Toen Beckett Nelson begon met de overgang van vrouw naar man, leefde hij al meer dan een kwart eeuw met diabetes type 1 (T1D). Maar toen die overgang versnelde van een naamsverandering binnen zijn sociale kring naar een medische transformatie en hormoontherapie, maakte Nelson zich behoorlijk zorgen over de combinatie van LGBTQ-leven en diabetes.
"Er waren tijden met diabetes dat ik niet zeker wist wat ik kon verwachten en dat ik niemand in hetzelfde schuitje kende", zegt deze 38-jarige verpleegster in Toronto, Canada. "Ik weet dat iedereen anders is, maar het zou nuttig zijn geweest om te weten waar ik voor stond."
Afgezien van de onbekende factoren van de geslachtsverandering zelf, leken veel diabetes-specifieke vragen de situatie te compliceren. Nu ik erop terugkijk, weet Nelson dat hij geluk heeft, want velen in de LGBTQ-gemeenschap die toevallig ook met diabetes leven, hebben niet het soort steun dat hij het geluk heeft gehad.
Neem bijvoorbeeld een recent verhaal uit Michigan, over een 19-jarige die lijdt aan diabetes type 1 die als homo uit de kast kwam en zijn ouders hem kennelijk verstoten - en hem zelfs van hun verzekering verwijderden, wat betekende dat hij niet langer in staat was om de dure insuline die nodig is om te overleven, en de jongeman dwingen zich tot de Diabetes Online Community (DOC) te wenden voor ondersteuning terwijl hij zich aanmeldt voor Medicaid.
Dat is een tragisch voorbeeld waardoor het bloed kookt, maar het is slechts een van de vele problemen waarmee onze LGBTQ-vrienden met diabetes worden geconfronteerd. Er is geen gevestigd ondersteuningssysteem voor deze groep, noch veel op het gebied van wetenschappelijk onderzoek of protocol over hoe zorgprofessionals omgaan met deze personen.
Toch gaan die LGBTQ D-piepgeluiden vooruit en creëren ze hun eigen kanalen om met elkaar in contact te komen en elkaar te ondersteunen, inclusief het aanboren van bestaande diabetesbronnen, zowel online als offline.
We spraken de afgelopen maanden met een handvol LGBTQ D-peeps en hoorden hun verhalen over hoe ze diabeteshindernissen hebben aangepakt die gepaard gaan met het openlijk omarmen van hun seksuele en genderidentiteiten. Velen wijzen erop dat de uitdagingen van het zijn in de LGBTQ-gemeenschap in sommige opzichten vergelijkbaar zijn met die waarmee de D-gemeenschap wordt geconfronteerd.
"Beide populaties worden geplaagd door mythen en misvattingen, (en) beide worden geconfronteerd met constante juridische, sociale en economische strijd", zegt Cat Carter in Connecticut, bij wie kort na haar 30e verjaardag in 2015 de diagnose T1D werd gesteld. jaar van de universiteit na jarenlang het feit geheim te hebben gehouden.
“Er zijn grote problemen en kleine nuances die kostbare ruimte, tijd en geld in beslag nemen. En zoals bij elke rechteloze groep of minderheidsgroep, zijn er verschillende parallellen met de strijd waarmee we worden geconfronteerd. Het is geen wonder dat velen van ons worstelen met angst, depressie en vermoeidheid '', zegt ze.
LGBTQ-culturele gevoeligheid en angsten in de gezondheidszorg
Een van de leiders op dit gebied is Theresa Garnero van de Universiteit van Californië in San Francisco, een verhuizer-en-schudder in de diabetesruimte die al meer dan drie decennia verpleegkundige en gecertificeerde diabetes-opvoeder (CDE) is. Ze is een vooraanstaande autoriteit op het gebied van diabetes, een productieve diabetescartoonist, een voormalig jazzpianist en een voormalige nationale hoopvolle kunstschaatsster (serieus!). Een van de vele diabetesinitiatieven waar ze door de jaren heen deel van heeft uitgemaakt, is een focus op het ontwikkelen van training over culturele gevoeligheid voor zorgprofessionals met betrekking tot de LGBTQ-gemeenschap met diabetes.
"We moeten ons er gewoon meer van bewust zijn dat de seksuele minderheid in elke praktijk voorkomt, en niet heteroseksualiteit aannemen bij de behandeling van mensen met diabetes", zegt ze. "Dat kan de mensen die je probeert te dienen, vervreemden."
Garnero sprak over dit onderwerp op de conferentie van de American Association of Diabetes Educators (AADE) 2019, waar hij wat nieuw onderzoek naar dit onderwerp presenteerde en middelen aanbood voor het bieden van cultureel gevoelige diabeteszorg aan mensen in de LGBTQ-gemeenschap.
Het weinige onderzoek dat er is over de combinatie van diabetesuitkomsten en LGBTQ schetst een somber beeld. Een Northwestern Medicine-studie uit 2018 is een van de eerste in zijn soort om te onderzoeken hoe gezondheidsgedrag verband houdt met "minderheidsstress" - kwesties van gestigmatiseerd en gemarginaliseerd worden - en hoe dit kan bijdragen aan het risico op een slechte gezondheid onder LGBTQ-jongeren.
Dat omvat slechtere mentale en fysieke gezondheidsresultaten, vonden de auteurs van het onderzoek, en Garnero merkt op dat het zeker van toepassing kan zijn op mensen met T1D, vooral als hun zorgverleners niet effectief met hen omgaan.
Dan zijn er onderzoeken die aantonen dat mensen met diabetes in de LGBTQ-gemeenschap vaak met ernstigere complicaties te maken krijgen, aangewakkerd door de geestelijke gezondheidsproblemen en stigmatisering die gepaard gaat met seksuele en genderidentiteiten die de samenleving helaas afwijst als ze niet als 'normaal' wordt beschouwd.
In de omgeving van Philadelphia zegt de bekende diabetes-opvoeder en type 1 Gary Scheiner dat zijn medewerkers van Integrated Diabetes Services het onderwerp LGBTQ-individuen en diabeteszorg hebben besproken en in het algemeen een leidend principe proberen te volgen:
"Over het algemeen hebben LGBTQ-mensen met T1D vergelijkbare behoeften en problemen als ieder ander", zegt hij. “Er is misschien een beetje meer risico op eetstoornissen en wat ongemak bij het dragen van apparaten op het lichaam. Ook erg belangrijk voor clinici om de juiste taal te gebruiken om te voorkomen dat ze oordelen. Transgenders hebben vaak hormonale onregelmatigheden die de glucosespiegel beïnvloeden. "
Garnero is het daarmee eens en merkt op dat het moeilijk kan zijn om een arts te vinden die u kunt vertrouwen. "Als je homo bent en je gaat naar een dokter omdat je ziek bent ... Ik bedoel, we kennen de uitdagingen van het leven met diabetes, en we vragen: 'Horen ze bij het programma of niet?' “Ik moet naar buiten komen en zal ik vijandigheid onder ogen zien?” Of zal deze persoon echt om me geven? Het is echt een tweesnijdend zwaard. Het is moeilijk om iemand te vinden die aan jouw kant staat, zelfs niet in de diabeteswereld, maar je voegt er een seksuele minderheidscomponent aan toe en het is zelfs nog moeilijker. "
Garnero herinnert zich een vriend in de D-gemeenschap die de inmiddels ter ziele gegane Diabetes and Gays Foundation in de Bay Area had opgericht, die zei dat een dokter hem vertelde dat hij 'elke dieptepunt die hij kreeg, verdiende omdat hij homo was'.
JA!
Een ander voorbeeld dat Garnero hoorde, is dat wanneer een jongvolwassen vrouwtje met T1D op de Eerste Hulp terechtkomt als gevolg van hoge bloedsuikers en diabetische ketoacidose (DKA), het ziekenhuispersoneel automatisch een zwangerschapstest doet - en daarvoor een verzekering in rekening brengt! Het maakt niet uit of de jonge vrouw zegt dat ze er is voor DKA en insuline nodig heeft, en dat ze homo is en dat ze op geen enkele manier zwanger is; het personeel van de eerste hulp van het ziekenhuis luistert gewoon niet naar haar.
"Mensen willen sowieso niet naar de dokter", zegt Garnero. "Maar in de subcultuur van de seksuele minderheid zou ik zeggen dat er over het algemeen nog meer wantrouwen heerst, omdat de persoon van wie je hulp probeert te krijgen, je misschien pijn doet. Binnen de gemeenschap wordt er veel over dat risico gedeeld voordat je naar buiten gaat om advies in te winnen, en het is een rotzooi. Het kan worden beladen met problemen. "
Horen van LGBTQ-mensen met diabetes
In Los Angeles deelt D-peep Dave Holmes zijn verhaal waarin hij in 2015 op 44-jarige leeftijd werd gediagnosticeerd - lang nadat hij decennia geleden uit de kast was gekomen als homoseksuele man. Hij zegt dat veel delen van het leven met diabetes hetzelfde zijn als voor iedereen, maar andere delen zijn meer uitgesproken binnen bepaalde seksuele minderheidsgemeenschappen.
"Mensen zijn onwetend over diabetes in het algemeen, maar als je de body-shaming toevoegt die hoogtij viert in bepaalde homo-subgemeenschappen, kan iemand zich soms bijzonder beoordeeld voelen", zegt hij. “Ik doe triatlons en marathons en ben over het algemeen een van de meest actieve mensen die ik ken, maar het idee dat buikspieren de enige echte indicator zijn van lichamelijke gezondheid is vooral sterk in sommige homokringen. Ik weet dat het rotzooi is, maar het kan vermoeiend worden. "
Holmes voegt eraan toe dat "volwassen worden in de jaren 80, opgroeien in doodsangst voor hiv / aids, zo psychotisch gefocust zijn op veiligere seks, en dan het krijgen van de andere auto-immuunziekte voelt als een wrede ironie."
Hoewel culturele ongevoeligheid zeker bestaat, ervaart niet iedereen in de LGBTQ-gemeenschap dat in relatie tot hun medische zorgteams. Voor Carter in Connecticut weet ze dat dit een voorrecht is en ze waardeert het, vooral in haar werk als universiteitscarrière en academisch adviseur.
"Ik heb ongelooflijk veel geluk dat de endocrinoloog naar wie ik in eerste instantie werd verwezen, geweldig is", zegt ze. "Hij en zijn staf zijn ronduit rocksterren, en ik heb me vanaf mijn eerste afspraak bij hem veilig en open gevoeld. In mijn werk met studenten heb ik echter gehoord van degenen die uit hun huis zijn gezet omdat ze eruit kwamen. "
Voor het vinden van LGBTQ-vriendelijke zorgaanbieders wijst Carter op twee bronnen:
- GLMA (voorheen de Gay & Lesbian Medical Association)
- HRC (mensenrechtencampagne)
Voor Carter draait het allemaal om veiligheid, zowel gerelateerd aan gezondheidskwesties als het leven in het algemeen.
"Wat ze je niet vertellen over uit de kast komen, is dat je het keer op keer moet doen. Voor altijd. Het houdt nooit echt op. Het is op die manier net als diabetes '', zegt ze. "Het is geen klap en klap! Je bent weg en daar hoef je nooit meer mee om te gaan. Je ontmoet constant nieuwe mensen, voelt ze aan, probeert te bepalen of je je vriendin of je vrouw terloops kunt noemen, zoals koppels van hetzelfde geslacht hun significante anderen noemen zonder er zelfs maar aan te denken - zonder je zorgen te maken over hoe de andere persoon / mensen dat zullen doen reageren / naar je kijken / je behandelen.
'Is het veilig om hier elkaars hand vast te houden? Is het veilig om me androgyn te kleden waar ik vandaag heen ga? Als (mijn partner) Melissa en ik de staatsgrenzen oversteken en we een auto-ongeluk krijgen, zal medisch personeel of ziekenhuispersoneel dan vragen wie (onze zoon) Liam's moeder is? Zal een van ons van hem gescheiden worden? Zullen we van elkaar gescheiden zijn? "
"De vragen en nieuwe scenario's zijn eindeloos", zegt ze. “En uiteindelijk komt het naar mijn bescheiden mening allemaal neer op veiligheid. Er is tegen mij geschreeuwd toen ik met mijn (toenmalige) vriendin over straat liep. Ze gooiden vuilnis naar ons. Er zijn leveranciers geweest die weigerden met ons samen te werken omdat we homo zijn. Was dat vervelend? Onbeleefd? Ontmoedigend? Zeker. Maar de gillende vreemdeling en het rondvliegende vuilnis waren veel angstaanjagender.
'Je kunt op de meest liberale plek op aarde wonen, en er is maar één maniak nodig om alles te ruïneren. Dus die angst zit echt altijd in je achterhoofd. Het maakt niet uit hoeveel micro-agressies u eraf haalt. Het maakt niet uit hoeveel humor je gebruikt om af te leiden. Het maakt niet uit door hoeveel bondgenoten je bent omringd. Het maakt niet uit hoeveel zelfvertrouwen je uitstraalt of hoe fantastisch je ook bent. U bent constant op uw hoede dat u veilig bent, zonder het zelfs maar te beseffen. Het wordt echt een tweede natuur. "
Nelson, die het afgelopen jaar overging van vrouw naar man, merkt ook op dat hij geluk heeft als het gaat om zijn zorgteam.
"Mijn ervaring met mijn eigen zorgverleners was redelijk goed", zegt hij. “In het begin kregen ze af en toe de voornaamwoorden verkeerd, die prikten. Maar na een tijdje wordt het beter. Met een spoedbezoek was ik constant ‘Schuur’En‘Kudde,'Wat frustrerend was. Of wanneer ze het niet in mijn gezicht zouden doen, maar dan het gordijn zouden sluiten en het zouden doen ... alsof ik ze niet kon horen. "
Net voor de overgang, zei Nelson dat zijn endo de gebruikelijke bijwerkingen van testosteron had overwonnen: lagere stem, haargroei, acne, enz. Maar er werd geen melding gemaakt van diabetes of hoe het die kant van zijn gezondheid zou kunnen beïnvloeden, zoals bloedsuikers. .
Hij zegt dat er weinig medische informatie bestaat over dat tweeledige onderwerp, maar hij vond hulp van de diabetespatiëntengemeenschap - zelfs D-ouders deelden dat hun tienerzonen een beetje gevoeliger waren voor insuline, wat informatief was.
“Ik ben steeds gevoeliger geworden voor insuline en heb wat meer moeite om lage suikers op te nemen. Ook merkte ik in het begin dat mijn suikers veel meer omhoog, omlaag, omhoog, omlaag waren. Ik breng nog steeds wijzigingen aan in mijn basale snelheden en insuline-koolhydraatratio's, maar het is nu een beetje beter '', zegt Nelson.
Toen hij voor het eerst met testosteron begon, ging Nelson van 90 procent van de tijd binnen bereik naar 67 procent binnen bereik. Nu, na ongeveer een jaar, is hij weer voor 80 procent binnen bereik. Zijn diabeteszorgteam merkte op dat het oké zou zijn om een iets hogere A1C te hebben toen hij voor het eerst overstapte, maar Nelson zegt dat hij een perfectionist is, dus hij doet er alles aan om terug te gaan naar de hoogste Time-in-Range (TIR) en laagste A1C mogelijk.
S. Isaac Holloway-Dowd in Kansas is een andere transgender van vrouw naar man (FTM), bij wie in 1993 als 11-jarig meisje T1D werd vastgesteld - met bloedsuikers van meer dan 2.000 mg / dL (!) -dag DKA coma. Dit was lang voordat hij in 2005 op 24-jarige leeftijd uit de kast kwam als transgender, en voordat hij nu meer dan tien jaar geleden begon met testosteron.
"Ik doorliep dezelfde stappen als de meeste FTM's, maar wachtte wat langer met het starten van hormonen, omdat ik zeker wilde weten dat ik de juiste keuze maakte en dat ik het op een gezonde manier deed", zegt hij. "Ik zag een therapeut en kreeg een brief om met hormonen te beginnen, en ik had toestemming van mijn diabetes-endocrinoloog om te beginnen. Ik ben in eerste instantie begonnen met testosteron bij een andere endocrinoloog en dit wordt onderhouden door mijn eerstelijnszorgverlener die LGBT-vriendelijk is en meer ervaring heeft met transgendergezondheidskwesties. "
Holloway-Dowd zegt dat die eerste weken van 2008 een glucose-achtbaan waren. Toen de menstruatiecyclus geleidelijk afnam en enkele maanden later stopte, leidde dat tot stabielere BG's. Hij merkte ook dat zijn concentratie en focus zijn verbeterd, en gedachten over zelfbeschadiging en zelfmoord die hem zo lang hadden geplaagd, waren bijna volledig verdwenen nadat hij met testosteron was begonnen.
Hij trouwde in 2012 met zijn FTM-vriendje van 4 jaar, ongeveer een maand voordat hij een volledige hysterectomie kreeg. “Ik ben gezegend met geweldige ervaringen in de gezondheidszorg, afgezien van een verpleegster na mijn hysterectomie die mij de zorg weigerde. Ik kwam voor mezelf op en eiste een respectvolle en passende medische behandeling. Als ik het gevoel krijg dat dat niet zo is, kan ik bepaalde aspecten van mij in de kast stoppen om de zorg te krijgen die ik nodig heb. Aangezien ik voor een man passeer en zelfs voor hetero kan doorgaan, kan ik dit, maar ik weet dat de meeste LGBT-diabetici niet zoveel geluk hebben. "
Hij merkt ook op dat zorgverleners zich minder op hun gemak voelen bij het overschakelen van voornaamwoorden van zij / haar / haar naar hij / hij / zijn vastzitten aan een voorkeursnaam en “jij” en dit kwam hen goed van pas. 'Medisch taalgebruik is prima, maar als je uit ervaring spreekt, is het erg bevestigend om je voornaamwoord aan je anatomie te horen hechten. Andere transgenders kunnen echter hun eigen voorkeurstermen hebben ... en het is oké als een medische zorgverlener ernaar vraagt. "
Holloway-Dowd geeft les aan hoogbegaafde basis- en middelbare scholieren in een zuid-centraal Kansas schooldistrict en runt ook een Facebook-groep genaamd My Pancreas Is Queerer Than Yours met bijna 70 leden. Hij volgt ook een in Griekenland gevestigde groep genaamd Queer Diabetics online. Bovendien heeft zijn FTM-man diabetes type 2 en voltooit hij zijn masteropleiding om medisch maatschappelijk werker te worden.
"Ik ben dankbaar voor insuline en testosteron", zegt Holloway-Dowd. "Ik zou hier vandaag niet zijn zonder die hormonen."
In San Francisco vertelt Alexi Melvin haar eigen T1D-diagnose die op 14-jarige leeftijd kwam toen ze net was overgestapt naar een nieuwe middelbare school in Scottsdale, Arizona - ongeveer een jaar nadat ze zei dat het overduidelijk was geworden dat ze zich aangetrokken voelde tot vrouwen (waarschijnlijk met dank aan Nicole Kidman in "Moulin Rouge!")
"Toen ik jonger was, zou het een understatement zijn om te zeggen dat zowel T1D als homoseksualiteit mijn evolutie naar het vinden van mijn plek in de wereld en in mijn eigen huid belemmerde," zegt ze, terwijl ze erkent dat ze het geluk had de steun van familie en vrienden te krijgen. . "Ik kende toen niemand die diabetes type 1 had, noch iemand van mijn leeftijd die homo was. Maar met de evolutie van sociale media veranderde dat snel. "
“Het vinden van de LGBT-gemeenschap was de eerste stap naar het gevoel gehoord te worden.Er waren verschillende websites en communities die me hielpen contact te maken met anderen en uit mijn schulp te komen. Het duurde iets langer voordat de T1D-gemeenschap tot bloei kwam, maar toen dat gebeurde, was het enorm ”, zegt ze.
Een gezinsperspectief
We spraken ook met Cynthia Deitle, een D-Mom in Tennessee die eerder voor de FBI had gewerkt op het gebied van burgerrechten en haatmisdrijven voordat ze naar de Matthew Shepard Foundation verhuisde, waar ze programma's en operaties beheert voor de LGBT-non-profitorganisatie.
Zij en haar vrouw hebben een jonge zoon, bij wie in 2013 de diagnose T1D werd gesteld toen ze 2 1/2 jaar oud was. Ze nemen al jaren deel aan de Friends For Life (FFL) -conferentie in Orlando en doen daar al jaren vrijwilligerswerk, en zij ' Ik heb gesproken over het leiden van een sessie over de wettelijke rechten van T1D en de interactie met wetshandhavers.
Deitle wijst erop dat diabetesconferenties en evenementen vaak niet inclusief zijn voor LGBTQ-mensen en gezinnen, althans niet zichtbaar. Ze hebben niet echt andere koppels van hetzelfde geslacht met een type 1-kind ontmoet, behalve af en toe een waarneming op de FFL-conferentie.
Ze zegt dat ze zich zorgen maakten dat hun zoon dubbel anders zou zijn, in de zin dat hij het enige kind in de tweede klas is met diabetes type 1 en de enige met twee moeders. Gelukkig hebben ze Jackson nog niet één ding horen zeggen over zich anders voelen, omdat ze hem hebben aangemoedigd om te doen en te zijn wat hij wil. Maar zij en haar partner hadden nog steeds het gevoel dat ze steun nodig hadden.
"Gezinnen willen weten dat ze niet uniek zijn en niet de enige zijn, dat ze niet anders zijn. Ze willen in contact komen met mensen die net als zij zijn, wat een zeer sociologische menselijke behoefte is die iedereen heeft, of het nu gaat om religie, ras of nationale afkomst. Mensen neigen ertoe aangetrokken te worden door anderen die er net zo uitzien en zich gedragen. "
Peer-ondersteuning voor LGBTQ-diabetespiepgeluiden
Het vinden van peer-ondersteuning van degenen die het “snappen” als het gaat om LGBTQ en diabetes is duidelijk van cruciaal belang, maar niet altijd gemakkelijk.
In West Hollywood, Californië, herinnert Jake Giles (gediagnosticeerd met T1D als tiener) zich zijn eerste jaar aan de Loyola University Chicago, toen hij in een week meer LGBTQ-mensen ontmoette dan hij eerder in zijn hele leven had ontmoet. Hij herinnert zich dat hij een andere homo-type 1 ontmoette van een naburige universiteit in Chicago, en dat hij zijn opwinding niet kon bedwingen. Ze stopten zichzelf in een hoek op een huisfeestje en praatten urenlang over hun reizen als jonge diabetici en homomannen.
"Ik vertelde hem over de keer dat ik contact had met iemand en moest stoppen omdat mijn bloedsuikerspiegel crashte", herinnert Giles zich. “Hij vertelde me dat hij in een homobar was en weg moest omdat hij op een lege maag dronk en voelde dat hij neerslachtig werd. We waren allebei op dates geweest waar we aan onze dates moesten uitleggen wat diabetes was, en onszelf aan tafel injecteren. Tijdens het feest voelde ik me meer gezien en gehoord dan ik had sinds de diagnose toen ik 16 was. "
Giles zegt dat hij, nadat hij begin 2018 een Beyond Type 1-blogpost schreef - Coming Out Twice: Being a Gay Diabetic - tientallen berichten ontving van mensen uit het hele land, waarin hij diezelfde soort verwantschap uitdrukte die hij voelde toen hij een andere vreemde D-peep ontmoette op de universiteit. Dat was de hele reden waarom hij de post schreef, om contact te maken en die peer-ondersteuning te vinden.
"De reden dat ik het stuk schreef, was omdat ik er zo naar verlangde mensen zoals ik te ontmoeten, en zo weinig vond," zei hij. "Ik ben in de loop der jaren lid geworden van een paar Facebook-groepen, maar heb nooit een stabiele community gevonden. Sommige dagen zijn beter dan andere, maar de zwakke dagen zouden exponentieel beter zijn als ik mensen kon bereiken waarvan ik wist dat ze soortgelijke levenservaringen hadden. Net als LGBTQ, vormt diabetes uw wereldbeeld en dagelijks perspectief. Weten dat iemand je nog een klein beetje begrijpt, maakt een merkbaar verschil. "
Carter is het daarmee eens en zegt dat ze strategisch betrokken raakte bij T1D-gemeenschapsprogramma's en evenementen waar de kans om andere LGBTQ-mensen te ontmoeten misschien groter is.
"Dus zonder verder oponthoud ga ik hier met tegenzin een stereotype steunen", zegt ze. “Veel lesbiennes sporten en zijn graag lichamelijk actief. Persoonlijk heb ik programma's gezocht zoals JDRF Ride en andere duurteams, Type One Run, en onlangs heb ik een volledig T1D Ragnar-estafetteteam georganiseerd. En zou je het niet weten, ik ken nu drie andere mensen met T1D die lid zijn van de LGBT-gemeenschap. Ik heb ook een aantal ongelooflijke, ongelooflijke bondgenoten ontmoet via die programma's! "
Voor Holmes in LA is het opgroeien in de jaren 80 als jonge homoman een deel van de reden waarom hij professioneel een creatieve uitlaatklep is geworden. Hij schrijft persoonlijke essays voor het tijdschrift Esquire en organiseert ook podcasts en tv-shows - gedeeltelijk om een trede in de peer-supportladder te zijn voor zowel homomannen als mensen met T1D, zegt hij.
“Al heel snel na mijn diagnose nam ik de beslissing om er absoluut eerlijk over te zijn in alles wat ik doe. En eerlijk gezegd denk ik dat die beslissing werd ingegeven door mijn homoseksualiteit. In mijn jeugd had ik zo'n honger naar volwassen homostemmen, gewoon om een licht in de mist te laten schijnen en een leven voor mij te modelleren. Toen ik als tiener een Paul Rudnick of een Armistead Maupin las, gewoon wetende dat ze daarbuiten waren en leefden en leefden goed liet me geloven dat ik het ook kon. "
Holmes voegt eraan toe dat hij na zijn T1D-diagnose toen hij veertig was, hetzelfde proces doorliep en het internet doorzocht op zoek naar T1D-atleten. De twee gaan hand in hand, zegt hij.
“Ik weet op een bepaald niveau dat het belangrijk is om een homoseksuele man te zijn in de media, belangrijk is voor de geïsoleerde jonge homoseksuele jongen, dus is het logisch dat hetzelfde zou gelden voor T1D. Zichtbaarheid is belangrijk. Bovendien lijkt het gewoon een enorme verspilling van energie om uit de kast te zijn als homo en opgesloten te zitten als diabetespatiënt. "
Om bondgenoten te zoeken, zijn hier enkele bronnen voor D-peeps in de LGBTQ-gemeenschap:
- Beyond Type 1 (met een hele reeks LGBTQ-communityleden met diabetes die hun verhalen delen)
- Connected in Motion outdoor-activiteitengroep gevestigd in Canada
- Facebook-groepen: My Pancreas Is Queerer Than Yours, in Griekenland gevestigde Queer Diabetics en andere algemene FB-groepen waarmee LGBTQ-mensen verbinding kunnen maken, zoals The Diabetic Journey, A1C Couch en Diabuddies.
Natuurlijk, hoe magisch en geweldig de D-Community soms ook kan zijn op peer-support, niet iedereen is aan boord.
"Helaas… dwepers bestaan in elke populatie en gemeenschap, inclusief de T1D-gemeenschap - zowel persoonlijk als online," legt Carter uit. "Alleen omdat ze T1D hebben of een familielid met T1D hebben, wil nog niet zeggen dat ze geloven in mijn bestaansrecht als homoseksuele Amerikaan. Het is gecompliceerd. Het is gelaagd. En het is vervelend. Dat gevoel van totaal ‘gemak’ is er nooit echt, tenzij ik bij een groep T1D's ben waar ik al voor uit ben gekomen en waarvan ik weet dat ze bondgenoten of familie zijn. "
Ons hart breekt het horen van onverdraagzaamheid en ongevoeligheid, en we waarderen elke persoon die zijn verhaal openlijk deelt. Grote dank aan mensen zoals Theresa Garnero die hun professionele rol gebruiken om een verschil te maken en de levens te verbeteren van mensen die op meer dan één manier "anders" zijn in de samenleving.
.jpg)
