Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
Toen ik in 2016 ging zitten om mijn linkerhand te laten tatoeëren, beschouwde ik mezelf als een soort tattoo-veteraan. Hoewel ik net twintig jaar oud was, had ik al het nodige tijd, energie en geld gestoken in het uitbreiden van mijn tattoo-collectie. Ik hield van elk aspect van het tatoeëren, zozeer zelfs dat ik op mijn negentiende, als student op het platteland van New York, besloot mijn hand te laten tatoeëren.
Zelfs nu, in een tijdperk waarin beroemdheden in overvloed hun zichtbare tatoeages met trots dragen, noemen veel tattoo-artiesten deze plaatsing nog steeds een 'baanstopper' omdat het zo moeilijk te verbergen is. Ik wist dit vanaf het moment dat ik contact opnam met de kunstenaar, Zach, om mijn afspraak te boeken.
En terwijl Zach zelf een beetje terughoudend was bij het tatoeëren van de hand van een jonge vrouw, stond ik mijn mannetje: mijn situatie was uniek, hield ik vol. Ik had mijn onderzoek gedaan. Ik wist dat ik een soort baan in de media zou kunnen bemachtigen. Bovendien had ik al het begin van twee volle mouwen.
En dit was geen oude tatoeage - het was een prachtig, sterachtig ontwerp op mijn linkerhand
Mijn "kleine" hand.
Ik ben geboren met ectrodactylie, een aangeboren geboorteafwijking die mijn linkerhand aantast. Dat betekent dat ik ben geboren met minder dan 10 vingers aan één hand. De aandoening is zeldzaam en treft naar schatting 1 op de 90.000 geboren baby's.
De presentatie verschilt van geval tot geval. Soms is het bilateraal, wat betekent dat het beide kanten van het lichaam beïnvloedt, of deel uitmaakt van een ernstiger en mogelijk levensbedreigend syndroom. In mijn geval heb ik twee cijfers aan mijn linkerhand, die de vorm heeft van een kreeftenklauw. (Schreeuw het uit naar Evan Peters '' Lobster Boy'-personage in 'American Horror Story: Freak Show' voor de eerste en enige keer dat ik mijn toestand ooit in populaire media heb zien verschijnen.)
In tegenstelling tot Lobster Boy heb ik de luxe gehad een relatief eenvoudig, stabiel leven te leiden. Mijn ouders hebben me van jongs af aan vertrouwen bijgebracht, en toen eenvoudige taken - spelen op de klimrekken op de basisschool, leren typen in computerklas, de bal dienen tijdens tennislessen - gecompliceerd werden door mijn misvorming, liet ik mijn frustratie zelden hou me tegen.
Klasgenoten en docenten vertelden me dat ik 'dapper', 'inspirerend' was. In werkelijkheid was ik gewoon aan het overleven en leerde ik me aan te passen aan een wereld waar handicaps en toegankelijkheid meestal bijzaak zijn. Ik heb nooit een keus gehad.
Helaas voor mij is niet elk dilemma zo alledaags of gemakkelijk op te lossen als speeltijd of computervaardigheid.
Tegen de tijd dat ik naar de middelbare school ging, werd mijn 'kleine hand', zoals mijn familie en ik het hadden genoemd, een ernstige bron van schaamte. Ik was een tienermeisje dat opgroeide in een door het uiterlijk geobsedeerde buitenwijk, en mijn kleine hand was gewoon een ander 'raar' ding aan mij dat ik niet kon veranderen.
De schaamte groeide toen ik aankwam en opnieuw toen ik me realiseerde dat ik niet hetero was. Ik had het gevoel dat mijn lichaam me keer op keer had verraden. Alsof zichtbaar gehandicapt zijn nog niet genoeg was, was ik nu de dikke dijk waar niemand vriendschap mee wilde sluiten. Dus heb ik me neergelegd bij mijn lot om ongewenst te zijn.
Elke keer dat ik een nieuw iemand ontmoette, zou ik mijn kleine handje in de zak van mijn broek of mijn jasje verstoppen in een poging de "gekheid" uit het zicht te houden. Dit gebeurde zo vaak dat het verbergen ervan een onbewuste impuls werd, een waarvan ik me zo niet bewust was dat ik bijna verrast was toen een vriend er zachtjes op wees.
Toen ontdekte ik de wereld van het tatoeëren als eerstejaars op de universiteit
Ik begon klein - stick 'n' pokes van een ex-vriendin, kleine tatoeages op mijn onderarm - en merkte al snel dat ik geobsedeerd raakte door de kunstvorm.
Destijds kon ik de aantrekkingskracht die ik voelde niet verklaren, de manier waarop de tattoo-studio in mijn studentenstad me als een mot naar een vlam trok. Nu besef ik dat ik voor het eerst in mijn jonge leven keuzevrijheid voelde over mijn uiterlijk.
Terwijl ik achterover leunde in een leren stoel in Zachs privétatoegeringsstudio, mezelf mentaal en fysiek schrap zette voor de pijn die ik dreigde te verdragen, begonnen mijn handen oncontroleerbaar te trillen. Dit was niet bepaald mijn eerste tatoeage, maar de ernst van dit stuk en de implicaties van zo'n kwetsbare en goed zichtbare plaatsing troffen me allemaal tegelijk.
Gelukkig heb ik niet lang geschud. Zach speelde rustgevende meditatiemuziek in zijn studio, en tussen het uitstippelen en chatten met hem, werd mijn nervositeit snel weggenomen. Ik beet op mijn lip tijdens de ruige delen en slaakte een zucht van verlichting tijdens de gemakkelijkere momenten.
De hele sessie duurde ongeveer twee of drie uur. Toen we klaar waren, wikkelde hij mijn hele hand in Saran Wrap en ik zwaaide ermee rond als een prijs, grijnzend van oor tot oor.
Dit komt van het meisje dat jarenlang haar hand aan het zicht heeft onttrokken.
Mijn hele hand was bietenrood en zacht, maar ik kwam uit die afspraak en voelde me lichter, vrijer en meer in controle dan ooit tevoren.
Ik had mijn linkerhand - de vloek van mijn bestaan zolang ik me kon herinneren - versierd met iets moois, iets dat ik koos. Ik had iets dat ik wilde verbergen veranderd in een deel van mijn lichaam dat ik graag wil delen.
Tot op de dag van vandaag draag ik deze kunst met trots. Ik merk dat ik bewust mijn handje uit mijn zak haal. Verdorie, soms laat ik het zelfs zien op foto's op Instagram. En als dat niet spreekt over de kracht van tatoeages om te transformeren, dan weet ik niet wat het wel doet.
Sam Manzella is een schrijver en redacteur uit Brooklyn die zich bezighoudt met geestelijke gezondheid, kunst en cultuur en LGBTQ-kwesties. Haar schrijven is verschenen in publicaties als Vice, Yahoo Lifestyle, Logo's NewNowNext, The Riveter en meer. Volg haar op Twitter en Instagram.
