Het is een teken dat het je nog steeds kan schelen wanneer de wereld het het hardst nodig heeft.
"Wees niet zo gevoelig" is een veel voorkomend refrein dat velen van ons in ons leven keer op keer hebben gehoord.
In mijn geval hoorde ik dat dit bericht aan mijn oudere zus werd bezorgd, niet aan mij.
Het valt niet te ontkennen dat ze een huiler was (en is), en ik besloot al vroeg dat dat voor mij niet het geval zou zijn.
In plaats daarvan was ik de stoïcijnse tomboy van de familie en weigerde ik te huilen in het bijzijn van de jongens uit de buurt.
Ik was zelfs vastberaden toen een vliegertouw de huid van mijn keel doorsneed, en een perfecte rode lijn opborrelde over mijn nek. Ik hield mijn tranen vast totdat ik binnen was, veilig voor de spot van mijn mannelijke leeftijdsgenoten.
Ik heb zeker mijn emoties gevoeld, maar ik heb ze niet uitgedrukt. In ieder geval niet met tranen.
Zoals veel jongens, en erejongens zoals ik, heb ik ze geïnternaliseerd. Als ik ze niet volledig kon internaliseren, veranderde ik ze in woede.
Woede was een acceptabele emotie voor "sterke koekjes" zoals ik.
Naarmate ik ouder werd, groeide ik uit mijn wildzucht, maar mijn stoïcisme bleef. Ik stelde emotionele reacties gelijk aan een gebrek aan zelfdiscipline en zag emotionele kalmte als een teken van zelfbeheersing.
Destijds begreep ik niet dat emotionele reactiviteit nog steeds van binnen kan plaatsvinden, zelfs als er geen tekenen aan de oppervlakte zijn.
Emoties komen nog steeds voor, en die energie gaat nog steeds ergensSoms gaat het om schuldgevoelens of zelfs angstgevoelens om de emotie in de eerste plaats te hebben.
Na verloop van tijd kan het ontkennen van krachtige emoties een gevoel van gevoelloosheid veroorzaken. Als je jezelf keer op keer vertelt dat je niets voelt, zoals een bezwering, wordt het waar.
Voer een depressie in.
Mijn persoonlijke ervaring met depressie is zoiets als het omgekeerde van gevoel, alsof al mijn emoties samensmelten tot een enkel vacuüm, een zwart gat van emotie dat elk gevoel van welzijn of verbondenheid opeet.
Toen ik eenmaal begon te leren mijn emotionele zelf, mijn gevoeligheid en mijn gevoelens te waarderen, begon ik mijn weg uit deze emotionele afgrond te vinden.
Sindsdien heb ik geleerd dat mijn emoties in veel gevallen een kracht zijn, maar ik ben nog steeds bezig om de psycho-emotionele patronen te ontdekken die ik in mijn jeugd heb aangelegd.
Emoties herformuleren als sterke punten
Toen ik me eenmaal in al die emoties begon te verdiepen, ontdekte ik daar veel dingen. Ten eerste was er veel woede.
Een deel van die woede was jegens mezelf vanwege mijn mislukkingen en tekortkomingen. Een deel ervan was voor de wereld. Er was woede jegens de samenleving, ideologieën en de cultuur die me hadden geleerd dat niet-voelen een kracht was.
Onder die aanvankelijke, schijnbaar eindeloze laag van woede waren enkele verrassingen.
Ik voelde een diep gevoel van liefde en verbinding voor de wereld en iedereen erin. Ik voelde een sterk gevoel van rechtvaardigheid en humanitarisme.
Ik had een diepe aantrekkingskracht en waardering voor het mooie, zelfs en vooral in de simpele dingen, zoals een vallend blad of een voorbijgaande wolk omzoomd met roze zonlicht.
Onder al die woede voelde ik een diep gevoel van zorgzaamheid.
Hoewel de aansporing om "niet zo gevoelig te zijn" vaak wordt opgevat als een manier om sterker te zijn, kan het in sommige gevallen juist het tegenovergestelde zijn.
Natuurlijk is het soms nodig om een dikke huid te hebben, om dingen van me af te laten rollen en mezelf op te pakken en in beweging te blijven, zonder de critici in mijn zelfgevoel te laten doordringen.
Maar toen ik de richtlijn "wees niet zo gevoelig" tot het logische uiterste nam, merkte ik dat ik precies kreeg waar ik om vroeg.
Toen ik mijn gevoeligheid stopte, stopte ik ook mijn gevoel van mededogen met degenen die leden. Ik sloot mijn rechtvaardigheidsgevoel af, simpelweg omdat het zo moeilijk werd om het onrecht van de wereld te voelen.
Door onze gevoeligheid uit te schakelen, wordt er een boodschap overgebracht dat de delen van onszelf die ons menselijk maken, ervoor zorgen dat we voor elkaar zorgen en ons het gevoel geven dat we zijn, op de een of andere manier fout, zwak of incorrect zijn.
In plaats daarvan kunnen we de gevoelsdelen van onszelf zien als onze grootste sterke punten. Ze zijn de bron van onze gemeenschappelijke menselijkheid en onderlinge verbondenheid met de rest van de wereld.
Hoe de emoties onder de woede te ontginnen
Net als zijn tomboy-moeder en miljarden kleine jongens voor hem, vertaalt mijn zoon al zijn emoties in woede. Of het nu gaat om angst, angst, verlegenheid of verdriet, hij springt meteen op de trein van woede.
Gelukkig vond ik een geweldig hulpmiddel om hem (en mijzelf) te helpen vaststellen wat er onder al die woede aan de hand is.
Het wordt de 'Anger Iceberg' genoemd, onderdeel van het Go Zen-angstcurriculum voor kinderen.
Het is een bedrieglijk eenvoudige oefening die bestaat uit een vel papier met een kleine zwart-witte ijsberg die uitsteekt boven een oceaan. Het topje van de ijsberg vertegenwoordigt woede. Alles onder water bestaat uit de emoties die de woede verdoezelt.
In elke situatie kan ik de woede-ijsberg eruit slaan en hem vragen na te denken.
"Ik kan zien dat je boos bent. Wat denk je dat er onder al die woede aan de hand is? " Ik vraag.
Als ik merk dat ik gefrustreerd, ongeduldig of ronduit boos word, vraag ik mezelf hetzelfde af.
Deze eenvoudige kleine oefening is een diepgaande manier om contact te maken met onze woede zodra deze opkomt en deze te ontginnen voor de diepere emoties die eronder schuilen.
Als we dat doen, leren we onszelf dat onze gevoelens niet gewoon oké zijn. Ze bevatten waardevolle berichten van een van de mooiste delen van onszelf: het deel dat betrekking heeft op, zich inleven in en liefheeft op andere wezens.
Enkele vragen om over na te denken:
- Voel ik me eigenlijk verdrietig, kwetsbaar of angstig?
- Ben ik te streng voor mezelf of voor iemand anders?
- Concentreer ik me op oordelen in plaats van op begrip en empathie?
- Ben ik op dit moment bijzonder gestrest of uitgeput?
- Heb ik genoeg geslapen? Heb ik gegeten?
- Ben ik buiten mijn routine of comfortzone?
- Hoe kan ik mezelf op dit moment met mededogen opvoeden?
Het cool maken om te geven
Het motto 'wees niet zo gevoelig' op zijn kop zetten, een roep om te zijn meer gevoelig door verbinding te maken met onze gevoelens en die van anderen, zou precies kunnen zijn wat we nodig hebben.
De term 'zorgethiek' werd voor het eerst bedacht door psycholoog Carol Gilligan in haar boek 'In a Different Voice'. Gilligan voerde aan dat moraal en ethiek een mannelijke en geabstraheerde versie zijn van het idee van zorg.
Later schreef natuurkundige en feministe Evelyn Fox Keller over de emotionele arbeid die ongezien, niet gewaardeerd en niet beloond wordt in de samenleving.
Als emotionele arbeid de neiging heeft niet te worden beloond, is het geen verrassing dat gevoelige zielen door de geschiedenis heen zijn gemarginaliseerd of anderszins zijn uitgesloten.
De Nederlandse schilder Vincent van Gogh is een voorbeeld van een gevoelige kunstenaar die de wereld anders zag dan de mensen om hem heen en ervoor leed. Ironisch genoeg verwierf hij pas na zijn dood artistieke bekendheid, of überhaupt veel erkenning.
In een tijdperk waarin depressie en zelfmoord toenemen, kan het opnieuw formuleren van zorg als een kracht een levensreddende handeling zijn - een die hard nodig is.
Gemarginaliseerde groepen lijden als ze niet dezelfde zorg krijgen als de bevoorrechten. Het werk van zorgverleners en opvoeders wordt steeds meer ondergewaardeerd en vaak niet gecompenseerd met leefbaar loon.
Veel gebieden in de Verenigde Staten kampen met een tekort aan professionals in de geestelijke gezondheidszorg, aangezien de depressie- en zelfmoordcijfers stijgen.
Tegenwoordig zijn zorg en mededogen revolutionair.
“Ik wil zo hoog komen dat mensen over mijn werk zeggen:‘ Hij voelt diep. Hij voelt zich teder. 'Het is waar dat ik vaak in de diepten van ellende ben, maar misschien gedeeltelijk daardoor is er in mij een kalmte, pure harmonie en zoete muziek.'
-Vincent van Gogh
Wees gevoeliger
In mijn eigen geval speculeer ik soms dat depressie de manier is waarop mijn lichaam me beschermt tegen te veel zorg.
Als ik me machteloos en klein voel in een wereld die voortdurend in beweging is en in crisis is, kan zorgen aanvoelen als een verplichting.
In plaats van mijn gevoeligheid te vervloeken en mezelf te wapenen tegen gevoelens, probeer ik het te gebruiken als katalysator voor actie in plaats van een signaal om mijn hart te sluiten en te beschermen.
Als we willen handelen om onrecht te veranderen, moeten we onszelf eerst de pijn van onrecht laten voelen. Als we anderen willen helpen bij het overwinnen van lijden, moeten we er rekening mee houden dat ze überhaupt lijden.
Anders wapenen we ons tegen de eigenschappen die ons tot mens maken.
Het is zeker een kunst om de balans te vinden tussen functioneel mededogen en verlammende wanhoop.
Voor mij is het het besluit om uit liefde te handelen, hoe moeilijk het ook wordt, en om dat te doen, moet ik gevoeliger worden, niet minder.
Er is hulp
Als u of iemand die u kent in een crisis verkeert en zelfmoord of zelfbeschadiging overweegt, zoek dan hulp:
- Bel 911 of uw lokale alarmnummer.
- Bel de National Suicide Prevention Lifeline op 800-273-8255.
- Sms HOME naar de Crisis Textline op 741741.
- Niet in de Verenigde Staten? Zoek een hulplijn in uw land met Befrienders Worldwide.
Blijf bij hen terwijl u wacht op hulp en verwijder alle wapens of substanties die schade kunnen veroorzaken.
Als u niet in hetzelfde huishouden zit, blijf dan met hen aan de telefoon tot er hulp arriveert.
Crystal Hoshaw is een moeder, schrijfster en al jarenlang yogabeoefenaar. Ze heeft lesgegeven in privéstudio's, sportscholen en in een-op-een-instellingen in Los Angeles, Thailand en de San Francisco Bay Area. Ze deelt bewuste strategieën voor zelfzorg via online cursussen. Je kunt haar vinden op Instagram.
