De verpleegsters op de SEH hadden moeite om de naald erin te krijgen. Mijn normaal dikke aderen zijn zo leeg dat ze zich in mijn kalkachtige vlees hebben teruggetrokken, terwijl uitdroging hun ware locaties camoufleerde. Toch lopen de infuusvloeistoffen nu eindelijk door, hoewel ik niet kan zeggen dat ik me beter voel. Niet dat ik pijn voel. Of misselijkheid. Of veel van wat dan ook. Ik voel ... nou, ik weet niet zeker wat ik voel. Meestal verward. Bewolkt op weg. Moe. Duizelig, ook al lig ik plat in een ziekenhuisbed.
Achter en boven mij geeft de hartmonitor weer een alarmsignaal. Bloeddruk laag, hartslag hoog.
Mijn mond is uitgedroogd, tong zo droog alsof ik dagenlang over het zand van de Sahara ben gekropen na een vliegtuigongeluk in het dorre, kale woestenij. Ik probeer een van de ijslolly-achtige spons-op-een-stokjes op het nabijgelegen aanrecht te pakken, maar ik kan net zo goed in een dwangbuis zitten. Buizen en kabels houden me in de war als een Borg-octopus en beperken mijn beweging.
Mijn diabetes "zus" Lisa geeft me een van de sponzen terwijl ze luistert naar mijn vrouw die tekeer gaat over de wachttijd op een maandagmiddag op de SEH. "Waarom heb je ze niet gewoon verteld dat je man diabetes type 1 heeft en moet overgeven?" Lisa vraagt: "Dat is wat ik altijd doe. Brengt me helemaal vooraan in de rij. "
Ik ben geschokt. "Nee," kras ik met uitgedroogde lippen, "ik speel de DKA-kaart niet alleen om versnelde service te krijgen." Alleen al het idee is ... fout ... beledigend. Zoals diabetes als een soort excuus gebruiken. Een kruk.
Op dat moment komt de gekwelde SEH-arts de behandelkamer binnen en zegt zonder te pauzeren: "Nou, je bent in DKA."
"Echt niet," zeg ik verbijsterd, en niet alleen door de timing. Ik heb over DKA geschreven. (Meer dan eens.) Ik heb mensen over DKA geleerd. ID kaart weten als ik in DKA was.
De dokter rolt letterlijk met haar ogen.
"Het spijt me," stamel ik verontschuldigend, "zoiets is natuurlijk niet te verwarren, maar het kwam nooit bij me op dat ik in DKA was."
De dokter geeft me een van die vernietigende blikken die de medische types voorbehouden zijn voor mensen die beter zouden moeten weten, en gaat verder: "Je aantal witte bloedcellen is enorm, je bent ernstig uitgedroogd, je elektrolyten zijn ver weg, en je problemen met uw nieren begint te krijgen. Ik geef je toe. Je bent hier minstens twee dagen, misschien meer, terwijl we dit allemaal uitzoeken. "
DKA? Me? Hoe is dat mogelijk? Ik zou weten of ik in DKA was ... nietwaar?
Diabetische ketoacidose: de 411
Mensen met diabetes type 1 leven op een slappe koord. Aan de ene kant kan een lage bloedsuikerspiegel - hypoglykemie genaamd - dodelijk zijn. Aan de andere kant kan een hoge bloedsuikerspiegel iets veroorzaken dat diabetische ketoacidose of DKA wordt genoemd. Het kan je ook doden.
Dit is hoe DKA werkt: als de insuline laag is, kunnen de cellen in uw lichaam geen suiker metaboliseren. Zelfs als er een ton suiker te krijgen. Zonder insuline, hoeveel glucose de cellen ook binnenzwemmen, ze kunnen er geen slokje van krijgen. Uitgehongerd in een zee van overvloed, keren de cellen zich tegen elkaar, de magere en gemene cellen vallen de dikke en luie aan. In plaats van suiker gaan de cellen vet metaboliseren als brandstof. Ja. Het is kannibalisme in de beste traditie van de zwart-wit Tarzan-films van het midden van de jaren dertig. Overal in de jungle van je lichaam, terwijl verre oorlogstrommels kloppen, grote ijzeren potten uit hutten met rieten daken worden gesleept en olieachtige kookvuren worden aangestoken. De rook van die olieachtige, vetkokende kannibalenvuren stijgt boven het bladerdak van de jungle en blokkeert de zon ...
In het letterlijke geval van je lichaam worden deze roetachtige rook die het bijproduct is van metabolische vetverbranding ketonen genoemd, en hun aanwezigheid in een voldoende hoog volume verschuift de hele bloedbaan naar een zuurder punt, vandaar de acidose in de naam van deze gevaarlijkste van diabetescomplicaties.
En dat kan ervoor zorgen dat er wat slechte dingen gebeuren. Inclusief overlijden.
De belangrijkste symptomen van DKA waar we op moeten letten - behalve die welke in de eerste plaats verband houden met een hoge bloedsuikerspiegel, zoals gekke dorst en plassen als een renpaard - zijn misselijkheid of braken, buikpijn, fruitig ruikende adem, snelle ademhaling en verwarring.
Natuurlijk ruik je je eigen adem niet. Als je in de war bent, weet je het waarschijnlijk niet. En de meeste mensen zijn zich niet bewust van hun ademhalingssnelheid. Dus het belangrijkste waarschuwingssignaal van een naderende DKA waar alle type 1-patiënten op moeten letten, is de combinatie van misselijkheid en buikpijn in de aanwezigheid van een hoge bloedsuikerspiegel.
En ik heb er nooit een gehad. Misselijkheid of pijn, maar zoals mijn arts opmerkte, had ik duidelijk DKA.
Mijn DKA-ervaring
Wat is er gebeurd? Ik weet het nog steeds niet. Veel ervan is wazig. Iets heeft me ziek gemaakt. Ik moest overgeven, maar mijn suiker was op een normaal niveau toen het gebeurde. Maar toen ging het naar het zuiden. Mijn bloedsuikerspiegel begon te stijgen en hield niet meer op. Ik gooide er insuline naar toe, maar het ging allemaal zo snel. Zo ontzettend snel. Het kostte me maar een paar uur, met een uitloop van net onder de 300 mg / dL, om me in een complete metabole crisis te brengen die me drie dagen in het ziekenhuis liet liggen, waarvan twee op de ICU.
Dagen later merkte mijn endo, die door de 59 pagina's met laboratoriumresultaten van het ziekenhuis bladerde en mijn Dexcom CGM-gegevens onder de loep nam, op dat het meer op een "pomp DKA" leek. Maar ik zit niet op een pomp. Ik gebruik MDI (injectietherapie), neem twee keer per dag basale insuline op en werk daarnaast meerdere keren per dag snel. Maar op de een of andere manier ging de suiker voor op de insuline. Ver vooruit. Misschien had ik een slechte insuline. Misschien heb ik een fout gemaakt. Maar dat is niet belangrijk. Niet nu. Wat belangrijk is, is dat de mogelijkheid van DKA - een fundamentele realiteit van mijn toestand, mijn leven - gewoon niet meer als mogelijkheid in mijn playbook stond. Hoe deed dat gebeuren?
Ik denk dat het een slechte bijwerking is van goede controle.
Bekendheid leidt tot minachting
Vroeger had ik een complete diabetes Go-bag, van alles voorzien: glucosemeter en strips. Bloedketonenmeter. Injectiespuit met lange naald voor intermusculaire injecties wanneer high. Glucagon ER-kit. Reserve spullen voor welke therapie ik op dat moment ook gebruikte. Ik was een eenmans mobiel diabetesbehandelingsteam, klaar voor alles.
Maar mijn diabetes is al een hele tijd redelijk onder controle en in de loop der jaren ben ik luier en luier geworden. De laatste tijd reis ik licht. CGM op mijn arm die suikergegevens naar mijn iPhone stuurt, Flexpen in mijn achterzak en een hoes van Transcend-glucosegel in elke voorzak. Een paar reserve pennaalden verspreid over de zakken van de verschillende jassen die ik leuk vind, plus nog een paar in het handschoenenkastje van mijn auto.
Toen deze ramp toesloeg, had ik niet alleen geen idee waar mijn ketonenmeter - met zijn lege batterij en lang verlopen strips - was, het kwam tijdens dit kleine avontuur zelfs nooit bij me op dat ik op ketonen moest testen. Het hele onderwerp was regelrecht uit mijn hoofd gevallen.
Ik nader bijna twee decennia diabetes zonder DKA, zelfs nooit in de buurt, eigenlijk, en ik denk dat het gebrek aan dansen met de duivel me in een vals gevoel van veiligheid heeft gesust. Simpel gezegd: omdat het mij nog nooit is overkomen, moet ik onbewust zijn begonnen te geloven dat het niet kon.
Maar diabetes rust nooit. We kunnen het ons ook niet veroorloven.
Terug naar de basis
Als piloot ben ik verplicht om een permanente opleiding te volgen om mijn licentie actueel te houden. Voor veel beroepen is iets soortgelijks nodig. Het heet permanente educatie. Zelfs doktoren moeten blijven leren. Onderdeel van doorgaan met leren is ervoor te zorgen dat professionals op de hoogte blijven van veranderingen in hun beroep, maar het is ook een manier om ervoor te zorgen dat delen van uw kennisportfolio die u zelden gebruikt, actueel blijven. Zoals de fundamentele behoefte voor mensen met diabetes om een ziektedagplan te hebben, iets dat ik al lang was vergeten door gebrek aan gebruik.
Dus nu vernederd, zwaar gekneusd en gehavend van mijn verblijf, telemetrie-alarmen nog steeds in mijn oren weerklinken, word ik geconfronteerd met de behoefte om terug te gaan naar de basis. Om de risico's, de vaardigheden, de tools die ik al die jaren geleden heb leren kennen, opnieuw te leren na mijn diagnose… en die ik sindsdien ben vergeten.
En ik wed dat ik niet de enige ben, dus ik nodig jullie allemaal uit om met me mee te gaan op deze reis Back to D-Basics, hier bij Diabetes Mijn, te beginnen met het vandaag opnieuw bezoeken van DKA-voorbereiding.
Wat doe ik om herhaling te voorkomen? Behalve het hernieuwde besef dat DKA bestaat, kan het ons allemaal overkomen, kan het met een verbluffende snelheid gebeuren en komt het misschien niet compleet met alle symptomen die we hebben geleerd te verwachten? Nou, ik:
- Het alarm 'hoog' van mijn CGM weer ingeschakeld. Omdat ik last had van alarmmoeheid, had ik het een tijdje geleden uitgezet en had ik het lage alarm gewoon op zijn plaats gelaten. Ik maakte de fout te denken dat dieptepunten de grootste bedreiging vormen. Nu word ik daaraan herinnerd beide hoogte- en dieptepunten zijn gelijke bedreigingen.
- Ik heb een nieuwe Precision Xtra-bloedketonenmeter gekocht en de zeer dure strips die deze voeden, om het DKA-risico beter in te schatten als ik high ben. Elke keer dat ik meer dan twee uur meer dan 275 mg / dL ben, breek ik die puppy uit. Als die meter iets boven 1,5 mmol / L klokt, ga ik naar de Eerste Hulp. Zelfs als ik me goed voel.
- Gegraven een ½-inch naaldspuit om in mijn opnieuw samengestelde Go-bag te dragen. Als ik een hardnekkige high heb, kan het injecteren van correctie-insuline in spieren in plaats van in vet de insuline sneller aan het werk krijgen - waardoor het risico op DKA wordt verminderd.
- Ik draag die Go-bag nu weer met me mee. Overal. Geen licht reizen meer, ik pak alles in wat ik nodig heb om te overleven en te gedijen. Ik denk dat ik echt een Born Again Diabetic ben.
Voor mijn volgende opfrisles denk ik erover om de insulinetemperatuurregeling opnieuw te bekijken. Hoe warm of koud kan het worden voordat het zijn slag verliest? Hoe zou u het in beide gevallen weten? En welke tools en trucs hebben we om het veilig te houden?
-before-christmas.jpg)
