Hoe eenzaamheid verandert gedurende je hele leven

Eenzaamheid kan op elke leeftijd toeslaan, hoewel de oorzaak anders kan zijn.

Vraag iemand om een ​​keer te vertellen dat ze zich eenzaam voelden, en ze hebben ongetwijfeld een verhaal te vertellen. Misschien hoor je voor het eerst over de eerstejaarsstudent weg van huis. Of de nieuwe moeder die haar baby voedt in de donkere stilte van 4 uur 's ochtends.

"De meeste mensen voelen zich op een bepaald moment in hun leven eenzaam", schrijft onderzoeker Ahmet Akin van Sakarya University. "Als sociale dieren die veel deelnemen aan sociale relaties, stellen mensen zichzelf open voor de mogelijkheid van eenzaamheid."

Onderzoekers vinden dat eenzaamheid op relatief voorspelbare manieren ebt en stroomt naarmate we ouder worden. Contra-intuïtief zijn we de neiging om eenzamer te zijn als we jong zijn - en ook als we oud zijn. Van deze risicogroepen kan wel een kwart van de mensen zich regelmatig eenzaam voelen. Begrip waarom we worden eenzaam in bepaalde levensfasen kan ons helpen om te gaan met de ongemakkelijke gevoelens van isolatie wanneer ze onvermijdelijk opkomen.

Van kwantiteit tot kwaliteit

Onderzoekers definiëren eenzaamheid als 'waargenomen sociaal isolement', het sleutelwoord zijn waargenomen​Als twee mensen hetzelfde aantal vrienden hebben, met wie ze evenveel tijd doorbrengen en over dezelfde dingen praten, kan de een zich volkomen tevreden voelen, terwijl de ander zich eenzaam kan voelen.

Met andere woorden, eenzaamheid is subjectief; het is de sombere kloof tussen de relaties die je hebt en de relaties die je wilt. Dat is de reden waarom mensen van alle leeftijden de neiging hebben om eenzamer te zijn als ze meer verontrustende en minder prettige relaties hebben, ontevreden zijn over hun relaties of meer tijd met vrienden willen.

"Gevoelens van eenzaamheid hangen af ​​van iemands streven naar contact, perceptie van contact en evaluatie van sociale banden", schrijven de onderzoekers Magnhild Nicolaisen en Kirsten Thorsen van het Oslo University Hospital.

We kunnen die sociale banden beoordelen in termen van zowel kwantiteit als kwaliteit, de hoeveelheid tijd die we met anderen doorbrengen en hoe leuk die tijd is. En het blijkt dat het belang van kwantiteit en kwaliteit op verschillende leeftijden verandert.

Nicolaisen en Thorsen ondervroegen bijvoorbeeld bijna 15.000 mensen in Noorwegen over hun sociale activiteit en hun mate van eenzaamheid. Voor de jongste groep, tussen 18 en 29 jaar, leek kwantiteit het belangrijkst: jongvolwassenen die vrienden minder vaak zagen, waren meestal eenzamer. Maar onder volwassenen van 30-64 jaar stond kwaliteit voorop: deze groep was eenzamer als ze geen vertrouwelingen hadden, mensen met wie ze intiem konden praten. De bedrag van de tijd die ze met vrienden doorbrachten, leek niet uit te maken.

Als je nadenkt over het typische levenspad, zijn deze bevindingen logisch. Voor jongere mensen die hun carrière opbouwen en op zoek zijn naar partners, helpt het om veel mensen te ontmoeten en tijd door te brengen. Naarmate we ouder worden en misschien ouders worden, zien we misschien minder vaak vrienden - maar we hebben iemand nodig die belt als de stress van zieke peuters of machtsstrijd op het werk te zwaar wordt.Eerder onderzoek wees zelfs uit dat in termen van hun effecten op onze gezondheid, het aantal vrienden belangrijker is voor mensen in hun tienerjaren en twintig, en de kwaliteit van vriendschap er meer toe doet tot de leeftijd van 50.

Ondertussen hing voor de oudste groep in het onderzoek (leeftijd 65-79) hun eenzaamheid niet af van hoe vaak ze vrienden zagen of dat ze een vertrouweling hadden. Zoals de onderzoekers speculeren, kunnen deze oudere volwassenen lage verwachtingen hebben van hun vriendschappen, tevredenheid vinden in af en toe een bezoek of een paar aangename metgezellen. Of ze vertrouwen meer op familie dan op vrienden: in een studie in het Verenigd Koninkrijk, die keek naar alle soorten relaties (niet alleen vriendschappen), kwaliteit leek er op deze leeftijd nog steeds toe te doen.

Behalve onze vrienden en familie kunnen romantische relaties ons ook beschermen tegen eenzaamheid - en zeker naarmate we ouder worden. In een ander groot onderzoek, dit keer in Duitsland, liepen alleenstaande jongvolwassenen geen groter risico op eenzaamheid in vergelijking met degenen met een significante ander. Maar oudere alleenstaanden - vanaf hun dertigste - hadden de neiging meer de pijn van eenzaamheid te voelen.

Streef ernaar om je normaal te voelen

Wat gebeurt er in het hoofd van een twintiger, die niet gebukt gaat onder de eenzaamheid van het alleenstaande leven? Of een 40-er, die niet vaak weggaat, maar zich vervuld voelt door wekelijkse inhaalacties met een beste vriend?

Volgens één theorie hangt het allemaal af van wat wij als 'normaal' beschouwen. Als ons sociale leven eruitziet als wat we zouden verwachten van iemand van onze leeftijd, zullen we minder snel beginnen te piekeren over onze connecties, waardoor de alarmbellen van eenzaamheid kunnen afgaan.

"Een tienermeisje kan zich eenzaam voelen als ze maar twee goede vrienden heeft, terwijl een 80-jarige vrouw zich erg verbonden voelt omdat ze nog steeds twee goede vrienden heeft", schrijven de onderzoekers Maike Luhmann en Louise C. Hawkley.

Zoals ze uitleggen, worden deze normen ook beïnvloed door natuurlijke ontwikkelingsprocessen. Volgens een onderzoek zijn jonge kinderen tot hun zevende meestal op zoek naar iemand om mee te spelen en plezier te hebben. Dan wordt het belangrijk om een ​​goede vriend te hebben, iemand met wie je kunt praten en die aan jouw kant staat. Groepsgroepen winnen aan belang in de vroege tienerjaren, wanneer erbij horen en geaccepteerd worden kritisch zijn.

Als we in de twintig zijn, wenden onze gedachten zich tot romantische relaties, en het gevoel afgewezen te worden door potentiële partners kan bijzonder pijnlijk zijn. Onze behoefte aan intimiteit groeit, inclusief de bevestiging en het begrip dat goede vrienden kunnen bieden.

Deze behoeften blijven relatief constant naarmate we ouder worden, hoewel onze verwachtingen kunnen veranderen. Ouderdom kan het verlies van vrienden of partners met zich meebrengen, of gezondheidsproblemen waardoor we niet op koffiedates of gezinsvakanties kunnen gaan - vandaar die 80-jarige vrouw die haar twee goede vrienden koestert.

Als we ons alleen voelen in lijden

Deze theorie kan helpen verklaren waarom het doormaken van ontberingen in het leven op verschillende leeftijden bijzonder eenzaam aanvoelt, een andere belangrijke onderzoeksvinding.

Neem bijvoorbeeld werk en inkomen. Mensen met een lager inkomen zijn op middelbare leeftijd eenzamer dan mensen met een hoger inkomen, meer dan op jonge of oudere volwassen leeftijd. Hoewel twintigers er grappen over kunnen maken dat ze blut zijn en senioren verwachten dat ze met pensioen zullen scharrelen, hopen de meeste mensen dat ze zich op middelbare leeftijd geen zorgen hoeven te maken over geld. Mensen die het financieel moeilijk hebben, kunnen zich schamen voor hun middelen, terwijl iedereen om hen heen comfortabel succesvol lijkt te zijn.

Evenzo, hoewel sommige onderzoeken tegenstrijdige resultaten hebben opgeleverd, lijken werkloze volwassenen van middelbare leeftijd het hardst te worden getroffen door eenzaamheid in vergelijking met deeltijd- of voltijdwerkers, maar dit is niet waar op jonge of oudere leeftijd. Jongvolwassenen zijn zelfs het minst eenzaam als ze parttime werken - precies wat 'normaal' lijkt voor een tiener of student.

Ondertussen lijkt de eenzaamheid ook toe te nemen wanneer we vóór onze tijd gezondheidsproblemen krijgen - wanneer volwassenen van middelbare leeftijd een arbeidsongeschiktheidsuitkering beginnen te ontvangen of te maken krijgen met levensbedreigende aandoeningen zoals hartproblemen of een beroerte. Daarentegen is "ernstige ziekte op oudere leeftijd meer normatief en tot op zekere hoogte verwacht", schrijven de onderzoekers achter deze studie.

Omdat we de neiging hebben om op oudere leeftijd meer ontberingen te verwachten, kunnen zelfs slechte gevoelens in het algemeen minder eenzaamheid veroorzaken naarmate we ouder worden. In één studie, die meer dan 11.000 Duitsers in de leeftijd van 40-84 jaar tot 15 jaar volgde, werd het verband tussen negatieve gevoelens en eenzaamheid verzwakt met de leeftijd. Zoals de onderzoekers speculeren, kunnen ongelukkige volwassenen vrienden en familie afstoten, maar we hebben de neiging om meer ruimte te geven aan chagrijnige grootvaders - nog een andere manier waarop normen en verwachtingen een rol gaan spelen.

Toch lijken sommige ontberingen niet te discrimineren op basis van leeftijd. Mensen die tot een minderheidsgroep behoren of aan een langdurige psychische stoornis lijden, lopen een hoger risico op eenzaamheid, hoe oud ze ook zijn.

Hoe je je minder eenzaam voelt

Als eenzaamheid tijdens ons leven verschillende triggers kan hebben, wat is dan de beste reactie erop?

Onderzoek heeft nog niet het stadium bereikt waarin optimale behandelingen op verschillende leeftijden kunnen worden vastgesteld, maar we weten wel hoe mensen van nature geneigd zijn ermee om te gaan, dankzij een onderzoek door Ami Rokach van York University waarin meer dan 700 mensen werden gevraagd hun meest gunstige strategieën aan te geven om eenzaamheid te bestrijden. .

Als ze zich geïsoleerd voelen, doen mensen van alle leeftijden wat je zou verwachten: ze proberen opnieuw verbinding te maken. Ze werken aan het opbouwen van sociale ondersteuningsnetwerken die liefde, begeleiding en verbondenheid kunnen bieden, en ze zetten zichzelf op de kaart - door middel van hobby's, sport, vrijwilligerswerk of werk.

Ondertussen zijn mensen vóór de leeftijd van 18 minder geïnteresseerd in meer reflectieve, indirecte manieren om eenzaamheid tegen te gaan - zoals opmerkzaam zijn en hun moeilijke gevoelens accepteren, zich aansluiten bij steungroepen of therapie, of zich tot religie en geloof wenden. Volwassenen (31-58 jaar) gebruiken al deze strategieën vaker dan andere leeftijdsgroepen, waaronder een die niet zo gezond lijkt: ontsnappen aan hun eenzaamheid met alcohol of drugs.

Als eenzaamheid echter meer te maken heeft met onze gemoedstoestand dan met het aantal afspraken op onze agenda, kunnen de volwassenen iets aan het doen zijn met hun meer intern gefocuste strategieën.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen in Greater Good, het online tijdschrift van het Greater Good Science Center aan de UC Berkeley.

Kira M. Newman is de hoofdredacteur van Groter goed​Ze is ook de maker van The Year of Happy, een cursus van een jaar in de wetenschap van geluk, en CaféHappy, een meetup in Toronto. Volg haar op Twitter!