Het soort verdriet dat gepaard gaat met een chronische ziekte is complex.
Verdriet is een ervaring die je mentaal, fysiek en emotioneel volledig kan verteren - en het gebeurt niet alleen met het traditionele gevoel van verlies.
In feite kan het doorlopen van de stadia van verdriet gebeuren als gevolg van een grote verandering in het leven.
Voor veel gehandicapten en chronisch zieke mensen kan het rouwen van uw gezondheid na een nieuwe medische diagnose een onverwachte uitdaging zijn. Het soort verdriet dat gepaard gaat met een chronische ziekte is complex en de cyclus kan vaak opnieuw beginnen wanneer zich een nieuw probleem voordoet.
Hier kijken we naar de standaard vijf stadia van verdriet volgens de Zwitsers-Amerikaanse psychiater Elizabeth Kubler-Ross, maar door onze relatie met ons eigen lichaam en wat het betekent om om onszelf te rouwen.
1. Ontkenning
Mensen die verdriet ervaren, zijn wellicht bekend met deze eerste en bekende fase.
Ontkenning, simpel gezegd, is de handeling van het verwerpen van de werkelijkheid. Ontkenning komt vaak op de eerste plaats in de stadia van verdriet, want wanneer er een grote verandering in het leven plaatsvindt, moeten de geest en het lichaam eraan werken om de situatie te verwerken.
Wanneer u een medische complicatie doormaakt, zijn er vaak signalen die door uw lichaam flitsen om te zeggen: "Er klopt iets niet." Dit kunnen opflakkeringen zijn, verergering van chronische pijn, nieuwe symptomen of een verscheidenheid aan andere dagelijkse verstoringen die u waarneemt.
Ook al weet je logischerwijs dat je een nieuwe relatie met je gezondheid aangaat als er zich een nieuw medisch probleem voordoet of als je een nieuwe diagnose krijgt, het is normaal dat je tijd nodig hebt om door ontkenning te werken voordat je begint te verwerken wat je precies bent. gevoel.
In het begin van de rouwcyclus ontken je misschien de hele waarheid of slechts delen van de werkelijkheid.
Tegen jezelf zeggen dat dit niet echt gebeurt, dat het 'allemaal in je hoofd' of 'niet zo erg' zit, is een manier voor je geest en lichaam om zichzelf te beschermen tegen de emotionele spanning van verdriet.
U kunt ook de ernst van de situatie bagatelliseren als een manier om het hoofd te bieden door:
- pijn afwijzen
- symptomen negeren
- symptomen verbergen voor dierbaren
- door de gezondheidsproblemen heen te duwen alsof alles in orde is
- twijfelen aan uzelf en de geldigheid van uw zorgen
Voor degenen die geen chronische aandoeningen hebben, is het misschien moeilijk te begrijpen waarom ontkenning een veel voorkomende eerste stap is bij het verwerken van medisch trauma. Willen we niet weten wat er aan de hand is? Willen we het niet repareren?
Het antwoord op deze vragen is ja: we willen een verklaring voor de symptomen en, in een droomwereld, een oplossing. Maar zo eenvoudig is het niet.
De overgrote meerderheid van chronische aandoeningen is langdurig en biedt alleen symptomatische behandelingen in plaats van genezing of oplossing. In wezen, wanneer u een nieuwe diagnose krijgt (of als u nog steeds op een diagnose wacht met aanhoudende symptomen), begint de realiteit van de tijd. De tijdlijn verandert.
Plots ben je niet op zoek naar een naam om je pijn, symptomen of slapeloze nachten te verklaren. Als u eenmaal weet wat het onderliggende probleem is, weet u dat de volgende stap is om door te gaan met de behandeling.
Toch kan deze volgende stap vaak onmogelijk lijken. En in het geval van chronische ziekten weet u dat dit probleem niet noodzakelijk een einddatum heeft.
Dus om met deze nieuwe realiteit om te gaan - zelfs als je hebt gewacht op een diagnose of een verklaring of iemand die je gewoon vertelt dat ze je geloven - zou je de ontkenningsfase kunnen ingaan om te proberen jezelf ervan te overtuigen dat dat niet zo is. slecht. Dat het niet echt is.
Als u momenteel een ontkenning heeft over uw gezondheid, weet dan dat dit in orde is. Gun uzelf, als het lukt, de tijd om de feiten van de situatie te verwerken.
U zou ervoor kunnen kiezen om een lijst met feiten op te schrijven (bijv. "Ik voelde vandaag pijn", "De dokter vertelde me dat ik een tumor had", "Ik wacht op de resultaten van bloedonderzoek") totdat ze echt aanvoelen.
U kunt ook besluiten om overdag een vaste tijd in te plannen om uzelf af te leiden van de realiteit door een boek te lezen of een show te marathoneren. Pauzes nemen is een geweldige manier om jezelf de ruimte te geven die je nodig hebt om alle nieuwe veranderingen in je leven te verwerken totdat ze niet zo overweldigend aanvoelen.
2. Woede
Een andere sterke emotie die u kunt ervaren, is woede - op uzelf, op artsen, op de wereld.
Wanneer woede door je heen brandt, betekent dit dat je waarschijnlijk de realiteit van je situatie hebt gaan begrijpen. Maar dit betekent niet noodzakelijk dat u klaar bent om het te accepteren.
Soms voelt het gemakkelijker of beheersbaarder om uit te halen naar anderen als je om jezelf rouwt.
Die dokter die niet eerder naar je luisterde? De receptioniste die uw afspraak direct na een volledige werkdag heeft ingepland? De parkeerplaats zonder toegankelijke plaatsen? Hun schuld.
Maar u kunt zich ook innerlijk op uzelf keren, vooral als u eerder ontkenning heeft ervaren.
U kunt zich afvragen waarom u zo lang heeft gewacht met het melden van symptoomveranderingen of waarom uw geneesmiddel niet opnieuw is gevuld. Dit kan veel zelfhaat veroorzaken en zowel uw lichamelijke als geestelijke gezondheid ernstig schaden.
Neem tijdens deze momenten van woede eerst en vooral de tijd om te erkennen wat je voelt. Er is een reden waarom woede een belangrijke stap is bij rouwen - het stelt je in staat om weer te gaan voelen en om je eigen gevoelens ten opzichte van de situatie te onderzoeken.
Als je het gevoel hebt dat je klaar bent om de woede los te laten, zijn er verschillende copingstrategieën die je kunnen helpen deze sterke emoties te verwerken, zoals kunstzinnige therapie, luchten naar vrienden en het oefenen van mindfulness.
Maar onthoud: als gevoelens van woede terugkomen terwijl je door de verdrietcyclus gaat, herken dan de gewaarwordingen en denk na over hoe ze zich manifesteren. Is je kaak op elkaar geklemd? Is je toon veranderd? Het inventariseren van je emoties kan je helpen om weer contact te maken met je lichaam, vooral als je lichaam de bron van frustratie is.
3. Depressie
Verdriet en depressie gaan vaak hand in hand.
Bij chronisch zieke mensen kunnen depressie en andere psychische aandoeningen ook vaak de symptomen vertroebelen of verwarren. Depressie kan chronische pijn verergeren met hoofd-, lichaams- en buikpijn.
Hoe weet u of uw symptomen afkomstig zijn van een depressie of van een ander medisch probleem?
Laten we allereerst opmerken dat ongeacht waar uw symptomen vandaan komen - of het nu gaat om fysieke, emotionele, mentale of gedragsmatige gezondheid - ze geldig zijn.
Te veel chronisch zieke mensen zijn bestempeld als 'aandachtzoekers'. Dit ongeloof in onze symptomen en ons lichaam maakt het rouwproces alleen maar moeilijker.
Weet dat wat je ook doormaakt, er een gemeenschap is van mensen die begrijpen wat je voelt.
Dat gezegd hebbende, kan het moeilijk zijn om voor uw behoeften te pleiten als u zich in deze fase van verdriet bevindt. Misschien vindt u het zinloos om te blijven zoeken naar een diagnose of behandeling. Misschien zou je willen dat al deze problemen gewoon zouden verdwijnen.
Depressie is iets dat vaak aanvullende diensten vereist, zoals counseling. Zoek voor crisisinterventie naar deze bronnen over hoe u zich tijdens dit kwetsbare proces kunt beschermen.
4. Onderhandelen of onderhandelen
Met deze fase komt het 'wat als'.
Wat als de dokter het bij het verkeerde eind heeft? Wat als ik iets anders had gedaan (dieet, lichaamsbeweging, medicijnen, therapie, operatie, enz.)? Wat moet ik doen als ik eerder bij de specialist ben gekomen?
Hoewel dit niet hetzelfde is als ontkenning, waarin je de realiteit probeert buiten te sluiten, kan deze fase hetzelfde aanvoelen omdat je nadenkt over alle manieren waarop de situatie anders had kunnen verlopen.
Ook al kun je het verleden niet echt veranderen (of de toekomst voorspellen), onderhandelen met je gezondheid kan een manier zijn om deze nieuwe realiteit te verwerken.
In feite werken veel chronisch zieke mensen, zelfs nadat we deze fase van verdriet hebben 'voltooid', nog steeds om te onderhandelen over hun capaciteiten terwijl ze hun nieuwe grenzen leren kennen. In die zin is de onderhandelingsfase van verdriet er een die vaak terugkeert naarmate onze gezondheid blijft evolueren.
5. Acceptatie
De laatste fase van verdriet is doorgaans acceptatie.
Acceptatie van de werkelijkheid. Acceptatie van de pijn. Acceptatie van hoe verschillend uw relatie tot uw lichaam nu kan zijn.
Onderzoek suggereert dat het accepteren van chronische pijn de ernst van uw fysieke en emotionele pijn daadwerkelijk kan verminderen.
Door het te accepteren, erken je dat het er is zonder oordeel. Dan kun je verder gaan met het gebruik van coping-strategieën en verschillende behandelingen om de pijn aan te pakken.
Het is echter belangrijk op te merken dat acceptatie niet betekent dat je gelukkig of tevreden moet zijn met alles wat er met je lichaam en gezondheid gebeurt. Acceptatie hoeft geen tevredenheid te betekenen.
Misschien voel je je nog steeds boos en depressief en overweldigd door je situatie, maar dit is oké.
Onze relatie met ons lichaam is intiem, complex en verandert altijd van vorm.
Hoewel een nieuwe medische diagnose of zorg de verdrietcyclus kan herstarten, is deze laatste fase van acceptatie er een waar we altijd naartoe werken.
De waarheid is dat we niet veel controle hebben over ons lichaam, wat beangstigend is. We kunnen pijn of ziekte zoals op paardenbloemwolken blazen niet weg wensen - hoe hard we ook proberen of hoeveel stengels we plukken.
Maar we kunnen leren vertrouwen op de cyclus van verdriet en weten dat deze gevoelens van verlies tijdelijk zijn.Bovenal kunnen we een beetje zelfvergeving en zelfvriendelijkheid oefenen.
We kunnen onszelf toestaan om rommelig en gek en menselijk te zijn.
Door deze gevoelens en ervaringen voelen we ons misschien kwetsbaar, maar hierdoor vinden we kracht. Uiteindelijk vinden we altijd een manier om te overleven.
Aryanna Falkner is een gehandicapte schrijfster uit Buffalo, New York. Ze is een MFA-kandidaat in fictie aan de Bowling Green State University in Ohio, waar ze woont met haar verloofde en hun donzige zwarte kat. Haar schrijven is verschenen of komt eraan in Blanket Sea en Tule Review. Vind haar en foto's van haar kat op Twitter.
