Het is maar al te gemakkelijk om onszelf de schuld te geven van de littekens die we dragen - fysiek en mentaal.
Vraag: Ook al ben ik enkele maanden geleden klaar met chemo, ik worstel nog steeds met het gevreesde 'chemobrein'. Ik merk dat ik vrij basale dingen vergeet, zoals de sportschema's van mijn kinderen en de namen van mensen die ik onlangs heb ontmoet.
Als het niet voor de agenda in mijn telefoon is, weet ik niet hoe ik ooit afspraken of plannen die ik met vrienden of mijn vrouw heb gemaakt, zou nakomen - en dat is pas als ik eraan denk om dingen in mijn telefoon te stoppen om mee te beginnen. Mijn baas herinnert me constant aan werktaken die ik helemaal vergeten was. Ik heb nooit echt een organisatiesysteem gehad of een takenlijst bijgehouden omdat ik dat nooit nodig had, en nu voel ik me te overweldigd en beschaamd om te leren hoe het moet.
Maar voor zover iemand buiten mijn familie weet, ben ik in remissie en is alles geweldig. Het verbergen van mijn cognitieve fouten is vermoeiend. Helpen?
Ik ben zo trots op je dat je door de behandeling bent gekomen en aan de andere kant uit de kast komt, nog steeds zo toegewijd om het goede te doen voor je vrouw, je vrienden, je kinderen en je werk.
Want kunnen we daar even over praten? Ik wil uw huidige worstelingen niet verminderen helemaal - maar wat je hebt meegemaakt, is veel. Ik hoop dat de mensen in je leven dat erkennen en bereid zijn je meer dan een beetje speling te geven als je een naam of afspraak vergeet.
En ik ben er ook geweest. Ik weet dat, hoewel dat een leuke gedachte is, het niet genoeg is. Ondanks alles wat we hebben meegemaakt, is het vaak maar al te gemakkelijk om onszelf de schuld te geven van de littekens die we dragen - fysiek en mentaal.
Dus hier zijn drie dingen die je jezelf moet afvragen:
1. Staat u er misschien voor open om enkele nieuwe organisatiesystemen te leren?
Hoewel er veel uniek is aan de ervaring van de behandeling van kanker, wordt het gevoel van schaamte en overweldigd zijn rond het 'falen' in organisatie en focus gedeeld door veel mensen die met verschillende ziekten en levensomstandigheden worden geconfronteerd.
Volwassenen die pas gediagnosticeerd zijn met ADHD, mensen die te maken hebben met chronisch slaapgebrek, nieuwe ouders die leren omgaan met de behoeften van een klein mensje samen met hun eigen behoeften: al deze mensen hebben te maken met vergeetachtigheid en wanorde. Dat betekent nieuwe vaardigheden leren.
Een van de meest medelevende en meest toepasselijke organisatieadviezen die u zult vinden, zijn eigenlijk dingen die bedoeld zijn voor mensen met ADHD. Chemobrein kan op veel manieren ADHD-symptomen nabootsen, en hoewel dat niet zo is voor jou hebben ADHD, het betekent wel dat dezelfde copingvaardigheden waarschijnlijk nuttig zijn.
Ik raad echt de boeken "ADD-vriendelijke manieren om je leven te organiseren" en "Mastering Your Adult ADHD" aan. Het laatste boek is bedoeld om te worden voltooid met de hulp van een therapeut - wat misschien een geweldig idee voor je is als je er toegang toe hebt - maar het is volledig alleen te doen. Deze boeken leren praktische vaardigheden die u zullen helpen dingen bij te houden en u minder gestrest en onbekwaam te voelen.
Het opzetten van een nieuw, familiebreed organisatiesysteem is ook een geweldige manier om uw dierbaren te betrekken bij het helpen het hoofd te bieden.
Je hebt niet gezegd hoe oud je kinderen zijn, maar als ze oud genoeg zijn om naschoolse sport te beoefenen, zijn ze waarschijnlijk oud genoeg om te leren hoe ze hun eigen schema's kunnen beheren. Dat is iets wat het hele gezin samen kan doen. Zet bijvoorbeeld een kalender met kleurcodes op een groot whiteboard in de keuken of familiekamer en moedig iedereen aan hieraan bij te dragen.
Natuurlijk, het zou een beetje een aanpassing kunnen zijn als je altijd al alles had kunnen onthouden. Maar het is ook een geweldig moment om uw kinderen te leren hoe belangrijk het is om emotionele arbeid in een gezin in evenwicht te brengen en verantwoordelijkheid te nemen voor uw eigen behoeften.
En nu we het hebben over het betrekken van anderen ...
2. Wat vind je ervan om je open te stellen voor meer mensen over je worstelingen?
Het klinkt alsof veel van je stress op dit moment voortkomt uit de inspanning om te doen alsof 'alles geweldig' is. Soms is dat zelfs moeilijker dan het echte probleem aanpakken dat u zo hard probeert te verbergen. Je hebt nu genoeg op je bord.
Het ergste van alles is dat als mensen niet weten dat je het moeilijk hebt, ze de meeste kans hebben om negatieve en oneerlijke conclusies over je te trekken en waarom je die vergadering of opdracht bent vergeten.
Voor alle duidelijkheid, ze zou niet moetenHet zou volkomen duidelijk moeten zijn dat het een tijdje kan duren voordat mensen herstellen van een kankerbehandeling. Maar niet iedereen kent deze dingen.
Als je op mij lijkt, denk je misschien: "Maar is dat niet slechts een excuus?" Nee dat is het niet. Als overlevende van kanker heb je mijn toestemming om het woord 'excuus' uit je vocabulaire te halen. (Behalve 'Pardon, welk deel van' Ik had letterlijk net kanker ', begrijp je niet?')
Het kan lijken alsof mensen soms zo geïrriteerd of geïrriteerd aan je zijn dat het geen verschil maakt om ze een verklaring te geven. Voor sommige mensen niet, omdat sommige mensen slecht zijn.
Concentreer u op degenen die dat niet doen. Voor hen kan het hebben van een context voor je huidige worstelingen het verschil maken tussen frustratie en oprechte empathie.
3. Hoe kun je de manier waarop jij en anderen om je heen verwachten bij te blijven, uitdagen?
Hoe heb je besloten dat het onthouden van de buitenschoolse roosters van je kinderen en de namen van iedereen die je ontmoet iets is dat je zou moeten kunnen?
Ik ben niet sarcastisch. Ik hoop eigenlijk dat je zult nadenken over hoe je bent gekomen om deze verwachtingen te internaliseren dat je alles kunt onthouden en het leven van meerdere mensen zonder hulp kunt beheren.
Want als je even stilstaat en erover nadenkt, is er eigenlijk niets 'normaal' of 'natuurlijks' aan het idee dat we zulke dingen gemakkelijk in het geheugen zouden moeten kunnen vastleggen.
We verwachten niet dat mensen 60 mijl per uur rennen om naar het werk te gaan; we gebruiken auto's of openbaar vervoer. We verwachten niet van onszelf dat we de tijd nauwkeurig in onze gedachten houden; we gebruiken klokken en horloges. Waarom verwachten we dat we sportschema's en eindeloze takenlijsten uit het hoofd leren?
Het menselijk brein is niet noodzakelijkerwijs aangepast om te onthouden op welke dagen en tijden Josh Model UN heeft en wanneer Ashley voetbaltraining heeft.
En gedurende een lange, lange tijd in de menselijke geschiedenis werden onze schema's niet bepaald door klokken en afgesproken tijden. Ze werden bepaald door het opkomen en ondergaan van de zon.
Ik ben niet echt iemand voor zilveren voeringen, maar als er hier een te vinden is, is het dit: je behandeling en de aanhoudende bijwerkingen zijn verwoestend en pijnlijk geweest, maar misschien kun je ze een reden laten zijn om jezelf te bevrijden van belachelijke culturele verwachtingen die echt slecht zijn - voor vrijwel iedereen.
De jouwe in vasthoudendheid,
Miri
Miri Mogilevsky is schrijver, docent en praktiserend therapeut in Columbus, Ohio. Ze hebben een BA in psychologie van Northwestern University en een master in sociaal werk van Columbia University. Ze kregen in oktober 2017 de diagnose borstkanker stadium 2a en voltooiden de behandeling in het voorjaar van 2018. Miri bezit ongeveer 25 verschillende pruiken uit hun chemodagen en zet ze graag strategisch in. Naast kanker schrijven ze ook over geestelijke gezondheid, queer identiteit, veiligere seks en toestemming, en tuinieren.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
