Verloskundigen worden steeds populairder, maar worden nog steeds grotendeels verkeerd begrepen. Deze driedelige serie is bedoeld om u te helpen bij het beantwoorden van de vraag: wat is een verloskundige en past er een bij mij?
Toen ze begin twintig was, was Betty-Anne Daviss een natuurgeneeskundige die door Midden-Amerika liftte. Maar in 1976 veranderde het traject van haar carrière.
Een grote aardbeving heeft veel van de huizen in het dorp waar ze in Guatemala woonde met de grond gelijk gemaakt, waardoor verschillende zwangere vrouwen vroegtijdig moesten bevallen.
"Ik moest leren hoe ik een paard moest pakken en naar de dorpen moest gaan om erachter te komen wat er aan de hand was", vertelt ze aan Healthline. "Elke keer als ik aankwam, renden mensen naar me toe en vroegen:‘ Bent u een verloskundige? ’En ik zou nee zeggen, maar ik kan helpen."
Zo begon haar eerste opleiding tot verloskundige.
Daviss bracht vier jaar door in Guatemala, waar hij samenwerkte met lokale verloskundigen om hun praktijken te leren. Van daaruit bracht ze enige tijd door op het platteland van Alabama om zwangere vrouwen met een laag inkomen te helpen die zich geen dokter konden veroorloven voordat ze begin jaren '80 naar Ottawa, Ontario, kwam.
Ze begon uiteindelijk haar eigen verloskundigenpraktijk, hoewel het nog enkele jaren zou duren voordat haar beroep werd erkend en gereguleerd door de Canadese overheid.
Lees hier meer over verloskunde in de Verenigde Staten.
In de 40 jaar sinds ze haar eerste geboorte in Midden-Amerika bijwoonde, heeft Daviss de hele wereld over gereisd - van de Northwest Territories in Canada tot Duitsland tot Afghanistan - om onder andere vruchtbare praktijken te bestuderen.
Afgezien van haar unieke reis om vroedvrouw te worden, onderscheidt Daviss zich van veel andere zorgverleners die gespecialiseerd zijn in bevallingen, haar expertise op het gebied van vaginale stuitbevalling. Dat betekent het afleveren van een baby met de voeten of de onderkant eerst in plaats van vaginaal met het hoofd in plaats van door middel van een keizersnede, algemeen bekend als een keizersnede.
Daviss heeft het zelfs tot haar missie gemaakt om vaginale stuitbevalling opnieuw te mainstreamen
In sommige opzichten kan Daviss, die ook lesgeeft op de afdeling vrouwen- en genderstudies aan de Universiteit van Carleton in Ottawa, als een beetje radicaal worden beschouwd.
Vorig jaar hielp ze met het publiceren van een onderzoek waaruit bleek dat een vrouw die in een rechtopstaande positie - geknield, op handen en knieën of staand - een baby in stuitligging baarde, aanzienlijke voordelen had in vergelijking met liggend op haar rug.
"We weten nu uit de onderzoeken die we hebben gedaan dat het bekken dynamisch is en dat de baby zich een weg baant als het bekken van vorm verandert. Hoe komt het dat we eindigden met vrouwen die plat op hun rug lagen en dat mensen dachten dat dat normaal was? " Daviss mijmert. "Dat is totaal een abnormale manier om een baby te krijgen."
De angst rond stuitgeboorten
Wanneer een vrouw zich presenteert met een stuitligging, wat gebeurt bij 3 tot 4 procent van de voldragen geboorten, raadt het American College of Obstetricians and Gynecologists (ACOG) haar zorgverlener aan om de baby zo mogelijk handmatig in utero te draaien door middel van een proces. een externe cephalische versie genoemd. Dit plaatst het hoofd van de baby voor de bevalling.
Als dat niet werkt, bepaalde ACOG in 2006 dat de beslissing om een keizersnede of een vaginale stuitbevalling te doen, afhangt van de ervaring van de zorgverlener.
De Society of Obstetricians and Gynecologists of Canada heeft een vergelijkbare positie wat betreft de vaardigheden en ervaring van beoefenaars.
ACOG merkt ook op: "Een keizersnede zal de voorkeur hebben voor de bevalling voor de meeste artsen vanwege de afnemende expertise op het gebied van vaginale bevalling."
Of, zoals de American Pregnancy Association het stelt: "De meeste zorgverleners geloven niet in een poging tot vaginale bevalling voor een stuitligging."
Decennia lang is de standaardzorg voor baby's in stuitligging een keizersnede, algemeen bekend als C-sectie, mede dankzij de bevindingen van een eerdere studie die bekend staat als de Term Breech Trial.
Onder leiding van onderzoekers van de Universiteit van Toronto, keek de gerandomiseerde gecontroleerde studie naar de resultaten, met de nadruk op moeder- en babysterfte en morbiditeit, van meer dan 2000 vrouwen met stuitligging in 26 landen tussen 1997 en 2000.
Volgens de gegevens hadden baby's in stuitligging die werden afgeleverd via een geplande keizersnede een betere overlevingskans dan baby's die werden afgeleverd door geplande vaginale bevalling. Ze meldden ernstige pasgeboren morbiditeit bij 3,8 procent van de baby's die vaginaal werden bevallen, versus 1,4 procent van de zuigelingen die via een keizersnede werden geboren.
Maar in de jaren sinds die studie snel werd gepubliceerd, hebben een aantal critici, waaronder Daviss, hun bezorgdheid geuit over de geldigheid ervan.
"Het was een van de belangrijkste dingen die een spijker in de kist sloeg bij het doen van stuitgeboorten over de hele wereld", zegt Daviss. "Het was niet alleen in Noord-Amerika. Het was ook in Zuid-Amerika, Israël, Zuid-Afrika, Australië, Nieuw-Zeeland - het was verschrikkelijk. "
Een deskundige schreef in het American Journal of Obstetrics and Gynecology dat op basis van een aantal factoren, waaronder "ernstige vragen over de algemene naleving van de inclusiecriteria", de "oorspronkelijke aanbevelingen voor een stuitligging moeten worden ingetrokken".
Het protocol moest bijvoorbeeld alleen moeders omvatten die zwanger waren van een enkele foetus; er waren echter twee sets tweelingen in de 16 gevallen van perinatale sterfte in de studie.
Een van de zorgen bij het afleveren van een stuitligging is dat zijn hoofd bekneld raakt terwijl het door het geboortekanaal stroomt. Daviss zegt dat stuitgeboorten vaak moeilijker zijn omdat ze meer manoeuvres vereisen.
"Omdat het hoofdje het laatste is dat eruit komt, bestaat de zorg dat de baby later zal ademen, en dat doen ze, vaak ook, maar dat betekent niet dat we een hoger sterftecijfer hebben met vaginale in vergelijking met keizersnede. geboorten in stuitligging, ”zegt ze. "[Hogere sterftecijfers niet] lijken waar te zijn op plaatsen met goede protocollen en ervaren personeel ... maar er blijft grote angst bestaan rond vaginale bevallingen in stuitligging."
In feite ontdekte een studie uit 2006 die zich richtte op vrouwen in België en Frankrijk die baby's in stuitligging lieten zien dat de sterftecijfers of morbiditeit "niet significant verschilden tussen de geplande vaginale en keizersnede bevallingsgroepen."
Daviss zegt dat een ander nadeel van de Term Breech Trial is dat er onvoldoende rekening werd gehouden met de ervaring van de zorgverlener. Het leek erop dat ze de beoefenaar echt probeerden te dwingen om meer rijbroeken te doen dan waar ze zich normaal prettig bij voelden, zegt ze.
Voorheen was stuitligging gewoon "een variatie op de norm"
Daviss is de enige verloskundige in Canada die ziekenhuisprivileges krijgt om stuitgeboorten bij te wonen zonder over te gaan naar de verloskunde.
In haar 40 jaar als verloskundige heeft ze meer dan 150 geplande vaginale bevallingen bijgewoond.
"Ik kwam erin in een tijd dat stuitligging niet als iets zeer gevaarlijks werd beschouwd," zegt ze. “Het werd beschouwd als een variatie op de norm. Het werd beschouwd als iets dat je echt moest weten en waarvoor je de vaardigheden moest hebben om het te doen. "
Een van die geplande bevallingen in stuitligging was met de moeder van Ottawa, Val Ryan. In een interview met CBC Radio in 2016 zei Ryan dat ze 32 weken zwanger was toen ze ontdekte dat haar dochter stuitligging was. "Ik was erg nerveus en bang omdat ik dacht dat het een automatische keizersnede betekende."
"Wie heeft je dat verteld?" vraagt de interviewer.
"Niemand heeft het me echt verteld", antwoordt ze. 'Het waren dingen die ik van andere mensen had gehoord ... maar het was een mythe. Ik wilde geen keizersnede. Ik wilde geen grote operatie en alle mogelijke complicaties van een operatie. Ik wilde een natuurlijke geboorte. "
"Betty-Anne was in staat om mijn baby te vangen, zoals het jargon luidt: bevallen van mijn baby," vervolgt Ryan. “En voor mij was het geweldig omdat er geen dokter in de kamer was, het was een heel mooie bevalling. Mijn verhaal is nogal anticlimax; er is geen drama, geen stress, geen doktoren. "
Elke moeder heeft een andere kijk op wat de ideale geboorte-ervaring is, zegt Daviss. Haar doel is om vrouwen te helpen beter geïnformeerd te raken over hun opties, wat betekent dat ze op bewijs gebaseerde informatie moet delen.
Een keizersnede is tenslotte een grote operatie die zijn eigen risico's met zich meebrengt. Het is geen 'banale zaak' voor vrouwen, zegt ze. In 2016 was 32 procent van alle geboorten via een keizersnede in de Verenigde Staten. In Canada was het tarief 28 procent.
In veel ziekenhuizen is het percentage keizersneden veel hoger dan het gemiddelde en vaak te vermijden. In Californië variëren de tarieven van de keizersnede voor moeders met een laag risico van 12 procent tot 70 procent.
Daviss werkt ook om artsen te helpen zich weer op hun gemak te voelen met stuitligging. Ze heeft de hele wereld over gereisd en organiseerde workshops en presentaties over bevalling in stuitligging in ziekenhuizen en conferenties.
"De stuitligging is er een die echt raakt aan kwesties als vaardigheid, politiek en hiërarchie - niet alleen in ziekenhuizen maar ook in de samenleving - en de vraag van de consument en de echte wensen van moeders", zegt Daviss.
"Geboorte hoort iets te zijn waarbij je iemand in de wereld verwelkomt die je trots en vreugde zal zijn. Om die geboorte te laten overnemen op een manier waarop je je niet meer onder controle voelt omdat de beoefenaars de controle willen hebben vanwege hun angst, betekent dit dat we bergopwaarts werken. Ik denk dat als we allemaal konden omdraaien en samen de heuvel af zouden rennen, het beter zou werken. "
Lees hoe verloskundigen steeds populairder worden. Later deze week zal het laatste deel van onze serie onderzoeken hoe verloskundigen veel meer doen dan 'baby's vangen' - ze bieden essentiële zorg aan vrouwen zonder kinderen.
