Een etentje dat werd georganiseerd terwijl ik zwanger was, was bedoeld om mijn vrienden ervan te overtuigen dat ik 'nog steeds ik' was - maar ik leerde nog iets meer.
Voordat ik trouwde, woonde ik in New York City, waar mijn foodievrienden en ik graag samen uit eten gingen en diepgaande gesprekken voerden tot laat in de avond. Toen ik me in de buitenwijken vestigde, ging ik natuurlijk minder om met mijn stadsvrienden, maar ze klaagden niet totdat ik aankondigde dat ik een baby kreeg.
In plaats van me te overladen met felicitaties, waarschuwde mijn kerngroep me om geen volwaardig stereotype in de voorsteden te worden. Eentje zei eigenlijk: "Word alsjeblieft niet een van die moeders die over haar kinderen praat en niets anders." Au.
Dus toen het moederschap snel dichterbij leek te komen, besloot ik mijn sceptische vrienden (en oké, mezelf) te bewijzen dat ik dezelfde oude ik was. Hoe? Door een uitgebreid etentje te organiseren voor mijn drie beste vrienden en hun belangrijke anderen. Geen enkele baby die onderweg was, kon me ervan weerhouden om zes gerechten helemaal opnieuw te koken, een diner voor acht te organiseren en iedereen te laten zien hoe leuk ik nog steeds was!
Het etentje - en wat ik heb gemist
Ik was zeven maanden zwanger, helemaal buik, gehurkt om de zalm in de grill te controleren en op mijn tenen reikend naar het serveren van schalen boven de koelkast. Mijn vrienden bleven om hulp vragen, maar ik bleef ze wegjagen. Het eindresultaat was een heerlijke maaltijd die ik sinds enkele jaren en twee kinderen later niet meer heb nagemaakt, maar ik had het te druk om van mezelf te genieten.
Ik denk vaak aan die avond dat ik quality time met mijn kinderen doorbreng, maar mijn gedachten zijn ergens anders. Ze willen dat ik verkleedpartijtjes speel of weer een favoriet boek voor ze lees. Ik denk erover na om te beginnen met eten of een artikel te schrijven dat morgen moet komen. Maar in plaats van weg te rennen en de pret te bederven, herinner ik mezelf eraan om te vertragen en van het moment te genieten.
De avond van mijn etentje was de laatste keer dat alle acht vrienden een jaar lang bij elkaar kwamen. Ik had slaapgebrek, wennen aan het leven met een pasgeboren baby. Anderen waren in beslag genomen door het nieuwe van verloofd zijn, het plannen van bruiloften.
Ik heb er vaak spijt van gehad dat ik niet de tijd heb genomen om van hun gezelschap te genieten op de avond van het diner, maar mijn energie te concentreren op de maaltijd. Gelukkig veranderde die ervaring mijn kijk op quality time doorbrengen met belangrijke mensen. En niemand is belangrijker dan mijn kinderen.
Ik heb me gerealiseerd dat er geen finishlijn is voor het moederschap zoals er is voor een etentje, en als ik altijd rondrennen om dingen efficiënt gedaan te krijgen als mijn kinderen onder de voeten zijn, mis ik de grillige momenten die het moederschap maken de moeite waard.
Tijdens mijn etentje hoorde ik grinniken uit de woonkamer terwijl ik in de keuken met gerechten jongleerde, maar ik koos ervoor om de pret over te slaan. Ik heb een bewuste poging gedaan om dat niet met mijn kinderen te doen. Ik ga met ze op de grond. Ik giechel en kietel. Ik hoor gekke stemmen als ik die verhalen lees. Ik dans, speel tikkertje en stel me voor dat ik een fee ben van enthousiasme. Het avondeten kan wachten. Mijn kinderen zullen maar een korte tijd klein zijn.
Op dit moment doe ik mijn best om mijn aandacht op mijn zoon en dochter te richten. Maar het moederschap heeft me niet veranderd in een vastberaden drone die alleen maar wil praten over babymijlpalen, problemen met zindelijkheidstraining en opvoedingstechnieken, zoals mijn niet al te tactvolle vriend jaren geleden voorspelde. Moeder zijn heeft mijn verlangen om mijn oudste, beste vrienden te ontmoeten voor een etentje en een zinvol gesprek niet veranderd. Het heeft me eerder geïnspireerd om mijn kinderen met mijn verleden te verbinden.
De verbindingen die ik wil behouden
Ook al is het soms lastig om twee jongeren de stad in te slepen - vooral als er luiertassen en verplegingovertrekken waren om mee te kampen - ik heb er een punt van gemaakt mijn oude vrienden vaak genoeg te zien zodat mijn kinderen net zoveel van ze kunnen houden als sommige van hun familieleden. Iedereen wint: ik mis geen gevestigde vriendschappen, mijn kinderen koesteren de aandacht van speciale volwassenen en mijn vrienden leren hen als individuen kennen in plaats van alleen een abstract idee van 'kinderen'.
Over een paar jaar zullen mijn kinderen willen weten hoe ik was voordat ik moeder werd, en mijn oude vrienden zijn precies degenen die ik die nieuwsgierige vragen wil beantwoorden. Als ik volledig zou bezwijken voor het leven in de voorsteden en het contact met mijn vrienden was kwijtgeraakt, zou dit allemaal niet mogelijk zijn.
Maar ik geef me onbeschaamd over aan bepaalde aspecten van de sceptische kijk van mijn vriend op het moederschap. Ik merkte dat ik van nature aangetrokken werd tot de veranderende interesses van mijn kinderen, wat betekent dat ik over vingerverven, Disney-prinsessen, Taylor Swift-liedjes en meer heen gutste.
Maar mijn relatie met mijn zoon en dochter zou niet alleen over hun interesses moeten gaan, dus lezen we klassieke prentenboeken die in de jaren zeventig mijn favorieten waren. We spelen games die uit de gratie zijn geraakt, nu Candy Crush Red Rover heeft overtroffen. En we hebben samen gekookt sinds mijn kinderen baby's waren, omdat het een van mijn passies is ... en omdat ik wil dat ze ooit uitgebreide etentjes voor hun eigen vrienden kunnen bereiden, mocht de stemming toeslaan.
Als ik een bijzonder moeilijke dag heb gehad - met tranen en time-outs en overal verspreid speelgoed - en ik eindelijk iedereen naar bed breng, voel ik me uitgeput maar toch tevreden, wetende dat ik mijn kinderen alles geef wat ik heb zonder mijn eigen identiteit in gevaar brengen, en ze floreren. Het doet een beetje denken aan de manier waarop ik me voelde aan het einde van mijn lang geleden etentje.
Nadat mijn vrienden waren vertrokken en ik volgepropt was van de maaltijd en een keuken vol vuile vaat had, heb ik lang gezeten en het laten bezinken dat ik erg zwanger en erg moe was. Maar ik kon niet stoppen met grijnzen, omdat ik me realiseerde dat ik in de loop van de avond de belangrijkste scepticus van alles had weten te overtuigen dat het moederschap niet zou kunnen veranderen wie ik van binnen was: ik .
Lisa Fields is een fulltime freelanceschrijver die gespecialiseerd is in onderwerpen op het gebied van gezondheid, voeding, fitness, psychologie en ouderschap. Haar werk is gepubliceerd in Reader’s Digest, WebMD, Good Housekeeping, Today’s Parent, Pregnancy en vele andere publicaties. Je kunt hier meer van haar werk lezen.
-in-babies-and-children.jpg)
