En wat u kunt doen om te voorkomen dat u zich zo voelt.
Hoe we zien dat de wereld vorm geeft aan wie we willen zijn - en het delen van boeiende ervaringen kan de manier waarop we elkaar behandelen, ten goede kaderen. Dit is een krachtig perspectief.
Misschien heb je dit meegemaakt, zoals ik: een vriend nodigt je uit. Ze betalen stiekem de rekening terwijl je in de badkamer bent. Of ze laten u weten voordat er definitieve plannen worden gemaakt dat ze de rekening zullen betalen, waar u ook heen gaat.
Ze erkennen dat het uitgeven van geld geen optie voor je is. U kunt het zich niet veroorloven, maar niet omdat u met Mint een budget maakt of spaart voor een aanbetaling, maar omdat u arm bent.
"Je werkt zo hard. Laat me dit voor je behandelen, ”smeken ze.
Het is een vriendelijk gebaar. Maar elke keer dat ik me in deze situatie bevind, voel ik vijandigheid en een gebrek aan evenwicht. Het is een rare splitsing, intellectueel dankbaar zijn, maar een vaag, zeurend gevoel van negativiteit met zich meedragen. Ik wilde weten waarom.
Slecht versus blut Zoals ik eerder schreef, gebruiken we vrij vaak 'slecht' om 'blut' aan te duiden, maar er is een duidelijk verschil tussen de twee. Blut zijn verwijst naar een korte periode van financiële instabiliteit. Zoals Erynn Brook uitlegt: "Als je arm bent, is er geen stroom. Er is geen wiebelen. Er is geen krediet. Er zijn geen extensies. Er is niets ... Het is allemaal overleven. " En die stress kan tot tal van gezondheidsproblemen leiden.
Het dichtste dat ik kon vinden was 'geschenkschuld', een ervaring van schuldgevoelens wanneer iemand iets aardigs voor je doet. Het komt erop neer dat je je niet in staat voelt om het geschenk te beantwoorden. Maar dit klopt niet helemaal.
Ik heb geen probleem met het aannemen van geschenken. Stuur me alsjeblieft cadeaus! De dissonantie die ik ervaar, zit in het uitgangspunt dat ik me niet gedachteloos leuke ervaringen kan veroorloven, of dat nu een etentje is of een kop koffie met een vriend of zelfs nieuwe schoenen kopen voor werk als mijn oude helemaal versleten zijn. Dus als een vriend aanbiedt om een maaltijd voor me te dekken, voelt het enigszins als een real-life scenario van 'leer een man vissen', maar soms weet ik niet of ik de man of de vis ben.
Dit is een ingewikkelde situatie. Je moet geen cadeau-paard (of in dit geval sandwich) in de mond kijken. Ik wil tijd doorbrengen met goede mensen en me geen zorgen hoeven te maken over de kosten. Ik waardeer de troost en het begrip wanneer iemand zegt: "Ik heb dit", dus ik hoef me geen zorgen te maken dat ik vast kom te zitten in een situatie waarin ik gedwongen word om te veel geld uit te geven.
Ik ben me er terdege van bewust dat financieel stabiele vrienden aanbieden om voor leuke dingen te betalen, omdat ze iets leuks met mij willen beleven. Maar dat intellectuele bewustzijn doet weinig om die knie-schok, diepere negativiteit te compenseren.
Maar tegelijkertijd voelt de automatische veronderstelling dat ik het me niet kan veroorloven ergens tussen een gebrek aan keuzevrijheid en het in een hokje plaatsen als 'je arme vriend'. Ik wil je arme vriend niet zijn! Ik wil je vriend zijn wiens maaltijd je exclusief wilt dekken, omdat ik aardig en leuk ben om in de buurt te zijn, en jij betaalt de rekening is jouw manier om het geschenk dat mijn bestaan is te beantwoorden.
Ik wil dat mijn rekening is uw schuldgevoel, waarbij je het gevoel hebt dat je voor onze maaltijd moet betalen omdat je het geschenk van mijn ongelooflijke persoonlijkheid niet kunt beantwoorden (eerlijk gezegd, wie kan je dat kwalijk nemen?).
Dit is natuurlijk geen rationeel denken. Intellectueel ben ik me er terdege van bewust dat financieel stabiele vrienden aanbieden om voor leuke dingen te betalen omdat ze iets leuks met mij willen beleven. Maar dat intellectuele bewustzijn doet weinig om die knie-schok, diepere negativiteit te compenseren.
Ik heb contact opgenomen met een aantal mensen die een soortgelijke dissonantie hebben ervaren. Terwijl ze allemaal in staat waren om het gevoel te identificeren, het uitzoeken van de waarom was een beetje lastiger. Dus zocht ik een paar experts om erachter te komen.
Uiteindelijk komt het neer op schaamte
Claire Hunt is een erkende, onafhankelijke maatschappelijk werker die werkt in dialectische gedragstherapie (DBT) en cognitieve gedragstherapie (CGT). Als ik vraag naar deze gecompliceerde, genuanceerde en zeer verwarrende verbroken verbinding, zegt Hunt: "Ik denk dat we dat‘ slecht voelen ’kunnen toeschrijven aan ouderwetse schaamte."
Oh.
"Er is een grote trots waar mensen aan vasthouden als ze in armoede leven", zegt Hunt. "Vooral als ze worden geconfronteerd met constante dagelijkse stress en trauma. Soms is het enige dat ze kunnen controleren, wat ze aan anderen presenteren. "
Financiële angst en de schaamte die het met zich meebrengt, kunnen het verlangen om erbij te horen, uw armoede te verbergen, zelfs in de meest ongedwongen omstandigheden verschrikkelijk doen voelen.
Op de basisschool merken je klasgenoten bijvoorbeeld misschien niet dat je nieuwe schoenen nodig hebt. Maar als je een gratis lunch of een lunch met korting krijgt met de andere arme kinderen, gaat er een fel neonbord boven je hoofd branden en wordt je onderscheiden van de rest van de klas.
Op de universiteit kan het zijn dat je een volledige studiebeurs hebt, maar je moet nog steeds twee banen werken om de rekeningen te betalen. Je bent te uitgeput om naar feestjes te gaan waar je klasgenoten je voor uitnodigen, maar je voelt je ook gestrest om die klassieke College Memories ™ te missen die iedereen om je heen aan het maken is.
Later kan het zijn dat je een nieuwe baan krijgt waar iedereen veel mooiere kleren draagt dan jij. De paniek om duidelijk uit te steken als een pijnlijke duim, wordt alleen overweldigd door je hoop dat je wordt betaald voordat iemand beseft dat je de hele week hetzelfde pak hebt gedragen.
Diezelfde schaamte van armheid kan je ook volgen van kantoor tot je vriendschappen, en kleurend hoe je omgaat met financieel stabielere vrienden en - met name - hoe je voelen ze zien je.
Hoe kunnen we dan omgaan met deze door schaamte aangedreven angst?
"In culturen waar geld wordt geassocieerd met status of deugd, koppelen mensen hun gevoel van eigenwaarde aan hun relatieve financiële draagkracht", legt Jay Van Bavel, universitair hoofddocent psychologie en neurowetenschappen aan de New York University uit.
Volgens Van Bavel, het belangrijkste psychologische instrument dat mensen kunnen gebruiken om deze gevoelens te doorbreken? Identiteit.
"[Arme mensen] kunnen een identiteitsgevoel ontwikkelen dat gebaseerd is op andere dimensies dan geld", voegt hij eraan toe.
Een voorbeeld dat Van Bavel geeft, is het bijwonen van een basketbalspel: je bent daar niet anders dan een fan, ongeacht je sociaaleconomische, raciale, seksuele of politieke status. Je bent maar een persoon, om te zien hoe ballen een manden raken. Hetzelfde geldt voor een diner of een borrel met vrienden: je bent maar een mens, je komt er om wat friet te eten en geniet van tijd doorbrengen met mensen die van je gezelschap houden.
Als ik Hunt dezelfde vraag stel, gaat ze een stap verder en legt ze uit dat de manier waarop we zien hoe de wereld ons ziet niet altijd klopt, vooral als we onze eigenwaarde (of het gebrek daaraan) peilen in termen van ons inkomen (of gebrek daaraan).
“We moeten begrijpen dat informatie over onszelf aan ons wordt gepresenteerd, anders is de wereld niet altijd correct. Soms is dit subjectieve informatie. Om deze negatieve of onbehulpzame gedachten te kunnen uitdagen, is door actief te kijken naar wat irrationeel zou kunnen zijn, om te zien wat we hebben geleerd of tegen onszelf hebben gezegd dat niet 'accuraat' of nuttig is, en gewoon oefenen om dat uit te dagen ', zegt Hunt .
"Begrijpen dat alleen omdat een gedachte in ons opkomt, dit niet betekent dat het feitelijk is. Dit vergt oefening, en we kunnen als het ware onze hersenen opnieuw bedraden ”, voegt ze eraan toe.
Negatieve gedachten uitdagen Hunt legt uit dat een tip die van toepassing kan zijn op veel situaties, niet alleen op geldgerelateerde situaties, het uitdagen van negatieve gedachten is door ze in een positiever kader te plaatsen. Bijvoorbeeld: 'Ik haat het dat vrienden moeten betalen om met hen te gaan eten' kan worden vervangen door 'Ik vind het geweldig dat mijn vrienden zo graag met me willen omgaan dat ze mijn maaltijd / bioscoopkaartje / drankjes betalen zodat ik me gewoon kan concentreren op mezelf zijn. "
Tegenstrijdigheden erkennen en de olifant in de kamer aanspreken kan helpen
Dus, hoe kunnen we de (irrationele!) Minimalisatie en het gevoel van tokenisme uitdagen dat afkomstig is van een vriend die ons bedekt omdat ze aannemen dat we het niet kunnen betalen?
De tegenstrijdigheid erkennen is een goed begin.
"We gaan ervan uit dat we twee dingen niet tegelijk kunnen voelen of dat we niet kunnen geloven dat ze waar zijn als ze schijnbaar tegengesteld zijn", zegt Hunt. "[Maar] we kunnen beide tegelijk voelen, en dat is oké."
Ondertussen, voor die "financieel stabiele" vrienden die dit lezen en mogelijk in paniek raken omdat hun vriendelijkheid verkeerd wordt geïnterpreteerd, is het beste wat je kunt doen, gewoon de olifant in de kamer aanspreken. Geef duidelijk uw bedoelingen aan. Wees niet verlegen voor mogelijke inkomensonevenwichtigheden of financiële spanningen.
'Spreek de olifant maar aan', zegt Hunt.
“[Financiële druk] is niet ongewoon. Ik denk dat we te beleefd zijn, of we laten ons door ongemak verhinderen om gewoon eerlijk te zijn over dingen ”, zegt ze.
Iets zeggen als: "Ik zou graag met je naar dit restaurant gaan, en ik wil dat je het naar je zin hebt. Is het oké als ik je dek? " is niet het meest organische gesprek, maar het kan een gevoel van keuzevrijheid geven aan een vriend die niet het gevoel wil hebben dat hij wordt behandeld als een sympathiezaak.
Bovendien biedt het de mogelijkheid voor je vriend om je te laten weten: "Eigenlijk doe ik het de laatste tijd best goed. Ik heb geen probleem om te betalen! Hoera! "
Uiteindelijk is er veel dat we moeten opsplitsen en ontleden in termen van onze financiën en perceptie van klassenschuld. Open zijn over die verschillen en ze uit ons identiteitsgevoel halen, kan veel van het zware werk doen. Maar het begint met het besef dat de geïnternaliseerde schaamte verbroken is en het gesprek open te stellen voorbij de gehulde veronderstellingen.
Dit betekent niet dat ik ooit nee zal zeggen tegen een gratis diner. In feite is het het tegenovergestelde. Ik heb meer mensen nodig die me meenemen voor gratis maaltijden, zodat ik kan leren de verbroken verbinding te erkennen en er doorheen te werken. Het is een tijdje geleden dat ik mijn klassenschuld heb ontward over een biefstuk van 32 ons en wat rode wijn, weet je.
Talia Jane is een schrijver uit Brooklyn en een foodservice-medewerker die wil dat je lid wordt van een vakbond. Ze is te vinden op Twitter of op taliajane.com.
