Mijn man en ik vierden 5 jaar huwelijk in dezelfde week dat bij mij borstkanker werd vastgesteld. We waren op dat moment al bijna tien jaar bij elkaar en ons leven samen was op geen enkele manier soepel verlopen.
We ontmoetten elkaar ongeveer een jaar na de universiteit, nadat we allebei van Californië naar New York waren verhuisd om andere relaties aan te gaan. Na een tijdje liepen die relaties weg en bevonden we ons samen op een feestje.
We waren volslagen vreemden, ondanks het feit dat ons leven zeer vergelijkbare wegen insloeg. We waren verbaasd over het gemak waarmee de conversatie tussen ons verliep.
Ik was gefascineerd door de levendige voormalige turnster die zichzelf voorstelde en me vervolgens vertelde dat hij een op maat gemaakte houten meubelmaker was, zoals Aidan uit "Sex and the City" - een actuele referentie in 2008 - of Jezus.
Toen vertelde hij me dat hij een backflip kon doen, wat hij vervolgens midden in de gang van het flatgebouw deed, gevolgd door een backflip en nog een backflip. Ik was meteen verliefd.
Een fundament bouwen
Na die avond waren we onafscheidelijk. Minder dan een jaar na het begin van onze relatie, binnen dezelfde week, werden we allebei ontslagen - bijkomende schade als gevolg van de recessie van 2008. We wilden echter in New York blijven, dus terwijl hij zich haastte om te solliciteren naar de hogere school, solliciteerde ik naar de rechtenstudie.
We werden allebei toegelaten tot programma's die ons in staat stelden samen te blijven leven, maar het leven in die jaren was niet gemakkelijk. Onze beide academische programma's waren ongelooflijk uitdagend. Bovendien liepen ze op tegengestelde schema's, dus we zagen elkaar zelden, behalve in de weekenden, die al met onze studies bezig waren.
We hebben allemaal verschillende persoonlijke verliezen meegemaakt en hebben elkaar getroost door het verdriet dat elk van ons had veroorzaakt. We werden allebei ziek en moesten in die tijd ook geopereerd worden. We leerden heel snel de belangrijke en gevarieerde rollen van partnerverzorgers.
Nadat mijn man was afgestudeerd met zijn masterdiploma, stelde hij me voor, als een belofte dat we er altijd voor elkaar zullen zijn, wat er ook gebeurt.
Navigeren door een metastatische diagnose
Fast-forward 5 jaar naar 2017. We hadden een 2-jarige zoon en hadden net een huis gekocht in een buitenwijk van New York.
We hadden twee jaar doorstaan als een gezin van drie, woonden in een 700 vierkante meter groot appartement met één slaapkamer. Hoewel we er doorheen zijn gekomen, waren die jaren stressvol. Toen we ons in ons nieuwe huis vestigden, probeerden we een tweede baby te krijgen.
Dagen nadat we onze vijfde huwelijksverjaardag en de tweede verjaardag van onze zoon vierden, kreeg ik de diagnose borstkanker. Kort daarna kwamen we erachter dat mijn ziekte uitgezaaid was.
Het eerste jaar van mijn diagnose was isolerend en moeilijk voor ons allebei.
Het perspectief van mijn man
Ik sprak met mijn man, Christian, over de moeilijkheden waarmee we te maken hebben gehad, vooral tijdens het eerste jaar als gezin dat te maken had met uitgezaaide borstkanker.
"We moesten ruimte vinden om te rouwen en apart te verwerken", zei hij. “We hadden in die maanden moeite om op elkaar te steunen omdat we allebei zo kwetsbaar waren.
"Na het eerste jaar, toen Emily progressie van haar eerste medicijn ervoer, realiseerden we ons hoe bang we echt waren en hoe belangrijk het was om een nieuwe kracht in onze relatie te vinden."
Nadat ik een totale hysterectomie had ondergaan, begonnen we nieuwe manieren te ontdekken om intiem te zijn. We kwamen weer bij elkaar op manieren die voor ons allebei ongelooflijk bevredigend waren.
"Deze ervaring bracht ons dichterbij dan we ooit waren geweest, maar ik zou die nabijheid in een oogwenk opgeven als het betekende dat Emily niet langer ziek was," zei hij.
We hebben ook enkele moeilijke onderwerpen moeten bespreken, zoals mijn wensen over het levenseinde, het opvoeden van onze zoon in de toekomst en hoe ik herinnerd zou willen worden. "Ik hou er niet van om erover na te denken, maar het helpt dat ze bereid is om die onderwerpen ter sprake te brengen", voegde Christian eraan toe.
"Emily heeft altijd een wild gevoel voor humor gehad, en op een avond wendde ze zich tot mij en zei: 'Het is oké als je hertrouwt, maar ik wil niet dat je voor je volgende vrouw een diamant koopt die groter is dan de mijne.'
"We hebben er allebei goed om gelachen, omdat het zo dom en een beetje onbeduidend aanvoelde, maar het maakte het ook gemakkelijker om over dat soort dingen te praten."
Samen vooruit
Elk huwelijk heeft zijn uitdagingen, zijn valkuilen en zijn eigen reeks moeilijkheden. Maar zelfs een huwelijk dat door het leven leidt met een terminale ziekte, heeft ruimte voor groei, liefde en het cultiveren van een nieuw niveau van vriendschap.
Mijn ziekte is een van de grootste uitdagingen waarmee mijn man en ik in ons leven worden geconfronteerd. Maar we vinden ook nieuwe manieren om contact te maken en te genieten van de tijd die we samen hebben.
Emily overleed eerder dit jaar in 2020. Als pleitbezorger voor de MBC-gemeenschap zijn we dankbaar voor haar woorden zodat anderen kracht kunnen putten uit haar reis.
