"Help! My Teen Has Diabetes" Nieuw e-boek (met weggeefactie)

Maak kennis met Hadea Fisher, een dertiger uit de Pacific Northwest bij wie op 7-jarige leeftijd diabetes type 1 werd vastgesteld. ongerustheid.

Tegenwoordig werkt Hadea als levenscoach en helpt ze tieners en gezinnen met hun diabetesreizen. Eerder deze zomer publiceerde ze een nieuw e-boek dat bedoeld is als hulpmiddel voor gefrustreerde D-ouders die hulp nodig hebben bij het omgaan met diabetesdrama bij tieners. Hadea deelt vandaag haar persoonlijke reis met ons, samen met een speciale aanbieding voor een gelukkige lezer om een ​​gratis exemplaar te winnen van haar nieuwe Kindle-boek dat in juni 2019 is uitgebracht.

(Lees door tot het einde om deel te nemen aan onze exclusieve D’Mine-weggeefactie!)

Leren van "The Mess That I Was Inside", door Hadea Fisher

Ik belandde in het ziekenhuis met diabetische ketoacidose (DKA) tijdens Labor Day weekend van 2001. Ik was 17 jaar oud en ik zou naar een Dave Matthews-concert gaan, niet aangesloten op een infuusapparaat, een vreemde mijn urine laten controleren en starend naar de mooie zomerdag die ik miste. Ik was uitgeput. Ik schaamde me. En door de schaamte voelde ik me meer uitgeput.

Dit is waar je zou verwachten dat ik zou zeggen dat het in de zomer was dat ik de diagnose diabetes type 1 kreeg. Maar dat was het niet. Ik werd 10 jaar eerder gediagnosticeerd, toen ik nog maar 7 jaar oud was. Misschien denk je dat ziekenhuisopname in de zomer het moment was waarop ik me realiseerde dat ik beter voor mezelf moest zorgen. Misschien dacht je dat het de eerste keer was dat ik met DKA in het ziekenhuis was opgenomen. Je zou het op beide punten bij het verkeerde eind hebben.

Wat over die gebeurtenis kan worden gezegd, is dat het het vuur in mij heeft aangestoken dat het werk heeft uitgehouwen dat ik vandaag doe met tieners en hun ouders rond diabetes type 1. Het zou tientallen jaren duren voordat ik inzag dat mijn ervaring als tiener met diabetes iets was dat kon worden gewonnen voor waarde die ik de Diabetes Community zou kunnen bieden. Pas toen ik ver in de twintig was, realiseerde ik me wat voor hulp ik nodig had, en dat was lang nadat ik mijn ouders om hulp had kunnen vragen.

De grootste hindernis om een ​​jonge diabeet te zijn, was eigenlijk niet de diabetes. Ik had geen last van raar of minder gevoel dan mijn medestudenten. Door mijn autonomie kon ik me niet teveel bekommeren om wat andere mensen van mijn diabetes dachten. Het kwam nooit bij me op dat iemand minder aan me zou denken; daarin ben ik gezegend.

De grootste hindernis in die tijd was en blijft mijn gevoel van schaamte dat ik het niet "goed" zou krijgen. Ik was een slimme jongen, scherp als een zweep, leergierig en nieuwsgierig - en dat wist ik. Ik was ook koppig, medelevend en zelfredzaam. Ik was trots op mijn ontluikende zelfbewustzijn omdat ik de stemming van mijn familieleden (vooral mijn moeder) kon lezen en op haar behoeften kon anticiperen voordat ze ze uitte. Deze vaardigheidsset is zijn gewicht in goud waard in mijn beroep als zorgverlener en nu als coach, hoewel het absoluut zorgvuldig moet worden verzorgd, anders word je gewoon een uitgeputte mensenbezorger.

Ik wist daar natuurlijk niets van toen ik een klein meisje was of zelfs maar een tiener. Wat ik wel wist toen ik 10 jaar oud was, was dat sommige van mijn bloedsuikerspiegels mijn moeder van streek maakten, en andere rustgevend. Mijn jeugdige geest geloofde ook dat bloedsuikers onder controle konden worden gehouden. De conclusie van die vergelijking was dat als mijn bloedsuikers zich niet gedroegen, dat was omdat ik iets verkeerd had gedaan.

Soms had ik schaamteloos iets gedaan dat een negatieve invloed had op mijn bloedsuikerspiegel (het meest beruchte was het overcorrigeren van dieptepunten met te veel snoep). Andere keren zou het vanzelf fout gaan, maar ik neem aan dat het een terugslag was van een eerdere fout of erger nog, dat ik te dom was om mijn cijfers op één lijn te houden. In korte tijd was ik gewikkeld in twijnen van schaamte en frustratie.

Ik wilde een kind zijn, maar ik wilde ook volwassen zijn, net als mijn ouders, en dat ze trots op me zouden zijn. Ik wilde een goede diabeet worden, en ik wilde helemaal geen diabeet zijn. Ik wilde in mijn eigen tijd voor mijn bloedsuikerspiegel zorgen, niet volgens een willekeurig schema dat door volwassenen werd voorgeschreven. Ik wilde de leiding hebben. Ik wilde me niet schamen. En ik wilde hoe dan ook niet toegeven hoeveel ik het allemaal verprutste. Ik wilde niet toegeven dat ik hulp nodig had.

Goed kind dat ik was, ik begon te liegen over mijn bloedsuikers. Het hield mijn moeder blij. Ze vertrouwde me onvoorwaardelijk, en waarom niet? Ik was geen leugenaar. In feite ben ik een vreselijke leugenaar. Maar ik loog om haar kalm te houden, om de tsunami van emoties te vermijden die elke keer dat ik mijn bloedsuikerspiegel testte, voor de deur stond en die niet 'goed' waren. Ik kon het gevoel niet van me afschudden dat het betekende dat ik ook niet 'goed' was. Mijn mantra was dat het haalbaar zou moeten zijn, het is maar een wiskundig probleem, en als ik me echt zou toeleggen, zou ik het goed krijgen.

Ik zei tegen mezelf dat ik alleen zou liegen totdat ik erachter was gekomen en dan kon ik weer eerlijk zijn.

Dat moment is nooit gekomen, mensen. Ik ben er nooit goed genoeg in geworden. En of dat komt omdat ik een kind was met andere motieven, of het is omdat diabetes niet iets is dat we kunnen perfectioneren, maar eerder een evoluerend deel van wie we zijn en hoe we omgaan in dit leven, of dat het komt door de angst van mijn emoties over het en wat het zou kunnen impliceren over mijn waardigheid als dochter, student of mens, deed me tegen de tijd dat ik op de middelbare school zat ervoor terugschrikken om zelfs maar te testen - het was allemaal gelijk aan een recept voor een ramp.

Voor de duidelijkheid: ik werd betrapt op liegen. Ik ging kapot en huilde erom. Ik behandelde de eerste paar lagen van emoties rond mijn diabetes, maar ik wist toen nog niet wat de onderliggende relatie was tussen het welzijn van mijn familie en mijn onwil om het te verknoeien door eerlijk te zijn over de rotzooi die ik binnenin bevond. Ik begreep mijn complexe emoties niet. Ik bleef liggen lang nadat ik was betrapt, en die schaamte, een leugenaar te zijn, slikte me heel door totdat ik mijn diabetes gewoon niet wilde aanraken totdat ik het absoluut ook had gedaan.

Ik heb mijn tienerjaren doorgebracht met het achterna zitten van mijn nummers, het vermijden van mijn nummers en ziek worden. Dat wil niet zeggen dat ik niet van mijn vrienden en school genoot, alleen dat ik een manier vond om mijn diabetes in compartimenten te verdelen, zodat het alleen aandacht kreeg als het echt verschrikkelijk was.

In januari van dit jaar, 28 jaar na de diagnose, begon ik een boek te schrijven over mijn reis en hoe ik als kind had kunnen worden geholpen. Wat hadden mijn ouders tegen me kunnen zeggen om mijn angst te ontwapenen? Wat moest ik horen om over mijn ziekte te willen praten? Hoe moest mijn diabetesmanagement eruitzien om erachter te komen en erbij te blijven? Wat had me ervan weerhouden in het ziekenhuis te belanden? En meer nog, wat zou me er naar mijn mening van hebben weerhouden mezelf te schande te maken?

Mijn mening is tegenwoordig dat ouders van tieners met diabetes het ruwe einde van de deal krijgen. Ze zijn zo vaak overwerkt, overweldigd en bezorgd. Ze zijn gefrustreerd dat hun voorheen aangename kind niet luistert, en het ergste van het hele leven van hun kind staat op het spel. Mijn persoonlijke overtuiging is dat de ouders hulp nodig hebben bij het helpen van hun kinderen. De kinderen moeten weten over burn-out door diabetes, en weten dat het echt gaat gebeuren.

Ik schreef "Helpen! Mijn tiener heeft diabetes: de bron voor gefrustreerde ouders”Omdat ik nu weet wat ik van mijn ouders nodig had om met mijn diabetes om te gaan. Ik heb dit boek geschreven om ouders te helpen een manier te vinden om organische samenwerking van hun type 1-kinderen te inspireren en om zowel het kind als de ouder te helpen een gemeenschappelijke basis te vinden waardoor het kind zich gehoord en veilig voelt - en bereid is om de lelijke gedachten die binnenkomen te delen. hun adolescentie, vooral rond hun diabetes. Ik heb het geschreven voor ouders die zich gezond willen voelen, en alsof hun kind luistert en in staat is zichzelf te verzorgen, zodat de ouder kan ademen, echt ademen, voor het eerst sinds lange tijd.

Tegenwoordig werk ik niet alleen een-op-een met gezinnen die door de puberteit van type 1 navigeren, maar ik reis ook en spreek met ouders en kinderen (zowel afzonderlijk als samen) om hen te helpen op dezelfde pagina te komen en me als team geïnspireerd te voelen. Veel van mijn werk is het ontmantelen van wat en hoe ons wordt verteld om met onze diabetes om te gaan en erachter te komen wat het gezin nodig heeft om bereid te zijn de ziekte eerlijk onder ogen te zien. Het is enorm bevredigend werk.

Ik ben nu al meer dan tien jaar niet meer in DKA. Mijn bloedsuikerspiegel is soms spectaculair op peil, en soms ook niet. Ik ben best trots op mijn A1c. Maar bovenal ben ik trots dat ik heb geleerd om mezelf eerst mens te laten zijn, totaal faalbaar, totaal geweldig voordat ik een geweldige diabeticus ben. Blijkt dat als ik mijn prioriteiten op die manier heb, mijn bloedsuikers veel vaker in lijn lijken te vallen. Ik kan met deze ziekte leven. In feite, met een zachter perspectief en heel veel mededogen, heb ik geleerd echt te gedijen.

– – – – – – – – – – – – –

Bedankt, Hadea, voor het delen van je verhaal en voor het schrijven van dit boek om te helpen.

Je kunt het boek van Hadea op Amazon in e-formaat vinden voor slechts $ 7,99. Maar voordat u dat doet, kunt u overwegen om onze weggeefactie hieronder ...

Win een exemplaar van een diabetesboek voor uzelf!

Bent u geïnteresseerd in het winnen van uw eigen exemplaar van het nieuwe e-boek van Hadea Fisher? Hier is hoe u kunt invoeren:

Stuur ons een reactie op sociale media inclusief het codewoord "DM TEENS" of stuur ons een e-mail rechtstreeks met die onderwerpkop naar [email protected].

Je hebt tot vrijdag 16 augustus 2019 om 19.00 uur PST om binnen te komen.

Winnaars worden gekozen via Random.org en op maandag 19 augustus bekendgemaakt via Facebook en Twitter, dus zorg ervoor dat je ons volgt. Houd ook uw Facebook-berichten of e-mails in de gaten, want dat is onze enige manier om contact op te nemen met winnaars.

Veel succes, D-vrienden en ouders!