Toen ik hoorde dat ik op 45-jarige leeftijd hiv had, moest ik beslissen aan wie ik het moest vertellen. Toen ik mijn diagnose met mijn kinderen wilde delen, wist ik dat ik maar één optie had.
Mijn kinderen waren toen 15, 12 en 8, en het was echt een schokkerige reactie om ze te vertellen dat ik hiv had. Ik lag al weken ziek op de bank en we waren allemaal benieuwd naar de oorzaak van mijn ziekte.
Binnen 30 minuten na het telefoontje dat mijn leven veranderde, was mijn 15-jarige op haar telefoon op zoek naar antwoorden op internet. Ik herinner me dat ze zei: "Mam, je gaat hier niet aan dood." Ik dacht dat ik wist van hiv, maar als je er onverwachts achter komt dat het in je lichaam zit, verandert je perspectief drastisch.
Ironisch genoeg was het de kalme manier van doen van mijn tiener waaraan ik me vastklampte voor troost op die eerste momenten dat ik leerde dat ik hiv-positief was.
Hier is hoe ik met mijn kinderen sprak over mijn diagnose en wat ik moet weten over het krijgen van kinderen als je hiv hebt.
Een schone lei om te onderwijzen
Voor mijn 12-jarige dochter en 8-jarige zoon was hiv niets anders dan drie letters. Ze opvoeden zonder de associatie van stigma was een onvoorziene, maar gelukkige kans.
Ik legde uit dat hiv een virus is dat de goede cellen in mijn lichaam aanviel en dat ik binnenkort medicijnen zou gaan nemen om dat proces om te keren. Instinctief gebruikte ik een Pac-Man-analogie om hen te helpen de rol van de medicatie versus het virus te visualiseren. Openstaan gaf me opluchting omdat ik wist dat ik een nieuw normaal creëerde als ik over hiv sprak.
Het lastige was om uit te leggen hoe moeder dit in haar lichaam kreeg.
Praten over seks is lastig
Al sinds ik me kon herinneren, wist ik dat ik super open zou zijn tegenover mijn toekomstige kinderen over seks. Maar toen kreeg ik kinderen en dat ging regelrecht het raam uit.
Praten over seks met je kinderen is lastig. Het is het deel van jezelf dat je als moeder verborgen houdt. Als het op hun lichaam aankomt, hoop je eigenlijk dat ze het zelf uitzoeken. Nu moest ik uitleggen hoe ik hiv opliep.
Voor mijn meisjes vertelde ik dat ik hiv kreeg door seks met een ex-vriend en het daarbij liet. Mijn zoon wist dat het van die partner kwam, maar ik koos ervoor om het 'hoe' vaag te houden. In de afgelopen vier jaar heeft hij gehoord over hiv-overdracht vanwege mijn belangenbehartiging en hij heeft er zeker twee en twee bij elkaar opgeteld.
Uw status openbaar delen
Als ik mijn status geheim zou houden en niet de steun van mijn kinderen zou hebben, denk ik niet dat ik openbaar zou zijn zoals ik nu ben.
Veel mensen met hiv moeten de drang weerstaan om hun kennis te delen en het stigma te verminderen met hun vrienden, familie, collega's of op sociale media. Dit kan zijn omdat hun kinderen het niet weten of omdat ze oud genoeg zijn om stigma te begrijpen en hun ouders vragen te zwijgen voor hun welzijn. Ouders kunnen er ook voor kiezen om privé te blijven om hun kinderen te beschermen tegen de nadelige gevolgen van stigmatisering.
Ik heb het geluk dat mijn kinderen van jongs af aan wisten dat hiv niet meer is wat het was in de jaren 80 en 90. We hebben vandaag niet te maken met een doodvonnis. HIV is een chronische beheersbare aandoening.
Door mijn interacties met tieners op de school waar ik werk, heb ik gemerkt dat velen van hen geen idee hebben wat hiv is. Omgekeerd zijn veel jonge mensen die via mijn sociale media om advies vragen, bang dat ze door zoenen hiv zullen 'vangen' en kunnen overlijden. Dit is duidelijk niet waar.
Vijfendertig jaar stigmatisering is moeilijk door elkaar te schudden, en het internet doet hiv niet altijd goed. Kinderen zouden via hun school moeten leren wat hiv vandaag de dag is.
Onze kinderen verdienen actuele informatie om het gesprek over hiv te veranderen. Dit kan ons in een richting van preventie en onderhoud brengen als middel om dit virus uit te roeien.
Het is maar een virus
Zeggen dat je waterpokken, griep of verkoudheid hebt, heeft geen stigma. We kunnen deze informatie gemakkelijk delen zonder ons zorgen te maken over wat anderen zullen denken of zeggen.
Aan de andere kant is hiv een van de virussen met het meeste stigma - voornamelijk vanwege het feit dat het kan worden overgedragen via seksueel contact of het delen van naalden. Maar met de huidige medicatie is de correlatie ongegrond, schadelijk en mogelijk gevaarlijk.
Mijn kinderen zien hiv als een pil die ik slik en niets anders. Ze kunnen hun vrienden corrigeren als ouders van die vrienden verkeerde of schadelijke informatie hebben doorgegeven.
In ons huis houden we het licht en maken we er grappen over. Mijn zoon zal zeggen dat ik zijn ijsje niet mag likken omdat hij geen hiv van mij wil krijgen. Dan lachen we, en ik pak toch zijn ijsje.
Het belachelijk maken van de absurditeit van die ervaring is onze manier om de spot te drijven met het virus dat mij niet langer kan bespotten.
HIV en zwangerschap
Wat de meeste mensen niet weten, is dat het heel veilig kan zijn om kinderen te krijgen als je hiv-positief bent. Hoewel dit niet mijn ervaring was, ken ik veel hiv-positieve vrouwen die zonder problemen een succesvolle zwangerschap hebben gehad.
Wanneer ze worden behandeld en niet op te sporen zijn, kunnen vrouwen veilige vaginale geboorten en gezonde hiv-negatieve baby's krijgen. Sommige vrouwen weten pas dat ze hiv-positief zijn als ze zwanger worden, terwijl anderen het virus oplopen tijdens de zwangerschap. Als een man met hiv leeft, is de kans ook klein dat hij het virus overdraagt op een vrouwelijke partner en op de pasgeborene.
Hoe dan ook, er is weinig bezorgdheid over het transmissierisico tijdens de behandeling.
Afhalen
Het veranderen van de manier waarop de wereld naar hiv kijkt, begint bij elke nieuwe generatie. Als we geen moeite doen om onze kinderen voor te lichten over dit virus, zal het stigma nooit eindigen.
Jennifer Vaughan is een pleitbezorger en vlogger voor HIV +. Voor meer informatie over haar hiv-verhaal en dagelijkse vlogs over haar leven met hiv, kun je haar volgen op YouTube en Instagram, en haar pleidooi hier steunen.
.jpg)
.jpg)
