blijft bestaan in veel samenlevingen en culturen. Dit geldt ook voor Latino-gemeenschappen waar praten over geestelijke gezondheid niet de norm is (om nog maar te zwijgen van de verschillen in toegang tot en kwaliteit van behandeling).
Volgens het rapport van een Surgeon General ontdekte de National Comorbidity Study dat Latino's minder diensten voor geestelijke gezondheidszorg gebruikten. In feite gebruikte slechts 10 procent van de ondervraagde mensen met een angststoornis specialisten in de geestelijke gezondheidszorg voor zorg.
Hoewel ik ben opgegroeid in een liefdevol, accepterend gezin, was geestelijke gezondheid geen onderwerp dat ooit ter sprake kwam in een gesprek.
Ik was geconditioneerd om te geloven dat therapie gereserveerd was voor "ernstige zenuwinzinkingen", en dat extreme droefheid en stress overwonnen konden worden door harder te worden of naar de kerk te gaan. En wanneer het was waarover gesproken werd, was het meestal om commentaar te geven op iemands ongelukkige strijd met psychose of om te roddelen over iemand die hulp zocht.
Maar na mijn episode begon er iets te veranderen in mijn familie. Mijn moeder hielp me contact op te nemen met zorgverleners voor de geestelijke gezondheidszorg. Ik werd uiteindelijk gediagnosticeerd met gegeneraliseerde angststoornis (GAS) en klinische depressie, en kreeg een behandelplan met therapie.
Hoewel het een opluchting was om eindelijk de behandeling te krijgen die ik nodig had, was ik diep van binnen doodsbang bij de gedachte dat mijn familie nog steeds een label zou krijgen omdat ik naar een psycholoog ging.
Behandeld worden voor GAS was een moeilijk proces van leren, afleren en onderwijzen
Ik wist dat ik een heel leven voor me had en ik wilde beter worden, dus ging ik door met therapie.
Ik verwachtte dat mijn familie me zou behandelen alsof ik 'loca' was of alsof ik een buitenstaander was in hun volkomen 'gezonde' huis. In plaats daarvan vond ik hun steun voor mijn behoefte aan behandeling geruststellend in die zeer moeilijke tijd.
Maar hoewel ze me aanmoedigden om door te gaan met het zoeken naar behandeling, was het nog steeds een zware strijd om hen te helpen begrijpen hoe psychische aandoeningen me dagelijks beïnvloedden en hoe ze me konden helpen ermee om te gaan. Het was duidelijk dat ik een manier moest vinden om mijn gezin te helpen begrijpen wat ik doormaakte.
Dus na een paar sessies met mijn psycholoog, ontdekte ik dat ik mijn GAS aan mijn ouders kon uitleggen door statistieken over de aandoening met hen te delen.
Op voorstel van mijn therapeut nodigde ik mijn moeder ook uit voor een sessie met mij waar ze vragen kon stellen over mijn symptomen, uitbarstingen en zelfs hoe ze me thuis kon helpen.
Ik had nooit gedacht dat ik met mijn moeder en mijn therapeut in dezelfde kamer zou zijn, maar het was een grote stap op weg naar mijn herstel en het besef van mijn familie dat ik aan het vechten was tegen een echte ziekte.
Ik realiseerde me dat de opvattingen van mijn familie over psychische aandoeningen het resultaat waren van intergenerationele conditionering
Terwijl mijn moeder en de rest van mijn familie vorderingen maakten om te begrijpen wat ik doormaakte, realiseerde ik me ook en leerde ik te accepteren dat hun opvattingen over psychische aandoeningen niet hun schuld waren.
De overtuigingen waren, zoals veel Latino-gezinnen, het resultaat van intergenerationele stilte, conditionering en onwetendheid over geestelijke gezondheidsproblemen en hun behandeling.
Dit besef veranderde de manier waarop ik mijn familie benaderde - vooral toen ik ze leerde hoe ze moesten reageren op de vele veranderingen die ik doormaakte. Ik bleef niet langer hangen bij de gedachte dat het ze niet kon schelen of me veroordeelden op mijn angst, depressie en behandeling, omdat het me duidelijk was dat ze voorheen gewoon niet beter wisten.
Ik had het geluk dat ik een groeiend ondersteuningssysteem had dat openstond voor luisteren en leren in plaats van te maken te hebben met mensen die mijn worstelingen afkeurden.
Eerlijk zijn tegen mijn familie betekende dat ik een standpunt innam tegen generaties van verkeerde informatie over geestelijke gezondheid
Ik wist dat het niet aan mij was om de vooroordelen over psychische aandoeningen van mijn familie van hun eeuw te deconditioneren. Toch realiseerde ik me dat, door mijn standpunt in te nemen tegen wat ik dacht te weten over geestelijke gezondheid, door eerlijk tegen hen te zijn over wat ik doormaakte en ervoor te worden behandeld, dat precies was wat ik deed.
Met een familielid over uw geestelijke gezondheid praten is moeilijk, vooral als u uit een cultuur komt waar de kwestie van geestelijke gezondheid omgeven is door stigma's en misvattingen. Maar het is mogelijk.
Wacht niet tot je geen andere keuze hebt dan je gevoelens met hen te delen. Ze weten misschien al dat je iets doormaakt, maar hebben alleen duidelijkheid nodig over wat je voelt en hoeveel invloed het op je heeft.
Tips om met uw familie over uw toestand te praten
- Kies ervoor om te spreken met de mensen die u vertrouwt
- Plan van tevoren wat u wilt zeggen
- Kies een tijdstip waarop u zowel beschikbaar bent als ergens privé
- Begin met te zeggen dat het niet gemakkelijk voor je is om erover te praten
- Gebruik concrete voorbeelden van uw triggers en mentale reacties, zodat ze weten hoe u wordt beïnvloed en waarom
- Wees geduldig als ze vragen stellen
Geef ten slotte niet op. Praten met mensen die u vertrouwt over hoe u zich voelt, is de eerste stap om hen te helpen uw geestelijke gezondheidstoestand te begrijpen. En dit kan betekenen dat ze duidelijkheid moeten krijgen over hoe ze u kunnen helpen tijdens uw behandeltraject.
Melanie Santos is de bron achter MelanieSantos.co, een merk voor persoonlijke ontwikkeling dat zich richt op mentaal, fysiek en spiritueel welzijn voor iedereen. Als ze geen edelstenen laat vallen in een workshop, werkt ze aan manieren om contact te maken met haar stam over de hele wereld. Ze woont in New York City met haar man en dochter, en ze zijn waarschijnlijk hun volgende reis aan het plannen. Je kunt haar hier volgen.
.jpg)
