Het emotionele trauma van een bijna-doodervaring veroorzaakt aanhoudende emotionele en fysieke symptomen bij een derde van de IC-patiënten.
Gezondheid en welzijn raken ons allemaal anders. Dit is het verhaal van één persoon.
In 2015, slechts een paar dagen nadat ik me ziek begon te voelen, werd ik opgenomen in het ziekenhuis en kreeg ik de diagnose septische shock. Het is een levensbedreigende aandoening met een sterftecijfer van meer dan 50 procent.
Ik had nog nooit van sepsis of septische shock gehoord voordat ik een week in het ziekenhuis doorbracht, maar ik werd er bijna aan gedood. Ik had het geluk dat ik een behandeling kreeg toen ik dat deed.
Ik heb een septische shock overleefd en ben volledig hersteld. Of dat werd mij verteld.
Het emotionele trauma van de ziekenhuisopname bleef hangen lang nadat ik alles duidelijk had gekregen van de doktoren die voor me zorgden terwijl ik in het ziekenhuis lag.
Het kostte wat tijd, maar ik ontdekte dat de depressie en angst, samen met andere symptomen die ik ervoer toen ik mijn lichamelijke gezondheid terugkreeg, symptomatisch waren voor posttraumatische stressstoornis (PTSD) en verband hielden met mijn bijna-doodervaring.
Post-intensive care-syndroom (PICS), of de reeks gezondheidsproblemen die zich voordoen na kritieke omstandigheden, is niet iets waar ik tot twee jaar na mijn strijd mee had gehoord.
Maar van de meer dan 5,7 miljoen mensen die elk jaar in de Verenigde Staten op intensive care-afdelingen (ICU) worden opgenomen, is mijn ervaring niet ongebruikelijk. Volgens de Society of Critical Care Medicine heeft PICS invloed op:
- 33 procent van alle patiënten op beademingsapparatuur
- tot 50 procent van de patiënten die minimaal een week op de IC blijven
- 50 procent van de patiënten die zijn opgenomen met sepsis (zoals ik)
Symptomen van PICS zijn onder meer:
- spierzwakte en evenwichtsproblemen
- cognitieve problemen en geheugenverlies
- ongerustheid
- depressie
- nachtmerries
Ik heb elk symptoom op deze lijst ervaren in de maanden na mijn IC-verblijf.
En toch, terwijl mijn ontslagpapieren uit het ziekenhuis een lijst bevatten met vervolgafspraken met specialisten voor mijn hart, nieren en longen, omvatte mijn nazorg geen enkele bespreking van mijn geestelijke gezondheid.
Ik kreeg te horen van elke zorgverlener die mij zag (en dat waren er veel) hoe gelukkig ik was dat ik sepsis had overleefd en zo snel herstelde.
Geen van hen heeft me ooit verteld dat ik meer dan een kans van 1 op 3 had om PTSS-symptomen te krijgen zodra ik het ziekenhuis verliet.
Hoewel ik lichamelijk gezond genoeg was om ontslagen te worden, ging het niet helemaal goed met mij.
Thuis deed ik obsessief onderzoek naar sepsis en probeerde ik voor mezelf vast te stellen wat ik anders had kunnen doen om mijn ziekte te voorkomen. Ik voelde me lusteloos en depressief.
Hoewel lichamelijke zwakte kon worden toegeschreven aan het feit dat ik zo ziek was geweest, klopten de ziekelijke gedachten aan de dood en de nachtmerries waardoor ik me urenlang ongerust voelde nadat ik wakker werd, nergens op.
Ik had een bijna-doodervaring overleefd! Ik moest me gelukkig voelen, gelukkig, als een supervrouw! In plaats daarvan voelde ik me bang en grimmig.
Meteen nadat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, was het gemakkelijk om mijn PICS-symptomen af te doen als bijwerkingen van mijn ziekte.
Ik was mentaal mistig en vergeetachtig, alsof ik slaapgebrek had, zelfs als ik 8 tot 10 uur had geslapen. Ik had evenwichtsproblemen onder de douche en op roltrappen, waardoor ik duizelig werd en in paniek raakte.
Ik was angstig en werd snel boos. Een luchtige grap die bedoeld was om me beter te laten voelen, zou gevoelens van woede tot gevolg hebben. Ik schreef het toe aan het feit dat ik me niet graag hulpeloos en zwak voel.
Hoorzitting "Het kost tijd om te herstellen van een septische shock" van de ene medische professional om vervolgens door een andere te horen: "Je bent zo snel hersteld! Jij hebt geluk!" was verwarrend en desoriënterend. Was ik beter of niet?
Op sommige dagen was ik ervan overtuigd dat ik ongeschonden door een septische shock was gekomen. Andere dagen had ik het gevoel dat ik nooit meer beter zou worden.
Aanhoudende gezondheidsproblemen veroorzaakt door zo dicht bij de dood te komen
Maar zelfs nadat mijn fysieke kracht was teruggekeerd, bleven de emotionele bijwerkingen hangen.
Een scène in een ziekenhuiskamer in een film kan gevoelens van angst opwekken en een beklemmend gevoel in mijn borst veroorzaken als een paniekaanval. Routinematige dingen zoals het innemen van mijn astmamedicatie zouden mijn hart sneller doen kloppen. Er was een constant gevoel van onderliggende angst in mijn dagelijkse routine.
Ik weet niet of mijn PICS is verbeterd of ik ben er gewoon aan gewend geraakt, maar het leven was druk en vol en ik probeerde niet na te denken over hoe ik bijna stierf.
In juni 2017 voelde ik me ziek en herkende ik de veelbetekenende tekenen van longontsteking. Ik ging meteen naar het ziekenhuis en kreeg de diagnose en kreeg antibiotica.
Zes dagen later zag ik een uitbarsting van zwart in mijn oog, als een zwerm vogels in mijn gezichtsveld. Ik had helemaal geen verband met mijn longontsteking en had een traan in mijn netvlies die onmiddellijke behandeling rechtvaardigde.
Een netvliesoperatie is onaangenaam en niet zonder complicaties, maar is over het algemeen niet levensbedreigend. En toch werd mijn vecht-of-vluchtinstinct helemaal naar de vliegmodus geduwd toen ik aan een operatietafel werd vastgebonden. Ik was geagiteerd en stelde verschillende vragen tijdens de operatie, zelfs terwijl ik onder narcose was.
Toch verliep mijn operatie aan het netvlies goed en werd ik dezelfde dag ontslagen. Maar ik bleef maar aan pijn, verwonding en dood denken.
Mijn leed in de dagen na de operatie was zo extreem dat ik niet kon slapen. Ik zou wakker liggen te denken aan doodgaan, net zoals ik had gedaan na mijn feitelijke bijna-doodervaring.
Hoewel die gedachten waren afgenomen en ik gewend was geraakt aan het 'nieuwe normaal' van het nadenken over mijn dood als ik dingen deed als routinematig bloedonderzoek, was de dood ineens alles waar ik aan kon denken.
Het sloeg nergens op, totdat ik PICS begon te onderzoeken.
Hulp krijgen voor PICS
PICS heeft geen tijdslimiet en kan door bijna alles worden geactiveerd.
Ik was ineens angstig elke keer dat ik buiten mijn huis was, of ik nu aan het rijden was of niet. Ik had geen reden om ongerust te zijn, maar daar was ik, mijn kinderen excuses aan het maken dat ze niet uit eten gingen of niet naar het zwembad in de buurt.
Kort na mijn retinale operatie - en voor de eerste keer in mijn leven - vroeg ik mijn huisarts om een recept te krijgen om me te helpen mijn angst te beheersen.
Ik legde uit hoe angstig ik me voelde, hoe ik niet kon slapen, hoe ik me voelde alsof ik aan het verdrinken was.
Door mijn angst heen praten met een dokter die ik vertrouwde, hielp zeker, en ze stond sympathiek tegenover mijn angst.
"Iedereen heeft een probleem met‘ oogdingen ’,’ zei ze, terwijl ze me Xanax voorschreef om in te nemen als dat nodig was.
Alleen al het hebben van een recept gaf me wat gemoedsrust als ik midden in de nacht wakker werd van angst, maar het voelde als een noodoplossing in plaats van een echte oplossing.
Het is een jaar geleden sinds mijn netvliesoperatie en drie jaar geleden dat ik op de intensive care lag met septische shock.
Gelukkig zijn mijn PICS-symptomen tegenwoordig minimaal, grotendeels omdat ik het afgelopen jaar redelijk gezond ben geweest en omdat ik de oorzaak van mijn angst ken.
Ik probeer proactief te zijn met positieve visualisatie en die duistere gedachten te verstoren wanneer ze in mijn hoofd opkomen.Als dat niet werkt, heb ik een recept als back-up.
Patiënten hebben meer ondersteuning van onze gezondheidszorg nodig na een IC-verblijf
Wat betreft het leven met PICS, beschouw ik mezelf als een geluksvogel. Mijn symptomen zijn over het algemeen beheersbaar. Maar alleen omdat mijn symptomen niet verlammend zijn, wil nog niet zeggen dat ik er geen last van heb.
Ik heb routinematige medische afspraken uitgesteld, inclusief mijn mammogram. En hoewel ik in 2016 ben verhuisd, rijd ik nog steeds elke zes maanden twee uur om mijn huisarts te zien. Waarom? Omdat het idee om een nieuwe dokter te vinden me met angst vervult.
Ik kan niet mijn leven leiden door te wachten op het volgende noodgeval voordat ik een nieuwe dokter zie, maar ik kan ook niet voorbij de angst komen die me ervan weerhoudt mijn gezondheidszorg goed te beheren.
Wat me doet afvragen: als dokters weten een groot aantal patiënten zal waarschijnlijk PICS ervaren, met de verlammende angst en depressie die er vaak mee gepaard gaan, na een IC-verblijf, waarom maakt dan geen deel uit van de discussie over nazorg?
Na mijn IC-verblijf ging ik naar huis met antibiotica en een lijst met vervolgafspraken met verschillende artsen. Niemand heeft me ooit verteld toen ik uit het ziekenhuis werd ontslagen dat ik PTSD-achtige symptomen zou kunnen krijgen.
Alles wat ik over PICS weet, heb ik geleerd door mijn eigen onderzoek en zelfverdediging.
In de drie jaar sinds mijn bijna-doodervaring heb ik met andere mensen gesproken die ook emotioneel trauma hebben meegemaakt na een IC-verblijf, en geen van hen was gewaarschuwd of voorbereid op PICS.
Toch bespreken artikelen en tijdschriftstudies het belang van het erkennen van het risico van PICS bij zowel patiënten als hun families.
Een artikel over PICS in American Nurse Today beveelt ICU-teamleden aan om vervolggesprekken te voeren met patiënten en families. Ik heb geen verdere telefoontjes ontvangen na mijn ICU-ervaring in 2015, ondanks het feit dat ik sepsis had, wat een nog grotere kans op PICS heeft dan andere ICU-aandoeningen.
Er is een kloof in het gezondheidszorgsysteem tussen wat we weten over PICS en hoe het wordt beheerd in de dagen, weken en maanden na een IC-verblijf.
Onderzoek wijst op een behoefte aan ondersteuning en middelen na ontslag uit het ziekenhuis. Maar ervoor zorgen dat de patiënt toegang heeft tot die dingen, ontbreekt.
Evenzo moeten mensen die PICS hebben meegemaakt, worden geïnformeerd over het risico dat hun symptomen worden veroorzaakt door toekomstige medische procedures.
Ik heb geluk. Ik kan dat zelfs nu zeggen. Ik overleefde septische shock, leerde mezelf over PICS en zocht de hulp die ik nodig had toen een medische procedure voor de tweede keer PICS-symptomen veroorzaakte.
Maar hoe gelukkig ik ook ben, ik ben de angst, depressie, nachtmerries en emotionele stress nooit voor geweest. Ik voelde me erg alleen terwijl ik mijn eigen mentale gezondheid inhaalde.
Bewustwording, opleiding en ondersteuning zouden voor mij het verschil hebben gemaakt tussen me volledig kunnen concentreren op mijn genezingsproces en geplaagd worden door symptomen die mijn herstel ondermijnden.
Naarmate het bewustzijn over PICS blijft groeien, hoop ik dat meer mensen de geestelijke gezondheidszorg krijgen die ze nodig hebben nadat ze uit het ziekenhuis zijn ontslagen.
Kristina Wright woont in Virginia met haar man, hun twee zonen, een hond, twee katten en een papegaai. Haar werk is verschenen in verschillende gedrukte en digitale publicaties, waaronder The Washington Post, USA Today, Narrively, Mental Floss, Cosmopolitan en anderen. Ze houdt van thrillers lezen, brood bakken en gezinsuitstapjes plannen waar iedereen plezier heeft en niemand klaagt. Oh, en ze houdt echt van koffie. Als ze niet met de hond loopt, de kinderen niet op de schommel duwt of met haar man "The Crown" inhaalt, kun je haar vinden op Twitter.
