Hiervoor hebben ze getraind, net als andere eerstelijnswerkers.
Terwijl de wereld werkt aan fysieke, sociale en economische genezing in de nasleep van de COVID-19-pandemie, worstelen zo velen van ons met de spanning van mentale gezondheidsproblemen.
En ze lijken veel intenser dan vóór de uitbraak.
Gevoelens van angst en depressie in verband met COVID-19 komen steeds vaker voor naarmate de pandemie zich door het land en naar alle uithoeken van de wereld verspreidt.
Velen van ons hebben te maken met collectief verdriet terwijl we omgaan met de realiteit dat onze wereld nooit meer hetzelfde zal zijn.
De professionals in de geestelijke gezondheidszorg die met Healthline hebben gesproken, hebben deze toename van angst, depressie, verdriet en traumareacties ook opgemerkt.
"Over het algemeen waren veel sessies gericht op het beheersen van de stress, angst, woede, angst, depressie, verdriet en trauma die verband houden met de pandemie", vertelt een erkend klinisch maatschappelijk werker aan Healthline.
Om de privacy van haar klanten te beschermen, noemen we haar mevrouw Smith.
De privépraktijk waar Smith werkt, is onlangs overgestapt op teletherapiediensten voor alle cliënten.
Ze was in staat om haar ervaringen met deze verandering te delen en zei dat het stressvol was en dat persoonlijke afspraken doorgaans de voorkeur hebben, maar dat haar cliënten dankbaar zijn voor de mogelijkheid om advies te krijgen in tijden van dergelijke onzekerheid.
"Of klanten nu zichzelf thuis in quarantaine plaatsen of deel uitmaken van het essentiële personeelsbestand, ze ervaren het probleem", zegt Smith.
Het is logisch waarom we allemaal zoveel meer gestrest zijn, toch? Het is logisch dat we het moeilijker vinden om onszelf te motiveren en therapeutische technieken te gebruiken om onze geestelijke gezondheidsproblemen aan te pakken.
Maar als dit is wat iedereen voelt, zou daaruit volgen dat onze therapeuten ook net zo kwetsbaar zijn voor deze stressoren. Betekent dit dat we er niet met hen over moeten praten?
Volgens deskundigen op het gebied van geestelijke gezondheid is het niet praten over aan COVID-19 gerelateerde stressoren het tegenovergestelde van wat we moeten doen om aan genezing te werken.
U bent niet verantwoordelijk voor het genezingsproces van andere mensen
Lees dat nog eens. Nog een keer.
Veel mensen voelen zich ongemakkelijk als ze met hun therapeuten over pandemie-gerelateerde stressfactoren praten, omdat ze weten dat hun therapeuten ook gestrest zijn.
Onthoud dat uw genezingsproces uw eigen is en dat het gebruik van middelen zoals teletherapiesessies een belangrijke rol speelt bij het boeken van vooruitgang voor uw eigen geestelijke gezondheid.
De relatie tussen therapeut en cliënt is niet en mag nooit gericht zijn op de geestelijke gezondheid en genezing van de therapeut. Uw therapeut heeft de verantwoordelijkheid om professioneel te zijn, ongeacht wat er in hun persoonlijke leven gebeurt.
Een ervaren schoolpsycholoog die in de staat New York werkt - die we mevrouw Jones zullen noemen om de privacy van haar leerlingen te beschermen - legt uit hoe professionaliteit eruit zou kunnen zien vanuit het perspectief van een therapeut tijdens de pandemie.
"Ik heb het gevoel dat als je zozeer getroffen bent dat je niet met een klant over specifieke onderwerpen kunt praten, het verstandig (en best practice) zou zijn om hem door te verwijzen naar een collega of iemand die dat mogelijk zou kunnen doen", vertelt Jones Healthline.
Jones is van mening dat alle therapeuten "zowel ethisch als professioneel verplicht zijn tot die zorgstandaard".
Dit betekent natuurlijk niet dat uw therapeuten geen problemen hebben zoals u. Uw therapeuten kunnen ook symptomen van geestelijke gezondheidsproblemen voelen en op dezelfde manier een behandeling moeten vinden die voor hen werkt.
"Ik heb periodes van angst, depressie en grote wanhoop meegemaakt als gevolg van de pandemie en het huidige politieke klimaat", zegt Smith.
Jones deelt soortgelijke zorgen: “Ik heb veranderingen in mijn slaap, eetgewoonten en algemene stemming / affect opgemerkt. Het lijkt regelmatig te veranderen - de ene dag voel ik me gemotiveerd en energiek, de volgende dag voel ik me mentaal en fysiek uitgeput. "
"Ik heb het gevoel dat mijn geestelijke gezondheid tijdens deze pandemie bijna een microkosmos is van hoe het er vroeger uitzag of er mogelijk zou uitzien als het niet zou worden beheerd door medicatie en therapie," voegt Jones toe.
Maar als u zich nerveus of 'slecht' voelt over het bespreken van uw zorgen met uw therapeuten, onthoud dan dat het uw taak is om de patiënt te zijn en te genezen. Het is de taak van uw therapeut om u op die reis te helpen.
'Het is nooit de taak van de patiënt om voor de therapeut te zorgen', benadrukt Smith. "Het is onze taak en professionele verantwoordelijkheid om voor onszelf te zorgen, zodat we aanwezig kunnen zijn voor onze klanten."
En als je niet zeker weet hoe je tijdens je counselingsessies door gesprekken over COVID-19 moet navigeren, zegt Jones: "Ik zou mijn studenten (of elke klant) willen aanmoedigen om, voor hun gemak, alle onderwerpen waarmee ze worstelen, openbaar te maken."
Het openen van deze communicatie is de eerste stap naar uw individuele genezingsproces.
Wat doen therapeuten voor hun eigen geestelijke gezondheidsbehoeften tijdens COVID-19?
Kortom, velen van hen oefenen juist het advies uit dat ze u zullen geven.
"Ik volg het advies dat ik aan klanten geef ... het beperken van de nieuwsconsumptie, het aanhouden van een gezond dieet, dagelijkse lichaamsbeweging, het bijwonen van een regelmatig slaapschema en creatief contact maken met vrienden / familie", zegt Smith.
Toen we vroegen wat ze professioneel doet om een pandemie-gerelateerde burn-out te voorkomen, adviseerde Smith: "Het nemen van pauzes tussen de sessies en het inplannen van vrije tijd fungeert als een preventieve [maatregel] om te voorkomen dat de pandemie alomvattend wordt."
"Hoewel cliënten dezelfde stressfactor (dwz de pandemie) kunnen bespreken, biedt het individueel met hen werken om hun verhalen over het beheersen / overleven van de pandemie te creëren / uitdagen unieke perspectieven op hoop en genezing, waardoor het script over de pandemie wordt omgedraaid," ze zegt.
En het advies van Smith aan andere therapeuten?
“Ik zou therapeuten willen aanmoedigen om hun eigen zelfzorgregime te onthouden. Maak gebruik van uw collega's en er is een overvloed aan online ondersteuning beschikbaar - we doen dit samen! We komen hier wel doorheen! "
Een persoonlijk perspectief: het is oké om niet oké te zijn. Voor ons allen.
Sinds mijn universiteit werd afgesloten vanwege de COVID-19-uitbraak, heb ik het geluk gehad om elke week virtueel met mijn adviseur te spreken.
Onze teletherapiesessies zijn in veel opzichten anders dan de persoonlijke afspraken. Ten eerste draag ik meestal een pyjamabroek met een deken, of een kat, of beide gedrapeerd over mijn schoot. Maar het meest opvallende verschil is de manier waarop deze teletherapiesessies beginnen.
Elke week komt mijn counselor bij mij langs - een eenvoudig "Hoe gaat het met je?"
Vroeger waren mijn antwoorden meestal zoiets als 'gestrest over school', 'overweldigd door werk' of 'een slechte pijnweek hebben'.
Nu is deze vraag een stuk moeilijker te beantwoorden.
Ik ben een gehandicapte schrijver in het laatste semester van mijn MFA-programma, een maand verwijderd van het verhuizen naar huis in de staat New York, en nog een paar maanden verwijderd van (misschien, hopelijk) een bruiloft die mijn verloofde en ik hebben gepland twee jaar lang.
Ik heb mijn studio-appartement al weken niet verlaten. Ik kan niet naar buiten omdat mijn buren geen maskers dragen en ze onbeschaamd de lucht in hoesten.
Ik vraag me veel af over mijn ademhalingsziekte van een maand in januari, net voordat de Verenigde Staten met bevestigde gevallen werden getroffen, en hoeveel doktoren me vertelden dat ze niet konden helpen. Dat het een of ander virus was, begrepen ze niet. Ik ben immuungecompromitteerd en ben nog steeds aan het herstellen.
Hoe gaat het met mij?
De waarheid is dat ik doodsbang ben. Ik ben ongelooflijk angstig. Ik ben depressief. Als ik dit aan mijn counselor vertel, knikt ze, en ik weet dat ze hetzelfde voelt.
Het vreemde aan het zorgen voor onze geestelijke gezondheid tijdens een wereldwijde pandemie is dat zoveel van onze ervaringen plotseling worden gedeeld.
"Ik merk dat ik me vaker 'aansluit' bij klanten vanwege het parallelle proces dat we allemaal doormaken", zegt Smith.
We bevinden ons in een parallel proces naar genezing. Professionals in de geestelijke gezondheidszorg, essentiële werkers, studenten - we proberen allemaal om te gaan met de ‘onzekerheid over hoe het‘ nieuwe normaal ’eruit zal zien,’ zegt Jones.
Mijn counsellor en ik nemen vaak genoegen met het woord 'oké'. Ik ben ok. We zijn oké. Alles zal in orde zijn.
We ruilen een kijkje door schermen, een rustig begrip. Een zucht.
Maar niets hieraan is echt oké, en daarom is het belangrijk voor mij (en ook voor jou) om door te gaan met mijn geestelijke gezondheidszorg, ook al weet ik dat alle anderen om me heen dezelfde angsten hebben.
We hebben allemaal middelen nodig zoals therapie en zelfzorg, en ondersteuning meer dan ooit in tijden als deze. Het enige wat we kunnen doen is het redden. Het enige wat we kunnen doen is overleven.
Onze therapeuten en professionals in de geestelijke gezondheidszorg zijn hard aan het werk - dit is waarvoor ze zijn opgeleid, net als andere eerstelijnswerkers.
Dus ja, misschien herkent u de uitputting van uw therapeut. Misschien ruil je een blik, een begrip. Je zou kunnen zien dat je zowel rouwt als op dezelfde manier overleeft.
Maar geloof in je therapeut en luister aandachtig terwijl ze je vertellen: het is oké om niet oké te zijn en ik ben hier om je er doorheen te helpen.
Aryanna Falkner is een gehandicapte schrijfster uit Buffalo, New York. Ze is een MFA-kandidaat in fictie aan de Bowling Green State University in Ohio, waar ze woont met haar verloofde en hun donzige zwarte kat. Haar schrijven is verschenen of komt eraan in Blanket Sea en Tule Review. Vind haar en foto's van haar kat op Twitter.
.jpg)
