Ik omarm alle aspecten van mijn autisme door mijn kleurrijke outfits.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Een van de eerste keren dat ik me kleedde in een kleurrijke, grillige outfit - met knielange gestreepte regenboogsokken en een paarse tutu - ging ik met mijn twee beste vrienden naar het winkelcentrum.
Terwijl we ons een weg baanden door verschillende sieradenkiosken en kledingwinkels, keken het winkelend publiek en het personeel me aan. Soms complimenteerden ze mijn outfit verbaal, andere keren bespotten ze me en beledigden ze mijn stijlkeuzes.
Mijn vrienden waren verbaasd, niet gewend aan zoveel aandacht als middelbare scholieren, maar het voelde me vertrouwd aan. Het was verre van de eerste keer dat ik werd aangestaard.
Ik kreeg als kind de diagnose autisme. Mijn hele leven hebben mensen naar me gekeken, over me gefluisterd en in het openbaar opmerkingen gemaakt tegen mij (of mijn ouders) omdat ik met mijn handen wapperde, met mijn voeten ronddraaide, moeite had om de trap op en af te lopen, of er helemaal verloren uitzag in een menigte.
Dus toen ik dat paar regenboogkniekousen aantrok, was het niet mijn bedoeling dat ze een manier zouden zijn om autistisch zijn in al zijn vormen te omarmen - maar op het moment dat ik besefte dat mensen naar me keken vanwege hoe ik gekleed was, dat is wat het werd.
Mode als bijzondere interesse
Mode was niet altijd zo belangrijk voor mij.
Ik begon me in kleurrijke outfits te kleden toen ik 14 was als een manier om de lange dagen van de achtste klas door te komen waarin ik werd gepest omdat ik uit de kast kwam als queer.
Maar felle, leuke kleding werd al snel een speciale interesse van mij. De meeste autistische mensen hebben een of meer speciale interesses, dit zijn intense, hartstochtelijke interesses in een specifiek ding.
Hoe meer ik mijn dagelijkse outfits minutieus plande en nieuwe sokken met patronen en glitterarmbanden verzamelde, hoe gelukkiger ik was. Onderzoek heeft aangetoond dat wanneer kinderen in het autismespectrum praten over hun speciale interesses, hun gedrag, communicatie en sociale en emotionele vaardigheden verbeteren.
Het delen van mijn liefde voor eigenzinnige mode met de wereld door het elke dag te dragen deed en brengt me nog steeds vreugde.
Zoals de nacht toen ik het perron naar huis haalde, een oudere vrouw hield me tegen om te vragen of ik in een voorstelling was.
Of de keer dat iemand over mijn outfit gutste naar een vriend naast hen.
Of zelfs de verschillende keren dat vreemden om mijn foto hebben gevraagd omdat ze het leuk vinden wat ik draag.
Eigenzinnige kleding fungeert nu als een vorm van acceptatie en zelfzorg
Autistische welzijnsgesprekken zijn vaak gecentreerd rond medische behandelingen en therapieën, zoals ergotherapie, fysiotherapie, training op de werkplek en cognitieve gedragstherapie.
Maar eigenlijk zouden deze gesprekken een meer holistische benadering moeten hebben. En voor mij is mode een onderdeel van deze aanpak. Dus als ik leuke outfits bij elkaar trek en ze draag, is dat een vorm van zelfzorg: ik kies ervoor om me bezig te houden met iets waar ik van hou, dat niet alleen een gevoel van vreugde geeft, maar ook acceptatie.
Mode helpt me ook om sensorische overbelasting te voorkomen. Als autistische persoon kunnen zaken als professionele evenementen bijvoorbeeld een beetje overweldigend zijn. Er is veel harde sensorische input om te ontleden, van felle lichten en drukke kamers tot ongemakkelijke stoelen.
Maar het dragen van een outfit die comfortabel en een beetje grillig is, helpt me om mindfulness te oefenen en geaard te blijven. Als ik me uitgeput voel, kan ik naar mijn zeepaardjesjurk en visarmband kijken en mezelf herinneren aan de simpele dingen die me vreugde brengen.
Voor een recent evenement waar ik live verslag zou doen van sociale media voor een lokale donatiecirkel in Boston, trok ik een halflange zwart-wit gestreepte jurk aan, een blauwe blazer bedekt met paraplu's, een draaibare telefoonbeurs en gouden glitter sneakers en liep de deur uit. De hele nacht trok mijn outfit en paars ombre haar complimenten van de non-profitorganisaties en kringleden die aanwezig waren.
Het herinnerde me eraan dat het maken van keuzes die me kracht geven, zelfs zoiets kleins als kleurrijk haar, krachtige hulpmiddelen zijn voor zelfvertrouwen en zelfexpressie.
Ik hoef niet te kiezen tussen mezelf zijn en alleen gezien worden als mijn diagnose. Ik kan beide zijn.
Wat ooit een coping-mechanisme was, veranderde in zelfexpressie
Hoewel mode begon als een coping-mechanisme, evolueerde het langzaam naar een modus van zelfvertrouwen en zelfexpressie. Mensen twijfelen vaak aan mijn stijlkeuzes en vragen of dit de boodschap is die ik de wereld wil sturen - vooral de professionele wereld - over wie ik ben.
Ik heb het gevoel dat ik geen andere keuze heb dan ja te zeggen.
Ik ben autistisch. Ik zal altijd opvallen. Ik ga altijd de wereld zien en een beetje anders communiceren dan niet-autistische mensen om me heen, of dat nu betekent dat ik midden in het schrijven van dit essay moet opstaan om een danspauze van 10 minuten te nemen en met mijn handen te fladderen, of tijdelijk het vermogen om verbaal te communiceren verliezen als mijn brein overweldigd is.
Als ik hoe dan ook anders ga zijn, zou ik liever anders zijn op een manier die me vreugde schenkt.
Door een jurk te dragen die bedekt is met regenboogboeken, versterk ik het idee dat ik er trots op ben autistisch te zijn - dat ik niet hoef te veranderen wie ik ben om aan de normen van andere mensen te voldoen.
Alaina Leary is een redacteur, social media manager en schrijver uit Boston, Massachusetts. Ze is momenteel de assistent-redacteur van Equally Wed Magazine en een social media-redacteur voor de non-profitorganisatie We Need Diverse Books.
