Het is allemaal leuk en leuk als papa in de buurt is, maar ik ben het eens met mijn eigen rol in het gezin.
Ik heb mezelf nooit echt als een saai persoon beschouwd. Ik zou moeten verduidelijken: ik heb mezelf nooit echt als een saai persoon beschouwd ... totdat mijn oudste zoon me meteen vertelde dat ik dat was. Ik geef hem leven en hij geeft me deze enorme belediging. Meedogenloos - toch?
Maar ja, dat is gebeurd. Het maakte hem niet uit dat ik veel hobby's en interesses had. Hij gaf nul effs dat ik een carrière had waar ik van hield, een behoorlijk fatsoenlijk sociaal leven, een paar reddingsdieren of een partner. Hij vertelde me dat ik een saaie dame was, en maakte het af door dit te zeggen, en ik citeer: "Je bent nergens in de buurt zo leuk als papa is! "
Nou, dan ... daar was het. Deze kleine dictator wist niet eens hoe hij zijn eigen kont moest afvegen, maar vond het prettig om me snel in de perma-rol van de "onplezierige" ouder te werpen. Mmkay.
Ego nu grondig gekneusd, deze gewaagde verklaring deed me stoppen met wat ik aan het doen was (wat op dat moment waarschijnlijk de vuile rompertjes van zijn pasgeboren broer was en / of hun dutjes die die middag gesynchroniseerd bidden) en nadenken. Toen ik dat deed, zag ik dat mijn spawn een punt had.
Hoewel ik veel verantwoordelijkheden deel met zijn vader, valt een groot deel van het algemene zorg- / was- en afwas- / afspraken- / onderhoudswerk voor mijn rekening. Noem het moederschap. Noem het geslachtsrollen. Noem het het feit dat ik een zeer angstig persoon ben die een beetje een controlefreak is. Wat de reden ook is, het is vader die de aangewezen 'Good Time Guy' wordt.
Dat stoorde me eerst. VEEL. Het is zeker niet hoe ik me dingen voorstelde toen ik zwanger was! Als aanstaande moeder stelde ik me net zoveel leuke speeltuinuitjes, dierentuinuitjes en Lego-bouwwedstrijden voor als de volgende ouder. Oh, de plaatsen waar we heen zouden gaan!
Het enige probleem was dat ik in mijn dagdromen geen ruimte had gelaten voor de routinetaken die bij het ouderschap horen. En jongens, ik weet zeker dat ik je dat niet hoef te vertellen, er zijn er heel veel, van boodschappen en wasgoed tot chauffeurs, boo-boo-kussen en alles daartussenin.
Ik zeg niet dat we niet de leuke dingen doen die ik me voorstelde in die kostbare prenatale dagen. Ik zeg alleen dat het niet altijd allemaal rozen zijn, en ik heb het hier niet over de vuile luiers, mensen. De onplezierige dingen - het onderhoud, het werk dat ervoor zorgt dat het schip blijft varen - dat spul heeft voorrang, en dat zal altijd zo zijn. Het houdt niet snel op, dus je begint te accepteren dat het de tijd in de weg staat die je wilt hebben met je engeltjes.
Maar weet je wat het nog meer doet? Het maakt de leuke tijden zo veel leuker, en het zorgt ervoor dat je plezier vindt op eenvoudige, alledaagse plaatsen of routines. Begrijp me niet verkeerd - op de weg om in het reine te komen met het onplezierige zijn, werd ik zeker een beetje defensief.
Hoe zou ik een slechte reputatie kunnen krijgen omdat ik niet constant een stroom van opwindende activiteiten voor mijn kinderen heb gepland, tussen de talloze dingen die moeten worden gedaan om ze als levende, functionele leden van de kleine samenleving te behouden? Dingen moeten worden gedaan, en de leuke ouder is een titel die hun vader kan hebben als hij de energie, tijd en interesse heeft om dat te doen. Ik ben zo blij dat hij dat doet! Omdat ze al het geluk verdienen dat een kindertijd aankan, en hoe cliché het gezegde ook is, er is echt een dorp voor nodig.
Zoals ik het kom zien, is het mijn taak om mijn kinderen gezond en op het goede spoor te houden. Ze houden van vaders videogametoernooien en uitstapjes naar het trampolinepark. Ik kan het ze niet kwalijk nemen! Ik vind het ook geweldig als we die dingen doen.
Maar op een dag (hopelijk) zullen ze het ook waarderen als ze een volledig gebit hebben dat niet is weggerot, of dat ze hebben leren zwemmen. Ik ben hun moeder - niet hun thuisentertainmentsysteem. En het plezier dat we krijgen (wat vaak en genoeg is, IMHO) is voor ons allemaal veel gedenkwaardiger.
Dus daar is het. Als je op mij lijkt, denken je kinderen niet dat je leuk genoeg bent. Ik zeg: ga je gang en omarm je koninklijke verveling, want weet je wat? Jij bent de lijm.
Kate Brierley is een senior schrijver, freelancer en inwonende moeder van Henry en Ollie. Ze won een redactieprijs van de Rhode Island Press Association en behaalde een bachelor in journalistiek en een master in bibliotheek- en informatiestudies aan de Universiteit van Rhode Island. Ze is een liefhebber van reddingsdieren, stranddagen voor het hele gezin en handgeschreven notities.
